Ένας ξακουστός "πετράς" κτίζει με πέτρα και χώμα

Όποια πέτρα και αν σηκώσεις το Μαστρομανώλη (Μανώλη Πιπεράκη) θα βρεις από κάτω!
Ο ίδιος γεννήθηκε και ζει σε ένα μικρό χωριό του Νομού Ηρακλείου τις Άνω Ασίτες, έγινε όμως ξακουστός κι εκτός Κρήτης, διότι έχει ένα χάρισμα: Ξέρει να χειρίζεται την πέτρα, να τη δουλεύει και να την κτίζει με τον παλιό, τον πατροπαράδοτο τρόπο. Δένει γερά την πέτρα με το χώμα, είτε την πέτρα με ασβέστη και άμμο. Και το σπίτι αυτό δεν έχει να φοβηθεί τίποτα!
«Μόνο πέτρα και χώμα. Και τώρα αν κτίσω σπίτι, θα το κτίσω με πέτρα και χώμα, δε θα βάλω ούτε ένα κιλό τσιμέντο. Και αυτό το σπίτι δε θα φοβάται ούτε 10 ρίχτερ. Για να είναι το κτίσιμο, σωστό, δυνατό, πρέπει η μια πέτρα να εφάπτεται με την άλλη και να μην μπαίνουν πολλές λάσπες. Όταν μπαίνουν «συρταρωτές» το οίκημα δε φοβάται τίποτα», λέει στο MadeinCreta.
Έμαθε τη τέχνη του “πετρά” πριν περίπου 60 χρόνια. Δέθηκε με το γερό αυτό υλικό και κατέγραψε όλα τα μυστικά του. Έγραψε και βιβλίο για να διαδώσει την τέχνη και τα μυστικά της, ξεκίνησε σεμινάρια σε εκκολαπτόμενους μαστόρους κι έφτασε ένα βήμα παραπάνω: να «διδάσκει» πολιτικούς μηχανικούς και αρχιτέκτονες που πολλά πράγματα έμαθαν στα πανεπιστήμια όχι όμως να κτίζουν την πέτρα.
Είναι, δε, τόσο περιγραφικός στο βιβλίο του, που αναφέρει μέχρι και … το κλείσιμο του ματιού που πρέπει να κάνει ο μάστορας για να κτίσει «ξεροπέτρι» (χωρίς λάσπη) για να μάθει να πατάει η μια

πέτρα πάνω στην άλλη.
Μαθαίνει τα «αναθρέμματα» και την «περασιά» και πως μην αγγίζει ο σπάγκος τις πέτρες , ώστε να βγαίνει ίσιος ο τοίχος. «Η πρώτη κίνηση είναι να κλείσουμε το ένα μας μάτι ( συνήθως το αριστερό) και να κοιτάξουμε τους δυο σπάγκους από πάνω. Πρέπει να φαίνονται και οι δύο σαν να είναι ένας. Τώρα κτίζουμε τις πέτρες χωρίς λάσπη».
Τέτοιος μάστορας είναι ο Μαστρομανώλης τα λέει όλα γιατί θέλει να κτίζονται σωστά σπίτια.
«Δυστυχώς οι μεγάλοι τεχνίτες πέρασαν απαρατήρητοι στο κτίσιμο της πέτρας» θα πει στο MadeinCreta. «Το κράτος έπρεπε να καταγράψει κάθε τεχνική που ήξεραν αυτοί οι τεχνίτες για να τα διδαχθούν στο Πολυτεχνείο και τα Πανεπιστήμια».
«Όλα τα νιάτα της ελλάδας θέλανε μια θέση στο δημόσιο, κανείς δεν ήθελε να γίνει τεχνίτης και όταν τελείωσαν οι τσιμεντουπόλεις έπρεπε να ομορφύνουμε αυτήν την ασκημιά με την πέτρα. Ποιος όμως ήξερε να τη χειριστεί;».
Πολλές αλήθειες είπε ο Μαστρομανώλης που έχει “βγάλει” δεκάδες πλέον μάστορες από τα χέρια του, ενώ είναι ικανός, άμα πεισμώσει να “βγάλει” μάστορες μέσα σε μια εβδομάδα! Κάτι που έχει κάνει δηλαδή.“Η γυναίκα μου λέει: «Πιο πολύ αγαπάς την πέτρα παρά εμένα;». Ε; και… Ίσα –ίσα είστε; Η πέτρα μου δίνει ζωή. Παίρνω έναν τσούρλο και τον κάνω και μιλάει!»


