«Μοναχή το δρόμο επήρες, εξανάλθες μοναχή.
Δεν είν’ εύκολες οι θύρες, εάν η χρεία τες κουρταλεί.»
Η διαρκώς αναπτυσσόμενη επιθετικότητα της Τουρκίας και η, ατελέσφορη, προσπάθεια της χώρας μας να οχυρωθεί πίσω από το Διεθνές Δίκαιο αποδεικνύει,για μια ακόμα φορά, ότι το μόνο δίκαιο που επικρατεί είναι αυτό του εκάστοτε ισχυρού. Αποδεικνύει, ακόμα,ότι τα οικονομικά συμφέροντα είναι εκείνα που καθορίζουν την στάση των «συμμάχων» όταν δεν απειλείται η δική τους εθνική υπόσταση. Το φαινόμενο δεν είναι καινοφανές, αντίθετα επαναλαμβάνεται καθώς η ιστορία δεν διδάσκει, ή μάλλον επειδή ο «ορίζοντας» των ηγεσιών καθορίζεται από το μεσοπρόθεσμο κέρδος. Είναι χαρακτηριστική, επί του προκειμένου, η περίπτωση της μεταφοράς των παραγωγικών μονάδων στις χώρες χαμηλού εργατικού κόστους και φθηνών πρώτων υλών η οποία εξέθρεψε έναν ανταγωνισμό τον οποίο τώρα με σπασμωδικές κινήσεις προσπαθεί να αντισταθμίσει η Δύση.
Μόνη, λοιπόν, και έρημη η Ελλάδα απέναντι στον Οθωμανικό τσαμπουκά, αφού αυτό που καθορίζει το «παιχνίδι» δεν είναι καν’ τα γεωστρατηγικά συμφέροντα αλλά οι επενδύσεις και οι εμπορικές προσδοκίες. Τι κι αν εκτρέφεται ένα νέο Ράιχ, αυταρχικό και επιθετικό, τι κι αν οι μελλοντικοί σχεδιασμοί του -να καταστεί πυρηνική δύναμη δεν είναι απλά ορατοί αλλά ήδη έχουν εξαγγελθεί- επωάζουν επώδυνες και αιματηρές εκατόμβες. Η «Δύση» παρακολουθεί –εκτοξεύοντας που και που άσφαιρα πυρά για το θεαθήναι- αμέτοχη,την ώρα που θα μπορούσε αναίμακτα –και μόνο με οικονομικές κυρώσεις– να σταματήσει την καταστροφική ανάπτυξη του «τέρατος». Αλλά, αναζητώντας και τις ευθύνες της χώρας μας, επιστρέφουμε στο παρελθόν και κατανοούμε απόλυτα ότι το μέλλον δεν αρχίζει τώρα.
Η σχετική αδυναμία της Ελλάδας, -να δράσει αποτρεπτικά στους Τουρκικούς σχεδιασμούς- που χαρακτηρίζει το παρόν και προσδιορίζει το μέλλον,οικοδομήθηκε στο παρελθόν. Φυσικά όχι στο παρελθόν αυτής της κυβέρνησης, ούτε στην τετραετία της «Αριστεράς» που προηγήθηκε. Οικοδομήθηκε στη διάρκεια των 75 χρόνων που μεσολάβησαν, από την απελευθέρωση και μετά, όταν η χώρα δεν αξιοποίησε τις ευκαιρίες που της παρουσιάστηκαν για να αποκτήσει την οικονομική και στρατιωτική ισχύ που δεν θα επέτρεπε στους γείτονες όχι μόνο κινήσεις αλλά ούτε σκέψεις επιβουλής. Η σημερινή επέτειος θα έπρεπε επιτέλους να χρησιμεύσει για ψύχραιμους αναστοχασμούς. Ο επιμερισμός των ευθυνών υπάρχει και το κατηγορητήριο της ιστορίας θα είναι βαρύ αλλά δεν είναι του παρόντος. Ο πολιτικός καιροσκοπισμός, η αρχομανία, η έλλειψη αρχών υπαγορευμένων από το Εθνικό και το κοινωνικό συμφέρον, δυναμίτισαν κάθε προσπάθεια στρατηγικού σχεδιασμού που θα υπηρετούνταν από το καθοριστικό -στις δημοκρατίες- «πολιτικό δίπολο» εξουσίας.
Το μέλλον -οποιασδήποτε οντότητας- δεν «αρχίζει τώρα». Το μέλλον είναι πάντα σε άρρηκτη συνάφεια με το παρελθόν, προσδιορίζεται από αυτό και δεν μπορεί να διαγραφεί. Το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας δυναστεύεται από τα λάθη που κάναμε από το 1944 και μετά. Το μέλλον της περιοχής και του κόσμου διαμορφώνεται από τα λάθη που έκαναν και εξακολουθούν να κάνουν οι ισχυροί του κόσμου, μιμούμενοι τους Νταλαντιέ, Τσάμπερλεν και Στάλιν. Η υπερδύναμη, που δεν δίστασε να επέμβει στο ΙΡΑΚ,χρησιμοποιώντας –ουδέποτε αποδειχθείσες– κατηγορίες για κατοχή όπλων μαζικής καταστροφής, σήμερα σφυρίζει αδιάφορα αφήνοντας τον Τουρκικό επεκτατισμό να γιγαντώνεται και να αποθρασύνεται. Τα σύννεφα στην περιοχή συσσωρεύονται καθιστώντας το μέλλον δυσοίωνο.
Αντωνάκος Αντώνης
03-12-2019
antonakosantonis@gmail.comhttp://www.antonakos.edu.gr