Από την γεωργική επανάσταση, δηλαδή από την εγκατάλειψη της τροφοσυλλεκτικής ας-την-πω-οικονομίας και την είσοδο στην εποχή πια της αγροτικής καλλιέργειας και της κτηνοτροφίας, δημιουργήθηκε μια αριστοκρατία, αρχικά της πολιτικής εξουσίας. Η οποία τελικά πήρε στα χέρια της και το μεγαλύτερο μέρος των μέσων παραγωγής (κυρίως χωράφια για τότε). Ακριβώς διότι είχε την πολιτική εξουσία να το κάνει.
Από τότε περίπου έχουμε οικονομικές τάξεις, με τον τρόπο που τις ξέρουμε ως την εποχή μας.
Δηλαδή οι λαϊκές τάξεις, δηλαδή αυτό που συλλήβδην λέμε λαός, είχε (και έχει) εδώ και περίπου 9.000 χρόνια ΤΑ ΙΔΙΑ ΖΟΡΙΑ και ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΠΟΝΟ. Δηλαδή από το ΠΑΝΑΡΧΑΙΟ ΤΟΤΕ ο λαός ζούσε μέσα στην ανισότητα, την καταπίεση και την εκμετάλλευση, που του επέβαλλαν ολίγοι ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΧΑΝ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΣΧΥ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ. Βασιλείς και αυτοκράτορες, χάνοι και σουλτάνοι και τα παρόμοια. Με τους βοηθούς και συνεταίρους τους.
Πριν 250 περίπου χρόνια, με την είσοδο στην βιομηχανική επανάσταση, διαμορφώθηκε ΜΕ ΕΞΥΠΝΩΤΑΤΟ ΤΡΟΠΟ, ένα νέο πολιτικό σκηνικό. Οι δουλοπάροικοι της προηγουμένης περιόδου “απελευθερώθηκαν” και έγιναν “πολίτες” μιας κοινοβουλευτικής “δημοκρατίας”, “ελεύθεροι” να δράσουν οικονομικά είτε φτιάχνοντας επιχειρήσεις, είτε πουλώντας την ικανότητά τους προς εργασία. Κι έτσι μπήκαμε στην καπιταλιστική εποχή.
Το νέο “σκηνικό”, έχει βέβαια αρκετούς …νεωτερισμούς συγκρινόμενο με τις παλαιότερες περιόδους, αλλά βασίζεται στην ΙΔΙΑ παλιά καλή συνταγή: οι πολλοί εργάζονται μέσα σε ένα καθεστώς ακραίας οικονομικής εκμετάλλευσης και οι λίγοι κατέχουν το σύνολο του πλούτου. ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΕ ΠΟΤΕ.
Μαζί με το νέο πολιτικό και οικονομικό σκηνικό εμφανίστηκε και η μαρξιστική ερμηνεία αυτής της νέας κατάστασης. Η ερμηνεία αυτή παρέλειψε σκανδαλωδώς να ερμηνεύσει, με μια στοιχειώδη έστω επάρκεια, πολλά και σημαντικά από το σύγχρονο με εκείνη παρόν: χρήμα-νόμισμα, ιδιοκτησία του χρήματος, κυκλοφορία του χρήματος, χρηματοπιστωτική οικονομία, κρατικές τράπεζες, χρηματιστήρια, τίτλοι, εμπόριο του δημόσιου χρέους. Και επίσης παρέλειψε να ερμηνεύσει το πολιτικό και οικονομικό παρελθόν του ανθρώπου σε κάποιο επαρκή βαθμό. Η όποια ερμηνεία που έδινε ήταν πάντα οικονομική και αγνοούσε σε μεγάλο βαθμό την συσσώρευση της πολιτικής ισχύος σε λίγα χέρια, ως την πρωταρχική αιτία της οικονομικής συσσώρευσης.
