Έβγαλε λοιπόν πρωί πρωί ο Παπαδακης στον Αντενα τον Άδωνη για να πει το ποίμα του. Έν ποίημα σχετικό με την μαζική, εξ εγκληματικής αδιαφορίας, δολοφονία στα Τέμπη, κυρίως επιβατών. Κάποιος λογογράφος του τάγραψε σε μια κόλλα χαρτί, και ο Άδωνης τα «απήγγειλε» ικανοποιητικά. Ας ειπωθεί και αυτό, με «μοτο» τον «αν οι γονείς απαλύνουν τον πόνο τους φερόμενοι εναντίον μου, ας το κάνουν» ή κάτι τέτοιο. Η «αποθέωση» της επιθετικής κλάψας, και όποιος εκ των τηλεθεατών «τσιμπίσει».
Μόνον που συμβαίνει το εντελώς αντίθετο, αφού οι γονείς που κλαίνε τα αδικοσκοτωμένα παιδιά τους ζητούν να απαλυνθεί, ο εξακολουθητικά μη απαλυνθείς και τόσο πολύ χρόνο μετά, πόνος τους, απαιτώντας δικαιοσύνη, δια της τιμωρίας των ενόχων, των πραγματικών, πέραν των αυτουργών, ενόχων, και αυτό, για ένα και μονο λόγο.
Να μην ξαναγίνει τραγωδία καμία. Διότι αν πάλι την σκαπουλάρουν οι (εξ αμελείας;) ηθικοί διαχρονικοί και δεκαετίες πίσω αυτουργοί, ποιός θα είναι αυτός που θα εγγυηθεί μη επανάληψη του εγκλήματος, όταν αυτο με τον καιρό μισοξεχαστεί, αφού πάντα θα βρίσκονται «μυξιάρικες» δικαιολογίες όπως αυτές που εκτόξευσε ο προ ολίγου λαλήσας και άσχετος του ενεχόμενου χαρτοφυλακίου υπουργός, που αισθανόμενος να «χάνεται η γη» κάτω από τα πόδια τους συνολικά, συν κτλ, και ένεκα τα ψηφαλάκια (τι άλλο;) εξαπέλυσε έναν, χωρίς αντίλογο, μονόλογο που μοναδικό του στόχο είχε χαροκαμένους γονιούς. Όλα τα άλλα υπήρξαν, τρομάρα μας, σωστά.
Εκεί καταντήσαμε λίγες ώρες πριν την κατάθεση μιας «άσφαιρης» πρότασης μομφής εναντίον της ανίκανης κυβέρνησης, από μία «σε δουλειά να βρισκόμαστε» αντιπολίτευση.
Υ.Γ. Λες και αυτοί οι ίδιοι δεν κυβέρνησαν ποτέ. Λες και αυτοί οι ίδιοι ποτέ δεν έφταιξαν!