Του Θύμιου Παπανικολάου
Ανάμεσα στο πλήθος των λυμφατικών σκιών, που διακοσμούν το χειμωνιάτικο τοπίο της πολιτικής μας ζωής, μάταια θα αναζητήσει κανείς την παρουσία μιας δεσπόζουσας πολιτικής προσωπικότητας. Κυριαρχεί η ομοιομορφία της μετριότητας.
Αυτή η ομοιομορφία της πληθωρικής μετριότητας εξαφανίζει και κάθε ιδιαίτερο ιδεολογικό και πολιτικό χρώμα, επιβάλλοντας τη γενική ισοπέδωση…
Αυτό το παγωμένο πολιτικό τοπίο δεν οφείλεται φυσικά στην απουσία ανθρώπων με ευφυΐα ή στην απώλεια προσωπικοτήτων με ικανότητες. Οφείλεται στη βαθιά και αθεράπευτη κρίση και σήψη του καπιταλιστικού συστήματος.
Το νεκρό πολιτικό τοπίο απλώς αντανακλά το νεκρό και σάπιο καπιταλιστικό κόσμο, αποτελεί το τσόφλι του σάπιου καρυδιού. Η πολιτική και πνευματική προσωπικότητα, οι «ικανότητες» ή μη των προσώπων και η «ευφυΐα» τους, αποτυπώνουν απλώς το νεκρό κόσμο του καπιταλιστικού συστήματος, το «στίγμα» προσαρμογής στο  σάπιο περιεχόμενο αυτού του κόσμου…
Αυτά, ως πρόλογος, γιατί υπάρχει η τάση να αναζητούμε τα αίτια της πολιτικής κακοδαιμονίας και της στειρότητας στα πρόσωπα και όχι στο στείρο καθεστώς που παράγει απορρίμματα και διαμορφώνει τα πρόσωπα.

Η  συγκυρία

Σήμερα ζούμε τους έντονους σπασμούς μιας βαθιάς και αδιέξοδης καπιταλιστικής κρίσης.
Σε κάθε «σπασμό» κρίσης το κυβερνητικό και πολιτικό οικοδόμημα δέχεται βίαιους κραδασμούς και μοιάζει σαν ακυβέρνητο πλοίο στο μέσον τρικυμισμένου πελάγους.
Τα κυβερνητικά κόμματα «υποφέρουν» ιδιαίτερα από τους οικονομικούς και κοινωνικούς κραδασμούς. Σε κάθε τέτοια περίοδο μέσα σε αυτά τα κόμματα εμφανίζονται πολλοί στασιαστές: Αυθόρμητες αντιδράσεις πανικού, συνειδητές απόπειρες πολιτικής «αναπαλαίωσης», αλλά και διατεταγμένες από εξωθεσμικά κέντρα.
Δεν έχει κανείς παρά να ανατρέξει στα τελευταία χρόνια του σημιτισμού, τότε που το άστρο του αχυράνθρωπου έδυε, καθώς και στις πρόσφατες εμπειρίες της κυβέρνησης Καραμανλή, για να διαπιστώσει το «αντάρτικο» των στασιαστών.
Ένα «αντάρτικο» που ποτέ δεν κατέληγε σε οργανωτικά ρήγματα και σχίσματα. Παρέμενε στις κομματικές μυλόπετρες και συσσώρευε τα «μηνύματα» για την ανασύσταση και αναπαλαίωση («ανανέωση» το λέγανε) του πολιτικού χάρτη.
Ένας τέτοιος «κύκλος» ανοίγει και σήμερα, με τους ίδιους πολιτικούς κατεργαράκους, στο ΠΑΣΟΚ.
Ο «κύκλος» άνοιξε με τον Παπουτσή και το Σκανδαλίδη. Θα συνεχιστεί και με άλλους. Θα μπούνε στο χορό πολλά «πυροβόλα»…
Αυτός ο νέος κύκλος των στασιαστών, έχει πολλές ομοιότητες με τους προηγούμενους, αλλά δεν είναι ο ίδιος. Ακριβώς γιατί και τα πράγματα σήμερα δεν είναι ίδια: Η σημερινή κρίση είναι καταλυτική και δρομολογεί εκρηκτικές εξελίξεις. Όχι άμεσες, όπως διακηρύττουν κάποιοι για τάχιστη κατάρρευση της κυβέρνησης (κάνοντας τις επιθυμίες τους πραγματικότητα), αλλά ΟΧΙ και μακρόσυρτες.
Αυτός ο νέος κύκλος των πολιτικών «στασιαστών» είναι η «τελική ευθεία» της αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού, αναδιάταξη που θα περάσει μέσα και από πολιτικά εκτρώματα.

