Κάτι μυρίζει άσχημα στην ατμόσφαιρα.

Μια άσχημη οσμή υπάρχει σήμερα στην ατμόσφαιρα διεθνώς. Είναι η οσμή από τον πολιτισμό που σαπίζει και πεθαίνει. Τον πολιτισμό της βιομηχανικής εποχής. Ήδη έχουμε περάσει στην μεταβιομηχανική (χρηματοπιστωτική) εποχή.
Αν στον φεουδαρχικό πολιτισμό εξουσιαστές ήταν οι ιδιοκτήτες γης, αν στον βιομηχανικό πολιτισμό εξουσιαστές ήταν οι βιομήχανοι παραγωγοί μεταποιημένων προϊόντων, στον απρόσωπο και ψυχρό χρηματοπιστωτικό πολιτισμό που ήδη μπήκαμε, εξουσιαστές είναι οι τραπεζίτες παραγωγοί χρήματος και χρηματοπιστωτικών προϊόντων. Όλοι είμαστε σκλάβοι των τραπεζών, ακόμα και αν δεν χρωστάμε σε κάποια τράπεζα.  Είναι το σύστημα τέτοιο, που εξαρτά τις ζωές όλων μας από τις τράπεζες. Οι τράπεζες έχουν καταστεί το κομβικό σημείο εξάρτησης των ζωών μας. Ακόμα και το δικαίωμα της ιδιοκτησίας μας είναι στην ουσία εικονικό, αφού η ύπαρξή του ή η απώλειά του, εξαρτάται απόλυτα από την ύπαρξη ή την κατάρρευση των παραγωγών χρήματος (δηλαδή των τραπεζών). Γι’ αυτό και οι κυβερνήσεις θυσιάζουν τα πάντα για να διασώζουν τις τράπεζες.
Ταυτόχρονα, η εποχή που έχουμε μπει, βοηθούσης και της εκρηκτικής τεχνολογίας και του διαδικτύου, χαρακτηρίζεται από ένα, όλο και συνεχώς υψηλότερο επίπεδο πολυμορφίας στην κοινωνία (δηλαδή μια συνεχής απομαζικοποίηση της μαζικής κοινωνίας) και από έναν επιταχυνόμενο ρυθμό ιστορικών αλλαγών διεθνώς.
Αυτή η κατάσταση που χαρακτηρίζει όλες τις κοινωνίες του απερχόμενου βιομηχανικού πολιτισμού, συνέτριψε κυριολεκτικά την Ελλάδα, λόγω της έλλειψης παραγωγικού ιστού και των ακατάλληλων και αστείων θεσμών που διαθέτει. Τα αποτελέσματα είναι έντονα. Κατάρρευση των τραπεζών, πτώχευση του κράτους, διάλυση του κοινωνικού ιστού, εξαθλίωση των πολιτών, αύξηση του ποσοστού των αυτοκτονιών, αύξηση του αλκοολισμού και των ναρκωτικών, ψυχολογική καταπίεση, νευρική κατάπτωση, γενική απαξίωση της ανθρώπινης ζωής και αύξηση της εγκληματικότητας.
Χιλιάδες Έλληνες αισθάνονται αφόρητη μοναξιά. Αναζητούν απεγνωσμένα την ταυτότητά τους και την προσωπικότητά τους, που έχασαν εξ αιτίας της κατάρρευσης των μαζικών κοινωνικών ομάδων όπου ανήκαν και γενικότερα της κατάρρευσης της μαζικής κοινωνίας μας. Μαζί καταρρέουν και πολλοί κλειστοί θεσμοί, όπως η οικογένεια, δημιουργώντας συζύγους χωρίς αλληλοεκτίμηση και παιδιά ξένα σώματα. Ελάχιστοι Έλληνες σήμερα αισθάνονται ότι ανήκουν σε κάτι μεγαλύτερο και καλύτερο πέρα από τον εαυτό τους. Αυτή η ατομικότητα και η μη αποδοχή του άλλου ή της άλλης άποψης, έχει οδηγήσει στο φαινόμενο του καναπέ, όταν γύρω μας τα πάντα καταρρέουν.
Οι πολίτες νοιώθουν πια αποκομμένοι από τους υπάρχοντες θεσμούς των οποίων αποτελούν μέρος. Οι θεσμοί αυτοί έχουν πλέον σαπίσει και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την επιταχυνόμενη απομαζικοποίηση και κοινωνική απομόνωση. Κανείς πλέον δεν τους σέβεται, ούτε οι ίδιοι οι εξουσιαστές. Αποτέλεσμα είναι η εμφάνιση του αστυνομικού κράτους και η αύξηση της κρατικής αυθαιρεσίας. Δημιουργείται επιτακτικά η ανάγκη για νέα κοινοτική ζωή, που θα δώσει ξανά ταυτότητα στους πολίτες και θα τους λυτρώσει από το αίσθημα της μοναξιάς και της ανασφάλειας.  Οι Έλληνες διψούν για νέους θεσμούς που θα δημιουργήσουν νέες σύγχρονες μορφές κοινοτικής ζωής, νέα προσωπική ταυτότητα και οι οποίοι θεσμοί θα αξίζουν το σεβασμό τους.
Πέτρος  Χασάπης