ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ του ΘΕΟΦΟΡΟΥ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΦΙΛΟΘΕΟΣ, ΥΠΕΡΕΧΙΟΣ, ΑΒΙΒΟΣ, ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ, ΡΩΜΑΝΟΣ, ΙΑΚΩΒΟΣ και ΠΑΡΗΓΟΡΙΟΣ οι εν Σαμοσάτοις τελειωθέντες
ΟΙ ΑΠΟΙ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ επίσκοπος, ΛΟΥΚΑΣ διάκονος και ΜΩΚΙΟΣ αναγνώστης
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΣΑΡΒΗΛΟΣ και ΒΕΒΑΙΑ οι αύτάδελφοι.
Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΡΣΙΜΑΙΟΣ ο Όμολογητής επίσκοπος Εδέσσης
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΦΡΑΑΤΗΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΚΕΨΙΜΑΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ο Χιοπολίτης
Ο ΑΓΙΟΣ GILDAS THE WISE
Αναλυτικά
ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ του ΘΕΟΦΟΡΟΥ
Ή γιορτή της μνήμης του είναι στις 20 Δεκεμβρίου. Εδώ γιορτάζουμε την μνήμη της άνακομιδής των Ιερών Λειψάνων του, από τη Ρώμη, όπου οι Χριστιανοί τα περισυνέλεξαν από τον Ιππόδρομο και τα μετέφεραν στην Αντιόχεια (Α’ ανακομιδή μάλλον το ίδιο έτος του μαρτυρίου του δηλ. το 107 μ.Χ.). ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, όμως, ειδικά για τη σημερινή γιορτή της ανακομιδής των λειψάνων του Αγίου Ιγνατίου από τη Ρώμη στην Αντιόχεια, έκανε λόγο, από τον όποιο παραθέτουμε ορισμένα αποσπάσματα σε μετάφραση. ο Ιγνάτιος έτρεξε προς τον θάνατο με τάση μεγάλη προθυμία, με όση φυσικό ήταν να τρέχει εκείνος πού καλείται ατά ουράνια ανάκτορα. Και έτσι, ο λαός μάθαινε από την προθυμία και την υπερβολική χαρά εκείνου, ότι δεν ήταν θάνατος εκείνος προς τον οποίο έτρεχε, αλλά κάποια αποδημία και μετάθεση και ανάβαση προς τον ουρανό. Δίδασκε έτσι, σ’ όλους πού τον παρακολουθούσαν να περιφρονούν την παρούσα ζωή, να επιθυμούν τα μελλοντικά και ν’ αποβλέπουν στον ουρανό, και να μη δίνουν σημασία στα κακά της παρούσας ζωής. Τέτοιοι είναι εκείνοι πού είναι ερωτευμένοι· ό,τι κι αν πάσχουν υπέρ εκείνων πού αγαπούν, το δέχονται με ευχαρίστηση. Το Ίδιο συνέβη και μ’ αυτόν. Έσπευδε να μιμηθεί τους Αποστόλους όχι μόνο στο θάνατο, αλλά και στην προθυμία, γι αυτό έλεγε: “Θα ωφεληθώ άπα τα θηρία”. Και θεωρούσε τα στόματα αυτών πολύ πιο ήμερα από τη γλώσσα του τυράννου. Και πολύ σωστά. Διότι εκείνη τον καλούσε στη γέεννα, ενώ τα στόματα των θηρίων τον έστελναν στη Βασιλεία των ουρανών”1. 1.37ος τόμος Ε.Π.Ε.
Απολυτίκιο. Ήχος δ’. ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Ως θησαυρόν πλουτοποιών δωρημάτων, την των λειψάνων σου μυρίπνοον θήκην, τη ποίμνη σου μετήγαγον εκ Ρώμης εύσεβώς· ήσπερ την έπάνοδον, έορτάζοντες ποθώ, χάριν άρυόμεθα, πολλαπλών ίαμάτων, τους σους άγώνας μέλποντες αεί, Ίερομάρτυς Ιγνάτιε ένδοξε.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΦΙΛΟΘΕΟΣ, ΥΠΕΡΕΧΙΟΣ, ΑΒΙΒΟΣ, ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ, ΡΩΜΑΝΟΣ, ΙΑΚΩΒΟΣ και ΠΑΡΗΓΟΡΙΟΣ οι εν Σαμοσάτοις τελειωθέντες
Ήταν και οι επτά τους από τους χριστιανούς εκείνους ήρωες, πού μπορούσαν να διατηρήσουν τη σταθερότητα τους, απέναντι όλων των δυνάμεων του κόσμου. Οταν τους συνέλαβαν οι ειδωλολάτρες, στην αρχή με βαριά ρόπαλα έσπασαν τους μηρούς και τους βραχίονες τους. Και τέλος τους σκότωσαν με θηριώδη τρόπο, αφού διαπέρασαν τα κεφάλια τους με καρφιά. Τη φρίκη αυτού του θανάτου, είναι αδύνατο να φαντασθεί ή να περιγράψει κανείς. Και όμως, εκείνοι γενναιόψυχοι και όμόψυχοι, τον υπέστησαν με όλο τον ηρωισμό και παρέδωσαν τις ψυχές τους φωνάζοντας ο καθένας τους μέχρι τελευταίας στιγμής σε κάθε νέο κτύπημα καρφιού ΈΙΜΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ”!
