‘ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ’ ΚΑΙ ‘ΠΡΟΑΣΠΙΣΤΕΣ’ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ

Γράφει ο ΠΥΡΡΟΣ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΔΗΣ
Τις τελευταίες δυο δεκαετίες η χώρα μας αποτελεί τον προορισμό εκατομμυρίων λαθρομεταναστών οι οποίοι για ποικίλους  λόγους εγκαταλείπουν την χώρα τους. Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο,  ότι ανάμεσα τους υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι αναγκάστηκαν να φύγουν από την χώρα τους για πολιτικούς λόγους. Αποτελεί γεγονός επίσης, ότι εγχώριοι προασπιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων τείνουν να βαφτίζουν συλλήβδην όλους τους αλλοδαπούς ως άτομα τα οποία χρήζουν το καθεστώς του πρόσφυγα. Σεβόμενος τον αληθινό πρόσφυγα απέναντι στον οποίο η πολιτεία οφείλει να επιδείξει κατανόηση και ευαισθησία θα πρέπει να ειπωθούν  ορισμένα πράγματα αναφορικά με την μόδα η οποία έχει προκύψει τα τελευταία χρόνια σχετικά με την τεχνηέντως καλλιεργηθείσα προσπάθεια να συμπεριληφθούν στην κατηγορία του πρόσφυγα ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός λαθρομεταναστών.
Πρώτον, οι κάτοικοι των αφρικανικών, ασιατικών  αλλά και ευρωπαϊκών χωρών από  τις οποίες έρχονται παράνομα στην Ελλάδα, εάν όντως οι πολιτικές συνθήκες στην χώρα τους δεν τους επιτρέπουν να ζήσουν μια ήσυχη και αξιοπρεπή ζωή, έχουν χρέος απέναντι στον εαυτό τους και την πατρίδα τους να επαναστατούν κατά των ηγεσιών των χωρών τους. Δυστυχώς, όμως, οι περισσότεροι από αυτούς επιλέγουν τον εύκολο δρόμο της παράνομης μετανάστευσης.
Δεύτερον, ακόμα και όταν έρχονται-παράνομα- στην χώρα μας δεν συμπεριφέρονται  ως πρόσφυγες. Ο πρόσφυγας συνεχώς  ενημερώνει τις αρχές του κράτους  εις το οποίο βρίσκεται, προσπαθεί  να επηρεάσει με την πολιτική δράση  του την πολιτική της χώρας η οποία προσωρινά τον φιλοξενεί και ζει και αναπνέει για την ημέρα κατά την οποία θα γυρίσει στην πατρίδα του. Αυτό έκαναν, π.χ. οι  Έλληνες οι οποίοι δεν μπορούσαν να γυρίσουν στην Ελλάδα κατά την διάρκεια της δικτατορίας αλλά συνεχώς με την δράση τους εξέφραζαν την αντίθεση τους στο τότε στρατιωτικό καθεστώς έχοντας ως σκοπό να μεταβάλλουν την πολιτική της χώρας όπου βρίσκονταν. Θεωρούσαν την παραμονή στην εν λόγω χώρα ως προσωρινή και πρώτιστο μέλημα τους ήταν όχι η απόκτηση της υπηκοότητας αλλά να δραστηριοποιηθούν για να προωθήσουν τους πολιτικούς τους στόχους.
Σε αντίθεση με τους τότε  Έλληνες, οι σημερινοί αυτοανακηρυχθέντες- με την βοήθεια και την ΄ηθική  συμπαράσταση’ επαγγελματιών προασπιστών  των ανθρωπίνων δικαιωμάτων’ -πρόσφυγες δεν χαρακτηρίζονται από πολιτική δράση εναντίον των κυβερνήσεων των χώρων τους ή ξένων χωρών οι οποίες είναι υπεύθυνες για την φυγή τους- έτσι ισχυρίζονται- από την χώρα τους. Δεν ενδιαφέρονται  να ενημερώσουν την κοινή γνώμη της χώρας μας για τα δεινά της πατρίδας τους, ούτε κινητοποιούνται εναντίον της διπλωματικής αντιπροσωπείας της χώρας τους, κάθε άλλο. Πόσες πορείες Πακιστανών και Αφγανών έχουν γίνει κατά της Αμερικανικής πρεσβείας ή της πρεσβείας οποιασδήποτε άλλης χώρας η οποία έχει στείλει στρατεύματα στο Αφγανιστάν; Πόσες πορείες Αφρικανών την καταγωγή ΄προσφύγων’ έχουν γίνει στις πρεσβείες χωρών της Αφρικής οι ηγεσίες των οποίων αποτελούν άμεσες ή έμμεσες δικτατορίες και οι οποίες είναι υπεύθυνες για την κοινωνική και οικονομική εξαθλίωση των λαών τους; Το μόνο το οποίο επιζητούν είναι να τους αποδοθεί το γρηγορότερο δυνατό η ελληνική υπηκοότητα για να εξασφαλίσουν το οικονομικό τους μέλλον. Δεν ενδιαφέρονται για τα δεινά της χώρας τους, δεν επιδεικνύουν αγάπη για την κοινωνία τους εστιάζοντας την προσοχή τους στην μονιμοποίηση και νομιμοποίηση στην πατρίδα μας. Αλήθεια, εφόσον αυτοί οι ‘πρόσφυγες’ δεν ενδιαφέρονται για την δυστυχία της  χώρας η οποία τους γέννησε, υπάρχει ποτέ πιθανότητα να αγαπήσουν την χώρα μας, να ενδιαφερθούν για την προκοπή της και να σταθούν δίπλα της σε κρίσιμες στιγμές; να θυσιάσουν την ζωή τους σε μελλοντική πολεμική αναμέτρηση; Η διαφορά των ‘προσφύγων’ με τους ημεδαπούς γηγενείς είναι ότι ενώ για τους δεύτερους η Ελλάδα είναι η ψυχή τους, ο κόσμος όλος, το παν, για τους ‘πρόσφυγες’ είναι μια σημαία ευκαιρίας για να γεμίσουν το στομάχι τους.
