Γράφει η Μαρία Σεφέρου
Ας αναρωτηθούν, όμως, όλοι οι δίκαια ή άδικα διαδηλώνοντες πώς μπορεί μια κυβέρνηση κοινών θνητών – το ίδιο θα ρωτούσα για την όποια κυβέρνηση του όποιου κόμματος – να πάρει ψύχραιμες, δίκαιες και αποτελεσματικές αποφάσεις για παροχές κάτω από εκβιασμούς, πιέσεις και κοινωνική αναταραχή, και μάλιστα σε μια εποχή που με μειωμένο το κύρος της έχει βγει στη γύρα για δανεικά με επιτόκιο όσο-όσο, ενώ έχουμε ανοιχτά μέτωπα με βόρειους και ανατολικούς γείτονές μας οι οποίοι μας προκαλούν καθημερινά.
Σκεφτείτε, αν ποτέ βρεθήκατε κάτω από πανικό, ψυχολογικές πιέσεις, φυσικές απειλές και εκβιασμούς, σκεφτείτε λέω, αν μπορέσατε να πάρετε τις σωστές αποφάσεις για να βγείτε από την κρίση που αντιμετωπίζατε. Αδύνατον! Όλοι οι άνθρωποι έχουν περιορισμένες φυσικές, νοητικές και ψυχικές ικανότητες στο να διαχειριστούν σωστά μια κρίση, και μάλιστα σε χρόνο μηδέν. Τα μεγαλύτερα λάθη στην ατομική και εθνική μας ζωή έγιναν και γίνονται κάτω από το κράτος πίεσης, πανικού και απώλειας της ψυχραιμίας. Το να θεωρούμε, λοιπόν, υπεράνθρωπους και γίγαντες τους κυβερνώντες, επειδή είχαν την “ατυχία” να έχουν μέσα τους το μικρόβιο της πολιτικής και τώρα κάθονται σε πρωθυπουργική ή καυτές υπουργικές καρέκλες, είναι το λιγότερο παιδαριώδες. Κοινοί θνητοί είναι κι αυτοί, με τις αδυναμίες που έχουμε όλοι μας, και μ’ αυτό δε δίνω βεβαίως συγχωροχάρτι σε προμελετημένα αμαρτήματα εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος στα οποία μπορεί κάποιοι να έχουν εμπλακεί . Αυτά τα λίγα σαν εισαγωγή σε όσα θα πω παρακάτω.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, εν μέσω μιας παγκόσμιας ύφεσης, και η χώρα μας διέρχεται μεγάλη οικονομική κρίση και κοινωνική αναταραχή στην οποία, όμως, επί δεκαετίες πολλοί και πολλαπλώς εργάστηκαν για να φτάσουμε, και δεν δικαιολογώ κανέναν, ούτε εξουσία ούτε το λαό μας. Τώρα τι κάνουμε; Στο άρθρο αυτό δεν θα κατανείμω πολιτικές ευθύνες από δω ή από κει για τα καυτά οικονομικά προβλήματα που οι Έλληνες πολίτες αντιμετωπίζουν σήμερα, κάποιοι ομολογουμένως πιεστικότερα από άλλους. Θα σχολιάσω μόνο το πόσο λάθος επιχειρούμε, αν επιχειρούμε, να βγούμε απ’ αυτή την πανθομολογούμενη οικονομική και κοινωνική κρίση, και πόσο υπονομευτικός και εμπρηστικός είναι σήμερα ο ρόλος της αντιπολίτευσης και των ξεσελωμένων Μέσων Μαζικής Εξαχρείωσης (ΜΜΕ). Αντί να πιαστούμε όλοι χέρι-χέρι για να μην πέσουμε στο γκρεμό του αφανισμού, σπρώχνουμε ο ένας τον άλλο προς το χάος. Για τόση ηλιθιότητα μιλάμε…
