Τα χρόνια της αθωότητάς μας τα περάσαμε βλέποντας στο θερινό σινεμά της γειτονιάς μας, τον Λάμπρο Κωνσταντάρα να ετοιμάζεται να τσιλιμπουρδίσει με την ζουμπουρλούδικη γειτόνισσά του, στο μακρινό –για την τότε εποχή-, Ζούμπερι.
Κι αναρωτιόμασταν εμείς τα πιτσιρίκια, βρε κατά που πέφτει αυτό το Zumberi, με το παράξενο όνομα!
Λίγο μετά έκανε την εμφάνισή του στις οθόνες και ο Αλέκος Αλεξανδράκης με την Ιταλίδα του απ΄την Κυψέλη. Και μάθαμε το μπέρι-μπέρι ,που έκανε μια χαρά ρίμα με το χαμπέρι.
Ώσπου ήρθε στην εποχή μας το μαύρο haberi του εποικοτουρισμού και γέμισε η Κυψέλη και οι άλλες συνοικίες μας από Ιταλίδες, Γαλλίδες, Σουηδέζες, Ελβετίδες, Άγγλους, Ισπανούς, Γερμανούς και Πορτογάλους. Βέβαια όλοι αυτοί είναι λίγο ηλιοψημένοι, τόσο που καθώς περπατάς στις γειτονιές, νομίζεις ότι βρίσκεσαι στη Ζυρίχη της Ελβετίας και παρακολουθείς τους πανευρωπαϊκούς αγώνες στίβου, όπως είδαμε πρόσφατα κι από την Νέριτ.
Στη συνέχεια θα έρθει και το beri-beri για να ριμαδιάσει μια χαρά με το μαύρο askeri.
Στα χρόνια της ευμάρειας, καθώς βυθιζόταν ως μπανάλ το όνομα του Ζούμπερι, άρχισε να αναδύεται και να γίνεται γνωστό μέσω της διαφήμισης το όνομα Μπέρμπερυ. Και γεμίσαμε από καρό κασκόλ και φουλάρια στο κέρινο χρώμα του νεκρού, καρό παλτό, καρό τσάντες, ομπρέλες και κολόνιες.
Φορώντας ένα αξεσουάρ Burberry ήσουν must και γινόσουν δεκτός στην υψηλή lamogioκοινωνία.
Κατά τα μέσα της δεκαετίας του 60, βγήκε στις οθόνες-για τους ψαγμένους θεατές-, και η ταινία του Φρανσουά Τρυφώ, ‘’Φαρενάιτ 451’’. Βασισμένη στο βιβλίο του Ray Bradbury -το έγραψε στις αρχές του 60-, αναφέρεται σε μια φανταστική μελλοντική εποχή, όπου τα βιβλία ήταν απαγορευμένο είδος. Οι διωκτικές αρχές που ενσαρκώνονταν στα πρόσωπα των πυραγών, έμπαιναν με τη βία στα σπίτια και με τις μάνικες έκαιγαν τα βιβλία, καθώς και τους ανθρώπους που αρνούνταν να τα εγκαταλείψουν.
Στην εποχή μας άρχισαν πάλι τις πυρές, ξεκινώντας από τους ανθρώπους. Ιδίως τους μικρούς ανθρώπους, τα παιδιά και τα βρέφη, που καίγονται και κομματιάζονται πάλι, σ΄αυτόν τον τρίτο ακήρυχτο μεγάλο πόλεμο.
Στη συνέχεια θα περιλάβουν και τα βιβλία.
