Οι χώρες της ΕΕ ανησυχούν υπερβολικά για τα εσωτερικά τους θέματα, ώστε να ασχοληθούν ενεργά στην κρίση του Ιράν – Η ιρανική κρίση αποκάλυψε τον πραγματικό ρόλο της ΕΕ στον κόσμο.
Η ιρανική κρίση δείχνει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει μια ενιαία εξωτερική πολιτική, η οποία θα επηρεάσει και άλλους τομείς, όπως το εμπόριο και η άμυνα.
Μόλις λίγες εβδομάδες μετά την ανάληψη της εξουσίας από τη νέα ομάδα στις Βρυξέλλες και την πλέον διάσημη συνέντευξη του Emmanuel Macron στο “The Economist”, στην οποία ανακοίνωσε “τον εγκεφαλικό θάνατο του ΝΑΤΟ”, η ιρανική κρίση αποκάλυψε τον πραγματικό ρόλο της ΕΕ στον κόσμο.
Στο σημείο της μεγαλύτερης έντασης μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ιράν, όταν οι Αμερικανοί σκότωσαν τον στρατηγό Qassim Soleimani, ο εκπρόσωπος της ΕΕ για τις εξωτερικές υποθέσεις Josep Borrell κάλεσε στις Βρυξέλλες τον επικεφαλής της ιρανικής διπλωματίας Mohamed Javid Zarif.
Οι συνομιλίες τους δεν έγιναν ποτέ, καθώς οι Ιρανοί συνειδητοποίησαν ότι ο Μπορέλ δεν αντιπροσωπεύει στην πραγματικότητα κανέναν και ότι η ΕΕ δεν έδωσε ποτέ κοινή απάντηση στην κρίση.
Γιατί;
Ο Μακρόν, ο οποίος μέχρι πρόσφατα ήθελε να είναι ο «διαμεσολαβητής» μεταξύ Ουάσινγκτον και Τεχεράνης, κάλεσε τον Ιρανό Πρωθυπουργό Adil Abd al-Mahdi μετά το θάνατο του Σολεϊμάνι να τον διαβεβαιώσει για τη γαλλική υποστήριξη για την «ιρανική ακεραιότητα».
Η Πολωνία, που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην περίπτωση του Ιράν το 2019 διοργανώνοντας τη διάσκεψη της Μέσης Ανατολής στη Βαρσοβία, επικεντρώθηκε στη δική της συνεχιζόμενη σύγκρουση με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν σε σχέση με τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και πολλά άλλα.
Το Ηνωμένο Βασίλειο ήταν εντελώς απορροφημένο στην έξοδο από την ΕΕ, ενώ η Ισπανία ήταν απασχολημένη με τη δημιουργία της πρώτης κυβερνήσεώς της με πλειοψηφία σε πολλά χρόνια, χάρη στην άδεια των αποσχιστικών της Καταλονίας.
Όσον αφορά την Ιταλία, οι ελίτ της χώρας επικεντρώθηκαν στην προσπάθειά της να αποτρέψει την αυξανόμενη πιθανότητα να επιστρέψει ο Matteo Salvini στην εξουσία.
Η στάση της Γερμανίας φαίνεται να είναι αποφασιστική. Κατά τη διάρκεια της τελευταίας χρηματοπιστωτικής κρίσης πριν από δέκα χρόνια, το Βερολίνο διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στη διάσωση της Ευρωζώνης. Σήμερα, η Angela Merkel είναι αδύναμη και πλησιάζει στο τελευταίο της έτος στην εξουσία. Επισκέφτηκε τη Μόσχα, όπου η προτεραιότητά της ήταν να τελειώσει με τον αγωγό Nord Stream 2, παρά οι κυρώσεις των ΗΠΑ.
Ενόψει αυτού, το ζήτημα του Ιράν έγινε δευτερογενές.
Η ΕΕ ήταν επίσης ανίσχυρη στην περίπτωση του Ιράν, λόγω των διαφορών μεταξύ της Μέρκελ και τουμMacron όσον αφορά το όραμα για τον τρόπο ανάπτυξης της ΕΕ. Αυτό το σχίσμα έχει οδηγήσει στο κρίσιμο γερμανο-γαλλικό δίδυμο απλά να μην λειτουργεί.
Επιπλέον, το Brexit στερεί από την ΕΕ τη μοναδική στρατιωτική της δύναμη εκτός από τη Γαλλία.
Ανακύπτει το ερώτημα πώς να οικοδομήσουμε έναν ενωμένο στρατό εάν δεν είναι σαφές πώς θα λειτουργούσε και ποιους τελικά θα εξυπηρετούσε. Πώς διεξάγει η ΕΕ αποδοτικές εμπορικές πολιτικές εάν οι χώρες της παραμείνουν παθητικοί παρατηρητές στον αγώνα μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας σε θέματα που αφορούν τους μελλοντικούς κανόνες της παγκόσμιας οικονομικής συνεργασίας;
Όλα αυτά οδηγούν την Ευρώπη στο να γίνει υποτελής της Αμερικής. Είναι ένα δύσκολο σύστημα, αλλά μετά τη δήλωση του Macron σχετικά με τον «εγκεφαλικό θάνατο του ΝΑΤΟ», το Βερολίνο υπερασπίστηκε τη Συμμαχία, όπως και η Πολωνία και άλλα κράτη της ΕΕ.
Διότι, παρόλα αυτά, είναι καλύτερα να έχεις να περιμένεις έναν σωτήρα, από το να παραμείνεις ανυπεράσπιστος.
Jędrzej Bielecki
rmx.news