Είναι γνωστό ότι επέμενα πολύ στην καλλιέργεια μιας παιδείας των Πολιτικών Θεσμών ώστε η μετάβαση που διανύουμε να είναι μετάβαση προς το νέο και όχι η ανακύκλωση του παλιού.
Για αυτό έγραψα τα βιβλία που αναφέρονται στους πολιτικούς θεσμούς, στον θεσμό του πολιτικού κόμματος. Δυστυχώς απουσιάζουν οι συνομιλητές. Είναι μεγάλη η ανάγκη μιας νέας Πολιτικής Παιδείας. Όταν
αυτή απουσιάζει έχεις την συνέχεια των παθολογιών, του τέρατος, όπως γράφω.
Ο Μαστοράκης μετά την πτώση της στρατιωτικής χούντας δεν έκανε κόμμα. Έφυγε μάλιστα από την Ελλάδα. Ο Θεοδωράκης όμως μετά την κατάρρευση του μεταπολιτευτικού καθεστώτος κάνει κόμμα μη κόμμα.
Ένας ρόλος του την καθεστωτική περίοδο ήταν να με πυροβολεί.
Όταν συμβαίνουν αυτά σημαίνει ότι έχουμε μια μεγάλη οπισθοδρόμηση. Αυτά κάποτε γίνονταν στις μπανανίες ή μπορεί να γίνονται σε Βαλκανικά ναρκοκρατίδια. Εδώ όμως έχουμε Ελιές όχι μπανάνες. Από την Μάνη έως την Μαρώνεια στην Θράκη. Μιλώ για τις αληθινές Ελιές που κάνουν λάδι όχι για τους «Ελαιοκτόνους» που χρησιμοποιούν τώρα το όνομα της Ιταλικής «Ελιάς» κατά ένα ανιστόρητο και ντεμοντέ τρόπο.
Όταν όμως έχει εδώ και καιρό υποβαθμισθεί, ευτελισθεί, για να είμαι ακριβής, η πολιτική ζωή τότε «απ’ όλα τα αγκάθια φυτρώνουν στον μπαξέ» όπως θα έλεγε ένα από τα ιστορικά πολιτικά πρόσωπα της μεταπολίτευσης.
Δεν νομίζω ότι οι συμπολιτεύσεις και οι αντιπολιτεύσεις ανεβάζουν τις πολιτικές σταθερές της Δημόσιας ζωής. Αντίθετα είναι και αυτές δημιουργήματα και φρουροί της υποβάθμισης της. Έχω μιλήσει, έχω γράψει για αυτά.
Όλα αυτά πρέπει να έχουν ένα τέλος. Basta. Αρκετά.
Polis-agora.blogspot.com
Ιστολόγιο
Μιχάλη Χαραλαμπίδη