Ο νεοσουλτάνος της Άγκυρας προκαλεί, ενθαρρύνει συγκρούσεις και μετά μεσολαβεί για να εκτονωθεί η κρίση. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θέλει να έχει ρόλο και επιρροή.
Διατηρεί κανάλια επικοινωνίας με την Ουάσινγκτον παρά τις διαφωνίες και τα… καυγαδάκια και την ίδια ώρα στέκεται δίπλα στον Βλαντιμίρ Πούτιν. Δηλώνοντας με αυτόν τρόπο πως είναι βασικός συμπαίκτης σε αυτή τη διαδικασία ανακατανομής ισχύος, που βρίσκεται σε εξέλιξη και αφορά την ευρύτερη περιοχή μας.
Ο Ερντογάν έχει τη δική του πεπατημένη. Είναι αυτή που έχει διαμορφώσει ο πάλαι ποτέ θεωρητικός του, Αχμέτ Νταβούτογλου, που είναι πλέον πολιτικός του αντίπαλος. Ο Νταβούτογλου διαμόρφωσε μια στρατηγική μακράς πνοής, η οποία στηρίζεται στην επεκτατική πολιτική. Οι προκάτοχοί τους το είχαν δοκιμάσει, μεταξύ άλλων και στην Κύπρο και τώρα η πολιτική αυτή εξαπλώνεται σε όλη την περιοχή.
Τα περί «Γαλάζιας Πατρίδας» και του «οράματος» για μεγαλύτερη Τουρκία μέχρι το 2023 δεν αποτελούν επικοινωνιακά τεχνάσματα, ούτε προωθούνται για εσωτερική κατανάλωση. Αυτά λέγονται για να δικαιολογήσουν κάποιοι σε Αθήνα και Λευκωσία την αδυναμία τους, τις φοβίες τους, να αντιμετωπίσουν την τουρκική επιθετικότητα. Προφανώς και βολεύει κάποιους η υποβάθμιση των τουρκικών ενεργειών. Η Άγκυρα έχει σχέδιο και το εφαρμόζει. Επί του παρόντος ανενόχλητα…
Στις ΗΠΑ, ο Ντόναλντ Τραμπ άνοιξε νέους λογαριασμούς με το Ιράν και φλερτάρει, λίγο πριν τη λήξη της θητείας του, με ένα γενικευμένο πόλεμο. Η Τεχεράνη δεν φάνηκε να θέλει τη σύγκρουση καθώς γνωρίζει τις συνέπειες. Την ίδια ώρα, επιβεβαιώθηκε πόσο μπορεί να στοιχίσει σε ανθρώπινες ζωές ένα λάθος πάτημα κουμπιού. Μια απόφαση δέκα δευτερολέπτων και χάθηκαν ζωές τόσο άδικα, όταν το πολιτικό αεροσκάφος καταρρίφθηκε από τα ιρανικά αντιαεροπορικά.
Με τον Τραμπ, εκτιμούν διάφοροι αναλυτές, δεν μπορεί να είναι κανείς σίγουρος ως προς τα επόμενα βήματα. Η δολοφονική επίθεση κατά του Ιρανού στρατηγού Σουλεμαϊνί ήταν μια πράξη εκτός ορίων και λογικής. ΗΠΑ και Ιράν δεν βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση και η επίθεση- που έγινε ενώ ο Ιρανός αξιωματούχος βρισκόταν σε επίσκεψη στο Ιράκ- ανοίγει τον ασκό του Αιόλου. Παλιές αμερικανικές πρακτικές, περασμένων δεκαετιών, που ανέτρεπαν καθεστώτα, οργάνωναν πολέμους και έδιναν τις ευλογίες τους για αιματοκυλίσματα. Είναι η τακτική που ενεθάρρυνε τον φανατισμό, την τρομοκρατία, από την οποία υποφέρει η ανθρωπότητα.
Όλα αυτά συνθέτουν μια έκρυθμη κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή. Πόσο σοβαρά λαμβάνονται αυτά τα δεδομένα, αυτοί οι κίνδυνοι; Είναι σαφές πως η μόνη μη επιλογή είναι η παρακολούθηση παθητικά των εξελίξεων.
Βεβαίως, υπάρχουν στην αντίπερα όχθη και οι άλλες προτεραιότητες. Στη Βρετανία, η οποία είναι έτοιμη για το μεγάλο και οριστικό βήμα εξόδου από την Ε.Ε., το μείζον θέμα στη δημόσια σφαίρα δεν είναι το Brexit αλλά Megxit. Η απόφαση, δηλαδή, του Πρίγκιπα Χάρι και της συζύγου του, Μέγκαν, να παραιτηθούν από τα καθήκοντά τους. Με το αζημίωτο πάντα καθώς τον τίτλο τον αποποιούνται, το χρήμα, όμως, όχι. Και δεν είναι πως η βρετανική κοινωνία απροσανατολίζεται από τα μεγάλα προβλήματα και ασχολείται με ένα ξεδοντιασμένο θεσμό, μια ακριβοπληρωμένη επιδοτούμενη οικογένεια «γαλαζοαίματων».
Είναι και εκτός των βρετανικών συνόρων που ασχολούνται με το θέμα αυτό και τους νέους πονοκεφάλους που φορτώνουν την… καημένη Ελισάβετ οι απόγονοι της.
Δοκιμασμένη συνταγή απροσανατολισμού.
• Άνθρωποι πνίγονται στη θάλασσα και δεν φθάνουν ποτέ σε προορισμούς για μια καλύτερη ζωή.
• Η ευρύτερη περιοχή μας δοκιμάζεται από συγκρούσεις και πρακτικές επιβολής (Τουρκία σε βάρος Κύπρου και Ελλάδος).
• Οι Αμερικανοί κάνουν πρόβες πολέμου.
Κι όμως, υπάρχουν κι άλλα «προβλήματα»: Το Megxit!
Γράφει ο Κώστας Βενιζέλος
ΠΗΓΗ: www.philenews.com