Σήμερα κλείνουν 39 χρόνια από τότε που η Δέσποινα Αχλαδιώτη ή κυρά της Ρώ, όπως την ξέρουμε, άφησε την αγαπημένη της Ελλάδα και «ταξίδεψε» μακριά μας.
Ήταν εκείνη που, ολομόναχη, από το 1943 μέχρι το 1983 ύψωνε καθημερινά την ελληνική σημαία στο νησί της Ρω Μεγίστης Καστελορίζου μέχρι τον θάνατό της στα 92 χρόνια, παρότι η Τουρκία απείχε μόλις 6 χιλιόμετρα από το νησί.
Και δεν φοβήθηκε ακόμη κι όταν τον Αύγουστο του 1975 τρεις Τούρκοι κατέβασαν την σημαία μας και ανέβασαν την τουρκική σημαία. Δεν σκέφθηκε αν ήταν μόνη, δεν λογάριασε πόσο «αδύναμη» φαινόταν στην απομόνωσή της παρά αμέσως μόλις γύρισε έπραξε το αυτονόητο για εκείνην, ξαναύψωσε την ελληνική σημαία.
Σήμερα ακούω φωνές τόσο από κυβερνητικά στελέχη όσο και από διαφόρους δημοσιογράφους με χαρακτηριστικότερο το άρθρο με τίτλο «να πεθάνουμε για το Καστελόριζο;» που μας προτρέπουν στην λογική του «kazan kazan» και στην «ήπια» αντιμετώπιση της τουρκικής επιθετικότητας που έχει «απλωθεί» στην ανατολική Μεσόγειο και όχι μόνον και βρυχάται για την ανύπαρκτη «γαλάζια της πατρίδα». Γιατί δήθεν η Ελλάδα είναι μικρή και ανέτοιμη. Γιατί τάχα δεν πρέπει να «κλείσουμε» τα κανάλια διαλόγου με την εξαγριωμένη γείτονα χώρα που ήδη έχει αποπειραθεί να παραβιάσει την υφαλοκρηπίδα μας με την σύναψη του ανυπόστατου τουρκολυβικού συμφώνου.
Γιατί κατά την γνώμη κάποιων θα πρέπει να απευθυνθούμε στην Χάγη να μας επιλύσει το «πρόβλημα», να επιβεβαιώσουμε δηλαδή αν τα νησιά μας είναι πράγματι ελληνικά και έχουν ΑΟΖ… Γιατί «δεν δημιουργούμε εντάσεις για μερικές δεκάδες μέτρα…» Και βέβαια, ας μην ξεχνάμε ότι ήδη από τον Μάιο του 2019 τα τουρκικά γεωτρύπανα «μπαινοβγαίνουν» ελεύθερα στην ΑΟΖ της Κύπρου, γεγονός που έχει πλέον εκμηδενιστεί από τα μέσα ενημέρωσης σαν να μην συμβαίνει… Αυτός ο θαλάσσιος Αττίλας 3 δεν μας αφορά, λένε κάποιοι, που να μπλέκουμε σε συγκρούσεις.
Εμείς εξακολουθούμε να οικοδομούμε μέτρα εμπιστοσύνης, ενώ οι εναέριες παραβιάσεις από τους «φίλους» γείτονες έχουν αγγίξει νούμερα ρεκόρ και οι Πρωθυπουργοί να συνομιλούν μεταξύ τους ενώ την ίδια ώρα ο υπουργός Άμυνας της Τουρκίας, Χουλουσί Ακάρ, υποστήριζε ότι «υπάρχουν νησιά, βραχονησίδες και νησίδες των οποίων η κυριαρχία δεν έχει καθοριστεί…»
Έχει κανείς αμφιβολία για το ότι κάποιοι προσπαθούν να δημιουργήσουν ηττοπάθεια και εξανδραποδισμό στον πολύπαθο και ταλαιπωρημένο οικονομικά ελληνικό λαό;
Η αλήθεια είναι ότι η πιθανότητα «ατυχήματος» δεν φαίνεται μακρινή, ιδίως με την συμπεριφορά που εξ ανατολών εισπράττουμε κι αυτό δικαιολογημένα δημιουργεί μια ανησυχία. Και αντιλαμβανόμαστε ότι τα μνημόνια αποδυνάμωσαν την χώρα εξοπλιστικά. Όμως, οι Ένοπλες Δυνάμεις μας είναι σε πλήρη ετοιμότητα και το απέδειξαν στον Έβρο αντιμετωπίζοντας αποτελεσματικά τον τουρκικό σχεδιασμό, όπως το είχαν ήδη αποδείξει τον Οκτώβριο του 2018 όταν η φρεγάτα «Νικηφόρος Φωκάς» οδήγησε «καροτσάκι» το Μπαρμπαρός εκτός ελληνικής υφαλοκρηπίδας, «ορθώνοντας» έτσι το ελληνικό ανάστημα. Και δεν ξεχνάμε ότι οι Ίκαροί μας αναδεικνύουν με νεκρούς δεκαετίες τώρα την αποτρεπτική μας ικανότητα στους αιθέρες.
Με όλα αυτά που συμβαίνουν φαντάζομαι, ότι η Δέσποινα Αχλαδιώτη από κει ψηλά άλλοτε θα χαμογελά και άλλοτε θα πικραίνεται με την μικροψυχία που επιδεικνύουν κάποιοι, ενώ εκείνη έπραττε αυτό που θεωρούσε δεδομένο: φύλαττε «Θερμοπύλες» ως άλλος Λεωνίδας χωρίς να σκεφτεί αν θα έχει βοήθεια ή να αναλογιστεί κινδύνους, μόνη γυναίκα μέχρι τα βαθειά γεράματα, ζώντας χωρίς ανέσεις, αυτοκίνητα και διαδίκτυο. Γι’ αυτό και συμβολίζει την ελληνική ακριτική ψυχή που στέκει ολόρθη και στιβαρή, άφοβη και αέναη να υπερασπίζεται, να μάχεται, να νικά.
Σε όσους, λοιπόν, αναρωτιούνται αν μπορεί η κατά αυτούς «ψωροκώσταινα» να αντιμετωπίσει τους κινδύνους και να υπερασπιστεί τα εναέρια, εδαφικά και θαλάσσια σύνορά της, μία μόνον μπορεί να είναι η απάντηση: η κυρά της Ρω!!!
Κάτια Πουλάκη
Δικηγόρος