Η ιστορία δεν είναι κουκλοθέατρο

Του Θύμιου Παπανικολάου

Έχουμε υπογραμμίσει πολλές φορές ότι οι αετοί πετάνε πολύ ψηλά, αλλά μερικές φορές και απελπιστικά χαμηλά.
Αυτό συμβαίνει συχνά στο Μίκη: Δίπλα στις μεγάλες μεγαλοφυείς  πτήσεις υπάρχουν και οι πολύ χαμηλές πτώσεις, ιδιαίτερα στην αγωνιστικότατη  πολιτική του δραστηριότητα.
Η χθεσινή μεταμεσονύχτια ιστορική του αφήγηση, στη ΝΕΤ, ήταν πράγματι μία από αυτές τις χαμηλές πτήσεις.
Συνοπτικές παρατηρήσεις:

Πρώτη παρατήρηση:
Ο Μίκης προσέγγισε την ιστορία της Χούντας και της πτώσης της με την τυπική λογική της αστικής ιστοριογραφίας. Μία αντιδιαλεκτική, σοφιστική μέθοδο που αφυδατώνει και εξατμίζει το ιστορικό περιεχόμενο, τις ζωντανές κινητήριες δυνάμεις και μένει στα παιχνίδια, τους σχεδιασμούς και τα σενάρια των μηχανισμών και των προσώπων.
Είναι  σοφιστεία όταν ανάγεις σε πρωτεύοντα και αποκλειστικό ιστορικό παράγοντα τα ΠΡΟΣΩΠΑ του καθεστώτος,  τις «μηχανορραφίες» των αστικών μηχανισμών, τις «διαπραγματεύσεις» των διπλωματών της εξουσίας, τα εκλογικίστικα «κόλπα», το εξωτερικό σύμπτωμα.
Ένα τέχνασμα της τυπικής λογικής που εξορίζει και εξαφανίζει τις κοινωνικές διεργασίες και τον συμπιεσμένο κοινωνικό ατμό (τα λαϊκά κινήματα) και ανεξαρτοποιεί και διογκώνει τα εξωτερικά συμπτώματα αυτής της κοινωνικής διαλεκτικής δυναμικής.
Γι’ αυτό στην αφήγηση του Μίκη έλειψε ΠΑΝΤΕΛΩΣ το αντιδικτατορικό κίνημα και έμεινε τυφλά προσκολλημένος στις μανούβρες των πολιτικών και των Αμερικανών. Έχασε παντελώς την πυξίδα, γεγονός που τον οδήγησε σε απλουστευτικά σχήματα και ολέθρια πολιτικά ολισθήματα.
Δεύτερη παρατήρηση:
Το πρώτο σοβαρό ολίσθημα είναι ότι αποσύνδεσε τη χούντα από το καθεστώς που τη γέννησε και πίστεψε ότι θα μπορούσε να πέσει με διαβουλεύσεις στο εξωτερικό και με πιέσεις των ηγετών των αστικών κρατών. Πίστεψε αφελώς ότι  αν γινόταν μία αστική κυβέρνηση στο εξωτερικό από τους πολιτικάντηδες και τον Καραμανλή θα έριχναν τη χούντα.
Δηλαδή ζητούσε την επαναφορά της «δημοκρατίας», όχι με όρους «λαϊκού κινήματος», αλλά με τους όρους του καθεστώτος: Αυτό το οποίο στο τέλος έγινε.
Έγινε βεβαίως ΟΧΙ γιατί πέτυχαν οι διαπραγματεύσεις των πολιτικάντηδων, αλλά επειδή η χούντα δέχτηκε ΘΑΝΑΣΙΜΑ κτυπήματα από τη λαϊκή ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ!!!
Ήταν αυτή η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ που οδήγησε στην απόσυρση της χούντας και ΟΧΙ κανένας Καραμανλής ή άλλος παράγοντας.
Ήταν η εσωτερική κατάρρευση της χούντας και τα εκρηκτικά υλικά της ελληνικής κοινωνίας που οδήγησαν τα διεθνή κέντρα εξουσίας σε ένα ομαλό πέρασμα ανασυγκρότησης του καθεστώτος, ώστε έγκαιρα να προλάβουν την πτώση της χούντας από τις κοινωνικές θύελλες, γεγονός που θα προκαλούσε μεγάλα προβλήματα και η πτώση της θα ήταν πολύ διαφορετική..
Τρίτη παρατήρηση:

