Η μοίρα του Έλληνα

Μέλλον δανεικό και άχθος στις πλάτες βαρύς’
το πεπρωμένο του Έλληνα έτσι έγραψαν οι Μοίρες.
Φαίνεται πως ζηλέψανε,
τόση λαμπρότητα στους λόγους και τις πράξεις
και πήρανε τραχιά κλωστή,
το νήμα της ζωής των για να γνέψουν’
και κλήρους με κινδύνους πονηρούς,
τους στέλνουν κάθε τόσο.
Όμως δεν βρήκανε ποτέ πως την κλωστή να κόψουν.
Έξυπνες οι Μοίρες, με γυναικεία πονηριά,
μα στην καρδιά του Έλληνα υπάρχει μια αξία
που είναι σώματος και νου, η σπάνια δύναμή τους.
Αυτή που δώσαν οι θεοί σαν είχανε μεράκι
που λέγεται φιλότιμο και αντίπαλο δεν βρήκε,
όσο κι αν έψαξαν πολύ σ’ αυτόν εδώ τον τόπο.
Κι οι Μοίρες έψαξαν πολύ κι οι Ζηλωτές μαζί τους’
σαν έχουν την καρδιά κλειστή ποτέ τους δε θα δούνε,
πως την αγάπη για ζωή κανείς δεν τη νικάει
κι αυτή, τη φύση του Έλληνα κάνει να ξεχωρίζει.
Ατσάλι γίνεται η κλωστή κι η Άτροπος βρυχάται,
γιατί να κόψει δεν μπορεί ετούτο το ατσάλι.
Και πάλι αρχίζει απ’ την αρχή αυτή η αιώνια μάχη
και όλο γελάνε οι θεοί γιατί εκείνοι ξέρουν,
πως για τους Έλληνες αυτή είναι η ζωή τους όλη
και πως η δόξα τους μ’ αυτά γίνεται πιο μεγάλη.
Κι όσοι κι αν την κληρονομιά αυτή θελήσανε να κάψουν,
το μόνο που κατάφεραν, ήταν να βρουν το φως τους.
Θάλπος
http://tomaxairi.com/2012/05/07/%CE%B7-%CE%BC%CE%BF%CE%AF%CF%81%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B1/