Οι Φανταστικοί Εισβολείς

Του Ηλία Καραβόλια
Η σύλληψη Λαυρεντιάδη,το μποτιλιάρισμα στον Κορυδαλλό απο επωνυμους επιχειρηματίες και άλλους παράγοντες, οι συνεχείς αναφορές σε εφημερίδες και sites για ”επιχείρηση” αλλαγής του επιχειρηματικού σκηνικού στην χώρα, έχουν εδώ και μήνες συνδεθεί με ”σχέδια” απο την τρόικα, απο τους Γερμανούς, απο τους πιστωτές μας, απο πολλούς και διάφορους, αλλά ποτέ κατονομαζόμενους( ΣΗΜ: όπως εχω ξαναγράψει, ένα μικρό μέρος,οχι τόσο μεγάλο όσο εμείς πιστεύουμε, του ντόπιου απαξιωμένου οικονομικού σκηνικού, ενδιαφέρει κάποια ελάχιστα όμως και συγκεκριμένα γερμανικά ή συνδεόμενα με τον γερμανικό ιμπεριαλισμό συμφέροντα, που θέλουν να το εντάξουν στο διεθνές χαρτοφυλάκιο τους. Λιγότερο ”αληθινό” είναι το ενδιαφέρον ,που τα δικά μας ΜΜΕ υπερμεγεθύνουν ,απο ομίλους με άλλη εθνική σφραγίδα ή πολυεθνική δράση ) Εννοείται όμως ότι είναι εμφανές ,εδώ και καιρό, το σκηνικό αναδιάταξης του επιχειρηματικού-και όχι μόνο-παίγνιου ,στην χώρα. Αλλά το ζητούμενο είναι αν για εμάς, σαν κοινωνία, αυτό το
”ανακάτεμα” της τράπουλας θα έχει άραγε, και πότε, κάποιο πρακτικό όφελος και αποτελέσματα για τους πολλούς, που πλήττονται θανάσιμα, και δύσκολα θα πάρουν ανάσες συντομα.
Πρώτα απ όλα να σταθούμε σε μια σκόπιμη αλλα βολική για τους περισσότερους παρανόηση: δεν υπάρχει Ένα κέντρο -κατά την ταπεινή μου γνώμη- που να συντονίζει, να σχεδιάζει και να επιτηρεί όλο αυτο τα σκηνικό αλλαγής των μεριδίων κάποιων συμφερόντων στην ελληνική οικονομία. Πρόκειται για φαινόμενο που συμβαίνει ταυτόχρονα στις υφεσιακές οικονομίες του ευρωπαικού νότου, σε αυτές όπου ο φονικός συνδυασμός κρατικών και ιδιωτικών χρεών οδήγησε σε ανάσχεση πιστώσεων, κατανάλωσης, επενδύσεων. Αυτή την ανάσχεση, οι φωστήρες των Βρυξελλών και οι εθνικές κυβερνήσεις ,ενίσχυσαν ακόμη περισσότερο ”στερώντας” απο χρήμα την παραγωγή και το εμπόριο, με τα καταστροφικά μέτρα λιτότητας και περικοπών.
Στην Ελλάδα, εκδότες και καναλάρχες, εθνικοί εργολάβοι και κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, βλέπουν να μην έχουν πλέον πρόσβαση στα βασικά ”χέρια” που ανοίγουν τις βρύσες: τους πολιτικούς( για το κρατικό και το κοινοτικό χρήμα) και τις διοικήσεις των τραπεζών( για τα ”θαλασσοδάνεια” που τόσα χρόνια έδιναν ασύστολα). Ειδικά μετά και την επερχόμενη αλλαγή του πολιτικού σκηνικού, και την κατάρρευση που έχει ήδη συμβεί στους δυο βασικούς βραχίονες τους στο Δημόσιο( ΠΑΣΟΚ κυρίως, αλλά και στην ΝΔ που όσο και αν ”αντέχει” δημοσκοπίκά, δεν θα καθορίζει πλέον εξελίξεις). Νέα κόμματα, νέοι σχηματισμοί και όσα άλλα στήνονται δήθεν ”για το καλό” της ελληνικής κοινωνίας, στήνονται ερήμην της πραγματικής βούλησης των πολιτών. Ότι και να λένε οι δημοσκοπήσεις, η πλειοψηφία των Ελλήνων επιθυμεί να μην βλέπει τους ίδιους ανθρώπους που μας έφεραν εδώ, να το παίζουν σωτήρες( σύντομα θα φανεί αυτό στις κάλπες, και όσο καθυστερούν οι εκλογές, τόσο χειρότερο για τους κατέχοντες σήμερα την εξουσία. Το χρήμα απο τις δόσεις τριών ετών, δεν μπαινει και ούτε θα μπεί στα σπίτια των Ελλήνων, αλλά στις τρύπες Τραπεζών-Δημοσίου)