Στην πατρίδα μας οι διωκτικές αρχές που ενσαρκώνονται στα πρόσωπα των εφοριακών, θα μπαίνουν με τη βία στα σπίτια μας και θ΄αρπάζουν ότι βρουν μπροστά τους. Μια τηλεόραση από δω, ένα στερεοφωνικό από κει, θα κόβουν το χαλί στον ώμο, τον κουμπαρά του πιτσιρικά στον σάκο, τα σεμεδάκια και το κεντητό κάδρο της γιαγιάς παραμάσχαλα, την μασέλα με το χρυσό δόντι από το ποτήρι, πάνω στο κομοδίνο, μαζί με το κομοδίνο, το ταπεράκι με τα γεμιστά από το ψυγείο, μαζί και το ψυγείο. Όλο και θα βγαίνει το μεροκάματο και το μπόνους.
Στην συνέχεια θα περιλάβουν και τους ανθρώπους.
Στην πατρίδα μας μπορεί προς το παρόν να μην είναι απαγορευμένα τα βιβλία, είναι όμως απ΄ότι φαίνεται απαγορευμένη και διωκόμενη η ακίνητη περιουσία.
Μιας και οι αρχές έχουν βάλει αμανάτι στους τραπεζίτες εκτός από την δημόσια, και την ιδιωτική περιουσία, ήταν θέμα χρόνου ν΄αρχίσουν οι απαλλοτριώσεις, που γίνονται με την μορφή του χαρατσιού.
Πολλοί ίσως πληρώσουν μία ή δύο φορές τον υπέρογκο φόρο, στη συνέχεια όμως που δεν θα έχουν να δώσουν, τότε όμορφα και πολιτισμένα, οι οικείες και τα κτήματα θα περιέλθουν στους τραπεζίτες.
Βλέπουμε ήδη στις οθόνες, πολλούς συμπολίτες μας να δηλώνουν ότι θα παραδώσουν τα κλειδιά του σπιτιού τους. Δεν μας λένε όμως οι ευγενικοί και αθώοι συμπολίτες μας αν θα το σφουγγαρίσουν πρώτα, για να το παραδώσουν καθαρό.
Μπορεί κιόλας να καλέσουν τον Σπύρο για να τους κάνει ανακαίνιση, γιατί είναι ντροπής πράγμα να το παραδώσουν στους τραπεζίτες με τους ξεφτισμένους τοίχους, τις παλιατσαρίες και τα τσόλια. ‘’Άφτιαχτο κι αστόλιστο στο χάρ… κράτος δε σε δίνω’’.
Έτσι ο Σπύρος και το συνεργείο του, θα βάψει τους τοίχους, θ΄αλλάξει την επίπλωση, θα γεμίσει και το ψυγείο με καλούδια και φεύγοντας θα βάλουν και το απαραίτητο χαλάκι:’ Με το δεξί!’’
Όμορφα και πολιτισμένα.
Αργότερα, όταν θα έχουν ξωμείνει μόνο κάποιες ετοιμόρροπες χαμοκέλες, τίποτις χάσκουσες παράγκες, κανένα ερειπωμένο μαντρί, ή καμιά μισογκρεμισμένη λότζα, τότε το χαλάκι στην εξώπορτα θα γράφει :’’Με το αριστερό!’’ ίνα επαληθευθεί η προφητεία και να ολοκληρωθεί η απαλλοτρίωση.
Εν τω μεταξύ τριγύρω μας σωρεύεται η στάχτη πάνω στην στάχτη σχηματίζοντας θίνες, στην εξώπορτα της Ευρώπης. Όλο και ψηλώνουν οι λοφίσκοι από κεφάλια, κάτω από τα παραθύρια του πολιτισμένου κόσμου, λες και ζήλεψε η εποχή μας τις εποχές του Τζένγκις Χαν και του Ταμερλάνου. Ποτίζονται με αίμα τα παρτέρια της Ασίας, όμως για την πολιτισμένη Ευρώπη η μόνη έγνοια της είναι τι θα αποφασίσει ο Οίκος Blooberg.
