Ό Ἕλληνας δὲ
χάνει τὴν ἐθνικὴ πυξίδα του. Δὲν ἀποπροσανατολίζεται. Δὲ χάνει τὴ
γενιά του σὲ πεῖσμα τοῦ χώρου καὶ τοῦ πανδαμάτορα χρόνου. Ἀκλόνητος
κυματοθραύστης στὴ θύελλα καὶ στὸ βοριά, θεριεύει στὰ βάθη τῆς ψυχῆς
του ἡ ἀκλόνητη πίστη στοὺς θρύλους καὶ στὶς παραδόσεις, στὰ παλιὰ
τρόπαια τῆς φυλῆς. Αὐτὴ ζωντανεύει τὰ ὄνειρά του, περισαρκώνει τοὺς
ὁραματισμοὺς καὶ τρέφει τοὺς καημούς του.
χάνει τὴν ἐθνικὴ πυξίδα του. Δὲν ἀποπροσανατολίζεται. Δὲ χάνει τὴ
γενιά του σὲ πεῖσμα τοῦ χώρου καὶ τοῦ πανδαμάτορα χρόνου. Ἀκλόνητος
κυματοθραύστης στὴ θύελλα καὶ στὸ βοριά, θεριεύει στὰ βάθη τῆς ψυχῆς
του ἡ ἀκλόνητη πίστη στοὺς θρύλους καὶ στὶς παραδόσεις, στὰ παλιὰ
τρόπαια τῆς φυλῆς. Αὐτὴ ζωντανεύει τὰ ὄνειρά του, περισαρκώνει τοὺς
ὁραματισμοὺς καὶ τρέφει τοὺς καημούς του.
Πίστη καὶ Πατρίδα, Χριστὸς καὶ ἐλευθερία. Γι᾿ αὐτὰ τὰ δυὸ πολεμᾶ· κι ἂν δὲν τὰ κερδίσει, τί ὠφελεῖ νὰ ζήσει;
Ψηλὰ βουνὰ κι ἀπάτητα καὶ πάντα χιονισμένα. Βουνὰ ψηλά, ἀξετίμητα, τῶν
σταυραετῶν λημέρια. Βουνὰ ποὺ γιγάντωσαν τὰ μαρμαρωμένα στήθια τους καὶ
δέχτηκαν στὴ στοργικὴ ἀγκαλιά τους τοὺς ἀπαράμιλλους ἐραστὲς τῆς
ἐλευθερίας καὶ τραγούδησαν περήφανα τὸ λακωνικὸ καὶ ρηξικέλευθο ὅρκο:
«Ἐλευθερία ἢ θάνατος»