Μέχρι σήμερα οι άνθρωποι δεν κατάφεραν ποτέ να φτιάξουν την τέλεια Δημοκρατία και να ευημερούν όλοι σε μια ευνομούμενη κοινωνία με δικαιοσύνη, ισότητα και αφθονία αγαθών για όλους. Κάτι τέτοιο ανήκει μόνο στη σφαίρα της φαντασίας, διότι η μονάδα, ο άνθρωπος, είναι ατελής, το “εγώ” κυριαρχεί του “εμείς” κι έτσι στις κοινωνίες των ανθρώπων ισχύει σε μεγάλο βαθμό ο νόμος της ζούγκλας ή το λεγόμενο “δίκιο του ισχυροτέρου”. Στη διάρκεια της ιστορίας χύθηκαν ποτάμια αίματος για την επίτευξη καλύτερων συνθηκών ζωής για όλους, και δοκιμάστηκαν κάθε είδους πολιτεύματα. Όμως, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, το ένα μετά το άλλο απέτυχαν και ήταν επόμενο ν’ αποτύχουν. Έτσι, η ιστορία και ο κοινός νους υπαγορεύουν ότι οι πολίτες μιας δημοκρατικής χώρας πρέπει να συμβιβάζονται με το εκάστοτε εφικτό, χωρίς τούτο να σημαίνει ότι δεν πρέπει να ονειρεύονται και διαρκώς να κάνουν νόμιμες προσπάθειες μέσα στα πλαίσια της Δημοκρατίας για το επιθυμητό.
Το κράτος, και εν προκειμένω η Ελλάδα, είναι η μεγάλη μας οικογένεια. Είναι η φαμελιά μας, όπως έλεγαν στο χωριό μου. Φανταστείτε, λοιπόν, μέσα σε μια μεγάλη οικογένεια όπου υπάρχει φτώχεια και αδικία μεταξύ αδελφών, τα μέλη της να προσπαθούν να λύσουν το πρόβλημα με ύβρεις, απειλές, κλωτσιές, μπουνιές και ενίοτε με αίμα. Ο παραλογισμός μιας τέτοιας αδιέξοδης προσέγγισης είναι εμφανής. Φανταστείτε τώρα, εάν κάποια αδέλφια, που τα είχαν καταφέρει καλύτερα στη ζωή και ζούσαν βασιλικά, όπως, π.χ., οι μεγαλοδημοσιογράφοι, έμπαιναν στη μέση, κι αντί να προσπαθήσουν να εξομαλύνουν την ενδοοικογενειακή ένταση, αντί να εκδηλώσουν αγάπη, σοφία και πειθώ για να γεφυρώσουν τις διαφορές των αδικημένων αδελφών μεταξύ τους και με τον πατέρα τους στο μοίρασμα της οικογενειακής πίτας, αντί δηλαδή να γίνουν ειρηνοποιοί, έριχναν λάδι στη φωτιά και κάθονταν στην άκρη απολαμβάνοντας τις φλόγες που έφταναν μέχρι το ταβάνι και απειλούσαν με αφανισμό ολόκληρο το οικογενειακό οικοδόμημα.