“Όλα τα οφείλω στη δασκάλα μου, τη μητέρα μου & τη γυναίκα μου που με αντέχει!”
Η κλίση του στην πέτρα είχε φανεί από νωρίς. Το μολύβι έπιαναν τα άλλα παιδιά, το κουτάλι ο Μαστρομανώλης , που το είχε κάνει «πλάκα» για να μοιάζει με το μυστρί.
Η δασκάλα Φωτίου διέκρινε το ταλέντο από τη μικρογραφία ενός κτίσματος που είχε φτιάξει ακριβώς έξω από το σχολείο. Το ίδιο κιόλας βράδυ πήγε και μίλησε στους γονείς του, οι οποίοι καθ’ υπόδειξη της, μόλις τελείωσε το δημοτικό , τον πήραν από το χέρι για να τον πάνε να μάθει δίπλα σε ένα μάστορα.
Τότε ήταν 13χρονών, 57 χρόνια μετά ο Μαστρομανώλης, θυμάται εκείνη την ημέρα σαν να ήταν χθες και την εξιστορεί στο MadeinCreta…
“Έμαθα να στήνω την πέτρα εξαιτίας της δασκάλας μου. Ήμουν πολύ κακός μαθητής δεν διάβαζα. Είχα κλέψει ένα κουτάλι από της μάνας μου την κουταλοθήκη και το είχα κάνει πλάκα, σαν μυστρί και έφτιαχνα σπιτάκια. Μια ημέρα είχα «βάλει στο μάτι» ένα σπίτι που ήταν απέναντι από το σχολείο με ωραία παράθυρα και πόρτες.
Ξεκίνησα να το χτίζω το Σάββατο το βράδυ, την Κυριακή όλη ημέρα, τη Δευτέρα το τελείωνα.
Ήμουνα τόσο απορροφημένος που όταν κτύπησε το κουδούνι δεν το άκουσα. Βγαίνει η δασκάλα μου να με ψάξει και με βρίσκει δίπλα από τη δεξαμενή που τα ζώα έπιναν νερό.
Με βλέπει με τη ρίγα σηκωμένη- μια μαύρη ρίγα ποτέ δεν θα την ξεχάσω, είχα φάει ξύλο- αλλά δεν με ένοιαζε, διότι ήμουν ενθουσιασμένος από το αποτέλεσμα.
Η δασκάλα όμως το κοίταζε με απορία- ήταν σαν μακέτα από τις σημερινές- και μου είπε χαμογελώντας ότι το βράδυ θα επισκεφθεί το σπίτι μας.
Την εποχή εκείνη ήταν πολύ τιμητικό να πάει ο δάσκαλος στο σπίτι του μαθητή.
Μόλις το είπα στη μητέρα μου, άρχιζε να πλένει, να μαγειρεύει, να σφουγγαρίζει. Μόλις ήρθε, με έβγαλαν έξω για να μην ακούσω τι θα πούνε. Εγώ όμως κρυφάκουγα.
Δε θα ξεχάσω τα λόγια της δασκάλας. «Κυρία Ερασμία, ο Μανώλης είναι πολύ κακός μαθητής, δε μου λέει τίποτα. Μου έγραψε όμως μια καλή έκθεση για τη φύση, αν δεν είχε λάθη θα του έβαζα 10. Του βάζω όμως 8. Μου κάνει πάντα καλή χειροτεχνία. Σήμερα έκανε το σπίτι του κ. Καπελάκη, ακριβώς το ίδιο, και του βάζω 10. Θα τον προβιβάσω με το 6 αλλά επειδή εγώ του χρόνου θα συνταξιοδοτηθώ και δε θα έρθω μόλις τελειώσει την τάξη, να πάτε το παιδί να μάθει να κτίζει την πέτρα.
«Ακούτε κύριε Πιπεράκη;», απευθύνθηκε στον πατέρα μου, ο οποίος δεν ήθελε. Ήμουν ο πρωτότοκος και είχαμε πολλές αγροτικές δουλειές. Η μάνα μου όμως, μόλις τελείωσα την έκτη τάξη με πήρε από το χέρι και με πήγε στο μάστορα. Κι από τότε κόλλησα με την πέτρα»…

MadeinCreta