Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

π. Γεωργίου Οικονόμου, Δρ.Θεολογίας
Το παρόν υπόμνημα γράφεται εξαιτίας διδασκαλιών περί των παραπάνω θεμάτων μη συμφώνων προς την ιερή παράδοση της Εκκλησίας μας. Πριν όμως περάσουμε στην ανασκευή θέσεων είναι καλό να θυμηθούμε ότι σε αυτή τη δύστυχη πατρίδα υπάρχει – ακόμα ή έστω και πολυτρόπως καταλυθέν – Σύνταγμα θεμελιωμένο στο αίμα και τη θυσία των προγόνων μας. Στο αναθεωρημένο με το ψήφισμα της 27ης Μαΐου 2008 της Η΄ Αναθεωρητικής βουλής των Ελλήνων Σύνταγμα προτάσσεται το όνομα του Τριαδικού Θεού των Ορθοδόξων Χριστιανών «Εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος». Στο Α΄ Μέρος, Τμήμα Β΄, άρθρο 3 ορίζεται ότι «Επικρατούσα θρησκεία στην
Ελλάδα είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού. Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας, που γνωρίζει κεφαλή της τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, υπάρχει αναπόσπαστα ενωμένη δογματικά με τη Μεγάλη Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης και με κάθε άλλη ομόδοξη Εκκλησία του Χριστού. Τηρεί απαρασάλευτα, όπως εκείνες, τους ιερούς αποστολικούς και συνοδικούς κανόνες και τις ιερές παραδόσεις». Στο άρθρο 13 τονίζεται ότι «Η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης είναι απαραβίαστη». Σύμφωνα με το άρθρο 14 για προσβολή της χριστιανικής θρησκείας επιτρέπεται ακόμα και η κατάσχεση εφημερίδων και άλλων εντύπων μετά την κυκλοφορία τους με εντολή εισαγγελέα. Τέλος, στο άρθρο 16, παρ. 2, ορίζεται με σαφήνεια ο σκοπός της παιδείας ως εξής: «Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες».
Από την παραπάνω ενδεικτική αναφορά εξαιρετικά σπουδαίων σημείων του Συντάγματος της Ελλάδας γίνεται φανερό ότι η παιδεία, που παρέχουν οι λειτουργοί της στα ελληνικά σχολεία, οφείλει να είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιερή παράδοση της ιερής και αγιασμένης πίστης μας. Ο Βασίλειος Νικόπουλος, επίτιμος Πρόεδρος του Αρείου Πάγου, ερμηνεύοντας νομικά αυτές τις συνταγματικές αναφορές επισημαίνει δύο σημεία: «α) στήν ἑλληνική Πολιτεία ἡ παιδεία ἀφορᾶ τήν ἀγωγή ἐν γένει «τῶν Ἑλλήνων». Τοῦτο νομικῶς σημαίνει ὅτι ὁ ὁποιοσδήποτε ἀλλοδαπός ἐπιθυμεῖ νά φοιτήσει σέ ἑλληνικό σχολεῖο εἶναι ὑποχρεωμένος νά δεχθεῖ τήν ἑλληνική ἀγωγή καί παιδεία. β) Ἡ παιδεία τῶν Ἑλλήνων πρέπει, ἐκτός τῶν ἄλλων, νά στοχεύει καί στήν ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς καί θρησκευτικῆς συνείδησης τῶν μαθητῶν. Ἡ ἀνάπτυξη δέ τῆς ἐθνικῆς καί θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν «Ἑλλήνων» πρέπει νά ἐπιδιώκεται μέ τή συστηματική διδασκαλία τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας, ὅπως αὐτή ἔχει ἀποκρυσταλλωθεῖ στήν ἱστορική μνήμη τοῦ ἑλληνικοῦ Ἔθνους, καί ὄχι ὅπως «κατασκευάζεται» ἀπό ὁρισμένους καλοβολεμένους καλαμαράδες καί ἀκριβοπληρωμέ-νους καί γι’ αὐτό «προσκυνημένους» θολοκουλτουριάρηδες ἱστορικοκαθηγητάδες, καί τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς πίστης, ἡ ὁποία εἶναι ἡ θρησκεία τῶν Ἑλλήνων. Μέ βάση τίς συνταγματικές αὐτές ἐπιταγές τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν πρέπει νά ἔχει ὡς περιεχόμενο ἀποκλειστικῶς καί μόνο τή διδασκαλία τῆς ὀρθόδοξης πίστεως τῶν Ἑλλήνων, διότι μόνο μέ αὐτή ἐπιτυγχάνεται ἡ κατά τό Σύνταγμά μας «ἀνάπτυξη τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης τῶν Ἑλλήνων».