Κι όμως, αυτό ακριβώς κάνουν συστηματικά οι περισσότεροι δημοσιογράφοι, με σημαιοφόρο εμπρηστή το βασιλιά της “Ζούγκλας” και οικοδεσπότη του “Κίτρινου Τύπου”, γνωστό τοις πάσι και μη εξαιρετέο, κ. Μάκη Τριανταφυλλόπουλο. Όπου “φωτιά” και κοινωνική αναταραχή, από κοντά και ο καλοβολεμένος “προλετάριος” της Εκάλης με τεράστια μπουγέλα γεμάτα με εύφλεκτο λάδι… Ηδονίζεται, φαίνεται, με το να κάνει τις φλόγες της φωτιάς ψηλότερες και ζωηρότερες. Δεν έρχεται για να χτίσει γέφυρες μεταξύ λαού και εξουσίας, αλλά για να γκρεμίσει τις ήδη ετοιμόρροπες. Οι άκρως αρνητικοί τίτλοι που έχει διαλέξει για τις εκπομπές και το site του δεν είναι τυχαίοι. Αντικατοπτρίζουν και εκφράζουν μάλλον αυτό που έχει μέσα του. Διότι, όπως λέει και η Βίβλος, «Εκ του περισσεύματος της καρδίας το στόμα λαλεί.» Στις εκπομπές και στην ιστοσελίδα του δε θα βρεις μια νότα αισιοδοξίας, δε θα βρεις μια προτροπή για κάτι καλύτερο. Όλα είναι μαύρα κι άραχλα, κι όλοι οι κυβερνώντες είναι ανθρωπόμορφα τέρατα. Μ’ άλλα λόγια, αν ακούς το Μάκη, αν διαβάζεις το Μάκη, δεν σου απομένει τίποτα παρά να πας να φουντάρεις. Το δε μίσος του κατά των αστυνομικών σπάζει κόκαλα… Και να σκεφτεί κανείς ότι ο “Ζούγκλας” αυτός φρουρείται από αστυνομικό της Ελληνικής Αστυνομίας που τον πληρώνουμε εσείς κι εγώ με τους φόρους μας. Του τον επέβαλαν, λέει, με το ζόρι! Βρε κάτι πράγματα είναι για να τραβάς τα μαλλιά σου…
Έτσι, πιστός στον εαυτό του, ο κίτρινος δημοσιογράφος είχε από τη Δευτέρα επιδοθεί στο να ρίχνει μετά μανίας “λάδι στη φωτιά” που άναψαν αγρότες της Κρήτης, οι οποίοι είχαν τη γραφική ιδέα (υπάρχει άραγε πεμπτοφαλαγγίτης στα συμβούλιά τους ή απλά η ευλογία του ΠΑΣΟΚ;) να κάνουν απόβαση στον Πειραιά με τα τρακτέρ τους! Ήθελαν, λέει, να φτάσουν στο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης οδηγώντας τα, για να επιδώσουν στον Υπουργό το ψήφισμα με τα αιτήματά τους!! Κι επειδή η αστυνομία και ο εισαγγελέας τους εμπόδισαν να οργώσουν την άσφαλτο της πολύπαθης Αθήνας με τα αγροτικά τους μηχανήματα – και να τους το επέτρεπαν πάλι το μπελά της θα έβρισκε η αστυνομία – κάποιοι ξεστόμισαν μακάβριες δηλώσεις-παράπονα όπως “Η Κρήτη φαίνεται δεν ανήκει στην Ελλάδα”, κ.ά.
Μα καλά, τόσο βαρύ ήταν αυτό το ψήφισμα ώστε χρειάζονταν καμιά εξηνταριά τρακτέρ για να το μετακομίσουν στο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης; Βλέπετε ότι σε φαεινές ιδέες και αυτοεξευτελιστική ευρηματικότητα είμαστε πρώτοι! Θα πήγαιναν, ισχυρίστηκαν, ειρηνικά. Απλά ζητούσαν μόνο μια λωρίδα δρόμου για να παρελάσουν. Κατ’ αρχήν στο κέντρο της Αθήνας δεν περισσεύουν λωρίδες για τρακτέρ, κι έτσι το κυκλοφοριακό χάος θα ήταν αναπόφευκτο, ακόμη κι αν η πορεία, που θα θύμιζε τανκς – πω, πω, ανατριχιάζω – ήταν ειρηνική, που σίγουρα δεν θα ήταν… Καθότι για κάτι τέτοια “πανηγύρια” καραδοκούν οι ανθέλληνες κουκουλοφόροι – ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται – για να οργιάσουν.
