Ο Τιβέριος Β΄ Κωνσταντίνος (Flavius Tiberius Constantinus Augustus, 520 – 14 Αυγούστου 582) ήταν Βυζαντινός αυτοκράτορας από το 574 έως το 582.
Φωτογραφία: By Classical Numismatic Group, Inc. http://www.cngcoins.com, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=347701
Γεννημένος στη Θράκη, o Tιβέριος διορίστηκε στο αξίωμα του «Νοταρίου», όπου λίγο μετά το 552 συστήθηκε από τον Πατριάρχη Ευτύχιο στον μελλοντικό Αυτοκράτορα Ιουστίνο Β΄, με τον οποίο έγιναν στενοί φίλοι. Ήταν αξιωματικός και είχε πολεμήσει εναντίον των Λομβαρδών στην Ιταλική Χερσόνησο.
Υπό την προστασία του Ιουστίνου Β΄ ο Τιβέριος προήχθη στη θέση του «κόμη των Εξκουβιτόρων», που διατήρησε από το 565 ως το 574. Παραβρέθηκε κατά την Αυτοκρατορική ενθρόνιση του Ιουστίνου Β΄ στις 14 Νοεμβρίου 565 και παρακολούθησε επίσης την ορκωμοσία του Αυτοκράτορα ως Ύπατου την 1 Ιανουαρίου 566.
Ο Ιουστίνος Β΄ σταμάτησε να κάνει προς τους Αβάρους πληρωμές, που είχαν συμφωνηθεί από τον προκάτοχό του Ιουστινιανό Α΄. Το 569 διόρισε τον Τιβέριο στην θέσιν του magister utriusque militiae με εντολήν να ασχοληθεί με τους Αβάρους και τα αιτήματά τους. Ο Τιβέριος συμφώνησε με τους Αβάρους να εγκατασταθούν σε Ρωμαϊκά εδάφη στα Βαλκάνια με αντάλλαγμα την παραλαβή ομήρω από διάφορους αρχηγούς τους. Ο Ιουστίνος όμως παραβίασε την συμφωνία αυτή, επιμένοντας να πάρει ομήρους από την οικογένεια του ίδιου του Χαν των Αβάρων. Ο όρος αυτός απορρίφθηκε από τους Αβάρους, έτσι ο Τιβέριος κινητοποιήθηκε για πόλεμο.
Το 570 ενίκησε ένα στρατό των Αβάρων στην Θράκη και επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολιν. Ενώ όμως προσπάθησε να δώσει συνέχεια στην νίκη αυτή, στα τέλη του 570 ή στις αρχές του 571, ο Τιβέριος ηττήθηκε σε μια μάχη που ακολούθησε, όπου παρ’ ολίγο γλύτωσε τον θάνατο, καθώς ο στρατός του υποχωρούσε από το πεδίο της μάχης. Συμφωνώντας σε μιαν ανακωχή, ο Τιβέριος παρείχε συνοδεία στους Αβάρους απεσταλμένους δια να συζητήσουν τους όρους μιας συνθήκης με τον Ιουστίνο Β΄. Κατά την επιστροφήν τους οι Άβαροι απεσταλμένοι δέχθηκαν επίθεση και ληστεύτηκαν από τοπικούς φυλάρχους, γεγονός που τους εξανάγκασε να απευθύνουν έκκληση προς τον Τιβέριον δια βοήθεια. Αυτός εντόπισε την ομάδα, που είχε διαπράξει την ληστείαν και τους επέστρεψε τα κλοπιμαία.
Το 574 Ιουστίνος Β΄ αρρώστησε ψυχικά, αναγκάζοντας την αυτοκράτειρα Σοφία να στραφεί προς τον Τιβέριον για να διευθύνει την αυτοκρατορία, που πολεμούσε τους Πέρσες στην Ανατολήν και ήταν απασχολημένος με την εσωτερική επιδημία της πανώλης. Για να πάρουν μια ανάπαυλα, ο Τιβέριος και η Σοφία συμφώνησαν μία μονοετή συνθήκη με τους Πέρσες, με αντάλλαγμα 45.000 σόλιδους.
