Πρέπει να ομολογήσω ότι η μοναδική εικόνα που έχω για τον Σωκράτη Γκιόλια είναι μέσω του blog troktiko και ας μην παραδέχθηκε ποτέ ο ίδιος την εμπλοκή του σε αυτό. Βάσει αυτού θα πρέπει επίσης να ξεκαθαρίσω πως μάλλον δεν έχω κανένα κοινό μαζί του εφόσον διαφωνώ με το ύφος αλλά κυρίως το περιεχόμενο του συγκεκριμένου blog. Υπήρξαν φορές που οι διαχειριστές του αντιτάχθηκαν στην τρομοκρατία μιλώντας με σκληρή γλώσσα για τις Σέχτες και όλα αυτά τα λουλούδια του “αναρχικού” χώρου. Θυμάμαι ιδιαιτέρως την περίπτωση της δολοφονίας του 15χρονου αφγανού όπου την ώρα που συνάδελφοι του Σωκράτη παραπλανούσαν συνειδητά για… «ακροδεξιά τρομοκρατία», οι αναρχικοί τον στοχοποιούσαν επειδή το troktiko έλεγε και κάποιες αλήθειες ανάμεσα στις «ειδήσεις» για την μεσημεριανή ζώνη, τα βυζιά της Τζούλιας και τους έρωτες της showbiz.
Αυτό που με εξοργίζει περισσότερο απ’ όλα είναι η υποκρισία: Κροκοδείλια δάκρυα, «αντίο φίλε» και άλλες κοινοτυπίες από κάποιους που συναγωνίζονταν για το ποιος θα είναι πιο «κολλητός» με κοινούς δολοφόνους χωρίς καμία ιδεολογία. Τολμούν και γράφουν σήμερα όλοι εκείνοι που υποτιμούσαν την λογική του κόσμου και στοχοποιούσαν πολιτικούς χώρους προκειμένου να αποπροσανατολίσουν και να προστατέψουν εκείνους που θα ήθελαν νεκρούς περίπου όλους τους Έλληνες. Πιθανώς να προστάτεψαν με την πένα τους ακόμα και τους δολοφόνους του Σωκράτη που άφησε πίσω του έγκυο γυναίκα και μωρό παιδί…
Συλλυπητήρια λοιπόν στην οικογένειά του αλλά κυρίως συλλυπητήρια στην κοινωνία της βρωμιάς και της υποκρισίας. Στο κράτος της ξεφτίλας, το σύστημα που οπλίζει εκτελεστές και τους «επαναστάτες» του κώλου. Συλλυπητήρια κυρίως σε όσους ανέχονται όλα τα παραπάνω.
Τα χειρότερα έπονται…