Κωνσταντίνος Α. Δημητριάδης, Συγγραφέας, Ιστορικός Ερευνητής
Ακούω συχνά «…ο Ράμπο», «οι Ράμπο» και με αυτήν τη λέξη, που παραπέμπει στην ομώνυμη Αμερικανιά, θέλουν να αποδώσουν την έννοια του Ηρώα, του Σκληρού, του Υπερ-Κομμάντο… Μια ζωή βλάκες εμείς οι Έλληνες…
Ψάχνουμε πάντα στο διεθνές στερέωμα να βρούμε πρότυπα… Όταν τα πρότυπα τα έχουμε μπροστά μας, που στις φλέβες τους κυλούσε και κυλάει Ελληνικό Αίμα …εμείς χρησιμοποιούμε «εισαγόμενους»!!!
Αυτήν την εισαγωγή την έκανα για να αναφερθώ σε έναν Έλληνα που μπροστά του ο «Ράμπο» φαντάζει ως… λυκόπουλο!!!
Ποιος είναι αυτός; Σας λέει τίποτα το όνομα Λοχαγός Νίκος Κατούντας;
Στους πολλούς ίσως όχι και εκεί είναι το πρόβλημα…
Λοιπόν… Λοχαγός ΚΔ Νικόλαος Κατούντας
Διοικητής του 31ου ΛΚ της 33ης ΜΚ που είχε έδρα στο Πέλλα Πάις, κοντά στην Κερύνεια, το 1974.
Τότε ήταν 31 χρονών, στο άνθος της παραγωγικής ηλικίας του σαν Έλληνας στρατιωτικός και δη καταδρομέας αποφοιτήσας από τα σχολεία Αλεξιπτωτιστών, Βατραχανθρώπων και Χιονοδρόμων. Μορφωμένο παλληκάρι, τελειόφοιτος και της Νομικής Σχολής Αθηνών. Συγκροτημένος Αξιωματικός, Λεβέντης, Πατριώτης, Ικανότατος και βέβαια Οικογενειάρχης.
Μετά την επικράτηση του πραξικοπήματος κατά του Μακαρίου, στο νησί τα πράγματα έμοιαζαν ήρεμα. Όμως αυτή η φαινομενική ηρεμία κράτησε μόνο 3-4 μέρες.
Σε λίγο θα ξέσπαγε η καταιγίδα. Δυστυχώς, με προτροπή του Μακαρίου από το βήμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη και τη συμφωνία των Επιτελών στην Αθήνα με το Λάνγκλεϋ των ΗΠΑ, την έδρα της παντοδύναμης στην Ελλάδα CIA.
Όλα αυτά, βέβαια, οι αξιωματικοί που υπηρετούσαν σε μονάδες στη νήσο, τα αγνοούσαν.
Θεωρούσαν ότι αυτό που έγινε, αφορούσε τους Έλληνες και φαντάζονταν ότι οι Τούρκοι δεν θα κινούνταν. Άλλωστε, ο αμυντικός μηχανισμός της Ελλάδας υπερτερούσε κατά πολύ του αντίστοιχου τουρκικού. Κύρια σε αεροπορία και ναυτικό…
Ξαφνικά τα πράγματα άλλαξαν.
Ήδη από τις 19 Ιουλίου άρχισαν να έρχονται εικόνες στην τηλεόραση από το BBC με τον τουρκικό στόλο να έχει αποπλεύσει, μαζί με κατάφορτα στρατιωτών αποβατικά, από τη Μερσίνα με κατεύθυνση την Κύπρο.
Ο Μακεδόνας Διοικητής της Μοίρας Ταγματάρχης Κατσάνης ανήσυχος. Αναμένει διαταγές ή τουλάχιστον οδηγίες. Οι διοικητές των λόχων του – ανάμεσά τους και ο Λοχαγός Κατούντας – κρέμονται από τα χείλη του ενόσω αυτός μιλάει τηλεφωνικά με το ΓΕΕΦ και συγκεκριμένα με τον ΔΔΚΚ Συνταγματάρχη Κομπόκη. Ο Κομπόκης άφησε να εννοηθεί ότι ενδεχομένως να έχουν προβλήματα με τους Τούρκους, αλλά δεν έδωσε ούτε οδηγίες ούτε διαταγές.
