Αρκετές φράσεις, οι οποίες ακούγονται μακάβριες και ίσως και απόκοσμες, όπως το «Όποιον πάρει ο Χάρος», βρίσκονται σε καθημερινή διάταξη στο λεξιλόγιό μας. Και μπορεί να θεωρούμε ότι έτσι απλά… προέκυψαν, ή ότι κάποιος τις είπε και έκτοτε τις υιοθετήσαμε. Παρόλα αυτά, μια διεξοδική αναζήτηση στην ελληνική λαογραφία θα αποδείξει πως τίποτα τελικά δεν είναι και τόσο τυχαίο…
Πως προέκυψε, λοιπόν, η πασίγνωστη φράση «Όποιον πάρει ο Χάρος»»; Διαβάστε την ιστορία της και σίγουρα θα εκπλαγείτε και εσείς!
….Κι όποιον πάρει ο Χάρος
Ο Θεός έστειλε µια φορά τον Χάρο να πάρει την ψυχή µιας πεντάµορφης κοπέλας. Η κοπέλα έπεσε στα πόδια και τον παρακαλούσε, ο Χάρος λύγισε ,της χάρισε τη ζωή και γύρισε στον Θεό µε άδεια χέρια.
Θύµωσε ο Θεός για την παρακοή του Χάρου, του έδωσε ένα χαστούκι και τον κούφανε, να µην ακούει πια θρήνους και µοιρολόγια και λυπάται.
Τον έστειλε άλλη φορά να πάρει την ψυχή ενός λεβεντονιού. Και µόνο που τον είδε ο Χάρος σπάραξε η καρδιά του, άφησε τον λεβεντονιό να χαρεί τη νιότη και την οµορφιά του και γύρισε πάλι στον Θεό µε άδεια χέρια.
Καινούργιο χαστούκι του Θεού και ο Χάρος απόµεινε για πάντα στραβός.
Από τότε ο Χάρος έγινε σκληρός και αδυσώπητος , παίρνει στην τύχη όποιον βρει µπροστά του, νέο ή γέρο, όµορφο ή άσχηµο, πλούσιο ή φτωχό και οδηγεί την ψυχή του στο υπόγειο βασίλειό του, τον Άδη ή Κάτω Κόσµο.
( Από το βιβλίο του Γιώργου Αλβανού « Το χωριό µου Βασιλικά Λέσβου » )
Πώς βγήκε η φράση «Όποιον πάρει ο Χάρος» και ποια η σχέση με τον Κολοκοτρώνη
Πολύ συχνά οι Αρματολοί του 1821 έπαιζαν μεταξύ τους ένα επικίνδυνο παιχνίδι, που στοίχισε πολλές φορές τη ζωή παλικαριών. Έπαιρναν μια κουμπούρα γιομάτη, σήκωναν τη σκανδάλη της, την ακουμπούσαν ορθή πάνω σε μια πέτρα ίσια κι ένας απ’όλους- με μια σειρά ορισμένη- τη στριφογυρνούσε με το δεξί του χέρι, όσο πιο γρήγορα μπορούσε.
Ενόσω η κουμπούρα αυτή περιστρεφόταν, τα κλεφτόπουλα, καθισμένα ολόγυρα, τραγουδούσαν. Τέλος η κουμπούρα έπεφτε πάνω στην πέτρα κι έπαιρνε φωτιά…
Όταν δεν έπιανε φωτιά, την έπαιρνε ο διπλανός κι άρχιζε με τη σειρά του να τη στριφογυρίζει μέχρι αποτελέσματος. Η σφαίρα συνήθως έπαιρνε κάποιον απ’ όλους.
Όταν όμως δεν χτυπούσε κανέναν, έλεγαν ότι αυτό ήταν το θέλημα της μοίρας. Το κλέφτικο αυτό παιχνίδι το απαγόρευσε ο Κολοκοτρώνης με αυστηρές διαταγές.
«Δεν με νοιάζει για τα τομάρια σας» τους έλεγε, «αλλά για το μπαρούτι που χάνεται άδικα!» Κι ύστερα συμπλήρωνε: «Μοναχά εσάς συλλογιέμαι, παλικάρια μου! Δοξασμένος είναι ο θάνατος πάνω στη μάχη, όχι όμως και στα καλά καθούμενα!».
Το παιχνίδι αυτό χαρακτηριζόταν με τη φράση «Όποιον πάρει ο χάρος», που έμεινε από τότε ως τα χρόνια μας. Κάτι παρόμοιο με τη «Ρώσικη ρουλέτα», που μέσα στο εξάσφαιρο πιστόλι βάζουν μόνο μια σφαίρα, βάζουν την κάννη στον κρόταφο, γυρίζουν έπειτα με ταχύτητα τον κύλινδρο και δοκιμάζουν την τύχη τους, δηλαδή ποιος θα σκοτωθεί. Ποιον θα πάρει ο Χάρος….
[iellada.gr]