Με αγωνία προσπαθώ να ερμηνεύσω το όνειρο της χθεσινής νύχτας.
Μεταφέρθηκα στην λαμπερή αρχαία αγορά της Αθήνας, στεφανωμένος με κλαδί ελιάς. Απενάντι μου στέκονταν το σύνολο της« Πολιτικής Ηγεσίας» και μου έδινε παραγγέλματα. Ακριβώς πίσω τους βρίσκονταν η «Πνευματική Ηγεσία», που ήταν προσηλωμένη στο δημοφιλές παιχνίδι του κότταβου, αδιαφορώντας επιδεικτικά για όσα συνέβαιναν μπροστά στα μάτια τους, όλοι τους γυαλιστεροί από την καλοπέραση.
Πρώτα με διέταξαν να πετάξω στη γη το στεφάνι, δηλαδή μου αφαίρεσαν την αίγλη, τη δόξα. Ύστερα μου είπαν να ξηλώσω τις επωμίδες, με αποτέλεσμα το ρούχο να χαλαρώσει και να νιώθω κουρελής. Σειρά πήραν τα σανδάλια. «Πως θα περπατώ;» τους ρώτησα. «Δε χρειάζεται» μου απάντησαν. «Θα σε κινούμε όπως και όταν θέλουμε εμείς».
Στη συνέχεια, να αποχωριστώ τον χιτώνα.« Πως θα προστατεύομαι από τον καιρό;» τους είπα. «Θα το αναλάβουμε και αυτό εμείς. Αν κρυώσεις και λίγο, δεν έγινε και κάτι σημαντικό». Μετά, να βγάλω τη χλαμύδα. «Ντρέπομαι, θα είμαι γυμνός». «Πάντα γυμνός θα είσαι στις ορέξεις μας». Κάτι πήγα να ψελλίσω και ένα ομόφωνο σουτ ακούστηκε. «Δε σου επιτρέπεται να μιλάς και πολύ περισσότερο να έχεις γνώμη. Θα σου τη δίνουμε εμείς έτοιμη, για κάθε θέμα που σε απασχολεί».
Τόση τρομάρα δεν ένιωσα ποτέ ξανά. Ας με βοηθήσει κάποιος.
Α. Δ. ΓΑΚΗΣ Λογοτέχνης
Υ. Γ. Κι έτσι όπως μας κατάντησαν, δεν έμεινε ούτε ένα δέντρο να κρυφτούμε.