Η τακτική αυτή των αλλοδαπών λαθρομεταναστών, φυσικά, ενθαρρύνεται από την συμπεριφορά  των εγχώριων επαγγελματιών προασπιστών  των ανθρωπίνων δικαιωμάτων οι οποίοι επιδεικνύον έναν αξιοθαύμαστο και φλογερό ζήλο για τα δικαιώματα των λαθρομεταναστών. Φυσικά,  αυτούς τους ανθρωπιστές δεν θα τους δείτε στο πλευρό των Βορειοηπειρωτών όταν το αλβανικό παρακράτος (δηλαδή το επίσημο αλβανικό κράτος) δημεύει παράνομα τις περιουσίες τους, ούτε στο πλευρό των εγκλωβισμένων στο Ριζοκάρπασο, ούτε στο πλευρό των Πομάκων όταν προσπαθούν να πείσουν το ψοφοδεές κρατίδιο των Αθηνών για την πολιτιστική τους ταυτότητα, ούτε τέλος στο πλευρό των λιγοστών γερόντων η παθολογική αγάπη των οποίων για την Πόλη, τους έχει καταδικάσει να ζούνε την καθημερινότητα τους μέσα σε μια ψυχοφθόρα αβεβαιότητα.
Χαρακτηριστικό  παράδειγμα των προασπιστών των  ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην χώρα μας  η δεσποινίς Αφροδίτη Αλ-Σαλέχ, ειδική σύμβουλος για τους μετανάστες του  Υφυπουργού Δημοσίας Τάξεως κ.Βούγια. Η δεσποινίς Αλ-Σαλέχ,ανήκει στην ομάδα των ευαίσθητων πολιτών, η οποία εκ του ασφαλούς δίνει τον ‘καθημερινό αγώνα’ για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην χώρα μας. Η δεσποινίς Αλ-Σαλέχ επέλεξε τον εύκολο δρόμο, προερχόμενη από την Παλαιστίνη από όπου κατάγεται, λαμβάνοντας την ελληνική υπηκοότητα με όλα τα πλεονεκτήματα τα οποία αυτή προσφέρει στον κάτοχο της. Η δεσποινίς Αλ-Σαλέχ δεν βρίσκεται στην Λωρίδα της Γάζας, στην Δυτική όχθη ή σε έναν από τους καταυλισμούς οι οποίοι φιλοξενούν τους πρόσφυγες συμπατριώτες της. Αντίθετα, η δεσποινίς Αλ-Σαλέχ από καθέδρας νουθετεί τους Έλληνες πολίτες για την σωστή συμπεριφορά την οποία οφείλουν να έχουν απέναντι στους αλλοδαπούς οι οποίοι εισήλθαν λαθραία στην χώρα μας. Είναι πολύ εύκολο για τον οποιοδήποτε αυτοανακηρυχθέντα προστάτη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, να κάνει κήρυγμα από την ασφάλεια μιας πρωτεύουσας της Δυτικής Ευρώπης. Καλό θα είναι, όμως, αυτοί οι κυρίες και αυτοί οι κύριοι-και δεσποινίδες- αν θέλουν πραγματικά να προσφέρουν στον συνάνθρωπο τους να επισκεφθούν την Δημοκρατία του Κονγκό, την Παλαιστίνη(ή το Ισραήλ αν προτιμάτε), την Νοτιοανατολική Τουρκία ( ή καλύτερα το τουρκοκρατούμενο Κουρδιστάν), το Σουδάν ή την Σαουδική Αραβία και να δώσουν την μάχη για τους συνανθρώπους τους όπως κάνουν πολλοί γενναίοι συνάνθρωποι μας καθημερινά με κίνδυνο της ζωής τους. Φυσικά, εάν αποτολμήσουν κάτι τέτοιο δεν θα μπορούν να πίνουν τον πρωινό καφέ τους στο Κολωνάκι ή να περνάνε ατέλειωτες βραδιές συζητώντας για τα ανθρώπινα δικαιώματα στα μπαράκια της Μυκόνου. Ενδιαφέρον εγχείρημα θα ήταν η δεσποινίς Αλ-Σαλέχ να προσπαθήσει να νουθετήσει την Α.Μ. Βασιλέα της Σαουδικής Αραβίας να σεβαστεί τα δικαιώματα των γυναικών ή να πείσει τους Τούρκους στρατηγούς να αποδεχτούν το δικαίωμα των κουρδικής καταγωγής πολιτών της Τουρκίας να ομιλούν την μητρική τους γλώσσα. Ιδού πεδίο δόξης λαμπρό.