Η ανισότητα και η εκμετάλλευση ΔΕΝ εμφανίστηκαν φυσικά στην νεώτερη εποχή με την βιομηχανική επανάσταση και τον καπιταλισμό. Η ανισότητα και η εκμετάλλευση ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΕΠΟΧΗΣ. Κι όμως ο μέσος μαρξιστής ή αριστερός ΣΠΑΝΙΑ ΤΟ ΘΥΜΑΤΑΙ ΑΥΤΟ. Και σπάνια το αναφέρει. Και σπάνια προσπαθεί να ερμηνεύσει εκείνο το παρελθόν της ανθρωπότητας με πολιτικούς όρους. Και όταν το κάνει, επηρρεασμένος από την ερμηνεία του παρόντος με την οποία είναι εφοδιασμένος, ερμηνεύει και εκείνο το παρελθόν ΜΕ ΚΑΘΑΡΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥΣ ΟΡΟΥΣ. Εξάλλου η μαρξιστική ερμηνεία σπανίως αναφέρεται ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ. Προτάσσει την οικονομική ανισότητα, αποκλειστικά και μόνο. Και έτσι αποπειράται να εξηγήσει σχεδόν τα πάντα.
Δηλαδή ενώ έχουμε μια μαρξιστική ερμηνεία για την οικονομική συσσώρευση (ελλιπή έστω μια και δεν πολυ-ασχολείται με την δημιουργία υπερκέρδους από το εμπόριο χρήματος, παρά μόνο με την δημιουργία υπερκέρδους από το εμπόριο της ανθρώπινης εργασίας), δεν έχουμε ΣΧΕΔΟΝ ΤΙΠΟΤΕ ως μαρξιστική ερμηνεία για την συσσώρευση ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ. Αν εξαιρέσουμε λίγους νεώτερους μαρξιστές σαν τον Καστοριάδη.
Εδώ λοιπόν και κοντά δυο αιώνες εμφανίστηκαν οργανώσεις και κόμματα, που με την παραπάνω, αποκλειστικά οικονομική, μαρξιστική ερμηνεία ανά χείρας, ανέλαβαν να πάνε την “μάζα”, όπως λένε τον λαό (αυτόν τον λαό που εδώ και 9.000 χρόνια ΕΧΕΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ) σε έναν σοσιαλιστικό α-ταξικό παράδεισο που οι ίδιες αυτές οργανώσεις και κόμματα υπόσχονται να οικοδομήσουν, υποστηρίζοντας πως έχουν και την τεχνογνωσία γι’ αυτό.
Τα αποτελέσματα που είδαμε μέχρι τώρα ήταν βέβαια τραγικά. Ιδίως για τις λαϊκές “μάζες”.
Οι λόγοι για αυτή την αναποτελεσματικότητα, παρά την ερμηνευτική σοφία και την επαναστατική προπαρασκευή, είναι πολλοί και συντείνουν σε έναν: τα κόμματα και οι οργανώσεις αυτές έχουν ένα από τα πριν αποφασισμένο οικονομικό σχέδιο και δόγμα, τον σοσιαλισμό, του οποίου το καθένα εμφανίζεται ως ο αποκλειτικά ορθός ερμηνευτής. Οπως γίνεται με όλες τις αιρέσεις και τις εξ αποκαλύψεως θρησκείες. Και το κυριώτερο, το κάθε τέτοιο κόμμα γυρεύει να “εφαρμόσει” (“φαρδαίνει εδώ στο πλάϊ, πάρτο λίγο”) τον σοσιαλισμό στην κοινωνία με τον τρόπο που εκείνο “ξέρει” και είναι ο “αποκλειστικά σωστός”.
Δηλαδή μια οργάνωση και ένα κόμμα, με πρόσχημα την απαλλαγή της κοινωνίας από την οικονομική εκμετάλλευση, γυρεύει να γίνει ο ολοκληρωτικός δεσπότης και αφέντης αυτής της κοινωνιας. Συσσωρεύοντας όχι μόνο την οικονομική εξουσία στα χέρια του, αλλά κυρίως και το σημαντικώτερο, ΣΥΣΣΩΡΕΥΟΝΤΑΣ ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕξΟΥΣΙΑ ΣΤΑ ΛΙΓΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΤΟΥ. Για την οποία πολιτική εξουσία, ελάχιστα μίλησαν οι κλασσικοί ιστορικοί διανοητές του.