Τους εμπόδισε, λοιπόν, η Αστυνομία, και καλά έκανε, να παρελάσουν με τα τρακτέρ τους πράγμα που είχαν προγραμματίσει – μόνοι τους ή καθ’ υπόδειξη. Και πώς τους εμπόδισε; Όχι βέβαια προσφέροντας μπουκέτα με λουλούδια την ώρα που εκείνοι πετούσαν πέτρες, πορτοκάλια κι ό,τι άλλο έβρισκαν μπροστά τους. Χρησιμοποίησαν εκείνα τα απαίσια δακρυγόνα – το αναγκαίο κακό… Κι όταν δέχονταν επίθεση, αμυνόμενοι πάλευαν σώμα με σώμα. Δηλαδή τι να έκαναν; Να έλεγαν “δείρτε με κι ας κλαίω”; Αυτά, δυστυχώς, συμβαίνουν σε όλες τις δημοκρατικές χώρες του κόσμου, και μακάρι να μη συνέβαιναν ποτέ, μακάρι να μη χρειαζόταν να συμβαίνουν κάθε τόσο. Είμαι σίγουρη, πάντως, ότι οι ταλαίπωροι αστυνομικοί των 700 ευρώ το τελευταίο που επιθυμούν όταν φεύγουν από το σπίτι τους το πρωί είναι να εμπλακούν σε πολεμικά επεισόδια σαν αυτά που είδαμε προχτές και χτες στο λιμάνι του Πειραιά. Πολύ περισσότερο, όταν γνωρίζουν ότι έχουν δαιμονοποιηθεί από τους αυτοαποκαλούμενους “προοδευτικούς” πολίτες αυτής της χώρας κι έχουν γίνει στόχος.
Αντί, λοιπόν, οι εκ του ασφαλούς λαϊκίζοντες αρχηγοί των κομμάτων της αντιπολίτευσης και οι μεγαλοδημοσιογράφοι να συμβουλέψουν τους συμπαθέστατους Κρητικούς αγρότες – τ’ αδέλφια μας – με αγάπη, διακριτικότητα, διπλωματικότητα και σύνεση να μην ανεβάσουν τα μηχανήματά τους στον Πειραιά (αλήθεια, ποιος πλήρωσε τα μεταφορικά;), λέγοντάς τους ότι η παρέλαση με τρακτέρ στο κέντρο της Αθήνας ήταν άκρως αντιδημοκρατική κίνηση που θα διέλυε για μια ακόμη φορά την ομαλή λειτουργία της πρωτεύουσας και θα μας γελοιοποιούσε διεθνώς ώστε η χώρα μας να κατρακυλήσει σε ακόμη μεγαλύτερη ανυποληψία και περιφρόνηση από τη διεθνή κοινότητα, βγήκαν, αυτοί οι ανεγκέφαλοι πυρομανείς, με τα μπουγέλα τους γεμάτα εύφλεκτο λάδι για το ρίξουν στη φωτιά που είχε ήδη ανάψει. Κατά την ταπεινή μου άποψη, πρόκειται για καμουφλαρισμένους και γι’ αυτό άκρως επικίνδυνους κακοποιούς – υπονομευτές του μέλλοντος αυτής της χώρας. Φανταστείτε τι θα συνέβαινε εάν οι εσταυρωμένοι και μηδέποτε δικαιωμένοι αστυνομικοί άφηναν τους Κρητικούς αγρότες να γίνει το δικό τους…
Σκεφτείτε ακόμη ότι αύριο-μεθαύριο, επικαλούμενοι αυτό το προηγούμενο, και οι κτηνοτρόφοι ενδεχομένως θα ήθελαν να διαμαρτυρηθούν με παρόμοιο τρόπο, κουβαλώντας τα ζωντανά τους στην πλατεία Συντάγματος. Φανταστείτε να κατακλύζουν την Ομόνοια γουρούνια, γελάδια, πρόβατα και κατσίκες, ή σμήνος πουλερικών, ή καμιά εκατοστή μελίσσια με τις μέλισσες ν’ απειλούν τους ανυποψίαστους