Όλοι οι αξιωματικοί των Καταδρομών είχαν εμπιστοσύνη στον Κομπόκη. Κι όμως, την επόμενη μέρα ξύπνησαν όλοι με το θόρυβο των τουρκικών αεροσκαφών και τη θέα των αποβατικών στη θάλασσα της Κερύνειας. Οι Τούρκοι επιχειρούν απόβαση.
Ψύχραιμα η μονάδα τίθεται σε κατάσταση συναγερμού, όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, ακολουθώντας τα Σχέδια Αμύνης και αναμένοντας διαταγές. Διαταγές δεν έρχονται παρά αλληλοσυγκρουόμενες εκτιμήσεις… «Οι Τούρκοι κάνουν άσκηση…»
Ήταν ξεκάθαρο ότι οι Τούρκοι έκαναν απόβαση κάπου δυτικά της Κερύνειας.
Κάποια στιγμή ήλθαν διαταγές από τον ίδιο τον ΔΔΚΚ Συνταγματάρχη Κομπόκη.
Καταδρομική επιχείρηση όλων των Μοιρών Καταδρομών στον Πενταδάκτυλο.
Ο Λόχος του Κατούντα λοιπόν, το βράδυ της 20/21 Ιουλίου 1974, πολέμησε στον Άγιο Ιλαρίωνα, εκεί που οι Έλληνες καταδρομείς της Κύπρου ενήργησαν με καταδρομικές επιθέσεις κατά του Κοτζάκαγια (31 ΜΚ), κατά της Άσπρης Μούττης (32 ΜΚ) και στα Πετρομούθκια (33 ΜΚ), ενώ η επιστρατευμένη (34 ΜΚ) παρέμεινε στους πρόποδες.
Η 31 ΜΚ πέτυχε απόλυτα τον 3 της Σκοπό, ενώ οι άλλες δύο, 32 και 33 ΜΚ, βρήκαν ισχυρές αντιστάσεις και καθηλώθηκαν. Τα χαράματα της επόμενης μέρας, «ελλείψει τάγματος αντικατάστασης» για την 31 και «δυνατότητας αποστολής ενισχύσεων» για την 32 και 33 (έτσι τους είπε η ΔΔΚΔ/ΓΕΕΦ), όλες οι μοίρες αναγκάσθηκαν να απαγκιστρωθούν. Η 33 ΜΚ αποσύρθηκε ακέφαλη, διότι ήδη είχε χάσει στη μάχη τον διοικητή της, Ταγματάρχη ΚΔ Γεώργιο Κατσάνη. Μετά από αρκετή ταλαιπωρία επέστρεψαν στο στρατόπεδο. Όλοι στενοχωρημένοι για το χαμό του διοικητή και τόσων οπλιτών χωρίς αντίκρισμα. Μετά το προσκλητήριο έγινε ανασύνταξη.
Στις 22 Ιουλίου το πρωί ο λόχος του Νικόλαου Κατούντα διατάχθηκε, λανθασμένα από επιτελική άποψη, να σταλεί να πολεμήσει σε μάχη εκ του συστάδην με τον ελαφρύ οπλισμό του στον Άγιο Γεώργιο Κερύνειας ενάντια στους προελαύνοντες Τούρκους, που μέχρι εκείνη τη στιγμή τους αντιμετώπιζε μόνο του το 251 ΤΠ του επίσης έως σήμερα αγνοούμενου Αντισυνταγματάρχη Πεζικού Παύλου Κουρούπη, στην ουσία με μια διλοχία. Ο Κατούντας λοιπόν, επικεφαλής 62 ανδρών, συνάντησε σκόρπιους πεζικάριους από το 251 ΤΠ που οπισθοχωρούσαν. Τους ρώτησε πού είναι οι Τούρκοι. Αυτοί του είπαν ότι είναι καλύτερα να φύγουν, γιατί οι Τούρκοι είναι πάρα πολλοί. Η εκνευρισμένη απάντηση του Λοχαγού Κατούντα που θα μείνει στην Ιστορία, ήταν:
«Σας ρώτησα πού είναι και όχι πόσοι είναι. Εσείς φύγετε, εγώ με τους άνδρες μου συνεχίζουμε!».
