Γράφει ο Μιχάλης Τζανάκης
Ο ασθενής είναι κλινικά νεκρός. Οι «συγγενείς» εκλιπαρούν τους «γιατρούς» ν αποσυνδέσουν τον ασθενή, γιατί δεν έχει νόημα να παρατείνεται το δράμα του ίδιου, αλλά και αυτών (των συγγενών).
Οι «γιατροί» επικαλούνται τον όρκο του Ιπποκράτη, αλλά την ίδια στιγμή «σκυλεύουν» το σώμα του ημιθανούς ασθενούς. Του «κόβουν» σαδιστικά λίγα-λίγα τα μέλη του. Δεν έχει χέρια, πόδια, πνεύμονες, νεφρά, δεν ακούει, δεν βλέπει και εννοείται είναι «ευνουχισμένος». Είναι τραγικό για την «αξιοπρέπεια» του ασθενούς να τον βλέπουν οι συγγενείς του να φθίνει, ν ακρωτηριάζεται και απλά να έχει τεχνητό «καρδιακό» παλμό με «μηχανική» υποστήριξη.
Οι συγγενείς αναρωτιούνται:
– καλά, τρελάθηκαν οι «γιατροί» ντόπιοι και ξένοι «προφέσορες», δε βλέπουν τι τραβάει ο ασθενής; Λίγη «ανθρωπιά» δεν έχουν;
Προφανώς δεν τρελάθηκαν οι «γιατροί». Ο ασθενής έχει μεγάλη περιουσία, αλλά έχει «νόμιμους» κληρονόμους. Οι «γιατροί» σκέφτονται πως αν κερδίσουν χρόνο θα έχουν μερίδιο στην «κληρονομιά». Αν παρατείνουν την τεχνητή αναπνοή του ασθενούς, ο χρόνος είναι με το μέρος τους.
Οι συγγενείς διαμαρτύρονται, αλλά εις μάτην. Οι «γιατροί» συγκαλούν συνεχή «ιατρικά» συμβούλια κωλυσιεργώντας την οριστική «ιατρική» έκθεση και ωστόσο, αφαιρούν απ τον «κλινικά» νεκρό ασθενή τα πάντα. Από τα «τιμαλφή» έως τα ζωτικά όργανα του, που δε διστάζουν να τα «εμπορεύονται» με τρόπο κυνικό.
Οι ασθενείς εξεγείρονται καταρχάς με τους «ντόπιους γιατρούς», καθώς μιλούν την ίδια «γλώσσα». Οι «ντόπιοι» γιατροί επιρρίπτουν τις «ευθύνες» στους «αλλοδαπούς», αφού υποστηρίζουν ότι η «ιατρική αγωγή» χορηγείται απ αυτούς.
Οι συγγενείς τους εξηγούν ότι δε γίνεται να τρενάρουν το «μαρτύριο», αφού και ο ασθενής δεν μπορεί να αναταχθεί και η «εντατική» κοστίζει μια περιουσία, χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος να σπαταλούν την «περιουσία» του ασθενούς.
Οι ξένοι «γιατροί» είναι ανένδοτοι. Θέλουν και να «πεθάνουν» τον ασθενή, και να εκδώσουν αυτοί το «πιστοποιητικό θανάτου» του και να οικειοποιηθούν με «πλαστή διαθήκη» όλη του την περιουσία. Για τους «συγγενείς» δεν έχουν κανένα πρόβλημα, αφού τους έχουν αγοράσει «στικάκια» και ψηφιακούς δίσκους με λίστες ονομάτων να «παίζουν». Έτσι, την ίδια ώρα που οι δέκα εκατομμύρια συγγενείς του ασθενούς θα δοκιμάζουν τα «στικάκια» αυτοί θα κάνουν απερίσπαστα τη δουλειά τους.
Η αλήθεια είναι πως με δεδομένη την πορεία της «υγείας» του ασθενούς, ο «θάνατος» του θα είναι «λύτρωση». Ο «θάνατος» του είναι «παρακαλετός». Ωστόσο, αυτοί οι «επίορκοι γιατροί» κάποια στιγμή θα πληρώσουν, όπως οι «συνάδελφοι» τους που «δραστηριοποιούνταν» στο Άουσβιτς και το Νταχάου. Εκεί, έγιναν πολλά «πειράματα» σε σώματα ζωντανών-νεκρών. Ένας απ τους «πληρέστερους» Άτλαντες Ανατομίας που γράφτηκαν στην Ιστορία της Ιατρικής, ήταν αυτός του Ναζί γιατρού, του Pernkopf, ο οποίος τον «έγραψε» στο κολαστήριο του Άουσβιτς, πάνω στα σώματα ετοιμοθάνατων ανθρώπων.
Κάποια στιγμή η «Διεθνής Κοινότητα» πρέπει να θέσει επί τάπητος το θέμα «ευθανασία». Αυτήν μπορεί να την επιλέξει μόνο ο ίδιος ο «ασθενής» ή το στενό του περιβάλλον, δηλαδή οι «συγγενείς» του και όχι βέβαια ο «γιατρός» (Έλληνας ή ξένος). Αυτοί οφείλουν να μείνουν πιστοί στον «όρκο» τους και να μην κάνουν «πειράματα» στο μελλοντικό «πτώμα». Γιατί, εκτός απ την «ευθανασία», μπορεί να τεθεί κάποια στιγμή και θέμα «εσχάτης ποινής» για όλους όσους «σκύλευσαν» χυδαία στον «νεκρό» σώμα.
ΥΓ. κάθε ομοιότητα με πρόσωπα, πράγματα ή καταστάσεις είναι εντελώς «συμπτωματική»
