(ένα άρθρο για το επικείμενο μεγαλοεπενδυτικό έργο των 125 ανεμογεννητριών ισχύος 250 MW στη Λήμνο από την εταιρία Ρόκας – Iberdrola)
γράφει ο Παντελής Κελεσίδης
Ήρθε η ώρα να να γνωρίσουμε τελικά και από πρώτο χέρι, αυτή την πολυδιαφημιζόμενη “πράσινη ανάπτυξη” που προωθείται ως η μοναδική σωτήρια λύση. Έρχεται και στον τόπο μας, μία υπερ-επένδυση και θα έπρεπε σύμφωνα με την, νεοραγιάδικη νοοτροπία που αρμόζει σε κάθε πολίτη ενός φρεσκοπουλημένου κράτους (βλ. ελλάδα) να πούμε…και δόξα τω θεώ! Δουλειά να ναι, και ό,τι να ναι. Κι ας μην είναι καν δουλειά στην τελική. Και μόνο η ελπίδα της δουλειάς, μας είναι αρκετή, προς το παρόν.
Μία υπερεπένδυση σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας λοιπόν, από μία μεγάλη κατασκευαστική εταιρία διεθνών συμφερόντων, που θα μας κάνει την τιμή να αξιοποιήσει το νησί μας , γεμίζοντας το με χιλιάδες τόνους τσιμέντου και εκατοντάδες μεταλλικά θηρία ύψους… 120μ; με φτερά που το άνοιγμα τους θα φτάνει τα…75 μ; Αυτή είναι η πράσινη ανάπτυξη που ευαγγελίζονται την Οικονομία της Απληστίας:
Τεράστιες επενδύσεις , τεράστια έργα , τεράστια ανάπτυξη, και τερα…τώδη αποτελέσματα όπως με κάθε τι που δρομολογείται από τους μεγαλύτερους φορείς αυτής της θεσμοθετημένης οικονομικής απληστίας: τις εταιρίες.
Αν τα δούμε τα πράγματα κάτω από ένα άλλο πρίσμα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχουμε μία τεράστια σπατάλη, τόσο στη χρήση, όσο και στη μετακίνηση φυσικών πόρων, τεράστια σπατάλη ανθρώπινου μόχθου, τεράστια…αλλαγή στον χαρακτήρα, στο τοπίο, ακόμα και στο κλίμα της περιόχης , που είχε την τύχη να φιλοξενήσει αυτά τα …βιομηχανικά αιολικά ή και ηλιακά, πάρκα.
Γιατί όμως να ευνοούνται από το νομοθέτη και να προωθούνται με κάθε τρόπο αυτές η μεγάλης κλίμακας υπερ-επενδύσεις και αυτές οι …τεράστιες κατασκευές, που προϋποθέτουν μεγάλα κεφάλαια (και μεγάλα κεφάλια) ; Γιατί ακολουθείται ο δρόμος του συγκεντρωτισμού στο θέμα των ανανεώσιμων πηγών; Γιατί να μην έχουμε αποκεντρωμένες μικρές μονάδες ακόμα και σε οικιακό επίπεδο, ή σε επίπεδο κοινοτήτων, τέτοιες που να μην αλλοιώνουν το χαρακτήρα του κάθε τόπου μετατρέποντας τον ανοιχτό μας ορίζοντα, σε βιομηχανικό τοπίο;
Γιατί πολύ απλά στην Οικονομία της Απληστίας που αφεντεύει στις μέρες μας, δεν έχει σημασία αν κάτι είναι πιο λογικό, πιο εύκολο, πιο αποδοτικό, πιο…οικο-λογικό ( όχι με την έννοια της “τρέντυ” οικολογίας του θεάματος, αλλά με την έννοια του σεβασμού έναντι στη φύση μας, στον πανανθρώπινο “οίκο” μας.).