Έτσι προχώρησε και έκανε ό,τι μπορούσε για να κρατήσει την τουρκική πλημμυρίδα, η οποία συνεχώς ενισχυόταν με πεζικό που ακολουθούσε τα προελαύνοντα τουρκικά άρματα… Τι να σου κάνουν όμως τα ατομικά όπλα, θλιβερά κατάλοιπα του Β’ ΠΠ, απέναντι στα Μ-47 της τουρκικής 39ης Μεραρχίας που ακροβολίζονταν στα περιβόλια και τους οικισμούς μεταξύ παραλίας και πρόποδων του Πενταδάκτυλου, σε μια «διάταξη σάρωσης», μη αφήνοντας τίποτα όρθιο στο διάβα τους;
Ολόκληρος ο 31ος Λόχος ακροβολίστηκε στην ευρύτερη περιοχή της Κερύνειας, με τη μία διμοιρία να καλύπτει την περιοχή προς τη θάλασσα και τις άλλες δύο προς τον Πενταδάκτυλο, πάντα με μέτωπο προς την ακτή της απόβασης. Ανεβασμένος ο Λοχαγός Κατούντας σε ένα σπίτι, προσπαθούσε να δει αν υπήρχαν τουρκικές δυνάμεις από την πλευρά της θάλασσας που θα μπορούσαν να τους πλαγιοκοπήσουν. Τότε έρχεται λαχανιασμένος ένας υπαξιωματικός και του αναφέρει πως από τη 2η διμοιρία τον πληροφόρησαν ότι είδαν 200 τουρκικά άρματα μέσα στα χωράφια καμουφλαρισμένα.
Τότε ο Λοχαγός κατάλαβε ότι τα πάντα είχαν προδοθεί…Kι όμως, ο Κατούντας είχε την επιλογή του… Ναι, θα μπορούσε ακόμα, όσο είχε καιρό, να οπισθοχωρήσει. Να σωθεί… Κι ας άφηνε ακάλυπτο με τους άνδρες του, που ήταν στα δεξιά της αμυντικής τους παράταξης, το δεξιό της διαδρομής Αγίου Γεωργίου – Κερύνειας…
Ναι, θα μπορούσε…
Και το πιθανότερο, αν το έκανε, σήμερα να ήταν στο σπίτι του με την οικογένειά του. Τη γυναίκα του, τη Ρούλα του, που ήταν έγκυος στο δεύτερο παιδί τους, και τη μικρή του πρωτότοκη κόρη. Είναι γλυκιά η ζωή, όταν είσαι τόσο νέος!
Κι όμως, δεν έφυγε…
Δεν εγκατέλειψε το πόστο του…
Παλλήκαρος! Λεβέντης! Έλληνας!
«Not on my watch», που θα έλεγαν και οι κατασκευασμένοι για τις κινηματογραφικές ανάγκες Αμερικάνοι «ήρωες»…
Έμεινε εκεί μαχόμενος, σε μια επιβραδυντική για την προέλαση του εχθρού αποστολή, μόνος, χωρίς ενισχύσεις, με τον ελαφρύ οπλισμό των ανδρών του, να κρατήσει τους περίπου 3.200 Τούρκους που είχαν αποβιβαστεί μέχρι το πρωινό της 22ας Ιουλίου, μιας και το μεγαλύτερο μέρος της διλοχίας του 251 ΤΠ, που τους αντιμετώπισε με επιτυχία μιάμιση μέρα – κι αυτοί μόνοι τους, χωρίς βοήθεια – τελικά δεν άντεξε το συσχετισμό οπλισμού και δυνάμεων, είχε συντριβεί και διαλυθεί.
