Βασίλης Δημ. Χασιώτης
«Στην καθημερινή πολιτική πρακτική, είναι πέραν κάθε αμφισβήτησης, ότι ο βουλευτήςείναι στο έπακρο δεσμευμένος από την κομματική γραμμή. Το τι θα πει και τι δεν θα πει, το πώς θα το πει, το πόσο πολύ θα διαφωνήσει ή δεν θα διαφωνήσει πάνω σε κομματικές επιλογές, εξαρτάται όχι απ’ αυτόν, μα από το κόμμα. Η βούληση του βουλευτή αντικαθίσταται από την κομματική βούληση. Όχι μονάχα η ατομική βούληση μα και η συμμετοχή στα όργανα λήψηςαποφάσεων των (μεγάλων ιδίως) κομμάτων, είναι ανύπαρκτη, μια και εκεί δημιουργείται μια άλλη ελίτ, η κομματική ελίτ».
(Βασίλης Δημ. Χασιώτης : Ο ρόλος του Βουλευτή στην κοινοβουλευτική δημοκρατία και η λαϊκή κυριαρχία, Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Οικονομικός Ταχυδρόμος, στις 10/10/1985)
Και ιδού, που προσεγγίζει, γι’ ακόμα μια φορά, η Ώρα του Λαού : η ώρα των εθνικών εκλογών. Η Μητέρα όλων των Εκλογικών Μαχών, όλων των Εκλογικών Επιλογών του Λαού. Μια «Ώρα», που δεν είναι καν «ώρα», ένα «Δίλεπτο του Λαού» είναι, ίσαμε να πάρουμε στα χέρια μας τα ψηφοδέλτια, να πάμε πίσω από το παραβάν, να επιλέξουμε, να φακελώσουμε και να ρίξουμε τον φάκελο στη κάλπη, αυτό είναι όλο! Αυτό είναι ό,τι αποκαλείται «ο Λαός στην Εξουσία», ό,τι αποκαλείται «Συμμετοχή στα Κοινά», ό,τι αποκαλείται «Λειτουργία της Δημοκρατίας»; Καλούμαστε να αποδείξουμε, όχι με λόγια αλλά με την ίδια μας τη ζωή και συμπεριφορά μας, ότι δεν είναι αυτό. Δεν πρέπει να είναι αυτό. Δεν πρέπει να συνεχίσουμε να ανεχόμαστε να είναι αυτό. Ότι «Δημοκρατία» και «Συμμετοχή του Λαού» στα «Κοινά», ΔΕΝ είναι απλά ο Λαός να έχει το συνταγματικό δικαίωμα να «λέει ελευθέρως τη γνώμη του», στο (κάθε τέσσερα χρόνια) «Εκλογικό Δίλεπτο του Λαού», αλλά, στα σημαντικά και σε κάθε περίπτωση στα εθνικά ζητήματα να είναι αυτός που ΤΕΛΙΚΩΣ θα αποφασίζει την κάθε φορά, που τέτοια ζητήματα θα έρχονται στην επιφάνεια. Ότι «Δημοκρατία» και «Συμμετοχή του Λαού» στα «Κοινά», ΔΕΝ είναι απλά «έκφραση γνώμης», μα δικαίωμα στην «απόφαση». Αντ΄ αυτών, ό,τι μας συμβαίνει είναι τούτο : Μετά το άνω «Εκλογικό Δίλεπτο του Λαού», αρχίζει, εθιμικά, να περιμένει, αυτός ο ίδιος Λαός, πότε θα έρθει η επόμενη «Ώρα του Λαού», ώστε να μπορέσει να αναιρέσει τις επιλογές της προηγούμενης «Ώρας του Λαού» Κάπως έτσι πορευόμαστε, επιλέγοντας την κάθε φορά, ό,τι απορρίψαμε την προηγούμενη! Ένας αέναος κύκλος, ένα έργο μονότονα επαναλαμβανόμενο!
Η Δημοκρατία όμως, είναι ένα πολίτευμα απαιτητικό! Απαιτεί τη διαρκή λαϊκή συμμετοχή στα κοινά. Η Δημοκρατία δεν είναι ένα εκλογικό show, και όταν καταλήγει να είναι τέτοιο, τότε, αυτή η Δημοκρατία είναι μια άρρωστη Δημοκρατία, έτοιμη να γίνει βορά των εχθρών της. Η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, όχι σήμερα, όχι εν όψει της τρέχουσας πολυεπίπεδης (οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής) Κρίσης, δεν μπορεί να αποτελεί την δικαιολογία απλώς για το πώς ο Λαός να εξοστρακισθεί από αυτό το διαρκές Εθνικό Γίγνεσθαι, για το πώς αυτό το Εθνικό Γίγνεσθαι να αποτελεί το αποκλειστικό προνόμιο ενός κατ’ επίφασιν «Κοινοβουλίου», δηλονότι, της ελεύθερης συνείδησης τριακοσίων εκπροσώπων του έθνους, ουσία δε, προνόμιο των ηγετικών πολιτικών ελίτ των κομμάτων (ιδίως αυτών της εξουσίας), που καθορίζουν και την «κομματική συνείδηση» από την οποία κάθε παρέκκλιση σημαίνει και τον «κομματικό» αν όχι και τον «πολιτικό θάνατο» του διαφωνούντος βουλευτή! Ο Λαός οφείλει να έρθει στο προσκήνιο αυτού του Εθνικού Γίγνεσθαι, μέσω των Δημοψηφισμάτων, κάτι που τόσο συχνά έχω επαναλάβει, προτείνοντας απ’ αυτού, του «ελβετικό μοντέλο».
