Οι προοπτικές «βουλγαροποίησης» της Γερμανίας και «γερμανοποίησης» της Βουλγαρίας : τι εμποδίζει μια τέτοια εξέλιξη;

Γράφει ο Βασίλης Δ. Χασιώτης  
Η ιδιοποίηση του «ευρύτερου ευρωπαϊκού συμφέροντος»….
«Όσο για τα έθνη πάνω στα οποία κυριαρχούμε η γλώσσα μας προς αυτά θα γίνει πολύ πιο ελεύθερη και ψυχρή. Δεν θα τίθεται βέβαια ζήτημα κάποιο τιποτένιο κρατίδιο να παρεμποδίζει την ευρωπαϊκή ειρήνη με ειδικά αιτήματα ή ειδικές απαιτήσεις –σε τέτοια περίπτωση θα του υπενθυμίζεται πολύ κοφτά ποια είναι τα καθήκοντά του μέσα στην Ευρώπη».
(Χανς Φρίτσε, εξέχων ραδιοφωνικός σχολιαστής στη Γερμανία του Γ΄ Ράϊχ, 1941)
Mark Mazower : Σκοτεινή Ήπειρος, Ο Ευρωπαϊκός Εικοστός Αιώνας, εκδ. Αλεξάνδρεια, Αθήνα, 2001, σελ. 151
Ο ήρωάς μας, Αλέξης Μπαλαφάρας, συνελήφθη για τη συμμετοχή του στην ΕΟΚΑ, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο… Σημειώνει ο ίδιος… : «…Ο δικαστής ήταν ένας γκριζομάλλης, αγέλαστος Άγγλος που φημιζόταν, δίκαια, για την ακεραιότητά του : στην Παλαιστίνη είχε καταδικάσει πολλούς τρομοκράτες σε θάνατο, σε απόλυτη συμφωνία με το γράμμα και το πνεύμα του αυτοκρατορικού νόμου που είχε αναλάβει να εφαρμόζει. Προσπαθούσε να κρύψει την προσωπική απέχθεια που του προκαλούσαμε, και δεν αμφιβάλλω ότι έκανε ό,τι μπορούσε για να μην επηρεάζεται απ’ αυτήν στις αποφάσεις του… Τ’ αληθινά του αισθήματα, ωστόσο, διαφαίνονταν καμιά φορά, όταν απευθυνόταν προς τους κατηγορουμένους. Μια φορά, ας πούμε, μίλησε περίπου έτσι σε τρεις Έλληνες χωρικούς : «Ζούσατε και δουλεύατε τη γη σας ειρηνικά. Είχατε δικαιοσύνη, και μια διοίκηση που σας φρόντιζε πατρικά. Τι θέλατε ν’ ανακατευτείτε στην πολιτική;» Το νόημα ήταν καθαρό : ο Θεός είχε ολοφάνερα πλάσει μια φυλή για να κυβερνάει, με όλες τις ευθύνες που συνεπάγεται αυτό το βαρύ χρέος, κι άλλες φυλές για να τεμπελιάζουν ευτυχισμένα κάτω από τον ήλιος της βρετανικής εξουσίας. Ήταν ανήκουστη αλαζονεία για ιθαγενείς νάχουν την αξίωση ν’ ασχολούνται με τις δημόσιες υποθέσεις τους –μια αφύσικη υφαρπαγή εξουσίας, μια αχάριστη βλασφημία…»
Ρόδης Ρούφος : Η Χάλκινη Εποχή, εκδ. ΤΟ ΒΗΜΑ, Αθήνα, 2008, σελ. 216
 
Η «εσωτερική υποτίμηση» είναι ένα ακόμα -όχι το μοναδικό, είναι αλήθεια- εφεύρημα ώστε η Ευρωπαϊκή Ένωση να μη γίνει ποτέ μια πολιτική ένωση ή έστω να ορθωθούν όσο το δυνατό περισσότερα εμπόδια είναι δυνατό στη πορεία αυτή, μα να καταστεί μια ΚΑΤ’ ΟΥΣΙΑΝ πολυκατακερματισμένη αγορά, στην οποία το πάνω χέρι φυσικά θα ανήκει στην ισχυρότερη ΕΘΝΙΚΑ ΣΥΜΠΑΓΗ οικονομία, τη γερμανική.