διερχόμενους πολίτες.. Γιατί όχι; Τι τρακτέρ τι χοιρινά; Ο καθένας να διαδηλώνει με το “εργαλείο” του, με αυτό που του δίνει ψωμί. Ποιος θα μπορούσε να τους κατηγορήσει , αφού θα υπήρχε το προηγούμενο; Και βεβαίως υπήρξε το θλιβερό προηγούμενο των αγροτών της Θεσσαλίας και της Πελοποννήσου, που είχαν κόψει την Ελλάδα στα δύο, στα τρία και στα τέσσερα στήνοντας μπλόκα με τα τρακτέρ τους σε εθνικές οδούς και κομβικούς επαρχιακούς δρόμους, που ενέπνευσε τους Κρητικούς αγρότες να αποβιβαστούν στον Πειραιά με τα τρακτέρ και τα αγροτικά τους αυτοκίνητα…
Παρόλο, όμως, που διαφωνώ με τέτοιους εκβιαστικούς τρόπους διεκδίκησης δίκαιων αιτημάτων, πρέπει να ξεκαθαρίσω τη θέση μου απέναντι στους αγρότες. Κατάγομαι από αγροτική οικογένεια, και τα καλοκαίρια δούλευα από μικρό παιδί, βοηθώντας τον πατέρα μου στα κτήματα – χωράφια και σταφιδοκαλλιέργειες. Σας λέω, λοιπόν, μετά λόγου γνώσεως ότι δεν υπάρχει πιο σκληρή δουλειά από εκείνη των αγροτών. Δουλεύουν όλο το χρόνο, συχνά κάτω από τις πιο αντίξοες καιρικές συνθήκες, χωρίς να γνωρίζουν τι εισόδημα θα βγάλουν, και αν θα βγάλουν. Βρίσκονται στο έλεος των στοιχείων της φύσης! Πόσες φορές στο χωριό μου δεν είδαμε τη σταφίδα να σαπίζει πάνω στο κλήμα από ξαφνικές μπόρες, ή να μουχλιάζει από την υγρασία απλωμένη κάτω από τ’ αδιάβροχα πανιά, επειδή το Φθινόπωρο ήρθε νωρίς και δεν είχε προλάβει να ξεραθεί… Νιώθεις σα να σου παίρνουν τη μπουκιά από το στόμα. Και πόσες φορές δεν είδαμε τα κλήματα να παράγουν μόνο κάνα δυο ατροφικά τσαμπιά σταφίδας ή σουλτανίνας, διότι τη χρονιά εκείνη υπήρχε ξηρασία… Εξάλλου, ο αγρότης εκθέτει καθημερινά τον εαυτό του στον κίνδυνο των φυτοφαρμάκων με τα οποία ραντίζει τις καλλιέργειές για να παράγουν καρπό, έστω με κάποιες τοξίνες, αφού χωρίς ράντισμα είναι βέβαιο ότι ο καρπός θα είναι γεμάτος σκουλήκια. Δηλητηριασμένο γαρ το χώμα και η ατμόσφαιρα της γης από την αλόγιστη ρύπανση…
Πιστεύω, λοιπόν, ότι ο αγρότης, ναι ο ηλιοκαμένος και πρόωρα ρυτιδιασμένος αφανής ήρωας που τρέφει όλη την κοινωνία με τον ιδρώτα του προσώπου του, που συντηρεί στη ζωή τον καθένα από μας – αφού η επιστήμη δεν ανακάλυψε ακόμη, κι ούτε πρόκειται να ανακαλύψει, την πλαστική τροφή – δεν πληρώνεται με ΤΙΠΟΤΑ. Όσα και να ζητήσει από την Πολιτεία είναι λίγα. Οι αγρότες χρειάζονται την αμέριστη συμπαράσταση και αλληλεγγύη όλων μας, και επιβάλλεται η καταγγελία όσων καπηλεύονται τα βάσανά τους και τις ανάγκες τους για να υφαρπάξουν την ψήφο τους. Και