Ποιοι παραβρέθηκαν- Τι είπε ο Προκόπης Παυλόπουλος για την αστική ευθύνη του κράτους.
Πολλαπλά μηνύματα απέστειλε ο Προκόπης Παυλόπουλος με την ομιλία του, ως μέλος της πλέον, στην Ακαδημία Αθηνών -και μέσα σε έντονο συναισθηματικό κλίμα.
Οι παρουσίες σημαντικές, καθώς προσήλθαν όλοι σχεδόν οι προσκεκλημένοι- ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας και Ακαδημαϊκός πλέον, επέλεξε να προσκαλέσει ελάχιστους πολιτικούς. Μεταξύ αυτών οι υπουργοί Εξωτερικών Νίκος Δένδιας, Άμυνας Νίκος Παναγιωτόπουλος, Παιδείας Νίκη Κεραμέως, ο υφυπουργός Άγγελος Συρίγος, α αντιπρόεδρος της Βουλής Νικήτας Κακλαμάνης, αλλά και οι βουλευτές Όλγα Κεφαλογιάννη, Θοδωρής Ρουσόπουλος και Κωνσταντίνος Τζαβάρας. Παρούσα επίσης η ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων με τον Αρχηγό ΓΕΕΘΑ και τους Αρχηγούς των τριών όπλων, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κκ Ιερώνυμος, αλλά και οι Μητροπολίτες Μεσογαίας Νικόλαος, Μεσσηνίας Χρυσόστομος, Φθιώτιδος Συμεών, Περιστερίου Γρηγόριος. Παρόντες, βεβαίως, και αρκετοί νομικοί και συνταγματολόγοι, με το ενδιαφέρον να στρέφεται πάντως στο ποιους και γιατί δεν κάλεσε στην ομιλία του ο τέως Πρόεδρος. Ο Κώστας Καραμανλής δεν παραβρέθηκε, καθώς είχε προγραμματισμένο χριστουγεννιάτικο ταξίδι στο εξωτερικό.
Ο Προκόπης Παυλόπουλος, πάντως, με το καλημέρα τάραξε τα νερά, καθώς μεταξύ άλλων είπε:
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ: Ζούμε μια εποχή βαθιάς κρίσης της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οφείλουμε, ιδίως δε η Ακαδημία Αθηνών, να υπερασπιζόμαστε τους βασικούς πυλώνες της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, ήτοι κυρίως το Κράτος Δικαίου, τα Θεμελιώδη Δικαιώματα του Ανθρώπου, το Κοινωνικό Κράτος Δικαίου και την Κοινωνική Δικαιοσύνη.
ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΛΟΓΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ Η ΑΚΑΔΗΜΙΑ: Σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς στον Τόπο μας η Ακαδημία Αθηνών, ως το Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα της Χώρας με συνταγματική κατοχύρωση, πρέπει να έχει δημόσιο λόγο. Όχι κομματικό ούτε καν πολιτικό λόγο με την στενή του όρου έννοια. Πρέπει να έχει δημόσιο λόγο, με την έννοια του λόγου που υπερασπίζεται την Δημοκρατία και τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να υπερασπίζεται και το Σύνταγμα «όκωσπερ τείχεος» κατά τον Ηράκλειτο. Και σε αυτή την αποστολή της η Ακαδημία Αθηνών πρέπει να έχει πάντα κατά νου τον στίχο του Ανδρέα Κάλβου από την «Ωδή εις Σάμον»: «Θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία».
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ:Η αστική ευθύνη του Κράτους είναι ανάχωμα υπέρ των αδικουμένων από την κρατική αυθαιρεσία. Γι’ αυτό και δεν νοείται κατά το Σύνταγμα περιορισμός της με αντισυνταγματικά επιχειρήματα. Όπως είναι π.χ. επιχειρήματα σχετικά με την «αποσυμφόρηση» των δικαστηρίων κατά την άσκηση του δικαιοδοτικού τους έργου καθώς και η, δήθεν, αποφυγή της υπέρμετρης δημοσιονομικής επιβάρυνσης του Κράτους. Ειδικώς δε το τελευταίο αυτό επιχείρημα είναι τόσο περισσότερο απορριπτέο στην προκείμενη περίπτωση, όσο στηρίζεται σ’ ένα είδος ανεπίτρεπτης αναγωγής του δημοσιονομικού συμφέροντος σε γνήσιο δημόσιο συμφέρον, όπως, δυστυχώς, έγινε δεκτό στο πλαίσιο της νομολογίας του Συμβουλίου της Επικρατείας (βλ. ιδίως ΣτΕ (Ολ.) 668/2012) κατά την διάρκεια της «μνημονιακής» περιόδου, όταν «άνωθεν» επεβλήθη στη Χώρα μας η άνευ ετέρου επίτευξη εξαιρετικά επαχθών για την κοινωνία των πολιτών δημοσιονομικών στόχων. Και τούτο, διότι κατά την νομική του υπόσταση το δημοσιονομικό συμφέρον του Κράτους ταυτίζεται, κατά το μέγιστο μέρος του, με το αμιγώς ταμειακό του συμφέρον. Δηλαδή με συμφέρον, το οποίο συνίσταται στην ωφέλεια που προκύπτει μέσω της είσπραξης χρημάτων από τους εκάστοτε νομοθετημένους πόρους. Επομένως ωφέλεια, η οποία δεν είναι θεσμικώς σε θέση ν’ αποτελέσει, από μόνη της, τον πυρήνα κανονιστικώς γνήσιου δημόσιου συμφέροντος. Στην ως άνω επιχειρηματολογία πρέπει να προστεθεί, καταληκτικώς, και τούτο: Κάθε αποδοχή της αναγωγής του δημοσιονομικού δημόσιου συμφέροντος σε κανονιστικώς γνήσιο δημόσιο συμφέρον υποδηλώνει, μάλιστα δε απροκαλύπτως, και αποδοχή ενός είδους «επικυριαρχίας» του «οικονομικού» επί του «θεσμικού», υπό την επιρροή οικονομικών κανόνων απροσδιόριστης προέλευσης και ανύπαρκτης δημοκρατικής νομιμοποίησης. Γεγονός το οποίο προσβάλλει ευθέως θεμελιώδεις συντεταγμένες της Δημοκρατικής Αρχής και του Κράτους Δικαίου.