Το ενιαίο νόμισμα, στη περίπτωση της εσωτερικής υποτίμησης μιας εθνικής οικονομίας – μέλους της ευρωζώνης, τι σημαίνει;
Σημαίνει ότι επειδή το ενιαίο νόμισμα δεν μπορεί να υποτιμηθεί για ορισμένα μόνο τμήματα της αγοράς, αν και αυτό ΘΑ ΣΥΝΕΦΕΡΕ την εθνική οικονομία στην οποία εφαρμόζεται η εσωτερική υποτίμηση, εν τούτοις, επειδή η ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΗ νομισματική –και όχι μόνο- πολιτική προφανώς δεν μπορεί υπό το καθεστώς της ουσιαστικώς διασπασμένης «ενιαίας» ευρωπαϊκής οικονομίας, να λειτουργεί κατά το συμφέρον «ορισμένων» χωρών «με προβλήματα», (διερωτώμαι τότε : πότε θα μπορούσε να λειτουργεί αν όχι σ’ αυτή τη περίπτωση;), αλλά, πρέπει να εξυπηρετεί ΤΟ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΣΥΜΕΦΡΟΝ, είναι «προφανές», ότι κάτι άλλο θάπρεπε να εφευρεθεί ως νομισματική και όχι μόνο πολιτική για τις χώρες με αυξημένα οικονομικά προβλήματα διαρθρωτικού χαρακτήρα, και στη περίπτωση του «ελλείμματος ανταγωνιστικότητας» των χωρών αυτών, εφευρέθηκε η «εσωτερική υποτίμηση». (Βεβαίως, μπορεί, κάτω από άλλες συνθήκες, να μιλάμε για άλλες νομισματικές επιλογές).
Από το σημείο αυτό όμως κι έπειτα, δηλαδή, το τι εστί «γενικότερο ευρωπαϊκό συμφέρον», και πόσο νοητό είναι να τμηματοποιείται αυτό κατά τρόπο ώστε στην ουσία να κατατεμαχίζει την ενότητα της ευρωζώνης, αρχίζουν τα δύσκολα πολιτικά και όχι μόνο ερωτήματα.
Π.χ., ποιο είναι το «σημείο αναφοράς» που προσδιορίζει το «γενικότερο ευρωπαϊκό συμφέρον»;
Πόση σημασία έχει η νομισματική πολιτική ν’ ασκείται διακριτικά κατά περιοχή της ευρωζώνης, ΣΤΗ ΛΟΓΙΚΗ ΤΗΣ «ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ» ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ, και όχι στη λογική της «ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ» ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ;
Εσωτερική υποτίμηση στη Βαυαρία;
«Τα υψηλά μας ημερομίσθια δεν μας εμποδίζουν να συναγωνιζόμαστε τους ξένους εργάτες.»