ναι, χρειάζεται να καταγγείλουμε με στεντόρεια κραυγή όλους εκείνους τους μεσάζοντες κηφήνες που θησαυρίζουν εις βάρος των αγροτών από το μόχθο τους, πληρώνοντάς τους με ψίχουλα. Αυτούς η Πολιτεία έχει χρέος να τους ελέγχει και να τους συνετίζει με υπέρογκα πρόστιμα και εν ανάγκη με φυλακίσεις. Πρέπει να θεσμοθετήσει, και να επιβλέψει την τήρηση του νόμου, ότι η επιβάρυνση από το χωράφι στο ράφι δεν μπορεί να υπερβαίνει π.χ., το 50%, δηλαδή να περιορίζεται στο ήμισυ της αξίας που εισπράττει ο αγρότης για το προϊόν του. Δηλαδή, εάν ο αγρότης πληρώνεται, π.χ., 80 λεπτά για το κιλό τα πορτοκάλια, η τιμή τους στο ράφι των σουπερμάρκετ να μην υπερβαίνει 1,20 ευρώ. Αυτό που παρατηρείται τώρα, δηλαδή ο αγρότης να παίρνει το 10% ή το 5% της τελικής τιμής που φτάνει το προϊόν στον καταναλωτή, δεν είναι απλά αισχροκέρδεια αλλά έγκλημα.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης που δήθεν κόπτονται για την προστασία των αγροτών, ενώ η εκάστοτε κυβέρνηση τάχα είναι εντελώς ανάλγητη και, διακατεχόμενη από άκρατο μαζοχισμό, δε βλέπει την ώρα και τη στιγμή για ν’ αυτοκτονήσει, φεύγοντας κακήν-κακώς από την εξουσία, θα πρέπει να καταθέτουν συγκεκριμένες και υλοποιήσιμες προτάσεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος και την έξοδο από την κρίση. Το ίδιο πρέπει να κάνουν και οι δημαγωγοί -δημοσιογράφοι, οι οποίοι, ειρήσθω εν παρόδω, όταν ο άνεμος της προπαγάνδας πνέει ανάποδα, ξεσηκώνουν τον κόσμο εναντίον των παραγωγών που πουλάνε οι ίδιοι τα προϊόντα τους στις λαϊκές αγορές – για ν’ αποφύγουν τους μεσάζοντες που τους πίνουν το αίμα – μαινόμενοι από τα τηλεοπτικά κανάλια ότι οι τιμές στη λαϊκή είναι ακριβές. Κι αντί μέσω της TV να τον καθοδηγούν προς την Αγγλία ή τη Γερμανία για ψώνια, ας βγουν να πουν στο λαό ότι, σε τελευταία ανάλυση, είναι προς το συμφέρον της εθνικής οικονομίας και το δικό του ν’ αγοράζει ντόπια προϊόντα και ν’ αποφεύγει τα ξενόφερτα. Αυτό θα πει κοινωνική αλληλεγγύη, αυτό θα πει εθνική συνείδηση, αυτό θα πει συνταγή για επιβίωση, ειρηνική συνύπαρξη και ανάκαμψη της οικονομίας. Αυτό, εν τέλει, θα πει κοινός νους και ένστικτο επιβίωσης ενός έθνους.
Τέλος, επειδή πολλά ακούστηκαν, κυρίως από τον άρχοντα της Ζούγκλας, εις βάρος του Υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης κ. Σ. Χατζηγάκη, για την αποκατάσταση της αλήθειας μπορείτε να διαβάσετε τις δηλώσεις του ιδίου που εντόπισα στην ιστοσελίδα: http://www.axiaplus.gr/Default.aspx?id=86187&nt=108&lang=1