Στις 7 Δεκεμβρίου 574 ο Ιουστίνος Β΄, σε μια από τις στιγμές διαύγειάς του, ανακήρυξε τον Τιβέριον Καίσαρα και τον υιοθέτησε ως υιό του. Ο Τιβέριος πρόσθεσε στο όνομά του το όνομα Κωνσταντίνος. Αν και το αξίωμά του ήταν τώρα επίσημο, ήταν ακόμη υπαγόμενος στον Ιουστίνο. Η Σοφία ήταν αποφασισμένη να παραμείνει στην εξουσία και διατήρησε τον Τιβέριο υπό το στενό έλεγχό της μέχρι τον θάνατο του Ιουστίνου το 578.
Ανάδειξη ως Καίσαρα (574-578)
Την επομένη του διορισμού του ως Καίσαρα η πανώλης υποχώρησε, παρέχοντας στον Τιβέριο μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων, από όση μπορούσε να επιτύχει ο Ιουστίνος. Ο Τιβέριος ακολούθησε επίσης μια πολύ διαφορετική πολιτική από τον προκάτοχό του και έσπευσε να δαπανήσει τα χρήματα -που ο Ιουστίνος είχε επίπονα αποταμιεύσει- για να προστατεύσει τα σύνορα της Αυτοκρατορίας και να επιβληθεί στο λαό, που είχε στραφεί κατά του Ιουστίνου Β΄.
Σύμφωνα με τον Παύλο το Διάκονο (Βενεδικτίνο μοναχό και ιστορικό των Λομβαρδών του 8ου αιώνα) ο Τιβέριος βρήκε δύο θησαυρούς: το θησαυρό του Ναρσή και 100 κεντηνάρια, ήτοι 100.000 κιλά χρυσού ή 7.200.000 σόλιδους κάτω από μια πλάκα. Οι θησαυροί αποδόθηκαν στους φτωχούς, προς κατάπληξη της Σοφίας.
Παράλληλα με πλουσιοπάροχες δωρεές έσπευσε να μειώσει τα κρατικά έσοδα, αφαιρώντας φόρους στον οίνο και στον άρτο, που είχαν επιβληθεί από τον Ιουστινιανό Α´. Συνέχισε την επίσημη απαγόρευση της πώλησης των κυβερνητικών θέσεων, που ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής. Διαπραγματεύτηκε επίσης μια ανακωχή με τους Αβάρους, πληρώνοντάς τους 80.000 σόλιδους το χρόνο, έναντι των οποίων οι Άβαροι συμφώνησαν να υπερασπίζονται τα σύνορα του Δούναβη, επιτρέποντας έτσι στον Τιβέριο να μεταφέρει στρατεύματα στην Ανατολή για μια προγραμματισμένη ανανέωση της σύγκρουσης με τους Πέρσες.
Το 575 ο Τιβέριος άρχισε να μετακινεί τις στρατιές της Θράκης και του Ιλλυρικού στις ανατολικές επαρχίες. Αγοράζοντας χρόνο για να κάνει τις αναγκαίες προετοιμασίες, συμφώνησε σε τριετή ανακωχή με τους Πέρσες, πληρώνοντάς τους 30.000 νομίσματα, αν και η ανακωχή δεν περιελάμβανε ενέργειες στην περιοχή γύρω από την Αρμενία. Ο Τιβέριος χρησιμοποίησε επίσης την περίοδο αυτή για να στείλει ενισχύσεις στην Ιταλία υπό τη διοίκηση του Βαδουάριου, με εντολή να ανακόψει την εισβολή των Λομβαρδών. Έσωσε τη Ρώμη από τους Λομβαρδούς και συνήψε συμμαχία της Αυτοκρατορίας με το Χίλντεμπερτ Β΄ των Φράγκων, για να τους νικήσει. Ατυχώς ο Βαδουάριος ηττήθηκε και σκοτώθηκε το 576, αφήνοντας να χαθούν ακόμη περισσότερα εδάφη της Αυτοκρατορίας στην Ιταλία.