Όταν ο Κατούντας διαπίστωσε ότι ο συσχετισμός δυνάμεων είναι συντριπτικά εις βάρος του, αποφάσισε την απαγκίστρωση της δύναμής του. Αφού έδωσε διαταγή για οπισθοχώρηση, εγκατέστησε το διοικητήριο του στη Μητρόπολη της Κερύνειας. Μόλις που πρόλαβε να δώσει οδηγίες στους διμοιρίτες του, οι Τούρκοι έμπαιναν σαν σε παρέλαση στην Κερύνεια.
Τότε, στη φάση της απαγκίστρωσης, δόθηκε σκληρή μάχη μεταξύ των καταδρομέων μας και των Τούρκων. Με τον ατομικό τους οπλισμό, πεινασμένοι και διψασμένοι, οι Λοκατζήδες του Κατούντα μάχονται σαν λιοντάρια υπό την καθοδήγηση του Διοικητή τους, ο οποίος φυσικά είναι εκεί, στην πρώτη γραμμή, για να τους δίνει οδηγίες και να τους ενθαρρύνει. Οι Τούρκοι σαστίζουν, υποχωρούν…
Μετά από ώρα ξαναεμφανίζονται, αυτήν τη φορά υπό την κάλυψη αρμάτων Μ-47. Πώς να σταματήσεις αυτά τα χαλύβδινα θηρία με απλά τυφέκια Lee Enfield No.4; Βλέπετε, η πολιτική ηγεσία της Κύπρου προτιμούσε να εξοπλίσει τους πραιτωριανούς της, το Εφεδρικό, με σύγχρονο οπλισμό και όχι την Εθνική Φρουρά, την οποία στην ουσία απαξίωνε από πλευράς υλικού.
Πιεζόμενος ο Λοχαγός βρέθηκε μεταξύ του Κάρμι και του τουρκοκυπριακού χωριού Τέμπλος, σε μια χαράδρα. Το σχέδιό του ήταν να λουφάξουν εκεί μέχρι το βράδυ και μετά να κινηθούν προς τις γραμμές μας, μιας και πλέον η Κερύνεια είχε πέσει στα χέρια των Τούρκων. Όμως, δεν γνώριζε ότι οι Τούρκοι τους είχαν περικυκλώσει…
Κάποια στιγμή ξεκίνησε μια μάχη που κράτησε περίπου μια ώρα. Οι Λοκατζήδες μας θερίζουν τους επιτιθέμενους Τούρκους, οι οποίοι μάλλον νόμιζαν ότι θα βρουν φοβισμένους έφηβους που θα το έβαζαν στα πόδια βλέποντας την καταφανή υπεροπλία τους. Αλλά ξανάρχονται, ξανά και ξανά…
Τότε ήταν που ο θρυλικός Λοχαγός κατάλαβε ότι οι πάντες τούς είχαν εγκαταλείψει, ότι η Κύπρος είχε προδοθεί. Πολεμούσε βλέποντας τα πυρομαχικά και τις χειροβομβίδες να τελειώνουν. Κάποια στιγμή είδε ότι έμειναν μόνο λίγοι άνδρες κοντά του. Άνδρες αποφασισμένοι να μείνουν δίπλα του… Γιατί ο Κατούντας ενέπνεε εμπιστοσύνη, σιγουριά… Κι όμως, ήλθε η στιγμή που πρόσκαιρα ο Λοχαγός «σπάει» και δείχνει το θυμό του για την προδοσία. Οι άνδρες του κοιτάζονται μεταξύ τους…
Κάποια στιγμή – όπως μαρτυρεί ο αγγελιαφόρος του Πάμπος Κυρίλλου – διατάσσει αυτούς τους άνδρες που ήταν κοντά του, να φύγουν, λέγοντάς τους ότι θα τους καλύπτει ο ίδιος. Οι άνδρες αρνούνται. Τότε τους λέει: «Είναι διαταγή, ρε! Η Κύπρος θα μαυροφορεθεί και δεν θέλω να ‘ναι κι οι μανάδες σας αυτές που θα φορέσουν μαύρα. Φύγετε. Σας διατάσσω».