Paul Samuelson : Οικονομική, 9^η έκδοση, Παπαζήσης, Αθήνα, 1975, Τόμος 2, σελ. 572
Για να το θέσω πιο λιανά : θα μπορούσε η ομοσπονδιακή κυβέρνηση της Γερμανίας να εφαρμόσει εσωτερική υποτίμηση π.χ. για τη Βαυαρία, αν υποθέσουμε ότι αντιμετώπιζε ανάλογα προβλήματα με αυτά των εθνικών οικονομιών του νότου;
Και ακόμα παραπέρα : ΑΝ η Βαυαρία, για να μείνουμε στο παράδειγμά μας, αντιμετωπίσει όντως ΠΑΡΟΜΟΙΑ προβλήματα με αυτά των οικονομιών του νότου, θα υποστεί «εσωτερική υποτίμηση» ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΟΡΙΩΝ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ ΤΟΥ ΟΜΟΣΠΟΝΔΟΥ ΑΥΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ – ΜΕΛΟΥΣ ΤΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ, για να μείνουμε μόνο σ’ αυτό το σημείο;
Για να μην αναφέρω αν η ίδια η Γερμανία ΣΥΝΟΛΙΚΑ, αντιμετωπίσει κάποια στιγμή στο μέλλον σοβαρά ζητήματα ανταγωνιστικότητας, πχ. σε σχέση με τις ΗΠΑ ή την Ιαπωνία, (δυστυχώς γι’ αυτή, υπάρχουν στο κόσμο οικονομίες εξαιρετικά ανταγωνιστικές προς αυτήν, και μάλιστα οικονομίες μεγαλύτερου ειδικού βάρους στο παγκόσμιο οικονομικό και όχι μόνο γίγνεσθαι) τότε, προφανώς εφευρίσκοντας μια ρητορεία περί «γενικοτέρου ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ συμφέροντος», είναι απολύτως βέβαιο ότι θα επιχειρήσει να ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ τέτοιες νομισματικές και δημοσιονομικές ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ πολιτικές, (ενδεχομένως και ελλειμματικούς προϋπολογισμούς, κάτι που αποδείχτηκε σωτήριο για την ίδια σε παλαιές χαλεπές εποχές), ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΜΕΤΡΑ, ΗΤΑΝ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ. Έχει κανείς κάποια άλλη άποψη για το τι θα πράξει η Γερμανία όταν το συμφέρον της απαιτήσει πολιτικές όπως οι παραπάνω, ΚΑΘΑΡΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΤΗΣ; Μια μόνο περίπτωση υπάρχει να μην το πράξει : για κάποιο λόγο, να έχει απωλέσει την παρούσα ηγετική της θέση στον ευρωπαϊκό χώρο.
Η «ευρωζώνη», προπαγανδίστηκε και διαφημίστηκε ΩΣ ΜΙΑ ΕΝΙΑΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ.
Η εφαρμογή μέτρων ΣΕ ΜΙΑ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΑΥΤΗΣ, (μη χρησιμοποιείτε ΠΡΟΣ ΣΤΙΓΜΗ τη λέξη «εθνική» που δυσκολεύει κάπως τη προσέγγιση του ενιαίου οικονομικού και νομισματικού χώρου), σαν αυτό της εσωτερικής υποτίμησης, είναι μια πολιτική άρσης της αιτιολογικής βάσης της συγκρότησης αυτού του ενιαίου οικονομικού και νομισματικού χώρου, που αντιστρατεύεται ΤΟ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ, ακριβώς όπως μια εσωτερική υποτίμηση ΕΝΤΟΣ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΥΤΗΣ «ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ» π.χ. της Ομοσπονδιακής Γερμανίας, θα ήταν αδιανόητη, παρ’ όλον ότι θα μπορούσε να δικαιολογηθεί με βάση το ΕΥΡΥΤΕΡΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΤΗΣ ΣΥΝΟΛΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΤΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ –μιας και φέραμε τη χώρα αυτή ως παράδειγμα.
Εκτός αν…
«…η τάση προς μια «μείζονα» Γερμανία ήταν μια τάση για την καθυπόταξη από τον «Λαό των Κυρίων» (Herrenvolk) όχι μόνο των Εβραίων, αλλά και των «υποδεέστερων» λαών τους ευρωπαϊκής ηπείρου, ιδίως των Σλάβων…. Η γερμανική ρομαντική παράδοση, που είχε βρη την έκφρασή της κατά τον δέκατο ένατον αιώνα στην πολιτική θεωρία και φιλοσοφία, στην λογοτεχνία και τις τέχνες, καλλιεργούσε την ιδέα μιας «κυβερνώσης ομάδος επιλέκτων» (elite) και εξυμνούσε τον ηρωικό αρχηγό. Στην παράδοση αυτή ο γερμανικός πολιτισμός ήταν προικισμένος με ιδιαίτερες αρετές συναισθήματος και δυναμικής πρωτοτυπίας, σ’ αντίθεση προς τον «τεχνητό» «ιντελλεκτουαλισμό» της δυτικής Ευρώπης… Το δόγμα της Βόρειας υπεροχής είχε βρη υποστήριξη σε πολλούς κύκλους κατά τον δέκατον ένατον αιώνα, και τις αρχές του εικοστού και όχι μόνο στην Γερμανία… Πολύς κόσμος πίστεψε πως ο γερμανικός «Λαός των Κυρίων» ήταν προορισμένος να κυβερνήση όλους τους άλλους…»
UNESCO : Ιστορία της Ανθρωπότητος, εκδ. Χ. Τεγόπουλος – Ν. Νίκας, Αθήναι, 1970, Τόμος 11, σελ. 5391
Εκτός αν, το «πείραμα» εδώ στην Ελλάδα, έχει κι άλλες στοχεύσεις, πέρα από όσες έχουν αναφερθεί σε διάφορα άρθρα μου, αλλά και άλλων.