Η δε μακροοικονομική πραγματικότητα στην χώρα, φέρει την σφραγίδα του αμείλικτου νόμου που διέπει τους κύκλους συσσώρευσης κερδών και κεφαλαίου, ειδικά εντός των πλαισίων μιας κλειστής, κρατικοδίαιτης και μή ανταγωνιστικής οικονομίας, όπως η δική μας. Το ‘χτύπημα’ απο ξένα ΜΜΕ στους έλληνες ολιγάρχες, οι ψιθυροι των Γερμανών πολιτικών για το φαγοπότι στην Ελλάδα απο λίγα ελληνικά συμφέροντα και παρόμοιες αναφορές για το τί συνέβαινε στην Ελλάδα, μας βρίσκουν σε μια στιγμή όπου σαν κοινωνία αναζητούμε ”πηγές” του κακού, σταθερά σημεία αναφοράς για το ”σχέδιο” που υφαίνεται για να ”αλώσουν” κάποιοι ”ξένοι”την χώρα, τις περιουσίες, τον ορυκτό πλούτο, τις ζωές μας . Πολύ φοβάμαι, ότι σε λίγο καιρό ίσως θα μας ταιριάζει απόλυτα ο καβαφικός στίχος(”…και τώρα τι θα απογίνουμε χωρίς βαρβάρους..”) Διότι οι δανειστές και εταίροι, θα πάψουν να ασχολούνται μαζί μας τόσο πολύ(ήδη το κάνουν) αφού ξέρουν ότι θα αναγκαστούν να κουρέψουν ξανά τις οφειλές μας προς αυτούς. Κάποιοι δε ξένοι ιδιωτικοί επιχειρηματικοί όμιλοι, δεν προσδοκούν σε βάθος χρόνου τόσο ισχυρές αποδόσεις απο το δήθεν καλό ”οικόπεδο” Ελλάδα. Όποιοι γνωρίζουν απο ποσοστά απόδοσης σε κλάδους μια χώρας σαν την δική μας, που θα ζήσει σε υφεση για πολύ καιρό ακόμη, όποιοι έχουν μελετήσει σε βάθος και χωρίς εξάρσεις υπερπατριωτισμού (βλ. πετρέλαια και άεριο …500 δις) των επενδυτικών ευκαιριών στην Ελλάδα, θα ξέρουν ότι ακόμα και ο σκοπίμως απαξιωμένος ”πλούτος” των μεγάλων δημοσίων επιχειρήσεων ( ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΛΠΕ, ΔΕΠΑ, κ.α) είναι πολύ μικρότερος( ως αποτέλσμα απο απο προσδοκώμενα κέρδη και υπεραξίες) συγκριτικά με αυτόν που υπάρχει σε Ισπανία, Ιταλία( μεγάλοι όμιλοι, ισχυρές ιδιωτικές και κρατικές βιομηχανίες και τράπεζες, με διεθνή παρουσία ). Εξ ίσου ελκυστικότερο του Ελληνικού τοπίου, σε βάθος χρόνου είναι αυτό σε γεωγραφικές ζώνες που τώρα θα μπούν στον ισχυρό κύκλο πίστωσης- κατανάλωσης- επένδυσης ,του δυτικού τραπεζικού χρήματος ( Β. Αφρική και μελλοντικά η Μ.Ανατολή). Το να μετατρέψουν την Ελλάδα οι ”ξένοι” σε εργοστάσιο ‘λευκών Κινέζων ‘(υπαλλήλων φθηνού κόστους δηλαδή) μάλλον απαιτεί παράλληλη απαξίωση της εργασίας και σε μεγαλύτερα ”εργοστάσια”, όπως της Ιταλίας και της Ισπανίας( ωστε να έχει νόημα μια κατανομή των κεφαλαίων τους) Εντεινόμενο σκηνικό κατάρρευσης σε Ιταλία, Ισπανία μοιάζει πολύ δύσκολο να ζήσουμε στο άμεσο μέλλον, όχι φυσικά απίθανο, διότι και εκεί ξεκίνησε να λειτουργεί ο νόμος του γέρο Κάρολου( πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους) που μας φανερώνει ότι η κρίση σε αυτές -και σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης- δεν είναι απλά δημοσιονομική ή τραπεζική, αλλά γενικότερη οικονομική – εμπορική και παραγωγής- που στηρίζεται πάνω στις κλασσικές γενεσιουργές αιτίες( υπερσυσσώρευση κερδών και υπερπιστωτική επέκταση) .
