Μαθήματα πολιτικής ανδροπρέπειας: Η Ελλάδα δεν πωλείται!

Υπάρχουν πολιτικοί που δεν θεωρούν την προάσπιση της Πόλης και της Πατρίδας ως σημαία ευκαιρίας ή λεκτική αοριστία που μπορεί να μεταβληθεί με κριτήρια καιροσκοπικής ιδιοτέλειας.
Αυτό απέδειξε χθες στο δημοτικό συμβούλιο για ακόμα μία φορά ο Βασίλης Μιχαλολιάκος ξεκαθαρίζοντας ότι ο αγώνας για την επανάκτηση της Εθνικής περιουσίας όχι μόνον δεν αναστέλλεται αλλά αντίθετα εντείνεται.
Η τοποθέτηση του δημάρχου ήλθε ως απάντηση στις πράσινες αντιπολιτευτικές κορώνες (μιλάμε για επαγγελματίες της αντιπολίτευσης αφού λησμονούν ότι συγκυβερνούν), μετά τις διαρροές για πώληση του πλειοψηφικού πακέτου του ΟΛΠ.
Η απάντηση του δημάρχου Πειραιά ήταν κάθετη και δεν άφησε κανένα περιθώριο για παρερμηνείες:
“Το Λιμάνι δεν πωλείται. Ο Πειραιάς δεν πωλείται, η Ελλάδα δεν πωλείται! Όχι μόνον δεν υποστέλλουμε την σημαία του αγώνα αλλά να είστε σίγουροι ότι θα πάρουμε πίσω ολόκληρη την περιουσία του Πειραϊκού λαού”. Περιουσία που για να μην ξεχνιόμαστε, απεμπολήθηκε αντί πινακίου φακής με τα δόλια τεχνάσματα του εκσυγχρονισμού που οδήγησε την αποκοπή του Πειραιά από την φυσική και ιστορική του προέκταση, που είναι το λιμάνι του, η θάλασσα του.
Ο δήμαρχος όμως προανήγγειλε και την διεκδίκηση της ζώνης πο ξεκινά από το στάδιο Ειρήνης και Φιλίας η οποία παραμένει αναξιοποίητη και ρημαγμένη για να θυμίζει πο κατέληξαν τα εκατομμύρια του Ελληνικού λαού τα οποία σήμερα καλείται να πληρώσει με τις θυσίες του.
Για άλλη μία φορά, ο Βασιλης Μιχαλολιάκος πέτυχε την διακομματική αναγνώριση σχεδιασμού και έργου γεγονός που αποτελεί τρανή απόδειξη αποτελεσματικότητας και προθέσεων. Ακόμα και ο επικεφαλής της προερχόμενης από τον ΣΥΡΙΖΑ παράταξης, αναγνώρισε τις επιδόσεις της δημοτικής αρχής στα φλέγοντα θέματα πάταξης του παρεμπορίου, της καθαριότητας αλλά και της αναβάθμισης του πρασίνου σε έναν δήμο που το στερήθηκε συστηματικά. Όταν ο πολιτικός αποδεικνύει ότι εργάζεται για τις επόμενες γενιές και όχι τις επόμενες εκλογές, τότε η συναίνεση είναι φυσικό επακόλουθο. Εκτός βεβαίως από αυτούς που επιμένουν να χρησιμοποιούν τα πολιτικά τους αξιώματα για να εξυπηρετούν τους “ευεργέτες” τους και όχι τους πολίτες.