Το δεύτερο σοβαρό ολίσθημα, συνέπεια του πρώτου, είναι ότι ο Μίκης ούτε καν αντιλήφθηκε ότι η πρόταση Καραμανλή ήταν μια πρόταση ακριβώς για να μπλοκάρει το λαϊκό κίνημα και να βάλει «σιδεριές» και «φράκτες» στην αποκατάσταση της «Δημοκρατίας».
Ήταν αυτό που συνέφερε ΜΟΝΟ τις αστικές δυνάμεις και τα διεθνή κέντρα των αποφάσεων για να προλάβουν τις επαναστατικές θύελλες, να επουλωθούν οι πληγές και να  διασωθεί το καθεστώς από τα χειρότερα.
Γι’ αυτό η καταρρέουσα δικτατορία κάλεσε μόνη της το «σωτήρα».
Γι’ αυτό οι Αμερικανοί «συνδέθηκαν» με το Μίκη για να δουλέψει προς αυτή την κατεύθυνση.
Και πράγματι είναι άξιον απορίας ο Μίκης να διαπραγματεύεται με αυτούς που έφεραν τη Χούντα. Αλήθεια πίστεψε ότι οι δήμιοι του ελληνικού λαού αγωνιζόντουσαν για τη δημοκρατία στην Ελλάδα;
Απλώς έβλεπαν πολύ πιο μακριά από το Μίκη και ήθελαν να προλάβουν τα δεινά της κατάρρευσης της χούντας και να οικοδομήσουν την ελεγχόμενη «δημοκρατία» που ήθελαν: Της αύρας, του καραμανλικού ροπάλου και των κατασταλτικών νόμων…
Σε εκείνη την περίοδο κανένας άλλος εκτός από τον Καραμανλή δεν μπορούσε να σφυρηλατήσει, στο όνομα της «δημοκρατίας» τις νέες «αλυσίδες» της και να αναχαιτίσει το εκρηκτικό λαϊκό κίνημα.
Και το «Καραμανλής ή τανκς», αποτελεί ένα πολιτικό ολίσθημα ιστορικής σημασίας γιατί στήριξε τις νέες σιδεριές του αστικού κράτους, κτυπώντας θανάσιμα τα ρωμαλέα τότε λαϊκά κινήματα.
Τέταρτη παρατήρηση:
Ο Μίκης δεν έχει καταλάβει τίποτα από το ιστορικό κίνημα του ΠΑΣΟΚ, ανεξαρτήτως το πού κατέληξε: Γι’ αυτή την κατάληξη ευθύνεται καθοριστικά η «αριστερά» και ο ίδιος προσωπικά.
Το ΠΑΣΟΚ εκείνης της περιόδου εξέφραζε την παλίρροια του λαϊκού κινήματος, τη ρωμαλεότητα και την ορμή του.
Όλα αυτά αποτυπώθηκαν σε πολλές θέσεις του και πρακτικές.
Και αυτό καθόρισε την ορθή και  αδιάλλακτη στάση του σε αυτή την παραπλανητική αντικατάσταση της χούντας από τον Καραμανλή.
Γι’ αυτό ΤΟΤΕ το ΠΑΣΟΚ ζήτησε εκλογές για Συντακτική Συνέλευση, δηλαδή για τη δημιουργία του Συντάγματος. Και όχι εκλογές για κυβέρνηση που θα κατασκεύαζε το δικό της Σύνταγμα.
Αν οι εκλογές γινόντουσαν πρώτα για τη Συντακτική Βουλή θα υπήρχαν σε αυτό το Σύνταγμα άλλοι συσχετισμοί υπέρ του λαού.
Όμως «Καραμανλής ή τανκς» ήταν ένα σύνθημα που έκανε πανίσχυρο τον Καραμανλή και τον καθιστούσε αποκλειστικό «κατασκευαστή» του Συντάγματος: Οι νέες καθεστωτικές σιδεριές …
Αυτά στήριξε ο Μίκης τότε και πρέπει να έχουμε τη γενναιότητα να τα δεχτούμε και όχι με ποικίλες αλχημείες να τα εμφανίζουμε και ως σωστή πολιτική…
Τελευταία παρατήρηση:
Αλήθεια ακόμα ο Μίκης δεν έχει κατανοήσει το τι σημαίνει σταλινικός γραφειοκρατικός εκφυλισμός;
Έζησε τις πλέον αντεπαναστατικές μεταλλάξεις του σταλινισμού και δεν κατάλαβε απολύτως τίποτε και κάθε φορά που τον καλούσαν αυτά τα κόμματα, παρά το γεγονός ότι τον είχαν «τσαλακώσει» χιλιάδες φορές, έτρεχε;
Είναι δυνατόν να σε λένε «προδότη» και να τρέχεις με το πρώτο νεύμα πάλι κοντά σε αυτούς που σε φτύνουνε; Και να πηγαίνεις στο Κρεμλίνο, στους μεγάλους αξιωματούχους των μηχανισμών για να κομίσεις «εντολές» στον Καραμανλή;
Όταν η ηγεσία της Ρώσικης Επανάστασης, αυτοί που κάνανε την Επανάσταση εκτελέστηκαν, σχεδόν όλοι,  με το στίγμα του «προδότη», είναι δυνατόν να αναρωτιέσαι σήμερα για την πολιτική του ΚΚΕ και να τρέχεις με το πρώτο κάλεσμα;
Και μόνο αυτό δείχνει τη δραματική πολιτική αφέλεια του Μίκη. Δείχνει ότι ακόμα και οι αετοί πετάνε συχνά πολύ  χαμηλά…