Ναι ρε όλη η Ελλάδα μαζί σας!

Γράφει ο Θείος Άκης

«Και δεν δακρύζει ποτέ σου μάνα μου Ελλάς που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς». Νίκος Γκάτσος. Πολλοί από εμάς έχουμε μπει στο ρόλο του αθλητή που κάνει κάποιες θυσίες για έναν αγώνα. Μπορούμε να φανταστούμε την προετοιμασία που γίνεται στο δρόμο για μια Ολυμπιάδα. Λογαριάσαμε όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Την Ελληνική μας πραγματικότητα που από τη μία γελάει με τον Πίου και από την άλλη κόπτεται για ένα χοντροκομμένο αστείο. Τα όνειρα μιας αθλήτριας κόπηκαν σε μια χώρα που είναι ακριβή στα πίτουρα και φθηνή στο αλεύρι.

Έχουμε χάσει το κριτήριο της σκέψης μας. Πολλοί για αυτό λένε φτάσαμε εδώ. Η ακρισία έφερνε την κρίση που βιώνουμε. Θα σεβόμουνα αν κάποιος είχε αντιρρήσεις για την διαφήμιση και θα δεχόμουνα την αντίδραση του και για αυτό το σχόλιο της αθλήτριας. Αλλά κανένα δεν πείραξε η άθλια εκμετάλλευση ενός αλλοεθνή που γίνεται στην διαφήμιση. Αντιθέτως ο καθένας μας μέσω της πλύσης εγκεφάλου έπρεπε να δεχθεί πως έπρεπε να αποκλειστεί η αθλήτρια. Δύο μέτρα και δύο σταθμά πάντα. Λες και δεν πρέπει να προστατεύουμε τους αθλητές-πρότυπα μας. Λες και δεν μπορούσε η Ε.Ο.Ε να καλύψει το θέμα όπως έκανε στην αντίστοιχη περίπτωση η Γερμανία. Γιατί να μην το κάνει, άλλωστε μετάλλια θέλουμε, διακρίσεις στην καθημερινή μας ήττα.

Αλλά ας πάμε στο κυριότερο. Η κοπέλα διώχθηκε για αυτά που πιστεύει. Όσο και μπερδεμένα να είναι αυτά. Εννοώ από την μία το βίντεο με τον «κωλόΤουρκο» που ανέβασε και από την άλλη να ανήκει ως αθλήτρια στην ΦενερΜπαχτσέ. Τα κατάφεραν καλά οι πνευματικές ελίτ να διαβρώσουν πνευματικά την Ελληνική κοινωνία. Να την κάνουν να ντρέπεται για αυτό που είναι. Ας δεχτούν και σε άγριες εποχές την άγρια και πρόχειρη πολιτικοποίησή τους. Άλλωστε ποτέ δεν κατάφεραν να κάνουν μια συζήτηση επί της ουσίας. Μόνο τσιτάτα και ντουφεκιές από αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Εντυπωσιασμοί και ουσία μηδέν. Σε αυτό το χιλιοπαιγμένο έργο εγώ θα ζητούσα κάτι ριζοσπαστικό. Θα ήθελα οι παλιοί αριστεροί, οι πολιτικοί εξόριστοι που έχουν φάει την Ακροναυπλιά και τον Αι-Στράτη με το κουτάλι να σηκωθούνε τρία μέτρα ο καθένας τους και να υπερασπιζόντουσαν την κοπέλα. Να έλεγαν ότι δε θέλουμε να ξαναζήσει ο τόπος ξανά πολιτικές διώξεις και διαχωρισμούς. Ας είμαστε εμείς οι τελευταίοι που υποφέραμε να συμπλήρωναν. Και τότε η προσπάθεια θα είχε ένα άρωμα κοινό. Οι αθλητές θα υπερέβαιναν τον εαυτό τους όπως οι παλιοί εξόριστοι τον αγώνα μια ολόκληρης ζωής. Το ξέρω, ζητάω πολλά. Πολλά που θέτουν πάνω από όλα την χατζηδάκειο ρήση πως «οι ταμπέλες είναι για τους δρόμους». Αυτό πρέπει να ρουφήξουμε όλοι. Αλλιώς αν δεν το καταλάβουμε θα μείνουμε στάσιμοι και κακιασμένοι σαν του γέρους του Μάπετ Σόου. Να γκρινιάζουμε βγάζοντας εκατοντάδες κατσούφικα βακτήρια. Στο μοναδικό άθλημα που σίγουρα έχουμε το χρυσό.

ΥΓ: Αλήθεια τι έγιναν οι διαφημίσεις με τον Πίου στις «πολιτικά ορθές» Κυριακάτικες εφημερίδες;