Όλα αυτά έχουν ελάχιστη σημασία, και χρησιμοποιούνται μόνο για διαφημιστικούς λόγους, συνεπώς είναι … απαλλαγμένα νοήματος. Η μόνη ουσία και το μόνο ζητούμενο, για την σημερινή μας οικονομία, είναι απλά…το οικονομικό κέρδος. Όσο γίνεται περισσότερο κέρδος. Για όσο γίνεται λιγότερους ανθρώπους. Γιατί η εξίσωση είναι απλή: ατομικό κέρδος = συνολικό κέρδος / αριθμό κερδισμένων, οπότε είναι πολύ λογικό οι άνθρωποι αυτοί να μη θέλουν να κερδίζουμε όλοι, γιατί θα μειωθεί το μεριδίο τους! Οπότε, για να υπάρχουν λίγοι υπερ-κερδισμένοι, σημαίνει πως κάπου εκεί γύρω θα υπάρχουν πάρα πολλοί, χαμένοι.
Θα μπορούσε να ανταπαντήσει κάποιος καλοπροαίρετα, ότι δε μπορεί να είναι τόσο απλοϊκά τα πράγματα, και πως δε γίνεται στο όνομα του κέρδους, να ξεφτιλίζονται όλες οι ανθρώπινες αξίες. Κι όμως, για το κέρδος τα μεγάλα κεφάλια δε δίστασαν ακόμα και να μας σύρουν σε πολέμους, που μόνο στόχο είχαν τη δημιουργία νέων επενδυτικών ευκαιριών, όπως π.χ. την πώληση όπλων, πυραύλων, αεροσκαφών, αλλά και την “ανοικοδόμηση” των περιοχών που …όλα τα προηγούμενα, ισοπέδωσαν. Αν ψάχνεται για λογική σε όλο αυτό, δεν υπάρχει. Ο μόνος λόγος που το έχουμε αποδεχτεί ως ανθρωπότητα, είναι γιατί το έχουμε αναγάγει σε …ένα ακόμα τηλεοπτικό θέαμα.
Η καταστροφή, όπως και υπερβολή, και η παράλογη σπατάλη φυσικών και ανθρώπινων πόρων, δεν είναι κάτι το ξένο προς το σημερινό μας άπληστο δυτικό μοντέλο. Αντιθέτως, φαίνεται πως είναι κομμάτι του εαυτού του, και έτσι εξηγείται μέχρι ένα σημείο η εικόνα αποσύνθεσης που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας, αντίτιμο της υποταγής της, στις προσταγές μιας τέτοιας κερδοσκοπίας.
Μία τέτοια άχρηστη υπερβολή, είναι και η κατασκευή τεράστιων αιολικών πάρκων που αλλοιώνουν τη μορφή ενός τόπου για πάντα (η τουλάχιστον, για 3-4 γένιες), χρειάζονται χιλιάδες τόνου τσιμέντου και ατσαλιού, τα οποία λογικά θα ταξιδέψουν χιλιάδες…μίλια για να φτάσουν, με προοπτική να παράγεται τόσο ρεύμα, που να στέλνουμε και στην ηπειρωτική ελλάδα, αγνοώντας τα όρια που μας βάζουν, βουνά και …θάλασσες, με απότερο στόχο να έχουμε τόσο ρεύμα, που να στέλνουμε και στην κεντρική ευρώπη! Αυτό, θα μπορούσε να είναι και ο ορισμός της έννοιας: άχρηστη υπερβολή.
Από την άλλη, κανένας λογικός άνθρωπος δεν πιστεύει πως μπορούμε να βασιστούμε για πολύ ακόμα στο πετρέλαιο και καμία οικο-λογική σκέψη δεν το προτιμά, έναντι των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Αυτό όμως δε σημαίνει, πως ο τρόπος που αυτές σήμερα επιβάλλονται εκ των άνω, πρέπει να γίνει δεκτός, απλά και μόνο γιατί “δεν υπάρχει άλλος δρόμος”. Αυτά, είναι κατασκευασμένα και καταπιεστικά διλλήματα. Μία μέθοδος που παρα-χρησιμοποιεται, στις μέρες μας. “ή είσαι με τις ΑΠΕ, ή είσαι με τις πετρελαϊκές, ή είσαι με το μνημόνιο ή θέλεις την καταστροφή της χώρας, και άλλα πολλά παρόμοια.