Ο Τιβέριος δεν κατάφερε να αντιδράσει, όταν ο Πέρσης Σασσανίδης Αυτοκράτορας Χοσρόης Α΄ έπληξε τις Αρμενικές επαρχίες της Αυτοκρατορίας το 576, λεηλατώντας τη Μελιτηνή και τη Σεβάστεια. Στρέφοντας την προσοχή του προς ανατολάς έστειλε το στρατηγό του Ιουστινιανό με τις ανατολικές στρατιές να απωθήσει τους Πέρσες στον Ευφράτη. Οι Βυζαντινοί τους απώθησαν βαθειά μέσα στο Περσικό έδαφος, με αποκορύφωμα μια επιδρομή στην Ατροπατηνή (σημερινό ΒΔ Ιράν). Το 577 όμως ο Ιουστινιανός ηττήθηκε στην Περσική Αρμενία και οι Ρωμαίοι αναγκάστηκαν να αποσυρθούν. Αντιδρώντας στην ήττα αυτή ο Τιβέριος αντικατέστησε τον Ιουστινιανό με τον στρατηγό Μαυρίκιο (μέλλοντα Αυτοκράτορα).
Κατά τη διάρκεια της ανακωχής που συνήψε με το Χοσρόη, ο Τιβέριος ενίσχυσε αρκετά το στρατό της Ανατολής, όχι μόνο με μετακινήσεις από τις δυτικές στρατιές του, αλλά επίσης με στρατολόγηση βαρβάρων, που οργάνωσε σε μια νέα μονάδα Φοιδεράτων, ανερχόμενη σε περίπου 10.000 στρατιώτες στο τέλος της βασιλείας του.
Όλο το 577 και το 578 ο Τιβέριος απέφυγε όλες τις άλλες εμπλοκές, που θα του αποσπούσαν την προσοχή από την επικείμενη σύγκρουση με τους Πέρσες. Κατεύνασε, με μεγάλη επιτυχία, τόσο τους Δυοφυσίτες όσο και τους Μονοφυσίτες Χριστιανούς, με τη χρήση στρατηγικών διορισμών και την άμβλυνση των διώξεων. Πλήρωσε στους Λομβαρδούς φυλάρχους περίπου 200.000 σόλιδους, σε μια προσπάθεια να τους κρατήσει διαιρεμένους και να εμποδίσει την εκλογή ενός βασιλιά.
Όταν οι Σλάβοι εισέβαλαν στο Ιλλυρικό, μετέφερε στρατεύματα Αβάρων για να τους επιτεθούν και να τους υποχρεώσουν να υποχωρήσουν. Στη συνέχεια, όταν ο Χοσρόης εισέβαλε στη Ρωμαϊκή Μεσοποταμία το 578, ο στρατηγός του Μαυρίκιος κατάφερε να εισβάλει στην Αρζανηνή της Αρμενίας και στη Μεσοποταμία λεηλατώντας αρκετές σημαντικές πόλεις και αναγκάζοντας τους Πέρσες να σταματήσουν την προέλασή τους και να υπερασπιστούν τα δικά τους εδάφη. Την περίοδο αυτή απεβίωσε τελικά ο ασθενής Αυτοκράτορας Ιουστίνος Β΄, στις αρχές Οκτωβρίου του 578.
Βασιλεία ως Αύγουστος (578–582)
Στις 26 Σεπτεμβρίου 578 ο Τιβέριος ανακηρύχθηκε Αύγουστος από τον καταρρέοντα Ιουστίνο Β΄. Χρησιμοποίησε το γεγονός ως ευκαιρία για να χαρίσει 7.200 κιλά χρυσού, πρακτική που συνέχισε κάθε χρόνο τα τέσσερα χρόνια της βασιλείας του.