Δηλαδή, κάποια στιγμή, τέτοιες πολιτικές ΝΑ ΓΕΝΙΚΕΥΘΟΥΝ ΚΑΙ ΣΕ ΕΠΙΠΕΔΟ ΕΠΙΜΕΡΟΥΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΩΝ ΠΛΕΟΝ, ΕΝΤΟΣ ΔΗΛΑΔΗ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ…
Πόσο πολύ δύσκολο θα ήταν να γενικευθεί μια τέτοια προσπάθεια, όταν είναι γνωστό ότι υπάρχουν ήδη «νησίδες» ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ, σε μερικές χώρες, οι οποίες θα λέγαμε ότι μάλλον «πρόθυμα» θα υιοθετούσαν μια πολιτική που θα τους απάλλασσε από το «βάρος» άλλων περιοχών μέσα στην ίδια τους τη χώρα, περιοχών με χρόνια σοβαρά οικονομικά προβλήματα αν όχι προβλήματα χρόνιας «οικονομικής υπανάπτυξης», ή ακόμα – ακόμα, περιοχών που απλά δεν μπορούν να ακολουθήσουν εξαιρετικά υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και επίπεδα ανταγωνιστικότητας άλλων περιοχών ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ.
Αν υπάρχουν τέτοιοι σχεδιασμοί, τότε ένα μόνο μπορώ να πω : θα ωφεληθεί στο μέλλον, ΟΠΟΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΟΤΕΡΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΕ ΜΕΤΑΛΛΑΣΣΕΤΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΚΟΛΑΣΗ ΤΟΥ ΔΑΝΤΗ!
Ακόμα και ο Μεσαίωνας θα ωχριά μπροστά σε τούτη τη νέα ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων!
Και φυσικά, κάθε ερώτημα, του τύπου «δραχμή ή ευρώ», θα είναι ερώτημα χωρίς καμία ουσία, ΕΜΡΟΣ Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗ ΝΕΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, αν πράγματι κάτι τέτοιο υπάρχει ως σκέψη στο πίσω μέρος του μυαλού όλων εκείνων που χαράσσουν τη νέα ευρωπαϊκή πορεία.
Ελπίζω και εύχομαι, για να χρησιμοποιήσω μια φράση γνωστή, αυτή της Γερμανίδας καγκελαρίου που στη πρόσφατη επίσκεψή της στην Αθήνα, τη χρησιμοποίησε προκειμένου για τη παραμονή μας στην ευρωζώνη, όμως, τα σενάρια να μη φτάνουν ίσαμε εκεί…
Τι εμποδίζει τη «γερμανοποίηση» της Βουλγαρίας και τι την «βουλγαροποίηση» της Γερμανίας;
«…Στην πράξη λοιπόν η τάση του βιοτικού επιπέδου των ΗΠΑ προσδιορίζεται από την εξέλιξη της δικής τους παραγωγικότητας -τελεία και παύλα. Η διεθνής ανταγωνιστικότητα δεν έχει καμιά σχέση με όλα αυτά. Τότε, όμως, τι σημαίνει όταν ο κόσμος κάνει λόγο για την «ανταγωνιστικότητα» των ΗΠΑ;  Δυστυχώς, η απάντηση είναι συνήθως ότι δεν ξέρουν τι είναι αυτό για το οποίο μιλούν.»