Μετά τις παραπάνω νομικού χαρακτήρα αναφορές, περνάμε στην εξέταση των θεμάτων του υπομνήματός μας σε σχέση με τον τρόπο διδασκαλίας τους στο ελληνικό σχολείο. Ο δάσκαλος, που ορκίστηκε κατά τον διορισμό του ότι θα τηρεί το Σύνταγμα, οφείλει να σέβεται τη θρησκευτική ελευθερία των μαθητών και μαθητριών του και να μη δηλητηριάζει τις συνειδήσεις και την αγνή και αθώα πίστη της καθαρής καρδιάς τους με προσωπικές (πιθανόν άθεες ή αντιχριστιανικές) ιδεοληψίες και φιλοσοφικές θεωρήσεις. Ούτε να εκβιάζει τις παιδικές συνειδήσεις τους με γενικές και αόριστες αναφορές στην θεοποιηθείσα επιστήμη. Αλήθεια αναρωτιέμαι, οι δάσκαλοι, που αμφισβητούν τις αγιογραφικές θεολογικές αναφορές στη δημιουργία, σπούδασαν φυσική, βιολογία, αστρονομία, πυρηνική και χαοτική φυσική και επί-ίστανται τόσο καλά αυτών των θεμάτων; Διάβασαν ποτέ ακόμα και αυτή την τόσο παρεξηγημένη θεωρία της εξέλιξης; Συνειδητοποίησαν τη διαφορά της θεωρίας περί κοινού προγόνου ανθρώπου και πιθήκου και άλλων θεωριών με διαλεκτική προσέγγισή τους; Ή μήπως και αυτοί οι επιστήμονες ήταν παρόντες και κινηματογράφησαν τη δημιουργία, για να λύσουν τις υπαρξιακές μας αγωνίες; Γράφει, σχετικά, ο ομότιμος καθηγητής Θεολογίας του Α.Π.Θ. Βασίλειος Γιούλτσης «Ἡ τεράστια πολυπλοκότητα τῶν ἐμβίων ὄντων καί τῆς ἰδίας τῆς ζωῆς δέν μπορεῖ νά ἑρμηνευθῇ μέ μηχανιστικό τρόπο, οὔτε καί ἔχει ἐντοπιστεῖ κάποιος φυσικός μηχανισμός αὐτο–οργάνωσης τῆς ὕλης πού μπορεῖ νά ὁδηγήσῃ σέ βιολογικές δομές τέτοιας πολυπλοκότητας, ἔστω καί μέσω ἐξελικτικῶν διαδικασιῶν καί σέ χρονικές κλίμακες πολλῶν ἑκατομμυρίων ἐτῶν». Έτσι, προξενεί εντύπωση όταν ορισμένοι υιοθετούν πολύ εύκολα διάφορες θεωρίες ενώ απορρίπτουν με ευκολία την θεοπνευστία της Αγίας Γραφής και διδάσκουν στα παιδιά ότι αυτά είναι παραμυθάκια. Ούτε καν μύθος! Γιατί άλλο πράγμα είναι ο μύθος, άλλο το παραμύθι και άλλο η αλήθεια.
Η αλήθεια, όμως, για εμάς τους Ορθοδόξους Χριστιανούς δεν είναι έννοια γενική και αόριστη. Είναι Πρόσωπο. Είναι το Πρόσωπο του Θεανθρώπου Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Ο Θεός Λόγος, που υπήρχε προ πάντων των αιώνων, πριν τη δημιουργία του χρόνου και σύνολης της κτίσης. Που γεννήθηκε από τον Πατέρα Του και ήταν ενωμένος μαζί Του και είναι Θεός. Και έγινε σάρκα για μας. Ταπεινώθηκε, ξεφτιλίστηκε, δέχτηκε να Τον φτύσουμε, να Τον ραπίσουμε, να Τον μαστιγώσουμε, να Τον ποτίσουμε με ξύδι, να Τον Σταυρώσουμε! Για να μας χαρίσει την Ανάσταση και την αιώνια ζωή. Για να συγχωρέσει τις αμαρτίες μας με το Τίμιο Αίμα Του. Και εμείς τί του ανταποδίδουμε; Αχαριστία και αγνωμοσύνη. Απιστία και βλασφημία. Γιατί ή άρνηση της Αγίας Γραφής, Παλαιάς και Καινής Διαθήκης είναι άρνηση της Θυσίας Του, άρνηση του Σταυρού και της Ανάστασης. Μπορεί οι διηγήσεις για τη δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου να μην είναι επιστημονικά απόλυτα ακριβείς αλλά εξαρχής δεν είναι αυτός ο σκοπός τους. Σκοπός τους είναι να φανερώσουν θεολογικές αλήθειες, όπως ότι η δημιουργία είναι το πλημμύρισμα της αγάπης του Θεού. Ότι όλα έγιναν εν σοφία. Ότι κάθε άνθρωπος είναι εικόνα του Θεού και έχει τις προϋποθέσεις με τη Χάρι Του να γίνει όμοιος με Αυτόν, να θεωθεί. Ότι όλοι οι άνθρωποι έγιναν εξ ενός, όπως λέει ο απόστολος Παύλος, από τον Αδάμ, και αυτό φανερώνει την κοινή καταγωγή και την ισότητα των ανθρώπων. Κανένας ρατσισμός, καμία φυλετική διάκριση, κανένας ολοκληρωτισμός δεν μπορεί να θεμελιωθεί στο ευαγγέλιο. Σε αντίθεση με αυτό, η δαρβινική βιολογία περί ευγονικής και φυλετικής καθαρότητας παράλληλα με τη θεωρία περί της εξέλιξης των ειδών θεμελιώνει την ιδεολογία του εθνοφυλετισμού, που με φρικτό τρόπο εφήρμοσε το Γ΄ Ράιχ και ο Αδόλφος Χίτλερ.
