Η Ελπίδα δεν ζει πια εδώ…

Με αφορμή ένα αποκριάτικο πάρτυ με θέμα τα ‘80ς, αναπόλησα μια περίοδο όχι ξεχασμένης (σίγουρα) αλλά καταχωνιασμένης πολύ βαθιά στο μυαλό. Χρειάστηκε προσπάθεια να θυμηθώ τη μουσική που ακούγαμε, τα παιχνίδια που παίζαμε, τους ήρωες και τα καρτούνς στην τηλεόραση….. σε μια ηλικία τρυφερή και δύσκολη ταυτόχρονα (η εφηβεία μας χτυπούσε την πόρτα)
Αφιερωμένο σε εμάς που……
Θα θέλαμε να θυμόμαστε τις μουσικές εκείνης της εποχής(αν και το Sweet Dreams των Eurithmics ηχεί ακόμα στα αυτιά μας, γιατί μπορούσαμε να έχουμε γλυκά όνειρα)…
Ήμασταν στην τελευταία δεκαετία που προλάβαμε Κρυφτό, Κυνηγητό, Κλέφτες κι Αστυνόμους κ.α. …
Βλέπαμε Στρουμφάκια, Thundercats, Κabamaru και Candy Candy και όχι Pokemon, Digimon και Yu Gi Oh…
Παίζαμε με Playmobil και LEGO και όταν θέλαμε ποδόσφαιρο υπήρχε ακόμα κάποια αλάνα να μας δεχθεί…
Τρώγαμε καραμελάκια ΡΕΖ, γαριδάκια Extra και Φοφίκο…
Βλέπαμε εκπαιδευτική τηλεόραση στην ΕΡΤ1 και Φρουτοπία και του κουτιού τα παραμύθια…
Επίσης κάναμε ακόμη παιδικά πάρτυ στα σπίτια μας και δεν τρέχαμε σε κάθε τυχαίο παιδότοπο…
Δεν γεννηθήκαμε μέσα στην Τεχνολογία αλλά την ανακαλύψαμε σε μία καλύτερη ηλικία – χωρίς να είναι η μοναδική επιλογή διεξόδου μας από την καθημερινότητα…
Τις πρώτες πορνό ταινίες τις βλέπαμε σαν κλέφτες στο Βίντεο του Μπαμπά, όχι όπως τώρα που με ένα κλικ τα παιδάκια βρωμίζουν την ψυχή τους…
Ακούγαμε τη φωνή του άλλου όταν παίρναμε τηλέφωνο μέχρι που μας έφαγαν τα SMS…
Παίρναμε εκατομμύρια φακελάκια με αυτοκόλλητα Panini και όταν μας τύχαινε κάποιο σπάνιο το δείχναμε σε όλο το σχολείο…
Παίρναμε κουλούρια και λουκουμάδες με ζάχαρη από το κυλικείο και όχι τυποποιημένες τυρόπιτες…
Τρώγαμε Κουκουρουκου και Σοκοφρέτες…
Κάναμε ψεύτικα τατουάζ από τις τσίχλες…
Διαβάζαμε Μπλεκ και Σούπερ Κατερίνα… με αγνά μέχρι τότε μηνύματα…και όχι πως θα σου κάτσει η φίλη του φίλου σου…
Τρώγαμε την Φάτσα Μπανάνα από την ΕΒΓΑ και τις γρανίτες Turbo πριν τις καταργήσουν…
Τρώγαμε ακόμη σπιτικό φαγητό…
Πρωτοχρονιά και Ανάσταση καθόμασταν με την οικογένεια μας και δεν τρέχαμε 00.01 στο πρώτο κλαμπ να τσακίσουμε Mojito, space kai Cuervo…
Ζήσαμε και πρωταθλήματα άλλων ελληνικών ομάδων (και όχι μόνο του Ολυμπιακού )…
Ξέραμε μόνο τη Μπαλαρίνα και το Μύλο στα Λούνα Παρκ και δεν μας έφευγε η ψυχή στα 3G…
Μας έδιναν ένα πεντοχίλιαρο οι γιαγιάδες και οι παππούδες και νιώθαμε ευτυχισμένοι… Δεν ήμασταν μουρτζούφληδες όπως τώρα που αν πάρουν 20 ευρώ κοιτάζουν με μισό μάτι…
