Αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα που πρέπει όλοι να απαντήσουμε.

Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Από το 2010 οπότε και αποκαλύφτηκε ότι η Ελλάδα χρεοκόπησε, ο λαός μας έχει εντελώς αποτραβηχτεί από τα δημόσια πράγματα. Δεν πρόβαλε κανένα εμπόδιο στο πολιτικό σύστημα, αν και το τελευταίο ήταν το απόλυτα υπεύθυνο για τη χρεοκοπία της χώρας.
Ο λαός μας έδειξε πλήρη εμπιστοσύνη στους υπάρχοντες θεσμούς (Βουλή, Κυβέρνηση, Δικαιοσύνη, δημόσια διοίκηση, πνευματική ηγεσία, συνδικαλισμό κ.λ.π.) και άφησε πλήρως ελεύθερο το πολιτικό σύστημα (το οποίο ισχυρίστηκε ότι έχει τη λύση), προκειμένου να βγάλει τη χώρα από την κρίση. Υπέθεσε πως αυτή την ύστατη στιγμή το πολιτικό σύστημα επιτέλους θα συνετιστεί!!! Έχουν όμως περάσει 4 χρόνια ελεύθερης δράσης του πολιτικού συστήματος και σήμερα είμαστε στην κατάσταση που όλοι μας βιώνουμε, με τις δυσοίωνες προοπτικές που όλοι αντιλαμβανόμαστε.
Το ερώτημα λοιπόν είναι ένα και μοναδικό. Θα πρέπει να παραμείνει η ίδια κατάσταση ή αυτή πρέπει να αλλάξει;
Θα πρέπει δηλαδή ο λαός να συνεχίσει να παραμένει αδρανής, να εμπιστεύεται ακόμα τους ίδιους θεσμούς και να αφήνει αυτό το ίδιο το πολιτικό σύστημα να συνεχίζει, προσδοκώντας με αυτόν τον τρόπο τη σωτηρία του ή θα πρέπει ο λαός να ξεκινήσει διαδικασίες θεσμικών αλλαγών;
Αν η απάντηση είναι καταφατική, τότε αναγκαστικά θα αρχίσει και ο διάλογος για το είδος και τον τρόπο των αλλαγών. Αν η απάντηση είναι αρνητική, τότε απλά καθόμαστε στον καναπέ και περιμένουμε τη σωτηρία μας από αυτό το υπάρχον πολιτικό σύστημα.
ΥΓ. Όποιος πάλι πιστεύει ότι η σωτηρία του θα προέλθει από το κόμμα που ψηφίζει, τότε δεν έχει παρά να παραμείνει στον καναπέ του και να περιμένει να τον καλέσουν στις κάλπες για να ψηφίσει το κόμμα που θα τον σώσει. Δεν πρέπει όμως ποτέ να ξεχνάμε αυτό που είπε ο Ασημάκης Πανσέληνος.  «Η σωτηρία είναι επικερδής επιχείρηση για τον σωτήρα».
Πέτρος Χασάπης