Παιδιά του σχολείου, με την ίδια έπαρση, κοροϊδεύουν συμμαθητές τους, που πιστεύουν στα ιερά και ευγενέστατα δόγματα της πίστης μας, ως «χωματένιους ανθρώπους και λάσπη». Μήπως θα μπορούσαν αυτοί να μας δείξουν κάποιον άνθρωπο, που μετά το θάνατό του δεν έγινε χώμα; Εμείς, όμως, μπορούμε να δείξουμε! Τον Ιησού Χριστό. Τον Αναστημένο Κύριο. Την ελπίδα και την παρηγοριά μας. Τον φίλο μας! Αυτόν που θυσιάστηκε μια φορά, αλλά μας έδωσε τη δυνατότητα να κοινωνούμε το Σωμα και το Αίμα Του συνέχεια, να ενωνόμαστε μαζί Του και να συγκροτούμε ευχαριστιακά την Εκκλησία.
Αυτός ο Ιησούς, ο Κύριος και Θεός μας, ως άσαρκος Λόγος συν-δημιουργεί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα τον κόσμο. Τον ουρανό και τη γη, τα ορατά και τα αόρατα. Τον αυστραλοπίθηκο (sic) και τον πίθηκο. Που είναι και αυτά ευλογημένα σαν δημιουργήματα, έχουν τον λόγο των όντων. Δημιουργεί, όμως, και τον άνθρωπο δίνοντας σε αυτόν μοναδικά θεϊκά χαρακτηριστικά, τα οποία δεν έδωσε σε κανένα από τα προηγούμενα δημιουργήματα: το κατ’εικόνα, το καθ’ ομοίωσιν και πνοήν ζωής. Του χαριζει την αιώνια ψυχή, γιατί ο άνθρωπος δεν είναι μόνο σώμα, αλλά το συναμφότερον ψυχής και σώματος, αδιάσπαστα ενωμένα από τη σύλληψη μέχρι το βιολογικό θάνατο, που είναι η μετάβαση στην αιώνια ζωή, στον αιώνιο παράδεισο ή την αιώνια κόλαση, σύμφωνα με τα λόγια του Χριστού.
Κάποιοι επιστήμονες αμφισβητούν αυτές τις θεολογικές αλήθειες και την ύπαρξη του Θεού και στη θέση Του βάζουν τον εαυτό τους ή την επιστήμη τους. Άλλοι επιστήμονες διά των αδιεξόδων των ερευνών τους οδηγούνται στην πίστη στον Θεό και άλλοι έχουν ούτως ή άλλως βαθειά πίστη στο Θεό και την Αγία Γραφή. Εμείς θα αναφερθούμε στους αλαζόνες, των οποίων η επιστήμη έχει τη μορφή της Βαβέλ, και μιλάν με επιβεβαιωτικό προς την αθεΐα τους τρόπο για φυσικούς νόμους, μεγάλη έκρηξη, ένα αρχέγονο κύτταρο και εξέλιξη του πιθήκου σε άνθρωπο (αν και σοβαρός επιστήμονας δε θα διατύπωνε ποτέ με αυτό τον τρόπο την εξέλιξη). Γιατί, λοιπόν, σήμερα που εξελίχτηκε τόσο πολύ η επιστήμη δε φτιάχνουν άνθρωπο από έναν πίθηκο; Τότε θα υπάρχει μια άλλη βάση συζήτησης και όχι θεωρίες, που αμφισβητούνται, αλληλοσυγκρούονται και ανατρέπονται αενάως από άλλες.
