ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΕ ΠΟΛΛΑ «ΛΙΠΑΡΑ»
Γράφει ο Μιχάλης Τ.
Ό.τι πιο «ανθυγιεινό» στον τομέα της διατροφής είναι η διατροφική συμπεριφορά του φαστ-φουντ. Αντιστοίχως «ανθυγιεινή» με την πολιτική ζωή της χώρας απ τη μεταπολίτευση και μετά.
Φαινομενικά, είναι παραδοξότητα να αναζητούμε αντιστοιχίες, αλλά αν δούμε το θέμα καλύτερα ίσως ν αλλάξουμε γνώμη.
Δείτε ομοιότητες: και τα δύο (αλυσίδες φαστ-φουντ και πολιτικά κόμματα) είναι ξένων συμφερόντων. Συνήθως ελέγχονται από «πολυεθνικές» του κλάδου, λειτουργούν με τη λογική του φραντσάιζ, δηλαδή «αγοράζουν» την φίρμα και αυτήν εκμεταλλεύονται, αλλά τα κέρδη αυτών των «επιχειρήσεων» επανεπενδύονται στο εξωτερικό . Τα μεν φαστ- φουντάδικα κατοχυρώνουν, λοιπόν τη φίρμα των μακ ντοναλντς, τα δε κόμματα τη φίρμα του «προοδευτικού», του «δημοκρατικού» κλπ. Η «πολυεθνική» εκεί λέγεται μακ-ντόναλντ, εδώ λέγεται ΔΝΤ ή Ε.Ε. σε κάθε πάντως περίπτωση οι «επιχειρήσεις» αυτές είναι άκρως «ανταγωνιστικές», αφού το «πλαστικό μπιφτέκι» δεν απέχει πολύ σε ποιότητα απ την «πλαστική πολιτική».
Και τα δύο θέλουν «πελάτες»- καταναλωτές, που επιζητούν το «γρήγορο», το «εύγευστο», χωρίς να τους ενδιαφέρει η ποιότητα της «τροφής» που λαμβάνουν, ούτε οι μακροπρόθεσμα ολέθριες επιπτώσεις για την υγεία τους. Αναζητούν οι «θαμώνες» του φαστ- φουντάδικου και οι αντίστοιχοι των κομματικών γραφείων τον «κορεσμό» της πείνας τους, που δεν μπορούν να ελέγξουν. Οι προσφερόμενες «μερίδες» είναι πολύ καλά προσαρμοσμένες ανάλογα με την ηλικία ή τις «ανάγκες» και οι «προσφορές» αποτελούν το δέλεαρ των «καταναλωτών». Τους δίνουν και κανένα «δωράκι» για να κάνουν πιο ελκυστική την «πρόταση» τους, χωρίς να υποψιάζονται ότι το έχουν ακριβοπληρώσει .
Άλλο κοινό γνώρισμα φάστ-φουντάδικου- πολιτικής είναι τα «πακέτα». Τα πακέτα αυτά τα «παίρνουν» παραγγέλνοντάς τα οι πελάτες για ιδιωτική κατανάλωση και περιέχουν μέσα και κανένα «λούτρινο». Άμα δε, στο φέρουν και κατ οίκον το «πακέτο», δίνουμε και κανένα «φιλοδώρημα» στον ντελιβερά, -στην πολιτική το λένε «μίζα»- ενώ από πολιτικούς «ντελιβεράδες» άλλο τίποτα.
Πάμε τώρα στα πιάτα. Το πιάτο των ταχυφαγείων είναι μια μεγάλη «απάτη». Παραγγέλνεις π.χ. καλαμαράκια. Σ ένα τεράστιο πιάτο σου φέρνουν πολλές άνοστες, «πλαστικές» πατάτες, ένα τεράστιο φύλλο μαρουλιού, τρεις φέτες ντομάτας και κάπου εκεί κρυμμένες 4 λεπτές ροδέλες του καλαμαριού-που υποτίθεται ότι αυτό παράγγειλες-. Τρως τα μαρούλια, τις πατάτες, τις ντομάτες και νομίζεις ότι έφαγες καλαμάρια.
Πάμε τώρα στην πολιτική. παραγγέλνεις στο κομματικό πιάτο μια μερίδα «δημοκρατία», «δικαιοσύνη», «κοινωνική πρόνοια». Έρχεται, λοιπόν, το εντυπωσιακό «πιάτο», με πολλά «θα» με «λεκτικές βενιζέλειες πομφόλυγες» και «σαμαρικά φληναφήματα», τα τρως βιαστικά, βουλιμικά, αν και οι τροφές «άνοστες» κι «ανθυγιεινές» και ψάχνεις πού είναι το περιεχόμενο του κυρίως πιάτου (δημοκρατία, δικαιοσύνη, πρόνοια κλπ). Όπως το καλαμάρι το κρυψε το τεράστιο μαρουλόφυλλο, έτσι και η βενιζέλεια φλυαρία κάλυψε τη δημοκρατία.
Οι ομοιότητες όμως δεν τελειώνουν εδώ. το βασικότερο ίσως κοινό σημείο είναι πως οι «καταναλωτές» και των δυο (φαστ φουντ-πολιτικής) είναι εθισμένοι στη δύναμη της συνήθειας. Δεν πάνε να λένε οι γιατροί και οι διατροφολόγοι μακριά από τέτοια διατροφή. Αυτοί εκεί. Που τους χάνεις που τους βρίσκεις; Στα τσίζμπεργκερ και τα κλαμπ σάντουιτς. Αντιστοίχως, δεν πάνε να λένε για ελλείμματα, για χρέη, για αγυρτείες, για χαράτσια, για τη διάλυση των πάντων στην κοινωνία και το κράτος μας; Αυτοί εκεί. στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ!!! Απολύτως αυτοκαταστροφικοί «καταναλωτές» ένθεν και ένθεν.
Πόσο δυνατή είναι τελικά η δύναμη της συνήθειας; Ποιος είναι τελικά ο ορισμός του σαδομαζοχισμού; Πόσο έλλογος είναι τελικά ο σημερινός πολίτης; Για πόσο το «μαρούλι» θα καλύπτει το «καλαμάρι»; Για πόσο μπορεί κανείς να «τρέφεται» μόνο με «λιπαρές» τροφές; Για πόσο θα «παραγγέλνουμε» προσδοκώντας αποκλειστικά το «δωράκι» του «πακέτου»;