Αυτό βέβαια είναι ένας ολοκληρωτικός εφιάλτης. Ούτε οικονομικές τάξεις είναι δυνατόν να καταργηθούν έτσι, ούτε εκμετάλλευση, ούτε σοσιαλισμός να “εφαρμοστεί”. Ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να “εφαρμοστεί” “με τη μία” και μάλιστα από ένα τέτοιο κόμμα και μια τέτοια ηγεσία. Ούτε ο καπιταλισμός να καταργηθεί εν μια νυκτί με επανάσταση και έφοδο, ενός τέτοιου μάλιστα κόμματος και να οδηγήσει τις “μάζες” στην απελευθέρωση.
Οσο λείπει από την μαρξιστική συνταγή η δημοκρατία, όσο η σύγχρονη αριστερά, τα κόμματά της και οι ηγεσίες της, αρνούνται να μιλήσουν για ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (τις κομματικές, και όχι μόνο, ηγεσίες δεν τις συμφέρει βέβαια η πραγματική δημοκρατία, διότι η πραγματική δημοκρατία καταργεί την μονιμότητα των ηγεσιών), η αριστερά ΔΕΝ θα κερδίζει λαϊκή αποδοχή. Και θα ονειρεύεται εφόδους και επαναστάσεις, τη προτροπή των ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΩΝ ηγεσιών της, που είναι εξίσου άρρωστες με τον εξουσιασμό, όπως και κάθε άλλη μόνιμη και επαγγελματική ηγεσία.
Οι ηγεσίες της αριστεράς προκρίνουν την οικονομική και την ταξική εξήγηση των πάντων. Οι ηγεσίες της αριστεράς, και μαζί και οι πιστοί οπαδοί τους, δεν αρνούνται τις “ταξικές συμμαχίες” ώστε να βγούμε από το παρόν οικονομικό και πολιτικό αδιέξοδο, αρκεί οι άλλοι …να γίνουν αριστεροί. Και μάλιστα της αρεσκείας μας.
Στις πλατείες των αγανακτισμένων συναντήθηκε, όσο του το επέτρεψαν διάφοροι παράγοντες, ο δεξιός πολίτης, με τον αριστερό πολίτη και με τον αναρχικό πολίτη. Συζήτησαν, διαφώνησαν, αντι-πάλαιψαν πολιτικά και δοκίμασαν τις ιδέες τους. Και κατέληξαν “συνθηματικά” σε ένα πλήρες πρόγραμμα:
- Πάρτε το Μνημόνιο και φύγετε από δω, ουστ!
- Δεν χρωστάμε δεν πουλάμε δεν πληρώνουμε.
- Πραγματική Δημοκρατία Τώρα.
Που πάει να πει (προσωπική αυθαίρετη εντελώς ερμηνεία)
- Να σταματήσει η εφαρμογή αυτής της πολιτικής που προβλέπουν οι δανειακές συμβάσεις, να φύγουν οι ξένοι επίτροποι και οι ντόπια κυβέρνηση που εφαρμόζει αυτές τις συμφωνίες
- Δεν αναγνωρίζουμε το δημόσιο χρέος, δεν πρόκειται να το πληρώσουμε και δεν θα ξεπουλήσουμε τους ορυκτούς ή άλλους θησαυρούς της χώρας μας, οι οποίοι στο κάτω κάτω είναι συλλογική μας ιδιοκτησία
- Ευχαριστούμε τα κόμματα για την προσπάθειά τους, τις ιδέες, τις ιδεολογίες και τις ιδεοληψίες τους, ευχαριστούμε και τον κοινοβουλευτισμό, αλλά τώρα πρέπει να πάμε σε Πραγματική Δημοκρατία, ώστε να ρυθμίζουμε από δω και μπρος εμείς ως λαός όλα τα ζητηματα που μας αφορούν, και για τα οποία ΘΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ ΚΑΤΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ και όχι στη βάση κάποιου δόγματος ή προ-αποφασισμένου σχεδίου, όπως δηλαδή γίνεται στη δημοκρατία.
Θραξ Αναρμόδιος