Οι Ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, όντως, μοιάζουν ως μονόδρομος αυτή την ιστορική περίοδο, για μία (οικό) λογική στροφή της ανθρωπότητας. Είναι όμως οξύμωρο έως παράλογο, να πιστεύουμε πως αυτή η στροφή θα γίνει μέσα στα πλαίσια -μέγγενες, της επικρατούσας, Άπληστης Οικονομίας, η οποία είναι η ίδια υπεύθυνη για την οικολογική καταστροφή και το “πλιάτσικο” στους πόρους της Γης μας.
Μέσα σε τέτοια πλαίσια, δε θα έχουμε επιστροφή στη λογική, ούτε βιώσιμες λύσεις. Θα έχουμε απλά εκτρώματα, που θα πολυδιαφημίζονται ως “πράσινη ανάπτυξη”. Αν ήταν λίγο περισσότερο ειλικρινείς οι φορείς και οι εταιρίες που τη λανσάρουν, θα την έλεγαν “πράσινη κερδοφορία”. Κάποιες έννοιες μοιάζουν αδύνατο να γίνουν ταίρι, όπως η οικολογία με τον καπιταλισμό, όπως η “πράσινη” με την “ανάπτυξη”.
Όπως και να έχει, όσον αφορά το νησί μας, και επειδή, ευτυχώς, δεν τυχαίνει να έχουμε όλοι μας τις ίδιες απόψεις, και επειδή είναι αδύνατον και άστοχο, να αναζητάμε την πιο “σωστή” άποψη, πρέπει απλά να κάνουμε αυτό …που θέλουμε να κάνουμε.
Εμείς, οι απλοί και πολλοί κάτοικοι αυτού του νησιού έχουμε τον πρώτο λόγο για το τι θα γίνει στον τόπο μας. Εμείς όλοι. Όχι οι εκπρόσωποι μας, ούτε οι αντιπρόσωποι μας. Αν κρίνουμε, ότι αξίζει τον κόπο να μετατρέψουμε μεγάλο κομμάτι του νησιού μας, σε βιομηχανικό χώρο, και να αλλοιώσουμε τον χαρακτήρα του, ακόμα και για τις επόμενες γενιές, τότε, ας γίνει. Αλλά πρέπει να ενημερωθούμε, να τα βάλουμε κάτω, να δούμε τι χάνουμε, τι κερδίζουμε, τι απαντήσεις θα δώσουμε στα παιδιά μας σε καμια 20αριά χρόνια, και ενσυνείδητα να αποφασίσουμε. Να ψηφίσουμε για αυτό το θέμα.
Αν όμως δε μας ρωτήσουν, και κάνουν ό,τι θέλουν αυτοί να κάνουν, τότε είτε διαφωνούμε, είτε συμφωνούμε, θα πρέπει να νιώσουμε πολύ …μαλάκες (είναι η πιο ήπια έκφραση που μπορούσα να χρησιμοποιήσω.- ) Αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να γίνει, γιατί μετά όσο και να την κάνουμε γαργάρα, αυτή την ταπείνωση, δε θα μπορούμε να την καταπιούμε.
Προσωπικά λέω όχι, καταρχήν για λόγους ιδεολογικούς, έπειτα για λόγους οικολογικούς. Αλλά ακόμα και οικονομικά να το δω, οικονομικά κέρδη για την κοινότητα του νησιού μας, δε φαίνονται στον ορίζοντα. Αντιθέτως, μεσοπρόθεσμα, το κατιτι μας, θα το χάσουμε από τον τουρισμό, γιατί, μάλλον, κάποιοι επισκέπτες του νησιού μας, δε θα ξετρελαθούν βλέποντας το τσιμέντο, το ατσάλι και το θόρυβο να κυριαρχεί, έστω, και σε ένα μέρος, του πανέμορφου νησιού μας.
Π.Κ.
limnos island gr