Η χήρα του Ιουστίνου, η Σοφία προσπάθησε να διατηρήσει την εξουσία και την επιρροή της, ζητώντας να παντρευτεί το νέο αυτοκράτορα Τιβέριο Β΄, αλλά αυτός απέρριψε την πρότασή της, διότι ήταν ήδη νυμφευμένος με την Ινώ. Όταν ο Τιβέριος Β΄ είχε προαχθεί για πρώτη φορά στο αξίωμα του Καίσαρα, η Σοφία είχε απορρίψει το αίτημα να μετακομίσει η Ινώ με τα παιδιά της στο Αυτοκρατορικό ανάκτορο με το σύζυγό της, αναγκάζοντάς τους να διαμένουν σε μια γειτονική κατοικία και απαγορεύοντάς τους την είσοδο στο ανάκτορο. Από τη στιγμή όμως που προήχθη στο αξίωμα του Αυγούστου, ο Τιβέριος μετέφερε την οικογένειά του στο ανάκτορο και μετονόμασε την Ινώ σε Αναστασία, προς πολύ μεγάλη δυσαρέσκεια της Σοφίας.
Έτσι η Σοφία επιδίωκε εκδίκηση και έγινε ένα μυστικό σύμφωνο μεταξύ της χήρας αυτοκράτειρας και του στρατηγού Ιουστινιανού, που ο Τιβέριος είχε αντικαταστήσει τον προηγούμενο χρόνο. Συνωμοτούσαν να ανατρέψουν τον Αυτοκράτορα και αν το σχέδιο επιτύγχανε, ο Ιουστινιανός θα γινόταν ο νέος Αυτοκράτορας. Η συνωμοσία όμως απέτυχε και ο Τιβέριος περιόρισε τη Σοφία σε ένα χαμηλό επίδομα, ενώ συγχώρησε τον Ιουστινιανό.
Οι συνεχιζόμενες επιτυχίες κατά των Περσών στην Ανατολή, επέτρεψαν για μια ακόμη φορά στον Τιβέριο να στρέψει το βλέμμα του προς τη Δύση. To 579 επεξέτεινε πάλι τη στρατιωτική του δράση στα κατάλοιπα της Αυτοκρατορίας στην Ιταλία: έστειλε χρήματα και στρατεύματα για να ενισχύσει τη Ραβέννα και για να ανακαταλάβει το λιμάνι της, την Κλάση. Σχημάτισε συμμαχία με έναν από τους Βισηγότθους πρίγκιπες στην Ισπανία, που ετοίμαζε εξέγερση και οι στρατηγοί του νίκησαν τους Βέρβερους στη Βόρεια Αφρική.
Επενέβη επίσης στις υποθέσεις των Φράγκων στην πρώην επαρχία της Γαλατίας, που ήταν σε μεγάλο βαθμό απαλλαγμένη από επαφές με την Αυτοκρατορία για σχεδόν έναν αιώνα. Αυτό ίσως να ήταν η βάση του μυθικού αυτοκράτορα Λούκιου Τιβέριου του μύθου του βασιλιά Αρθούρου, που έστειλε απεσταλμένους σε πρώην Ρωμαϊκές επαρχίες μετά από μια μακρά περίοδο χωρίς Αυτοκρατορική παρουσία.
Η αλήθεια ήταν όμως, ότι η Αυτοκρατορία είχε επεκταθεί υπερβολικά. Το 579, με τον Τιβέριο απασχολημένο αλλού, οι Άβαροι αποφάσισαν να επωφεληθούν από την απουσία στρατευμάτων στα Βαλκάνια, πολιορκώντας το Σίρμιο. Την ίδια στιγμή οι Σλάβοι άρχισαν να μεταναστεύουν στη Θράκη, τη Μακεδονία και τη νότιο Ελλάδα και ο Τιβέριος δεν μπορούσε να τους ανακόψει, καθώς οι Πέρσες αρνούντο να συμφωνήσουν για ειρήνη στην Ανατολή, που παρέμενε κύρια προτεραιότητα του Αυτοκράτορα. Ακόμη περισσότερο ο Στρατός της Ανατολής είχε αρχίσει να δυσανασχετεί γιατί ήταν απλήρωτος, σε σημείο που απείλησε να στασιάσει.