Ο στρατηγικός κόμβος της κρίσης

Για να μπορέσουμε να προσανατολιστούμε σωστά μέσα στον πολιτικό κυκεώνα που έρχεται, θα πρέπει να βρούμε τον άξονα της νέας πολιτικής αποκρυστάλλωσης.
Ο «Άξονας» αυτός είναι ο ανοικτός ανταγωνισμός και υπόγειος πόλεμος ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα και ιδιαίτερα ανάμεσα στον πλανητικό ηγεμονισμό των ΗΠΑ και στην Ε.Ε. του γερμανικού κατά πρώτο λόγο, αλλά και γαλλικού ιμπεριαλισμού.
Αυτός ο ανοικτός ή υπόγειος οικονομικός πόλεμος οδηγεί σε ανάλογες πολιτικές διαδικασίες στον ελληνικό χώρο. Σε διαδικασίες διαμόρφωσης και κρυστάλλωσης κομμάτων αμερικανικών (ανοικτών ή καλυμμένων) και ευρωπαϊκών.
Μέσα στα υπάρχοντα κόμματα, ιδιαίτερα τα κυβερνητικά, δρουν και λειτουργούν ισχυροί θύλακες των δύο αυτών διεθνών ιμπεριαλιστικών κέντρων.
Η κρίση και οι εκρηκτικές εντάσεις του παγκόσμιου ανταγωνισμού οξύνουν ακραία τις εσωτερικές αντιθέσεις στα κόμματα.
Στη Ν.Δ. αυτό γίνεται πιο ευανάγνωστο με την αμερικανόδουλη πτέρυγα της Ντόρας.
Στο ΠΑΣΟΚ είναι ηγετική η αμερικανική «φράξια» και οι ποικίλοι αξιωματούχοι της. Ωστόσο το ΠΑΣΟΚ δεν είναι εξ ολοκλήρου υποταγμένο στα αμερικανικά κέντρα εξουσίας. Υπάρχουν ισχυροί θύλακες εξαρτημένοι από τα ιμπεριαλιστικά ευρωπαϊκά κέντρα.
Διευκρίνιση: Μιλάμε πάντα σε επίπεδο γραφειοκρατικών κομματικών κλικών και όχι σε επίπεδο μελών και στελεχών.
Δεν είναι, επίσης,  καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι οι μεγαλύτεροι υποστηρικτές του ΓΑΠ είναι το Μητσοτακέικο και ο Καρατζαφέρης: «Αμερικανοτσολιάδες» με πατέντα…
Ο «κύκλος των νέων»πολιτικών εκτρώσεων
Ο «νέος κύκλος», λοιπόν, των ποικίλων «στασιαστών» διαφέρει από τους παλιούς. Σήμερα η αδιέξοδη και παρατεταμένη κρίση που εντείνει ταυτόχρονα τα δολοφονικά μέτρα εναντίον του ελληνικού λαού και  διογκώνει  τα αποθέματα οργής της ελληνικής κοινωνίας οδηγεί αναπόφευκτα σε εσωτερικές ρήξεις στα κόμματα, συνακόλουθα  στην κατάρρευση του πολιτικού σκηνικού.
Τα πολιτικά επιτελεία των διεθνών κέντρων εξουσίας και των εσωτερικών «νταβάδων» ετοιμάζουν τους κομματικούς τους κομισάριους. Οι πάντες κινητοποιούνται για τη νέα πολιτική συγκρότηση, η οποία πιθανότατα να περάσει μέσα από συναινετικές εκτρώσεις.
Ήδη μία τέτοια τερατογένεση διαφαίνεται: Η σύμπλευση Μητσοτάκη Γιωργάκη, καθώς και αυτή του ΛΑ.Ο.Σ με την ηγετική φράξια του ΠΑΣΟΚ. Θίχτηκε ο Άδωνις για την επίθεση Παπουτσή στον υφυπουργό του!!!
Οι «ομοβροντίες» Παπουτσή και Σκανδαλίδη είναι το προανάκρουσμα μιας «διαδικασίας» ρήξεων.
Το περιοδικό «Επίκαιρα» του Λιβάνη με «αόρατο» καθοδηγητή τον Λαλιώτη είναι ένα πολιτικό «στρατηγείο». Ο Λαλιώτης, ξέρει πότε θα «κτυπήσει». Δεν θα αργήσει…
Θα ζήσουμε τυφώνες. Όχι μόνο σε κοινωνικό επίπεδο, αλλά και σε πολιτικό.
Και νέες μυθολογίες εξαπάτησής μας…
Εκτός και αν η ρωμαλεότητα των λαϊκών κινητοποιήσεων σπάσει τις «αγχόνες» των κομματικών απατεώνων και των «νέων» πολιτικών μύθων.
Αλλά με τέτοια «Αριστερά», και με τόση θηριώδη ιδεολογική σύγχυση,  άμεσα τουλάχιστον, δεν μπορεί να είμαστε αισιόδοξοι.
Γι αυτό ο αγώνας για το γκρέμισμα των μυθολογιών και την ανασυγκρότηση των σοσιαλιστικών ιδεών είναι πρωταρχικής σπουδαιότητας…