Δεν είχαμε ανάγκη να γίνουμαι ΕΜΟ γιατί ζούσαμε με ευτυχία…
Ακόμα και το Game Boy δεν μας έκλεινε σπίτι… το παίρναμε και τρέχαμε έξω να το μοιραστούμε με τους φίλους μας…
Γράφαμε ακόμη ραβασάκια και δεν κάναμε comment σε Hi5…
Βγαίναμε με τα ποδήλατα στο δρόμο και δεν κινδυνεύαμε τόσο…
Παίρναμε τα μικρά μερεντάκια με το πλαστικό κουταλάκι και όταν πρωτοκυκλοφόρησαν τα κρουασάν είχαμε ψαρώσει…
Ghostbusters- Karate Kid – ET – Home Alone – Γκούνις – Σεξογήινη (Ποιός δεν είχε κολλήσει με την Κίμ Μπάσιτζερ;)
Παίζαμε Μήλα – Σχοινάκι – Μακριά γαϊδούρα
Πίναμε SINALCO…To θυμάστε ρε παιδιά;
Πηγαίναμε στα «Ηλεκτρονικά» και παίζαμε Super Mario, Sonic, Mortal Compact, Streetfighter, Bubble Bubble, Tetris, Arcanoid, Top Gun και στα πλοία τρέχαμε να βρούμε που τα έχουν κρυμμένα…
Οι γονείς μας δεν ανησυχούσαν αν θα γυρίσουμε σώοι όπως τώρα… Ματώναμε τα γόνατα μας και συνεχίζαμε το παιχνίδι…
Βλέπαμε Tom & Jerry, Looney toones, Bugs Bunny και Coyte με το Bippp Bippp…
Θυμάστε τα καραμελάκια που όταν τα έβαζες στο στόμα ανατινάσσοταν; Και τη μόδα με τις τσίχλες Shock, το σπανάκι του Ποπάυ και τα τσιγάρα του Αστερίξ;
Τρώγαμε Smarties…
Παίζαμε Μπουκάλα και Θάρρος ή Αλήθεια…
Πατούσαμε τα κουτάκια από τα αναψυκτικά και περπατούσαμε σαν να ήταν τακούνια…
Παίζαμε με την Τσουλήθρα με τα πιγκουινάκια και με τα όπλα και τις μπάλες NERF…
Κάναμε απίστευτες πλάκες με τις μπουγελόφατσες και τα μπουγέλα γενικά στα σχολεία…
Βλέπαμε Μαγκάιβερ και Φλας…
Παίρναμε τα φακελάκια που είχαν τα πατίνια με διάφορες φιγούρες και τις Κωλοφωτιές (Πυγολαμπίδες)…
Διαβάζαμε Ποπάυ και Τιραμόλα…
Πίναμε Carnation και Dolca και τρώγαμε Veloutela της ΦΑΓΕ…
Ντυνόμασταν Νιτζα, Καουμπόυ και Ρομπέν των Δασών τις Απόκριες και όχι Πίκατσου και Μπομπ Σφουγγαράκης…
Ψάχναμε για αυτοκόλλητα και τάπες στα γαριδάκια…
Είχαμε τα κλασσικά walkman με τα ακουστικά με το σφουγγαράκι στο πλάι και με το ζόρι χωρούσαμε στη τσέπη μας δύο κασέτες…
Κάναμε κοπάνες για να παίξουμε ποδόσφαιρο και όχι για να πάμε στα theweb και στα e-global…
Βλέπαμε το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι…
Παίζαμε με τους Φωτεινούλιδες και την Πατατο-οικογένεια…
Βλέπαμε Αυθαίρετους, Ρετιρέ και Μικρομεσαίους…
Συνωστιζόμασταν στα Βίντεο Κλαμπ, για να πάρουμε κασέτες με τον Μουστάκα, τον Τσάκωνα, τον Ταμτάκο και τους νέους τότε Μιχαλόπουλο, Γαρδέλη, Ψάλτη και Στίβ Ντούζο…
Πιάναμε 4-4 τα Μιράντα Παπαδοπούλου και τα βουτούσαμε στο γάλα…