Το 580 ο στρατηγός Μαυρίκιος εξαπέλυσε νέα επίθεση με επιδρομές αρκετά πέραν του Τίγρη. Τον επόμενο χρόνο (581) εισέβαλε πάλι στην Περσική Αρμενία και πέτυχε σχεδόν να φτάσει στην Περσική πρωτεύουσα Κτησιφώντα πριν μια Περσική αντεπίθεση στη Βυζαντινή Μεσοποταμία τον αναγκάσει να υποχωρήσει για να ασχοληθεί με την απειλή αυτή. Το 582, χωρίς να διαφαίνεται στον ορίζοντα τέλος του Περσικού πολέμου, ο Τιβέριος υποχρεώθηκε να συμβιβαστεί με τους Αβάρους με τους οποίους συμφώνησε να πληρώσει αποζημίωση και να τους αποδώσει τη ζωτική πόλη του Σιρμίου, που στη συνέχεια οι Αβαροι κατέστρεψαν.
Ατυχώς η μετανάστευση των Σλάβων συνεχίστηκε, με τις επιδρομές τους να φτάνουν μέχρι την Αθήνα. Αν και μια νέα Περσική εισβολή αναχαιτίστηκε με μια σημαντική νίκη στην Κωνσταντίνη τον Ιούνιο του 582, στη φάση αυτή ο Τιβέριος ήταν ετοιμοθάνατος, κατά τα φαινόμενα έχοντας φάει κάποια πλημμελώς μαγειρεμένα, ή ενδεχομένως σκόπιμα δηλητηριασμένα από τη Σοφία, τρόφιμα.
Στην κατάσταση αυτή ο Τιβέριος όρισε αρχικά δύο διαδόχους, που καθένας τους παντρεύτηκε μια από τις κόρες του – ο Μαυρίκιος αρραβωνιάστηκε την Κωνσταντίνα, ενώ ο Γερμανός, εξ αίματος συγγενής του μεγάλου αυτοκράτορα Ιουστινιανού, παντρεύτηκε τη Χαριτώ. Φαίνεται ότι σχεδίαζε να διαιρέσει την αυτοκρατορία σε δύο μέρη, με το Μαυρίκιο να παίρνει τις ανατολικές επαρχίες και το Γερμανό τις δυτικές. Το σχέδιο αυτό δεν υλοποιήθηκε ποτέ και στις 13 Αυγούστου 582 προήγαγε το Μαυρίκιο στο αξίωμα του Αυγούστου.
Ο Τιβέριος πέθανε την επόμενη μέρα, 14 Αυγούστου 582, και τα τελευταία του λόγια ήταν προς το διάδοχό του:
Η κυριαρχία μου ας παραδοθεί σε σένα με αυτό το κορίτσι. Να είσαι ευτυχισμένος στη χρήση της, έχοντας πάντα κατά νου να αγαπάς την ισότητα και τη δικαιοσύνη.
Χαρακτήρας και κληρονομιά
Γεννημένος στο Λατινόφωνο τμήμα της Θράκης, ο Τιβέριος επισημάνθηκε ως ο πρώτος από τους «Ελληνες [Ελληνόφωνους] Καίσαρες» από τον Έντουαρντ Γκίμπον, επικαλούμενο το Χριστιανό Αραβα συγγραφέα του 13ου αιώνα Μπαρ Χεμπράους.