Paul Krugman : Η Εποχή των Μειωμένων Προσδοκιών, εκδ. Πόλις, σελ. 42-43
Ούτως η άλλως, ΤΟ ΓΕ ΝΥΝ ΕΧΟΝ, η Γερμανία με την πολιτική της, ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ υποθάλπει το όποιο συγκριτικό πλεονέκτημα μπορεί να έχει η κάθε «περιφερειακή οικονομία» της Ευρωζώνης, με το να την ρίχνει ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΑ στη ύφεση, την υπερχρέωση και τα ελλείμματα, με ΕΠΙΒΑΛΛΟΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ, που «επισήμως, τίθενται για την αντιμετώπιση των παραπάνω «δεινών», που οι ίδιες αυτές πολιτικές «εξυγίανσης» επιδεινώνουν ακόμα παραπέρα! Το φάρμακο που σκοτώνει…
Και μια τελευταία υπενθύμιση : χρησιμοποιώ τη λέξη «εφεύρημα» προκειμένου για την εσωτερική υποτίμηση, διότι μόνο ως τέτοιο μπορεί να περιγραφεί η όλη του επιχειρηματολογία και λογική. Είναι ένα επιχείρημα, στα πλαίσια δήθεν της τόνωσης της «ανταγωνιστικότητας», που δεν αντέχει σε στοιχειώδη επιστημονική προσέγγιση. Το ότι η χώρα, η κάθε χώρα, απειλείται στο επίπεδο της ανταγωνιστικότητάς της, και άρα στο επίπεδο των όποιων της συγκριτικών πλεονεκτημάτων στα πλαίσια των οποίων θα πρέπει να γίνεται η όποια αναφορά στο ζήτημα της ανταγωνιστικότητας, ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩΤΕΡΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΠΙΠΕΔΑ ΜΙΣΘΩΝ ΑΛΛΩΝ «ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΡΙΩΝ» ΧΩΡΩΝ-, και ότι η εξίσωση των υψηλότερων μισθών μιας χώρας προς τους χαμηλότερους μιας άλλης, θα έλυνε το ζήτημα της ανταγωνιστικότητας, αν αυτή η απάντηση δίνονταν από ένα πρωτοετή φοιτητή οικονομικών σε σχετική ερώτηση σε διαγώνισμα, ΘΑ ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΝΤΑΝ ΑΝΕΥ ΕΤΕΡΟΥ!
Και διερωτάται κανείς : ΓΙΑΤΊ Η Ευρώπη να μην υιοθετεί πολιτικές και στρατηγικές προς την ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ, ΤΗΣ ΕΞΙΣΩΣΗΣ ΤΩΝ ΧΑΜΗΛΟΤΕΡΩΝ ΜΙΣΘΩΝ ΤΩΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΩΝ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΥΨΗΛΟΤΕΡΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΤΩΝ ΠΙΟ ΑΝΑΠΤΥΓΜΕΝΩΝ ΧΩΡΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ; Και δυστυχώς, ΤΕΤΟΙΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΑΝΑΚΡΙΒΕΙΕΣ ΑΝ ΟΧΙ ΧΟΝΤΡΟΚΟΜΜΕΝΕΣ ΑΝΟΗΣΙΕΣ, ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΗ ΒΑΣΗ ΜΙΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ!
Τι έγινε λοιπόν και η οικονομική επιστήμη, τα μοντέλα των τεχνοκρατών των Βρυξελλών ΚΑΙ του Βερολίνου και οι γόνιμες ιδέες των σχεδιαστών εθνικών και πανευρωπαϊκών πολιτικών ΑΔΥΝΑΤΟΥΝ να ωθήσουν τις Ανατολικές και Νότιες οικονομίες της ευρωζώνης να ξεπεταχθούν και πετύχουν ανώτερα βιοτικά επίπεδα, ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΚΑΙ ΒΟΡΕΙΕΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ, και εν πάσει περιπτώσει, αν δεν επιτυγχάνουν «θαύματα» για όλη τη κεντρική και βόρεια ζώνη, πάντως, δεν τους υποδεικνύουν τη προοπτική της «βουλγαροποίσης».