Τρώγαμε Derby της ΙΟΝ και τσίχλες Big Babol…
To πρώτο μας ηλεκτρονικό το Atari και ακολούθησαν NES, Super Nintendo, Mega Drive…
Τρώγαμε τα λαστιχένια αρκουδάκια και τα μπουκαλάκια της Κόκα Κόλα…
Παίρναμε την τσίχλα σωληνάριο και τα γλειφιτζούρια κραγιόν…
Πηγαίναμε στα μηχανήματα που έβγαζαν τα μπαλάκια με τα δωράκια και είχαμε αγωνία τι θα πετύχουμε…
Τρώγαμε Φουντούνια- Δρακουλίνια- Πακοτίνια και Λόττο…
Βάζαμε τα σπορτεξάκια με τα φώτα και είχαμε κολλήσει με τις τσάντες PAXOS…και ξερός…
Παίζαμε με στρατιωτάκια και τους αλεξιπτωτιστές με το πλαστικό αλεξίπτωτο… θυμάστε;
Παίζαμε με τα πλαστικά βατραχάκια που έκαναν τον μυστήριο ήχο…
Βλέπαμε τον Διαμαντένιο κόσμο… με τα δωμάτια και στο τέλος με τη μπάλα με τα ασημένια χαρτάκια…
Βλέπαμε το άλλο με το Πέτρινο άγαλμα στο τέλος που έκανε τις ερωτήσεις…
Βλέπαμε Μάπετ Σόου…
Παίζαμε το Φωτιά Φωτιά στη πέρα γειτονιά και Σ’ αγαπώ Σ’αγαπώ που με βάζεις…
Tις καραμέλες γάλακτος ΚΟΚΟΣ και τα Blu…
Tα σοκολατάκια Noiseta που προσπαθούσαμε να πάρουμε από τη φοντανιέρα της μαμάς…
Το μπισκότο Choco bloom…
Παίρναμε το μπλοκ με τις χειροτεχνίες και με το ασημόχαρτο και το χρυσόχαρτο φτιάχναμε στολίδια τα Χριστούγεννα…
Βλέπαμε Παιχνίδια χωρίς Σύνορα…
Είδαμε Michael Jordan και μαζεύαμε κάρτες ΝΒΑ…
Τρώγαμε Lila Pause και Milka…
Βάζαμε στο γάλα μας για να το πιούμε πιο εύκολα HEMO Caotonic και ήρθε η ώρα να αρπάξουμε το Nesquick…
Το πρώτο μας φιλί δίνονταν με ακούμπισμα των χειλιών και όχι κατευθείαν η γλώσσα στον ουρανίσκο…
Τρώγαμε και τα ΤΙ & ΤΙ…
Βλέπαμε μικρό μου Πόνυ και Αμποτ και Κοστέλλο…
Τρώγαμε γλειφιτζούρια Chupa Chups και Boomer…
Μαζεύαμε καπάκια από αναψυκτικά στα ταβερνάκια που πηγαίναμε με τους γονείς ενώ τώρα μαζεύουν τις μπίλιες από τα μπουκάλια που ανοίγουν…
Θυμάται κανείς τις πορτοκαλάδες με το αλουμινένιο καπάκι;…
Τρώγαμε παγωτά ΑΓΝΟ με την φάτσα με την τσιχλομυτούλα…
Πιάναμε τα καλαμάκια και βάζοντάς τα κάτω από τη μασχάλη, κάναμε τεχνητά Αέρια…
Είδαμε χιλιάδες σποτάκια εναντίων των Ναρκωτικών…
Βρέχαμε χαρτοπετσέτες και τις πετούσαμε σε ακαθόριστες πορείες και όποιον έβρισκε…
Παίζαμε με νεροπίστολα…
Βλέπαμε τους Αστρομαχιτές να κυνηγούν τα Γκάγκς…
Βλέπαμε ακόμα Λευκά Χριστούγεννα, πριν οι εποχές γίνουν και αυτές ΕΜΟ…
Παίρναμε το τριπλό πακετάκι με Μερέντα, Μπισκότα και μπαστουνάκια…
Τρώγαμε 10 με τόνο…
Τρώγαμε τυράκια BABYBEL και LA VAS QUI RIT(που το λέγαμε πάντα λαβάς τυρί)…
Διαβάζαμε Αλμανάκο και Σαΐνια…