Ο Τιβέριος φέρεται να ήταν ψηλός και όμορφος και διέθετε ηγεμονικό παράστημα. Ήταν ευγενικός και ανθρώπινος, τόσο ως άνθρωπος όσο και ως ηγέτης, με φήμη γεναιοδωρίας. Σε αντίθεση με τον προκάτοχό του σε μεγάλο βαθμό απέφυγε τις διώξεις των Μονοφυσιτών υπηκόων του, αν και οι Αρειανοί υπήκοοί του στη Δύση δεν είχαν την ίδια μεταχείριση. Ξόδεψε επίσης πολλά χρήματα σε οικοδομικά έργα, ιδιαίτερα τη συνεχή επέκταση του Μεγάλου Παλατιού της Κωνσταντινούπολης.
Έλαβε μέτρα εκδημοκρατισμού απέναντι σε αυταρχικά μέτρα του Ιουστίνου. Επανέφερε εξουσίες και προνόμια των Δήμων (Πράσινων και Βένετων) που είχαν αφαιρεθεί μετά τις ταραχές του 532 από τον Ιουστινιανό Α’ (Στάση του Νίκα). Έλαβε σημαντικά μέτρα ενίσχυσης του ρωμαϊκού Στρατού. Τη μικρή περίοδο που πρόλαβε να κυβερνήσει ο Τιβέριος Β’ έδειξε σημάδια ικανού, ευέλικτου και αποφασισμένου Αυτοκράτορα.
Σύμφωνα με τον Έντουαρντ Γκίμπον ο Τιβέριος Β΄ ήταν καλός αυτοκράτορας:
Με το άσημο όνομα Τιβέριος, υιοθέτησε τη δημοφιλέστερη ονομασία Κωνσταντίνος και μιμήθηκε τις καλύτερες αρετές των Αντωνίνων. Μετά την εμπειρία της φαυλότητας ή της αφροσύνης πολλών Ρωμαίων πριγκίπων, είναι ευχάριστη, για μια στιγμή, η στάση σε ένα χαρακτήρα που ξεχώριζε για τις αρετές του ανθρωπισμού, της δικαιοσύνης, της εγκράτειας και της καρτερίας, να δούμε έναν ηγεμόνα καταδεκτικό στο παλάτι του, ευσεβή στην εκκλησία, αμερόληπτο στην απονομή της δικαιοσύνης και νικητή, τουλάχιστον δια των στρατηγών του, στον Περσικό πόλεμο. Το λαμπρότερο τρόπαιο της νίκης του συνίστατο σε ένα πλήθος αιχμαλώτων, που ο Τιβέριος φιλοξένησε, εξαγόρασε και έστειλε στην πατρίδα τους με το φιλάνθρωπο πνεύμα ενός Χριστιανού ήρωα. Η αξία ή οι κακοτυχίες των υπηκόων του αποτελούσαν το ισχυρότερο κίνητρο για τις ευεργεσίες του και μετρούσε τη γενναιοδωρία του όχι τόσο από τις προσδοκίες τους όσο από τη δική του αξιοπρέπεια. Αυτό όμως, επικίνδυνο για ένα θεματοφύλακα του δημόσιου πλούτου, ισορροπούνταν από την αρχή της φιλανθρωπίας και της δικαιοσύνης, που τον δίδαξε να απεχθάνεται όσο τίποτα το χρυσό που βγαίνει από τα δάκρυα των ανθρώπων. Για την ανακούφιση τους, κάθε φορά που υπέφεραν από φυσικές ή εχθρικές καταστροφές, έσπευδε να μειώσει τις ληξιπρόθεσμες οφειλές του παρελθόντος ή τις απαιτήσεις των μελλοντικών φόρων. Απέρριπτε αυστηρά τις δουλοπρεπείς προσφορές των υπουργών του, που αποζημιώνονταν με δεκαπλάσια καταπίεση και οι σοφοί και δίκαιοι νόμοι του Τιβέριου προκαλούσαν διαδοχικά τον έπαινο και τη λύπη. Η Κωνσταντινούπολη πίστευε ότι ο αυτοκράτορας είχε ανακαλύψει ένα θησαυρό αλλά ο πραγματικός θησαυρός του συνίστατο στην πρακτική της φιλελεύθερης οικονομίας και την περικοπή όλων των ανωφελών και περιττών δαπανών. Oι Ρωμαίοι της Ανατολής θα ήταν ευτυχείς αν το καλύτερο δώρο των Ουρανών, ένας πατριώτης βασιλιάς, είχε χρισθεί ως αρμόζουσα και διαρκής ευλογία. Αλλά λιγότερο από τέσσερα χρόνια μετά το θάνατο του Ιουστίνου ο άξιος διάδοχός του βυθίστηκε σε μια θανατηφόρο ασθένεια, που του άφησε χρόνο αρκετό μόνο για να επαναφέρει το στέμμα, σύμφωνα με τη διάρκεια της θητείας που το κατείχε, στους αξιότερους των συμπολιτών του.