Έτσι δεν βλέπουν- ή το προωθούν άραγε;- το cheberi που εξαπλώνεται γύρω μας, με βία και με βιάση, ματωμένο σημάδι υποταγής και αλλαξοπιστίας. ‘’Ή κεφάλι με τσεμπέρι, ή κεφάλι στο μαχαίρι’’, που λέει μια σοφή Αραβική παροιμία.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 –μεσούντος του πολέμου του Βιετνάμ-, η διεθνής κοινή γνώμη είχε ξεσηκωθεί και απαιτούσε τον τερματισμό του αιματηρού και αδιέξοδου αυτού πολέμου. Στο πανεπιστήμιο της Κολούμπια της Νέας Υόρκης, οι φοιτητές καθημερινά διαμαρτύρονταν για τον πόλεμο ,τις φυλετικές διακρίσεις και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Τον Απρίλιο του 68 καταλαμβάνουν το Πανεπιστήμιο, αλλά η αστυνομία τους διαλύει βιαίως. Είναι τα γεγονότα που έμειναν στην ιστορία με το όνομα ‘’φράουλες και αίμα’’. Το 70 γυρίστηκε και ταινία.
Έτσι λοιπόν διαλύθηκαν τα όνειρα και οι αγώνες για ένα καλύτερο κόσμο, διαλύθηκαν και οι strawberry and blood, έγιναν συστατικά που βυθίστηκαν στα χαυνωτικά cocktails. Κοκτέιλ που προκαλούν την ρέμβη, μια ρέμβη όμως χωρίς όνειρα πια.
Συνεχίζει όμως να κινείται ο κόσμος μας γεμάτος αντιθέσεις ,άλλοι να γεύονται τις φράουλες και άλλοι , το αίμα. Άλλοι να ντύνονται τα μοδάτα Burberry και άλλοι να σκεπάζονται από την μπούλμπερη , την στάχτη.
Όμορφα και πολιτισμένα.
Έτσι στην εποχή μας πλημμυρίσαμε κι από ένα σωρό άλλου είδους berries.
Συστατικά που οριοθετούν την δική μας σούπερ εποχή και που βρίσκονται στις λεγόμενες super foods. Cranberry, blackberry, blueberry, cojiberry, gooseberry, bayberry, bilberry, raspberry, barberry … και άλλα ων ουκ έστιν αριθμός που βοηθούν την ζωή και την υγεία μας.
Κατά την διάρκεια του δευτέρου μεγάλου πολέμου, οι Γερμανοί εισέβαλαν στην Ρωσία, νομίζοντας ότι θα μπορούσαν εύκολα να την κατακτήσουν.
Οι Ρώσοι χωρικοί, δεν τρέφονταν με σούπερ τροφές , όπως εμείς, όμως το έλεγε η περδικούλα τους. Ήξεραν ότι μόνο με παγωμένα μπουγελώματα- τα οποία είναι για τους ξενέρωτους-, δεν θα κατάφερναν να διώξουν τους εισβολείς, ούτε φυσικά παραδίνοντας τα κλειδιά των σπιτιών τους.
Έτσι αποφάσισαν να μην τους αφήσουν τόπο να σταθούν, ούτε καταλύματα, ούτε προμήθειες για τον στρατό τους. Με πόνο ψυχής, αλλά γνωρίζοντας ότι ήταν η μόνη επιλογή τους για να τους διώξουν μια ώρα γρηγορότερα, αποσύρονταν στα ενδότερα της αχανούς χώρας τους, μέσα στα χιόνια και τα παγωμένα ποτάμια. Πρώτα όμως έκαιγαν κατά το φευγιό τους τα σπίτια τους και τα χωράφια τους. Παραδώσανε λοιπόν στην πυρά απέραντες εκτάσεις με καλλιέργειες, καθώς και τα φτωχόσπιτά τους και έτσι οι εισβολείς δεν μπορούσαν να σταθούν για πολύ σε ένα τοπίο όπου όλα ήταν στάχτη και μπούλμπερη.
Στάχτη και μπούλμπερη λοιπόν , στάχτη και bulberri! Όμορφα και πολιτισμένα.
Με εκτίμηση,
Αγγελική Π.