Τρώγαμε σοκολατίνες και Κορνέδες και όχι κρέπες Σοκό – Μπανά – Μπισκό…
Στο γήπεδο παίρναμε ΚΩΚ και Σάμαλι…
Περνούσε από τα σχολεία ο κλασσικός τύπος με το Σαλέπι…
Τρώγαμε ακόμα παγωτό από τον πλανόδιο, που αν μας συμπαθούσε έβαζε και λίγο παραπάνω…
Βάζαμε κολόνια Μυρτώ…
Λουζόμασταν με Johnson’s όχι πια δάκρυα και βάζαμε τραυμαπλάστ με φιγούρες και ας μην είχαμε πληγή…
Τρώγαμε Καραμπόλα, αλλά ανοίγαμε το δωράκι πριν φάμε το παγωτό…
Μασούσαμε τσίχλες STIMOROL και Brooklyn…
Λέγαμε ανέκδοτα με τον Τοτό και τους Πόντιους…και όχι με Ξανθιές
Παίζαμε τα επιτραπέζια της ΜΒ όπως ΗΟΤEL, Μάντεψε ποιος, Το στοιχειωμένο σπίτι…
Είδαμε τον Casper και τον Σκαθαροζούμη…
Περάσαμε την επιδρομή από ψείρες και κόνιδες, και όμως είμαστε εδώ…Το φάρμακο που είχαν οι μαμάδες βρωμούσεεε…
Κάναμε γαργάρες με ACT μετά το τρίψιμο των δοντιών…
Τρώγαμε σοκολάτες ΒRΕΑΚ και όταν βγήκε η λευκή με τα Corn Flakes είχαμε μείνει…
Eίδαμε το Αγάπη μου συρρίκνωσα τα παιδιά και λατρέψαμε τα Cheerios από την σκηνή με τον μπαμπά στο πιάτο…
Τρώγαμε μπισκότα Rondo…και ανοίγαμε πρώτα να φάμε τη σοκολάτα ή τη βανίλια και μετά το μπισκότο…
Λησμονήσαμε και την Φραουλοπατούσα της ΕΒΓΑ…
Bλέπαμε τα Ρακούνς και τον Ντένις τον Τρομερό… Παράλληλα με το Για μπα Ντα μπα Ντου του Φρεντ από τους Flinstones που τα άκουγε μονίμως από την Βίλμα…
Βλέπαμε την σειρά με το ανθρώπινο σώμα και το πως λειτουργεί ο οργανισμός…
Φορούσαμε σπορτέξ Strike και Mitsuko…
Τις τσίχλες μπάλες ποδοσφαίρου και τα σοκολατένια κέρματα τα θυμάστε;…
Τα μπαστουνάκια που είχαν μέσα καραμελάκια και στην κορυφή κάποιο ήρωα του Καραγκιόζη;…
Οι μαμάδες φορούσαν μπλούζες με βάτες και λέγαμε ότι είναι σαν το Ρόμποκοπ…
Τρώγαμε γκοφρέτα SMASH και Serenata…
Τα κοριτσάκια έπαιρναν Αλληλογραφίες με άρωμα και έτρωγαν γλειφιτζούρια με σχήμα πιπίλας… για τώρα ας μη πω καλύτερα…
Βλέπαμε Μικρή Λουλού – Ten Ten και τα Ρώσικα παραμύθια με την μυστήρια μουσική στην ΕΡΤ…
Τα πατουσάκια που βάζαμε μέσα στο φακελάκι με τη ζάχαρη…
Τα καραμελάκια TIC-TAC…
Tραγουδούσαμε το Μ’αρεσει να μη λέω πολλά και το Λιωμένο Παγωτό (που κολλούσε πάντα στο χέρι)…
Ήμασταν κολλημένοι με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου…
Βλέπαμε Sport Billy και ΗΕ-ΜΑΝ…
Κάναμε μανία τα παπούτσια All STAR και τα Dock Martins… ενώ τα αγοράκια μόνο Boxer…
Bλέπαμε το Legends of the Hidden Temple με τις ομάδες των παιδιών…που έμπαιναν στο ναό…
Κλέβαμε από το πορτοφάλι της μαμάς και όχι του γείτονα..
