Γράφει ο Χρήστος Παπαδόπουλος
Η οικονομική κρίση που διέρχεται η χώρα και ο τρόπος με τον οποίο αυτή προσεγγίζεται, είναι φυσικό να δημιουργεί διχογνωμίες, αντιρρήσεις κλπ. Επακόλουθο, μετά από τόσο καιρό, να επηρεάσει μοιραία και άλλες πλευρές της κοινωνικής ζωής του τόπου. Έτσι, από ένα σημείο και έπειτα, αυτή χάνει τα αμιγή οικονομικά χαρακτηριστικά της και παίρνει διαστάσεις μιας ευρύτερης εθνικής, κοινωνικής και πολιτισμικής κρίσης.
Η απομυθοποίηση των μεταπολιτευτικών κομμάτων εξουσίας, από λαϊκά που επιμελημένα εμφανιζόταν, και η κατάταξη τους σε καθαρά καθεστωτικά, είχε ως αποτέλεσμα την ευθεία αμφισβήτηση και εκλογική τους συρρίκνωση. Η κινητικότητα και οι διεργασίες που παρατηρούνται στους πολιτικούς σχηματισμούς τον τελευταίο καιρό, όχι μόνο δεν θα σταματήσουν αλλά θα ενταθούν ακόμη περισσότερο στο μέλλον. Η τελευταία δημοσκόπηση της MRB, αποτυπώνει με τον ποιο ανάγλυφο τρόπο τις διαθέσεις των πολιτών και θέτουν σε άμεση αμφισβήτηση όλο το μοντέλο, πάνω στο οποίο εκκολάφτηκε αυτή η κρίση. Δεν είναι καθόλου τυχαίο – αυτή τη χρονική στιγμή – να ενεργοποιούνται εφεδρικές δυνάμεις, που επιδιώκουν να επιβραδύνουν της κατάρρευση του πολιτικού συστήματος.
Είναι προφανές πως το πολιτικό σύστημα διαθέτει ακόμη αρκετές εφεδρείες. Όσοι νομίζουν, ότι με μια περαιτέρω συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ, ή μείωση της Ν.Δ. και της ΔΗΜΑΡ, το πολιτικό σύστημα τελείωσε, απατώνται οικτρά. Είναι σίγουρο ότι θα απογοητευτούν γρήγορα με αποτέλεσμα, ή να βυθιστούν ακόμη περισσότερο στο καναπέ τους, ή να μαντρωθούν και πάλι στη στάνη απ’ την οποία τόλμησαν να ξεφύγουν. Οι εφεδρείες βρίσκονται παντού. Στα πρόσωπα, στις δομές, στο σύστημα. Δεν είναι λίγοι αυτοί που θα λακίσουν, ισχυριζόμενοι πως ακόμη και «περσινά ξινά σταφύλια» μπορούν να δώσουν «φετινά γλυκά κρασιά». Ούτε φυσικά είναι δύσκολο να αλλάξουν δομές και διαδικασίες, κατά πως βολεύει την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων, όπως για παράδειγμα ο εκλογικός νόμος, σύστημα εκλογής κλπ.
Η ενεργοποίηση των εφεδρειών, θα είναι ανάλογη με την ολοένα εντεινόμενη επικοινωνιακή επίθεση, πως οι δυνάμεις που αμφισβητούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την συστημική στρατηγική εξόδου από την κρίση, είναι μόνες και χωρίς συμμάχους. Οι όποιες συγκλίσεις επιχειρηθούν να γίνουν από αυτές, θα υπονομεύονται από τις ελλοχεύουσες δυνάμεις αμφισβήτησης.
Τα γεγονότα που διαδραματίζονται στους «Ανεξάρτητους Έλληνες», χρησιμοποιώντας μάλιστα τέτοια παιδαριώδη άλλοθι, όχι μόνο φαίνεται πως ήταν σε γνώση συγκεκριμένων κύκλων, αλλά δείχνει την βιασύνη και τον πανικό που τους έχει καταβάλει, εν όψη της κορύφωσης της κρίσης ακριβώς μετά τις γιορτές. Ήδη προαναγγέλλονται ανάλογα φαινόμενα και στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης τον ΣΥΡΙΖΑ (Μετά τους “Ανεξάρτητους Έλληνες” έρχεται και η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ!).
Η βήμα, βήμα αποσταθεροποίηση ή αμφισβήτηση των καθεστωτικών δυνάμεων, δίνει την ευκαιρία στην άλλη πλευρά να προετοιμάζει εφεδρείες και να τις ενεργοποιεί, όποτε αυτή κρίνει απαραίτητο. Υπενθυμίζεται ότι μετά τη κατάρρευση της κυβέρνησης Παπανδρέου ακολούθησε η κυβέρνηση του τραπεζίτη Παπαδήμου (αλήθεια γιατί ξεχάστηκε τόσο γρήγορα ο πολύς κατά τα άλλα Papademos;), ακολούθησε η υπηρεσιακή κυβέρνηση Πικραμένου και τώρα έχουμε την ελληνόφωνη κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά.
Ανάλογες εξελίξεις είχαμε και στους κομματικούς σχηματισμούς, μετά την εμφάνιση της κρίσης. Στο χώρο της κεντροδεξιάς, εμφανίστηκαν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, καταποντίστηκε ο ΛΑΟΣ και στη θέση του εμφανίστηκε με πιο ξεκάθαρα χαρακτηριστικά η Χρυσή Αυγή. Ο πολιτικός και εκλογικός καταποντισμός του ΠΑΣΟΚ, δεν αναχαιτίστηκε με τη δημιουργία διάφορων ΠΑΣΟΚγενών σχηματισμών. Οι κινήσεις του Γιάννη Δημαρά, Λούκας Κατσέλη κλπ, δεν έφεραν τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Στο χώρο της Αριστεράς, εμφανίστηκε η ΔΗΜΑΡ, ως ο ενδιάμεσος χώρος μεταξύ της «αριστεράς» και των συστημικών δυνάμεων.
Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών στους Ανεξάρτητους Έλληνες και αυτές που θα ακολουθήσουν σύντομα, εντάσσονται στην ευρύτερη προσπάθεια να κρατηθούν οι καθεστωτικές δυνάμεις όσο μεγαλύτερο χρόνο γίνεται στην εξουσία, για να αποτελειώσουν έτσι το έργο που τους έχει ανατεθεί από τις εξωεθνικές δυνάμεις. Το ζητούμενο είναι, ενόψει της κορύφωσης της κρίσης αρχές του χρόνου, οι δυνάμεις που αμφισβητούν τις συστημικές επιλογές, να εμφανισθούν αποδυναμωμένες και χωρίς την προοπτική κυβερνητικής πλειοψηφίας, στην περίπτωση νέων εκλογών. Ο τυχοδιωκτισμός των καθεστωτικών δυνάμεων είναι τόσος μεγάλος, που όχι μόνο αδυνατούν να αποτρέψουν την επαπειλούμενη κοινωνική αναταραχή, αλλά παράλληλα δημιουργούν αδιέξοδα και υπονομεύουν μια ομαλή δημοκρατική διέξοδο.
