Γράφει το Μαύρο ΚουνάβιΣτην Αθήνα του 403 π.Χ. έγινε η πρόταση να παραχωρηθεί στον ισοτελή μέτοικο Λυσία το δικαίωμα του Αθηναίου πολίτη. Ο Συρακούσιος στην καταγωγή Λυσίας, γεννημένος και μεγαλωμένος στην Αθήνα, είχε χάσει τον αδερφό του και μια τεράστια περιουσία στην προσπάθειά του να αποκατασταθεί η Αθηναϊκή Δημοκρατία. Οι Αθηναίοι πολίτες, παρά την εκτίμησή τους στον Λυσία, καταψήφισαν την πρόταση. Ανάμεσα στους Αθηναίους υπήρχε και κάποιος Ισοκράτης. Ο «της ημετέρας παιδείας» Ισοκράτης. Ο τριαντατριάχρονος τότε Ισοκράτης δεν έβγαλε κιχ. Ούτε έγραψε έστω και μισή αράδα για το ζήτημα έκτοτε.
Γιατί ψήφισαν κατ αυτόν τον τρόπο οι Αθηναίοι;
Ίσως διότι ο Αθηναίος πολίτης θεωρούσε την έννοια του συμπολίτη-συμπατριώτη κάτι βαθύτερο από τσιτάτα του τύπου: «μόνη πατρίδα, τα παιδικά μας όνειρα» κρατικά επιχορηγούμενων ΜΚΟ και αποφοίτων του DEREE. Ίσως πάλι δεν θεωρούσε την ιδιότητα του πολίτη ως αναλώσιμο προϊόν προς άγρα ψήφων σε καιρούς οικονομικής κρίσης. Ίσως απλά ο Αθηναίος πολίτης δεν ήταν αρκούντως γελοίος ώστε να παριστάνει τον πολίτη του κόσμου αλλά στην πρώτη δυσκολία να ομνύει στον πατριωτισμό των ομοεθνών του με στόχο την τσέπη και τα δικαιώματά τους προκειμένου να γεμίσει ένα ταμείο που δεν διαχειρίστηκαν οι ομοεθνείς του αλλά αυτός ο ίδιος (κατά ένα μεγάλο μέρος τουλάχιστον).
Γιατί ο «της ημετέρας παιδείας» Ισοκράτης σιώπησε;
Ίσως γιατί υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο «καλείσθαι» που χρησιμοποιεί και στο «εισί(ν)» που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει. Και από ότι ξέρω, ο Ισοκράτης γνώριζε καλά ελληνικά.
Εκείνοι τα κατανοούσαν όλα αυτά. Εμείς πότε θα κατανοήσουμε το εξής απλό;
Τα ανθρώπινα και εργασιακά δικαιώματα ισχύουν ανεξαρτήτως της ιδιότητας του «εκλέγειν και εκλέγεσθαι». Η εφαρμογή και προστασία αυτών είναι γενική και ουδόλως αφορά την πολιτική ιδιότητα της «ιθαγένειας».
ΥΓ1. Ο Λυσίας ουδεμία κακία κράτησε στην Αθήνα. Δραστηριοποιούμενος μέσα στο περιβάλλον της πόλης μπόρεσε να ανακτήσει ένα μεγάλο μέρος της περιουσίας του, χαίροντας της εκτίμησης των Αθηναίων ως το τέλος του βίου του.
ΥΓ2. Προς aristera δεκανίκια του ΠΑΣΟΚ: «Η πάλη του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη, αν όχι στο περιεχόμενο, στη μορφή είναι κατ’ αρχήν εθνική. Φυσικά, το προλεταριάτο κάθε χώρας πρέπει να ξεμπερδέψει πριν απ’ όλα με τη δική του αστική τάξη».(Μαρξ, Κομμουνιστικό Μανιφέστο). Φαίνεται τελικά ότι για αυτά τα «χρυσά παιδιά» του πράσινου συστήματος εξουσίας ισχύει το: ΟΧΙ ΠΙΑ ΜΑΡΞ, ΜΟΝΟ ΣΟΡΟΣ.
Mavro Kounavi