ΟΙ ΑΠΟΙ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ επίσκοπος, ΛΟΥΚΑΣ διάκονος και ΜΩΚΙΟΣ αναγνώστης
Ήταν και οι τρεις στην πόλη των Έμεσηνών της Κοίλης Συρίας, στα χρόνια του αυτοκράτορα Νουμεριανοϋ (284).΄Οταν λοιπόν τους είπαν να αρνηθούν τον Χριστό, αυτοί μεγαλόφωνα επανέλαβαν την ομολογία τους, με αποτέλεσμα να τους μαστιγώσουν σκληρά και να τους φυλακίσουν. Όταν μετά από μέρες, εξαντλημένους, τους έβγαλαν από τη φυλακή και τους εξέτασαν για να δουν αν έχει καμφθεί το φρόνημα τους, αποδείχθηκε ότι οι τρεις Αγιοι παρέμειναν ακλόνητοι και αλύγιστοι. Τότε τα ίδια μαρτύρια επαναλήφθηκαν, αλλά και πάλι χωρίς αποτέλεσμα. Τότε τους έφεραν στο αμφιθέατρο, όπου γίνονταν θηριομαχίες, για να βρουν εκεί τρομερό θάνατο από τα πεινασμένα θηρία. Τα λείψανα τους τα παρέλαβαν οι χριστιανοί και τα έθαψαν με πολλή ευλάβεια και αγάπη. (Στόν Συναξαριστή του Αγίου Νικόδημου καθώς και στον Παρισινό Κώδικα 1578 ή μνήμη του Αγ. Σιλουανοϋ επαναλαμβάνεται και την 6η Φεβρουαρίου μαζί με τους μάρτυρες Φαϋστο και Βασίλειο).
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΣΑΡΒΗΛΟΣ και ΒΕΒΑΙΑ οι αύτάδελφοι.
΄Εζησαν στις αρχές του 2ου αιώνα μ.Χ. (110). ο Σόρβηλος, Ιερέας των ειδώλων προηγούμενα, είχε προσέλθει στον Χριστιανισμό, αφού κατηχήθηκε από τον επίσκοπο Έδεσσας ΒαρσιμαΤο. Μαζί μ’ αυτόν δέχτηκε τη θρησκεία της αλήθειας και της ζωής και ή αδελφή του Βεβαία. “Ο έπαρχος Λυσίας όταν το πληροφορήθηκε, τους υπέβαλε σε σειρά ωμότατων μαρτυρίων. ‘Αλλά τα μαστίγια, οι αναμμένες λαμπάδες και το γδάρσιμο του δέρματος δεν μπόρεσαν να ισχύσουν απέναντι στην ακλόνητη πίστη τους. Τέλος τους αποκεφάλισαν και το αίμα τους, τους κάλυψε λαμπρότερο από κάθε βασιλική πορφύρα.
Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΡΣΙΜΑΙΟΣ ο Όμολογητής επίσκοπος Εδέσσης
Ό Βαρσιμαϊος ο άγιος επίσκοπος Εδέσσης, ΄Οπως είπαμε πιο πάνω, έφερε στη θρησκεία της Αλήθειας και της Ζωής, δηλαδή τον Χριστιανισμό, τους αγίους μάρτυρες Σόρβηλο και την αδελφή του Βεβαία. Για τον λόγο αυτό λοιπόν, καταγγέλθηκε στον ηγεμόνα Εδέσσης Λυσία και άφοϋ ομολόγησε τον Χριστό, μαστιγώθηκε και ρίχτηκε στη φυλακή. Άλλα στο διάστημα αυτό, έπαψε με βασιλικό διάταγμα ο διωγμός των Χριστιανών. Έτσι ο Βαρσιμαϊος βγήκε από τη φυλακή, γύρισε στην Μητρόπολη του και άφοϋ έζησε κατά πάντα θεάρεστα, απεβίωσε ειρηνικά.