Τελευταίος έφυγε ο Κυρίλλου, ο οποίος διασώθηκε και έδωσε αυτήν τη μαρτυρία των ύστατων στιγμών του ΗΡΩΑ λοχαγού του, ο οποίος φεύγοντας τον άκουσε να πολυβολεί εναντίον των Τούρκων που είχαν πλησιάσει στο σημείο όπου βρισκόταν ταμπουρωμένος, στην κουφάλα μιας χαρουπιάς…
Ήρεμος και Ολύμπιος… Ωραίος και Γενναίος ως Έλλην…
Με τη στολή του που την τίμησε με τα «Τολμονίκια» στα μανίκια…
Ξέροντας το βιογραφικό του Λοχαγού Νίκου Κατούντα, σκληρού Καταδρομέα, Βατραχανθρώπου, Αλεξιπτωτιστή και Χιονοδρόμου, ενός Στρατιωτικού μορφωμένου (σπούδασε Νομική) και Οικογενειάρχη, ενός Αξιωματικού Ελληναρά χωρίς εισαγωγικά, και έχοντας κατά νου την ψυχοσύνθεσή του, θεωρώ ΑΠΙΘΑΝΟ να πιάστηκε ζωντανός. Το πιο πιθανό είναι να έκανε Ηρωική Έξοδο, μια έξοδο απελπισίας αλλά και αυτοκτονίας, με βάση τις συνθήκες που δημιούργησε η Προδοσία του Επιτελείου των Αθηνών και του Επιτελείου της Εθνικής Φρουράς… Μια Ηρωική Έξοδο ανάλογη αυτής των Υπερασπιστών του Μεσολογγίου… Και να έπεσε διάτρητος από τις τουρκικές «συμμαχικές στο ΝΑΤΟ» σφαίρες…
Όπως είμαι και λάτρης του υπερβατικού, είμαι σίγουρος πως ανταμώνει κάθε βράδυ με τον Κουρούπη και τον Τσιάκκα, […] στοιχειώνουν με το πνεύμα τους τα κατεχόμενα από τον Μογγόλο παράλια της Κερύνειας μέχρι τον Πενταδάκτυλο… μιας και το πνεύμα τους θα μπορέσει να απελευθερωθεί και να ηρεμήσει μόνο όταν αυτά απελευθερωθούν όπως χάθηκαν…
Δια της λόγχης!
Αυτός ήταν ο Νίκος Κατούντας… Ο ορισμός του Έλληνα Μαχητή, του Έλληνα Καταδρομέα… Ο Έλληνας Ράμπο…
Ο Νίκος Κατούντας, που μπροστά του οι SEALS, οι Rangers και οι δημιουργημένοι για τις κινηματογραφικές ανάγκες του Χόλλυγουντ «ήρωες», δηλαδή οι «Ράμπο», μοιάζουν με «προσκοπάκια»!!!
Αυτός που η γυναίκα του, την οποία λάτρευε, η Ρούλα του, τον είχε αποχαιρετίσει με την κόρη τους στην αγκαλιά στην πόρτα του σπιτιού τους στην Κερύνεια για τελευταία φορά, νιώθοντας βαθειά μέσα της ότι δεν πρόκειται να τον ξαναδεί.
Θνητοί, τω αθανάτω το γόνυ κλίνατε…
ΑΝΤΙΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΤΟΥΝΤΑΣ… ΈΛΛΗΝ… ΑΘΑΝΑΤΟΣ…!!! proinosmorias.gr