Ένα πρόγραμμα τριών σημείων παραθέτει ο διάσημος συγγραφέας Charles Hugh Smith προκειμένου να δοθεί μία βιώσιμη λύση στο ελληνικό οικονομικό αδιέξοδο.
Απαραίτητη προϋπόθεση, επισημαίνει ο ίδιος , για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε το σχέδιο σωτηρίας, είναι να κατανοήσουμε το λόγο που απέτυχε το ευρώ ως νόμισμα.
Ως πηγή του προβλήματος εντοπίζει την «υποδοχή» του ευρώ από την Ελλάδα και άλλες ασθενέστερες οικονομίες υπό την προυπόθεση της δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Στην πορεία δημιουργήθηκαν τεχνητές ανάγκες δανεισμού, οι οποίες γιγαντώθηκαν εξαιτίας του χαμηλού όσο και δελεαστικού επιτοκίου.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, όπως ήταν αναμενόμενο, «εκμεταλλεύτηκαν» την ευκαιρία για υπερδανεισμό με πολύ χαμηλά επιτόκια χωρίς όμως να γίνονται αντιληπτές οι μακροπρόθεσμες δραματικές συνέπειες στην οικονομία της χώρας .
Δε φτάνει που ουσιαστικά ζημιώθηκαν τα κρατικά ταμεία από αυτή την πρακτική, παράλληλα επωφελήθηκαν η Γερμανία και οι τράπεζες.
Στην περίοδο προ του ευρώ, η χώρα ξόδευε πολλές δραχμές για να αγοράσει ακριβά προϊόντα από τη Γερμανία.
Με την υιοθέτηση του ευρώ από την Ελλάδα, τα γερμανικά προϊόντα έγιναν φθηνότερα σε ό, τι αφορά στο κόστος των ωρών εργασίας που αντιστοιχούσαν, αλλά και στα επιτόκια των καταναλωτικών δανείων.
Όσο, λοιπόν, χώρες όπως η Ελλάδα έπεσαν στο λάκκο αυτής της ευρώ-απάτης, οι τράπεζες άρχισαν να δανείζουν τεράστια ποσά τόσο στο Δημόσιο, όσο και στον Ιδιωτικό τομέα.
Αποτέλεσμα ήταν, σε βάθος χρόνου, οι χώρες με αδύναμους ισολογισμούς και ταμειακές ροές να μη μπορούν να εξυπηρετήσουν τα δάνεια και να συσσωρεύουν χρέη.
Η Ελλάδα θα μπορούσε κάλλιστα να παρομοιαστεί με τον φτωχό αδελφό, που πήρε την πιστωτική κάρτα από τον πλούσιο αδερφό και άρχισε να δρα ανεξέλεγκτα.
Η αγορά άρχισε σταδιακά να καταρρέει και αποκαλύφθηκε τι εστί ευρωζώνη.
Τώρα, η χώρα κλήθηκε να ξεπληρώσει τα χρέη της, όμως αυτό μοιάζει ανέφικτο, καθώς δεν είναι αρκετά παραγωγική.
Το ζήτημα της παραμονής ή όχι στην ευρωζώνη άρχισε να ταλανίζει και να διχάζει τη χώρα, γεγονός που έγινε φανερό και στην πολιτική ζωή του τόπου διχάζοντας τους πολίτες σε δύο στρατόπεδα.
Σε αυτούς, που τρομοκρατημένοι θέλουν να παραμείνουν στην ευρωζώνη και βλέπουν ως σκοτεινό σχέδιο την επιστροφή στη δραχμή και το συνεπακόλουθο ξεπούλημα των περιουσίων και σε εκείνους που υποστηρίζουν την έξοδο από το ευρώ.
Το πρόβλημα με την επιστροφή στη δραχμή είναι τί θα έχει ως αντίκρισμα.
Εάν η Ελλάδα μπορεί να εκτυπώσει δραχμές σε απεριόριστες ποσότητες, τότε η δραχμή θα υποτιμηθεί γρήγορα.
Σε αυτό το σημείο έρχεται το σενάριο του… δολαρίου: Η Ελλάδα μπορεί να περιορίσει το ρίσκο μίας απευθείας μετάβασης από το ευρώ στη δραχμή μέσω μίας ενδιάμεσης «στάσης» αυτή του δολαρίου.
Αυτό θα αποκαταστήσει σε πρώτη φάση τη σταθερότητα και θα στηρίξει το εμπόριο, τόσο στο εσωτερικό όσο και διεθνώς, καθώς το αμερικανικό δολάριο θα διατηρήσει την αξία του στις συναλλαγές.
Το τρίτο κρίσιμο βήμα, θέλει την Ελλάδα να επιτυγχάνει μια πολιτική συναίνεση σχετικά με τις αλλαγές στο φορολογικό σύστημα και τη διακυβέρνηση. Όπως είναι ευρέως γνωστό, η εκτεταμένη φοροδιαφυγή έχει υπονομεύσει τα οικονομικά του ελληνικού κράτους.
Η Ελλάδα χρειάζεται απεγνωσμένα ένα πολιτικό όραμα, που θα περιλαμβάνει τη φορολογία και τη διακυβέρνηση: Το κράτος απαιτεί αρκετά έσοδα για να καλύψει τις ανάγκες και όλοι οι πολίτες θα πρέπει να πληρώνουν τους φόρους, που τους αναλογούν.
Για να γίνει αυτό πραγματικότητα, τα θεσμικά όργανα θα πρέπει να αποκαταστήσουν την σχέση εμπιστοσύνης με το κράτος, αποδεικνύοντας ότι χαρακτηρίζονται από αμεροληψία και ακολουθούν πρακτικές διαφάνειας.