Ο "φτωχός" Ομπάμα και ο "ισχυρός" Ταγίπ

Του Μιχάλη Ιγνατίου
Οι Τούρκοι διπλωμάτες και δημοσιογράφοι παρουσίασαν το τηλεφώνημα του πρόεδρου των Ηνωμένων Πολιτειών προς τον πρωθυπουργό της Τουρκίας, με το οποίο τον καλούσε να καταδικάσει τις επιθέσεις φανατικών ισλαμιστών εναντίον αμερικανικών πρεσβειών, ως μία παράκληση ενός απελπισμένου. Λίγο πολύ, υπενόησαν πως ο «φτωχός» πλανητάρχης τηλεφώνησε στον «πανίσχυρο» Ταγίπ Ερντογάν για να διασώσει την Αμερική.

Τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύει. Αντιθέτως, όσοι παρακολουθήσαμε από κοντά τις αμερικανικές διπλωματικές προσπάθειες, είμαστε βέβαιοι πως ο Μπάρακ Ομπάμα δεν παρακάλεσε, αλλά απαίτησε από τον Ταγίπ Ερντογάν να αναλάβει τις ευθύνες του και να τοποθετηθεί για τις αιματηρές επιθέσεις στη Λιβύη, την Αίγυπτο και άλλες χώρες, αποτέλεσμα των οποίων ήταν η δολοφονία τεσσάρων Αμερικανών. Και οι τέσσερις ξεπέρασαν εαυτούς για να βοηθήσουν τους Λίβυους που εξεγέρθησαν με δυτική ενθάρρυνση εναντίον του Μουαμάρ Καντάφι.
Εκείνη την εποχή, ο Αμερικανός πρόεδρος δίσταζε να τοποθετηθεί ξεκάθαρα και δημόσια στο αίτημα της Γαλλίας, της Βρετανίας και άλλων χωρών, που απαιτούσαν την αντιμετώπιση του Καντάφι με στρατιωτικά μέσα και με εμπλοκή του ΝΑΤΟ. Τον έπεισαν ο Σαρκοζί και ο Κάμερον, υποσχόμενοι ότι θα αναλάβουν οι χώρες τους τη στρατιωτική υποστήριξη των αντιπάλων του πρώην ηγέτη της Λιβύης, αλλά αυτός που τον επηρέασε περισσότερο ήταν ο Τ. Ερντογάν. Ηταν καταλυτική η υπόσχεσή του ότι μπορούσε να ελέγξει τη λεγόμενη «αραβική άνοιξη», η οποία ίσως τελικά αποδειχθεί «χειμώνας» για την Αμερική και τους συμμάχους της.

Στη νέα Λιβύη βασιλεύουν οι δυνάμεις που υποστηρίζουν την αλ-Κάιντα, και εκ των υστέρων δικαιώνεται ο Καντάφι που φώναζε τότε, αλλά δεν τον άκουγε κανείς, ότι η Βεγγάζη είναι η καρδιά και οι πνεύμονες της οργάνωσης που ίδρυσε ο Οσάμα μπιν Λάντεν. Οι αμερικανικές υπηρεσίες ήδη παραδέχθηκαν πως πίσω από τους εισβολείς στις αμερικανικές διπλωματικές εγκαταστάσεις βρίσκεται η αλ Κάιντα. Η αμερικανική διαπίστωση, για την οποία ενημερώθηκε πάραυτα ο Αμερικανός πρόεδρος, προκάλεσε την έκρηξή του και το τηλεφώνημα στον Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος πρώτα καταδίκασε το αμφιλεγόμενο βίντεο ενός πανίβλακα παραγωγού και στη συνέχεια εξέφρασε τη λύπη του για την απώλεια των Αμερικανών πολιτών, καλώντας τους φανατικούς να τερματίσουν τις επιθέσεις τους.
Η «έκκληση» του κ. Ερντογάν, όχι μόνο δεν εισακούστηκε, αλλά συνοδεύτηκε από μαζικές διαδηλώσεις και σε άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Τουρκίας, όπου φανατικοί διαμαρτυρήθηκαν καίγοντας την αμερικανική σημαία. Δεν χρειαζόταν βέβαια η παραπάνω εξέλιξη για να επιβεβαιωθεί ότι ήταν κάλπικη η διαβεβαίωση του πρωθυπουργού της Τουρκίας προς τον πρόεδρο των ΗΠΑ, ότι δήθεν ελέγχει τους ηγέτες των νέων καθεστώτων. Ο κ. Ερντογάν αδυνατεί να παρέμβει, πόσο μάλλον να επιβληθεί στους νέους ηγέτες της Λιβύης, της Αιγύπτου, της Τυνησίας και άλλων χωρών. Ούτε στη διάρκεια των εξεγέρσεων είχε τη δύναμη, και πολύ περισσότερο ούτε στη συνέχεια…