Δε θέλουμε να μακρύνουμε τον λόγο επί της δημιουργίας, αν και θα μπορούσαμε. Συνοψίζουμε επιγραμματικά λέγοντας ότι άρνηση της Αγίας Γραφής ως παραμυθιού, σημαίνει άρνηση του Θεού, αρνηση της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος, στην οποία επιγράφεται το Σύνταγμα της Ελλάδας. Η δε διδασκαλία αυτής της άρνησης είναι αντίθετη με το σκοπό της παιδείας για καλλιέργεια θρησκευτικής συνείδησης αλλά και καταστρατηγεί βάναυσα τη θρησκευτική ελευθερία παιδιών και εφήβων εμποτίζοντας αθεϊστικό δηλητήριο στις εύπλαστες ψυχές τους. Γιατί πρόκειται για ένα φαινόμενο, που παρατηρείται σε όλη την κλίμακα της παιδείας, από την προσχολική ακόμα ηλικία μέχρι και την τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Όσο για την αμφισβήτηση της ιστορικότητας του προσώπου του προφήτη Μωϋσέως μας προξενεί κυριολεκτικά μεγάλη έκπληξη. Ένα πρόσωπο κοινά αποδεκτό από τις τρεις μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες (Χριστιανισμό – Ιουδαϊσμό – Ισλάμ). Ένα πρόσωπο προς το οποίο εξέφραζε θαυμασμό ακόμα και ο πατέρας της ψυχανάλυσης Φρόιντ. Ένα πρόσωπο με ιδιαίτερα παιδαγωγική σπουδαιότητα, καθώς ενώ ήταν δυσλεκτικός – βραδύγλωσσος οδήγησε έναν ολόκληρο λαό στην ελευθερία αλλά προπάντων αξιώθηκε να γίνει όχι μόνο μία αλλά πολλές φορές θεόπτης! Μήπως η αρχαιολογική σκαπάνη ή άλλες έγκυρες επιστημονικές μελέτες αμφισβήτησαν την ιστορικότητά του; Μάλλον αυτή η άρνηση του ιερού προσώπου της Παλαιάς Διαθήκης είναι τουλάχιστον ατυχής ή υποκρύπτει την αρχαιολατρική αντίληψη απόρριψης σύνολης της Παλαιάς Διαθήκης ως εβραϊκού κειμένου άσχετου προς την ελληνική παράδοση. Πάνω σε αυτό είναι αναγκαίο να υπογραμμίσουμε ότι η Παλαιά Διαθήκη για τους χριστιανούς δεν είναι η ιστορία των Εβραίων αλλά ένα βιβλίο θεολογικό, στο οποίο θεμελιώνεται η Καινή Διαθήκη και, αν το απορρίψουμε, συναπορρίπτουμε ολόκληρη τη χριστιανική διδασκαλία.
Κλείνοντας το υπόμνημα αυτό θέλουμε να τονίσουμε ότι γράφτηκε με περίσσευμα αγάπης προς την αλήθεια και αγανάκτησης για την (άλλες φορές αθέλητα και εν αγνοία και άλλες με προφανή σκοπιμότητα) διαστρέβλωση αυτής. Με ειλικρινή αναγνώριση της εξαιρετικής δουλειάς, που κάνουν οι περισσότεροι νηπιαγωγοί, δάσκαλοι και καθηγητές υπό εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες και την ειλικρινή ευχή σε αυτά τα δύσκολα χρόνια που ζούμε να αντλήσουμε δύναμη από την ιερή παράδοση της χριστιανικής πίστης μας, για να διεξέλθουμε την πρώτιστα πνευματική και ύστερα οικονομική κρίση και να αντισταθούμε στην αλλοτριωτική και νοθευτική προσέγγιση της αγίας πίστης του Δημιουργού Θεού μας.
Υ.Γ. Πριν τη δημοσίευση του κειμένου αυτού, έχουμε επίγνωση της πολεμικής, που πρόκειται να του ασκηθεί. Γιατί όποιος μιλάει για έθνος και πατρίδα σε αυτόν τον τόπο, ονομάζεται άκριτα και αυτόματα φασίστας και εθνικιστής. Όποιος μιλάει για τις ιερές παραδόσεις της πίστης μας ονομάζεται χριστιανοταλιμπάν και φονταμενταλιστής. Εντάξει, λοιπόν, όποιος θέλει ας ξεπουλήσει αυτές τις αιώνιες αξίες στο παζάρι του εθνομηδενισμού και της πολυπολιτισμικότητας, της αθεΐας ή μιας θολοκουλτουριάρικης μετανεωτερικής προσέγγισης περί «ανοίγματος», «αγκαλιάσματος» και μιας «αγάπης» γλυκερής. Η οποία, όμως, ουδεμία σχέση έχει με την αγάπη ως καρπό του Πνεύματος και ενέργειας – ιδιώματος του Θεού, που παρέχει Αυτός ως χάρη και μπορεί να βιώσει ο άνθρωπος ως εμπειρία μέθεξης, όταν ασκείται και αγωνίζεται να τηρεί με τη δική του συν-έργεια αυτή την πρώτη εντολή.