Η ντόπια ολιγαρχία, θα αναδιαρθρωθεί μερικώς στην χώρα μας, χωρίς όμως να αλλάξουν πολλά πράγματα και ονόματα στις κορυφές της πυραμίδας της. Απλά, κάποια ξένα ”πορτοφόλια” θα συμμετέχουν με εγχώριους ομιλους- που θα τους προσφέρουν διέξοδο στο κόστος εισόδου(γραφειοκρατία, δημόσιο, πολιτικοί μεσάζοντες) – στο νέο σκηνικό της ελληνικής οικονομίας. Μην περιμένουμε πλέον ”επενδύσεις” εκατοντάδων εκατομμυρίων ή δις ευρώ, απο κολοσσούς, ώστε να αναμένουμε χιλιάδες θέσεις εργασίας και …ανάπτυξη. Αυτά, είναι φρούδες ελπίδες, δυστυχώς μόνο για όσους αγνοούν το τί συμβαίνει στην διεθνή γεωοικονομική σκηνή και στις ροές των όλο και λιγότερο ”διεισδυτικών” κεφαλαίων στην πραγματική οικονομία(παραγωγή -εμπόριο). Κεφάλαια ,που τα κινούν συγκεκριμένα χρηματοπιστωτικά κέντρα, στα οποία η ελληνική οικονομική διπλωματία απουσιάζει παντελώς.
Εδώ θα είμαστε, όχι μόνο σε ένα χρόνο, αλλά και αργότερα, να ξαναδούμε ποιοί θα κερδίζουν απο τους Έλληνες καταναλωτές και παραγωγούς, ποιοί θα διαχειρίζονται τον πλούτο της χώρας. Είμαι σχεδόν σίγουρος, ότι απο τους μεγάλους παίχτες θα ξεχωρίζουν και πάλι τα γνωστά ελληνικά ονόματα( με πρώτο και καλύτερο το γνωστό μας …Κράτος) και κάποιοι λίγοι Έλληνες ισχυροί που κέρδισαν λεφτά εδώ και καιρο με δουλειές εκτός Ελλάδος ,οπότε και λόγω ρευστότητας και μή συμμετοχής τους στο παλιό σκηνικό ελκύουν περισσότερο τους ξένους επενδυτές . Θα υπάρξουν ,με ξένους ομίλους, συνέργιες εγχώριων παιχτών σε συγκεκριμένους κλάδους,κυρίως εξαγωγικού χαρακτήρα ή σε εκείνους όπου ελαχιστοποιείται το ρίσκο( λόγω πχ κονδυλίων, έστω και αναιμικών, απο Βρυξέλλες).
Το παιχνίδι δεν αλλάζει εύκολα. Εμείς, απελπισμένοι ως κοινωνία και με μια διαλυμένη μεσαία τάξη που δεν έχει δυνάμης επανεκκίνησης της οικονομίας, ”προτιμάμε”, σχεδόν ψυχαναγκαστικά, να βλέπουμε ξένους εχθρούς προ των πυλών, ως εισβολείς. Και δεν βλέπουμε το πλέον προφανές : ότι την τράπουλα, ναι μεν την κρατάνε ξένοι να την μοιράσουν, αλλά οι περισσότεροι πάιχτες θα είναι σχεδόν οι ίδιοι( Έλληνες) .Και μια οικονομία δεν αλλάζει, οπότε δεν ωφελείται και ο λαός της που ζεί σε βαθιά κρίση, αν δεν αλλάξει χέρια ένα μέρος του πλούτου στα πάνω στρώματα της κοινωνικής πυραμίδας. Αν δεν αλλάξουν χέρια τα χρεωμένα ρετιρέ της κορυφής, ώστε να μπεί φρέσκο χρήμα στην πολυκατοικία, οι κάτω ένοικοι δεν θα ευνοηθούν απο του κοινόχρηστους χώρους και τους νέους πλούσιους στα πάνω διαμερίσματα(αν φυσικά αυτοί φιλοτιμηθούν να δωσουν δουλειά στους απο κάτω…)