«Ωραία και μουσικά είναι τα Ελληνικά σου» θαύμαζε
ο μέγας Αλεξανδρινός σε ένα έργο του, με αυτά τα λόγια, κάποιον που τάξερε!
Αυτό λοιπόν, η μουσική προφορά του λόγου του Ελληνικού, είναι και το μεδούλι της γλώσσας της Ελληνικής που άρχισε σταδιακά να χάνεται κοντά δύο χιλιάδες χρόνια πριν. Ή προίν; Ποίο άραγε να είναι και το σωστό στη γραφή της λέξης αυτής, αφού όποιο «η» και να βάλεις, από τα υπάρχοντα στην γραφή, στην προφορά της λέξης το ίδιο «ει» θα ακουστεί, σήμερα.
Η ανάγκη των τότε ρητόρων να επικοινωνήσουν γραπτώς, με αυτούς που ζούσαν, εκεί που ζούσαν και δεν τους άκουγαν, δημιούργησε την Άλφα Βήτα, δηλαδή ένα γραπτό λόγο, που μέχρι και σήμερα διαβάζουμε χωρίς όμως να τον χρησιμοποιούμε, αφού η προφορά αυτού, δεν διδάσκεται.
Τώρα αν στο «ο θεός σώζοι τον βασιλέα» το «ζοι» γράφεται έτσι όπως το έγραφαν ή όπως αλλιώς το γράψουν σήμερα, το ίδιο «ζι» θα ακουστεί στην ιαχή. Το αυτό ισχύει και για όλο το λεξιλόγιο που πήγε, όπως πήγε, παίρνοντας μαζί τόνους, πνεύματα, ψιλά, δασιά, χρονική διάρκεια κτλ καθιστώντας μας να βιώνουμε,αυτό που βιώνουμε.