Το σεξ, ήταν ταμπού και κουβέντα στα κρυφά…
Κάθε βράδυ λέγαμε «Καληνύχτα» ένας, ένας και αν δεν τελειώναμε, δεν κοιμόμασταν…
Κοιμόμασταν σε φίλους Σαββάτο βράδυ και το κανονίζαμε από την Κυριακή…
Όταν μας επισκεπτόταν κάποιος, δεν τον κοιτούσαμε στα χέρια…
Αγοράζαμε καινούρια τετράδια και κάθε χρόνο ορκιζόμασταν ότι θα τα κρατήσουμε καθαρά. 2 βδομάδες μετά είχαν γεμίσει στιχάκια και μηνύματα με τον διπλανό…
Παίζαμε με πλαστελίνες και PLAY DOH…
Ο μπαμπάς στο αυτοκίνητο άκουγε Δήμου, Μάνου και Scorpions
Όταν βλέπαμε προφυλακτικά και τράπουλές με τσόντες, κοκκινίζαμε…
Θεωρούσαμε πορνό την «Γαλάζια Λίμνη»…
Παίρναμε κιμωλίες από τον πίνακα του σχολείου… και λερώναμε ο ένας τον άλλο…
Ερωτευόμασταν και το μάθαινε όλο το τμήμα…
Αργήσαμε να μάθουμε το πώς γίνονται τα παιδιά…ενώ τώρααα…
Βλέπαμε το λικέρ στο σύνθετο του σαλονιού και δοκιμάζαμε…
Χορεύαμε ακόμη μπλουζ στα πάρτυ…
Οι γιαγιάδες μας φορούσαν μαντίλες και έφτιαχναν πίττες ενώ τώρα τις πετυχαίνεις στο ΖΑΡΑ και στα ΛΑΚ…
Τις Κυριακές, σηκωνόμασταν απο νωρίς για να προλάβουμε τα «παιδικά»…
Ζητούσαμε ακόμη για δώρο αυτοκινητάκια τα αγόρια και κούκλες τα κορίτσια…ενώ τώρα ζητούν το νέο Grand Theft Auto για το PSP…
Ζωγραφίζαμε ακόμη σε χαρτί και όχι με προγράμματα στα VISTA και τα 7…
Τι μόδα με τους πολύχρωμους πηλούς στα σχολεία, τη θυμάστε; …
Κρεμούσαν οι μαμάδες τη ΒΑΠΟΝΑ στις ντουλάπες και εμείς επηρεασμένοι από τη διαφήμιση φωνάζαμε…θα τη κρεμάσει…
Τα μακρόστενα σωληνάρια που τα κουνούσαμε και βγάζαμε με το κυκλάκι τις φούσκες; …
Τα παιχνιδάκια με τη μπιλίτσα που προσπαθούσαμε να βρούμε την τρύπα…
Είχαμε κολλήσει τη μανία με τον πολύχρωμο κύβο του Ρούμπικ…
Φτιάχναμε ακόμη παζλ και οι γονείς μας τα έκαναν κορνίζες…
Είχαμε δει όλοι φαντάζομαι τη Γοργόνα και τη Ροξάνη με την Ντάρυλ Χάνα…
Τα κουτάκια της Πεπσι με τα διάφορα σχέδια τα θυμάστε; …
Τα τρελομπαλάκια τα οποία τα πετούσαμε και τα βρίσκαμε ένα τετράγωνο πιο κάτω…
Τα πανηγύρια στο χωριό που πηγαίναμε μια φορά το χρόνο και τρώγαμε ότι παραδοσιακό υπήρχε…
Τη μανία με τα ΓΙΟ-ΓΙΟ…
Τα ζελεδάκια του Λάβδα που τα παίρναμε με τα σακουλάκια και τις μακρόστενες καραμέλες με τα φρούτα…
Τη πίτσα που τη τρώγαμε σπάνια και κάναμε γιορτή κάθε φορά που μαθαίναμε ότι οι γονείς θα μας πάνε σε πιτσαρία…
Παίζαμε με τα αυτοκινιτάκια που για να μετακινηθούν τους βάζαμε ένα κέρμα…
Θυμάστε τα VIEWMASTER?
Το ζαχαρούχο γάλα Βλάχας και το τρέξιμο που κάναμε για να προλάβουμε μια κουταλιά πριν το βάλει όλο στο γλυκό η μαμά…
Τις Χριστουγεννιάτικες καρτέλες με τους αριθμούς που είχαν σοκολατάκια από πίσω…
Οι γιαγιάδες μας έφτιαχναν πίττες και κουλουράκια, τώρα φτιάχνουν τα νύχια και τα μαλλιά τους…
Θυμάστε την Ελπίδα που είχαμε τότε για το καλύτερο αύριο;
Τον πατέρα να δουλεύει μόνο, και να βάζει και στην άκρη για της σπουδές του κανακάρη, η για μια ανάγκη ρε παιδί μου…
Την μυρωδιά του σπιτικού φαγητού όταν γυρνάγαμε σπίτι απο το σχολείο και την μητέρα να κουτσομπολεύει με την γειτόνησα.
Τώρα  δουλεύουν, τρέχουν, και οι δύο και πάλι δεν φτάνουν για να πληρώσουν την ελάχιστη δόση ενός δανείου.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ΓΟΝΕΙΣ μας που αποφάσισαν να μας κάνουν τότε… και μας επέτρεψαν να ζήσουμε τόσο ανέμελα και όμορφα παιδικά χρόνια…
Αλίμονο στην νέα γενιά, σε αυτή που έρχεται. Η Ελπίδα δεν ζει πια εδώ…
ΑΜ
http://www.spindoc.gr/archives/4581