Τι συμβαίνει λοιπόν;
Αίφνης τα τεχνοκρατικά τους μοντέλα και το απόθεμα ευφυΐας λειτουργεί αποτελεσματικά μονάχα προς μία κατεύθυνση;
Όταν έχουν να κάνουν με Έλληνες, Πορτογάλους, Ρουμάνους, Πολωνούς, εκεί, οι προοπτικές δεν μπορούν να ξεκολλήσουν από το επίπεδο ευημερίας των 200 ευρώ μηνιαίως, περίπου το 10% (ούτε καν αυτό) του αντίστοιχοι γερμανικού;
Τι λείπει εδώ;
Η τεχνοκρατική των σχεδιαστών του Βερολίνου για αποδοτικότερες οικονομικές πολιτικές για τους Ανατολικούς και Νότιους λαούς;
Η έλλειψη φαντασίας και δημιουργικότητας των σχεδιαστών των σχετικών πολιτικών;
Ή μήπως, ΤΟΥΤΕΣ ΟΙ ΑΠΟΚΛΙΝΟΥΣΕΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΑΝΠΑΤΥΞΗΣ ΚΑΙ ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ ΥΠΟΔΗΛΩΝΟΥΝ ΜΗ «ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΙΜΕΣ» ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΥΣ ΣΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΩΝ ΙΚΑΝΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΩΝ ΤΩΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΩΝ ΚΑΙ ΝΟΤΙΩΝ ΛΑΩΝ;
Και πού μπορεί άραγε να εντοπιστεί η αιτία αυτών των «ανικανοτήτων»;
Είναι θέμα εκπαίδευσης;
Λοιπόν, πέστε μας τι προτείνετε.
Είναι θέμα γνώσεων;
Λοιπόν πέστε μας τι γνωρίζετε εσείς που εμείς δεν το γνωρίζουμε.
Είναι θέμα οργανωτικό του κράτους τους;
Λοιπόν, πέστε μας τι γνωρίζετε εσείς που το αγνοούμε εμείς.
Δείξτε μας πώς η γερμανική οικονομία είναι τόσο αποδοτική και παραγωγική, ώστε να μας φύγει κι εμάς απ’ το μυαλό, πως δεν πλουτίζετε μονάχα λαδώνοντας οι μεγάλες σας επιχειρήσεις κυβερνήσεις και άλλους, δεξιά και αριστερά, διότι βεβαίως, δεν μπορεί να πλουτίσαμε μονάχα μ’ αυτό τον τρόπο, ούτε βεβαίως κι επειδή, π.χ., κάποιες εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ που τα χρωστάτε απλά δεν τα πληρώνετε (μιλώ για τις οφειλόμενες γερμανικές αποζημιώσεις στη χώρα μου).
Ή ΜΗΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΕΡΑΝ ΑΥΤΩΝ;
Ας πούμε : μπας και υπάρχει εξόν απ’ τα παραπάνω και κάποιο πρόβλημα ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ;
Ο «τεμπέλης» νότιος μήπως, ο «αντιπαραγωγικός» σλάβος μήπως, ο «μη αποδοτικός» Ίβηρας μήπως, ο «διαφθαρμένος Έλληνας» μήπως; Και φυσικά ΑΠΕΝΑΝΤΙ σ΄ αυτούς ο ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ, ο ΑΠΟΔΟΤΙΚΟΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ, ο ΑΔΙΑΦΘΟΡΟΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ.
