Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης
Απίθανες σχολές, παρασχολές, κόντρα σχολές, διασκορπισμένες ανά την επικράτεια, σύμφωνα με τις εκλογικές ανάγκες του κάθε πολιτευτή , περιφερειάρχη , δημάρχου και γενικά κάθε τοπικού παράγοντα – νταλαβεριτζή του πολιτικού μας συστήματος, συμπλήρωναν τον χάρτη των … «αναγκών» της Ανώτατης Παιδείας. Ήθελε ο πολιτευτής στο χωριό του ένα ΤΕΙ; Πλήρωνε το κράτος και τα κοροΐδα οι φορολογούμενοι και έτοιμο το ΤΕΙ! Με αυτές τις «διεθνείς προδιαγραφές» οργανώθηκε η πανεπιστημιακή μας …αγορά, διάσπαρτη σε όλη τη χώρα έτσι ώστε να εξυπηρετούνται έκτος από τον πολιτευτή που υποθήκευε ψήφους, ο μανάβης , ο μπακάλης ο μπάρμαν κι ο καφετζής της εκάστοτε περιφέρειας – αλλά, όμως, σε καμία περίπτωση οι ανάγκες της παιδείας. Αυτό δεν αποτελεί ένα μυστικό, δεν είναι αποτέλεσμα σιωνιστικής συνωμοσίας, ούτε καν σκοτεινή επέμβαση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Ήταν η πάγια και καθαγιασμένη τακτική του πολιτικού μας συστήματος που λειτουργούσε πελατειακά. Και είναι αυτό το πιο αντιδραστικό κομμάτι αυτού του άθλιου και επονείδιστου κομματικού πελατειακού κράτους που αντιδρά στις αλλαγές και στον εξορθολογισμό του παραλόγου που επικρατούσε σε βάρος ολόκληρης της κοινωνίας. Είναι απαράδεκτο και απογοητευτικό το συντεχνιακό και ατομικό βόλεμα να υπερσκελίζει συνέχεια το δημόσιο συμφέρον. Τελικά, η πανεπιστημιακή κοινότητα , οι αιώνιοι φοιτητές και οι απανταχού επαγγελματίες αντιρρησίες, επιθυμούν να δοθεί ένα τέλος στο πελατειακό, κομματικό, συντεχνιακό κράτος ή γουστάρουν προνόμια , εξαιρέσεις και να βρίσκονται πάντα πρόθυμοι πολιτευτάδες να τους πουλούν νταβατζιλίκι; Να ξέρουμε τι θέλουν, δηλαδή…
Από το Ποντίκι