Την άποψη αυτή δεν συμμερίζεται ο Τζων Μπιούρυ που σχολίασε :
Όμως, αν και θα μπορούσε να είχε γίνει ένας πολύ καλός υπουργός πολέμου, ο Τιβέριος δεν έγινε καλός Αυτοκράτορας. Ήταν φυσικό να αντιδράσει με τις πρώτες του ενέργειες, καθώς η διοίκηση του Ιουστίνου ήταν εξαιρετικά αντιδημοφιλής. Αφαίρεσε το φόρο για τον «πολιτικό άρτο» και διέγραψε το ένα τέταρτο των φόρων σε όλη την Αυτοκρατορία. Αν είχε αρκεστεί σε αυτό θα μπορούσε να είναι άξιος επαίνων, αλλά άρχισε ένα σύστημα πιο ασύνετης σπατάλης. Ευαρεστούσε τους στρατιώτες με μεγάλα και συχνά Augustatica και χορηγούσε δωρεές σε μέλη όλων των επαγγελμάτων, εκπαιδευτικών ή νομικών («ένα πολυπληθές επάγγελμα»), γιατρών, αργυροχρυσοχόων, τραπεζιτών. Αυτή η γενναιοδωρία σύντομα άδειασε το θσαυροφυλάκιό του. Το αποτέλεσμα ήταν στο τέλος του πρώτου χρόνου της βασιλείας του να έχει ξοδέψει 7.200 κιλά χρυσού, πέραν από άφθονο ασήμι και μετάξι και πριν πεθάνει αναγκάστηκε να προσφύγει στα αποθεματικά κεφάλαια, που η συνετή οικονομία του Αναστασίου είχε συσσωρεύσει για να χρησιμοποιηθεί για εξαιρετικά επείγουσες ανάγκες. Και, παρά τις ανωτέρω οικονομικές δυσκολίες, έδωσε χρήματα για νέα κτίρια στο παλάτι. Η συνέπεια αυτής της απερισκεψίας ήταν όταν ανέβηκε στο θρόνο ο Μαυρίκιος να βρει το θησαυροφυλάκιο άδειο και το Κράτος χρεοκοπημένο. Υπάρχει πιστεύω σημαντικός λόγος για να κατέβει ο Τιβέριος από το βάθρο του.
Οικογένεια
Αρραβωνιασμένος νεαρός αρχικά με την κόρη της Ινώς, ο Τιβέριος παντρεύτηκε τελικά την Ινώ, όταν ο σύζυγός της και η κόρη της πέθαναν. Πήρε το όνομα Αναστασία μετά την ανάρρησή του στο θρόνο το 578. Απέκτησαν μαζί τρία παιδιά, το ένα από τα οποία πέθανε πριν ο Τιβέριος γίνει Καίσαρας το 574. Τα άλλα, και τα δύο κόρες, η Κωνσταντίνα παντρεύτηκε το διάδοχο του Τιβέριου Μαυρίκιο και η Χαριτώ παντρεύτηκε το Γερμανό. Η σύζυγος και οι δυο κόρες του πέθαναν μετά από αυτόν.