Ή μήπως υπάρχει ζήτημα ΦΥΣΙΚΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ;
Π.χ., η φυσική πραγματικότητα, ότι υπάρχουν δυνατά και αδύνατα όντα πάνω στη Γη, και είναι η ίδια η Φύση που καθορίζει τις σχέσεις ιεραρχίας και ό,τι προκύπτει απ’ αυτή;
Όλα αυτά, κάπως μου ηχούν…
Όμως ας κλείσουμε, γιατί ήδη πλατιάσαμε :
Αν χρειάζεται κάποιου είδους αφαίρεση λίπους, ΕΙΝΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΤΟ ΛΙΠΟΣ ΤΗΣ ΑΝΟΗΣΙΑΣ, ΕΚΤΟΣ ΑΝ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΑΘΛΙΑ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΑ, ΟΠΟΤΕ, ΑΣ ΑΦΑΙΡΕΣΟΥΜΕ ΤΟ ΛΙΠΟΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑΣ.
Όλα τα άλλα «λίπη», βρίσκονται στη φαντασία όσων τα επικαλούνται, αναφέρομαι βεβαίως στη Τρόϊκα και τα αφεντικά τους, που εκτός των άλλων τυχαίνει, σε σχέση με τους ΠΡΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ Έλληνες, να είναι εξαιρετικά παχύσαρκοι, πόσο μάλλον συγκρινόμενοι με τους Έλληνες της Μνημονιακής Κατοχικής περιόδου.
Κι ακόμα δεν μπορώ να μη σχολιάσω όλους εκείνους που όταν τους επισημαίνεις γιατί η φτωχότερη ημών Βουλγαρία, για να μην αναφερθούμε σε άλλες πάμφτωχες χώρες, ΔΕΝ έγιναν ούτε ανταγωνιστικότερες, ούτε επενδύσεις προσέλκυσαν (αυτό είναι ένα άλλο επιχείρημα που προβάλλεται), απλά ψελλίζουν ανοησίες, ενώ όταν τους λες γιατί χώρες με διπλάσιους και τριπλάσιους μισθούς μπορούν και ανταγωνίζονται τα κινέζικα μεροκάματα, εκεί Η ΨΟΦΟΔΕΗΣ ΦΙΛΟΦΟΞΙΑ ΤΟΥΣ, απλά, αρνείται να συγκριθεί με «τέτοιες αναπτυγμένες οικονομίες», διότι ως φαίνεται, εδώ οι περικοπές δεν μείωσαν μονάχα μισθούς αλλά και φιλοδοξίες, και ακόμη την ίδια την εμπιστοσύνη σε τούτον εδώ τον λαό, φαίνεται πλέον ΟΤΙ ΤΟ ΤΗΛΕΣΚΟΠΙΟ ΤΟΥΣ ΕΧΕΙ ΣΤΡΑΦΕΙ ΠΡΟΣ ΑΝΙΧΝΕΥΣΗ «ΒΟΥΛΓΑΡΟΠΟΙΗΜΕΝΩΝ» ΚΟΣΜΩΝ, τουλάχιστον για τα επόμενα 20, 30, 50 χρόνια…
Εγώ όμως λέω : κάτω από μια ΝΕΑ, ΦΙΛΟΔΟΞΗ, ΜΑΧΗΤΙΚΗ  και ΙΚΑΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ, την οποία ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΟΥΜΕ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ, τα 20, 30, 50 χρόνια, μπορούν να συντομευθούν σε τόσα, όσα δείχνουν τα ίδια αυτά χρόνια ΧΩΡΙΣ τα μηδενικά τους από πίσω.
Άλλωστε, ποτέ μου δεν πίστεψα ΠΩΣ Ο,ΤΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΔΙΑΘΕΤΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΜΑΣ, ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΜΑΣ, μετρείται σε δυό – τρείς εκατοντάδες πολιτικών. ΑΝΤΙΘΕΤΑ, όταν ένα πολιτικό σύστημα έχει πια διαγράψει τον κύκλο του, τότε αυτό το σύστημα ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΟ ΑΝΑΧΩΜΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΑΞΙΑ ΚΑΙ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ που θα μπορούσε να αμφισβητήσει και πολύ περισσότερο απειλήσει τη βασιλεία του.