Την Μεγάλη Δευτέρα εσπέρας επιτελούμε ανάμνηση: Πρώτον, της παραβολής των δέκα Παρθένων, καλούμενοι και εμείς να υποδεχθούμε τον Χριστό με λαμπάδες αρετών (ιδιαιτέρως της ελεημοσύνης) και δεύτερον, της παραβολής των Ταλάντων καλούμενοι και εμείς ν’ αυξήσουμε τα χαρίσματα μας.
Τ’ ανωτέρω μας τα θυμίζει η Εκκλησία μας με τους ύμνους της ημέρας, διότι
ο Χριστός θα έλθει αιφνίδια είτε, ειδικά τη στιγμή του θανάτου μας, είτε, γενικά στη Δευτέρα Παρουσία Του. Και θα μας ζητήσει να Του παρουσιάσουμε την πρόοδο μας, έστω και μικρή (στην παραβολή των Ταλάντων κατεδίκασε τον τρίτο δούλο, διότι δεν παρουσίασε αύξηση του ενός ταλάντου του – παρ’ ότι, σύμφωνα με τους Πατέρες, αυτός κατά τα άλλα ήταν τηρητής του Νόμου).
Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε τις πέντε μωρές παρθένες, οι οποίες έχασαν τον Παράδεισο παρά τη «θρησκευτικότητα» τους… Αυτό σημαίνει ότι η απλή εκτέλεση των καθηκόντων μας χωρίς βαθύτερη βίωση της πίστεως μας ή η «ενεργοποίηση» της θρησκευτικότητας μας ορισμένες μόνο ώρες του 24ώρου, ενδεχομένως να μην θεωρηθούν αρκετά, για να προσελκύουν το έλεος του Κυρίου και τη χάρη Του.