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΦΡΑΑΤΗΣ
Ό όσιος Άφραατης ήταν Πέρσης στην καταγωγή και έζησε στα χρόνια του βασιλιά Ούάλη (370 μ.Χ.), και πρίν ήταν ειδωλολάτρης. Έγινε χριστιανός στην Έδεσσα και κατόπιν πήγε και μόνασε σ’ ένα από τα έρημητήρια έξω από την Αντιόχεια. “Οταν ο άρειανός Ούάλης εξόρισε τον ορθόδοξο κλήρο της Αντιόχειας και πολλές πιέσεις ανάγκαζαν τους Χριστιανούς να ασπάζονται τον αρειανισμό, ο Άφραατης άφησε το ερημητήριο του, ήλθε στην πόλη, οπού άφοβα και με ζήλο ενθάρρυνε και παρηγορούσε τα πλήθη και τα στήριζε στην “Ορθοδοξία. Τέτοιες υπηρεσίες, πολλές πρόσφερε ο Άφραατης στην πίστη. Τελείωσε τη ζωή του, υπηρετώντας με αφοσίωση το Ευαγγέλιο.
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΚΕΨΙΜΑΣ
Έζησε ασκητικά και απεβίωσε ειρηνικά.
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ο Χιοπολίτης
Γεννήθηκε στο Παλιόκαστρο της Χίου το 1780, από γονείς ευσεβείς, τον Αποστόλη και τη Μαρουλοϋ. Σέ νεαρή ηλικία, ήλθε στην Κων/πολη και εργαζόταν κοντά στον έκεϊ εγκατεστημένο αδελφό του Ζαννή, πού ήταν έμπορος. Αργότερα, αρραβωνιάστηκε κάποια νέα, και επειδή δεν πήρε την συγκατάθεση του αδελφού του, τον έδιωξε από το κατάστημα του. Έπεσε σε μεγάλη φτώχεια και θυμήθηκε ότι ο Σείχ- οΰλ- ίσλάμης όφειλε στον αδελφό του κάποιο ποσόν από αγορά, επί πιστώσει, υφασμάτων. Έτσι πήγε στο σπίτι του Τούρκου για να εισπράξει το ποσό αυτό, για να το χρησιμοποιήσει ο ιδίος. Εκεί όμως τον περιποιήθηκε κάποια νεαρή μωαμεθανίδα, πού τον ερωτεύθηκε και του δήλωσε ότι για να την παντρευτεί έπρεπε να γίνει Μωαμεθανός ή να πεθάνει. ο Δημήτριος αιφνιδιάστηκε, δέχτηκε τις προτάσεις της μουσουλμανίδας και παρέμεινε ατό σπίτι αυτό δύο μήνες σαν εξωμότης. Όταν όμως συνήλθε, δραπέτευσε από ‘κει και πήγε στη συνοικία του Σταυροδρομίου, όπου κρύφτηκε σε μια χριστιανική οικογένεια. Συγχρόνως ειδοποιήθηκε ο αδελφός του Ζαννής και πήγε να τον συναντήσει. ο Δημήτριος εξομολογήθηκε στον πνευματικό του αδελφού του και έστειλε επιστολή στον πατέρα του στη Χίο, όπου εξιστορούσε όλα τα γεγονότα και τον πόθο του να μαρτυρήσει για τον Χριστό. Αφούύ λοιπόν κοινώνησε των αχράντων μυστηρίων, παρουσιάστηκε στον Τούρκο Διοικητή και ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό. Οι Χιώτες της Κων/πολης, μάζεψαν χρήματα για να τον απελευθερώσουν, άλλ’ ο Δημήτριος τους έπετίμησε και τους συνέστησε να προσεύχονται για να τελειώσει τη ζωή του μαρτυρικά για την πίστη. Παρά τις κολακείες των Τούρκων και τις παρακλήσεις εκείνης της μουσουλμανίδας, ο Δημήτριος παρέμεινε ακλόνητος στην πίστη του. ΄Ετσι, μετά από πολλά βασανιστήρια, αποκεφαλίστηκε στις 29 Ιανουαρίου 1802. Το λείψανο του παρέλαβαν οι Χριστιανοί και το έθαψαν με ευλάβεια σ’ ένα μοναστήρι στο νησί Πρώτη.
Ο ΑΓΙΟΣ GILDAS THE WISE
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της ορθοδοξίας, μπορεί να θρεϊ ο αναγνώστης στό βιβλίο “Οι Άγιοι των Βρεττανικών Νήσων” του Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσοΰ, Αθήναι 1985.