Εξ ου και τούτη η πραγματικότητα : Ένας λαός πάντα απογοητευμένος, πάντα για τον ίδιο λόγο, που πάει να πει για τα ίδια λάθη, δικά του κι αυτών που του πουλάνε πάντα τα ίδια χιλιοδιατυπωμένα και χιλιομπαλωμένα οράματα για ένα «καινούργιο», «ελπιδοφόρο μέλλον», ένας λαός που με θαυμαστή ιστορική συνέπεια να νομιμοποιεί τη κάθε φορά ό,τι προηγούμενα ζητούσε την παραδειγματική του τιμωρία, την Εθνική Κάθαρση, το τέλος του επαναλαμβανόμενου Εθνικού του Δράματος, ενός Δράματος που ως έργο καλύπτει όλο το Εθνικό μας Γίγνεσθαι, ένα Εθνικό Δράμα το οποίο οδηγεί σε διαρκή Εθνικά Παθήματα, δηλονότι Εθνικά Πάθη, τα οποία ουδέποτε περαίνονται δια της του Ελέους και του Φόβου καθάρσεως. Ούτε Έλεος για τον Λαό, ούτε Φόβος για του Εθνικούς Παραγωγούς του Εθνικού μας Δράματος.
Βλέποντας το ποιες πολιτικές δυνάμεις σήμερα αποτελούν το κυρίαρχο Πολιτικό μας Σύστημα, δεν μπορώ να μην επισημάνω τα δύο κυρίαρχα χαρακτηριστικά του : Πρώτον, ότι από την Κρίση ο αναμφισβήτητος νικητής, υπήρξε ο Παλαιοκομματισμός, με την παλιά ή τη νέα του ενδυμασία αδιάφορο (και ένα ανάλογο (βιολογικά ή και πολιτικά) «νέο» πολιτικό προσωπικό, που πάντως μιλά την παμπάλαια αρχαία παλαιοκομματική γλώσσα και κυρίως διέπεται από τις ίδιες αξίες της), δηλαδή, οι πολιτικές Δυνάμεις που μας οδήγησαν στη Κρίση και το κυριότερο, άμα δε και τραγικότερο, τη διαχειρίστηκαν κι από πάνω. Δεύτερον, ότι αυτός ο Παλαιοκομματισμός, ως το άθροισμα των Μνημονιακών Δυνάμεων, συνιστά το κυρίαρχο Μνημονιακό Τόξο, το ίδιο Τόξο που συνέθλιψε εκτός από την (δημόσια και ιδιωτική) οικονομία και την Συνταγματική Τάξη της Χώρας και επομένως, ο Ελληνικός Λαός, οδεύει προς το «μέλλον», με πολιτικές ηγεσίες οι οποίες εγκαθίδρυσαν την περί Μνημονιακού Μονοδρόμου Θεωρία, η οποία επί της ουσίας θα μας καθοδηγεί ως Χώρα μέχρι το Σωτήριο Έτος 2060, υπό την αυστηρά προϋπόθεση ότι μέχρι τότε, ούτε θα αποκλίνουμε της θεραπευτικής αγωγής που τα Μνημόνια επέβαλαν για την ανάταξη της βαριά κλονισμένης Εθνικής μας Υγείας (όχι κατ’ ανάγκη μονάχα της οικονομικής), ούτε στο διεθνή η ευρωπαϊκό περίγυρο θα συμβεί καμία οικονομική κρίση που θα μας επηρεάσει τις θαυμάσιες πρόνοιες που τα Μνημόνια επέβαλαν για την μακροημέρευση της υγείας των ξένων δανειστών μας και του Βερολίνου. (Α, και ημών, παρεμπιπτόντως!).
Με βάση λοιπόν, όσα βλέπουμε στις δημοσκοπήσεις, οι οποίες επιβεβαιώνουν την άνω παντοδυναμία του Παλαιοκομματισμού, μπορούμε με ασφάλεια να ανακράξουμε :
Καλώς ήρθαμε στη Χώρα της Εθνικής Αμνησίας και ας απολαύσουμε το εκλογικό show!
Αφού αποδεχτήκαμε να μας πάρουν το ψωμί, τουλάχιστον ας αγωνιστούμε να διασώσουμε το θέαμα!
Αν ξεχνούμε τι βιώσαμε και γιατί, στην πιο μεγάλη Εθνική Καταστροφή εν καιρώ ειρήνης, ποιοι μας οδήγησαν σ’ αυτή και ποιοι εμφανίζονται ως οι πλέον «ικανοί» να δώσουν πραγματικό τέλος στο Μνημονιακό Έγκλημα (και εν ταυτώ Εφιάλτη), αν αδυνατούμε να αντιληφθούμε, ότι με το να «μας βγάλουν από τα Μνημόνια» ίσως να εννοούν να μας εθίσουν στην ύπαρξή τους και να πορευτούμε «εν ειρήνη» με αυτά, τότε, ασφαλώς, η Επανάληψη του Χτες, η Επανάληψη των Ίδιων Λαθών του Παρελθόντος, και ακόμα, αλλά και το χειρότερο, των ίδιων Εθνικών Καταστροφών, είναι αναπόφευκτα.
Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο δεν θα μας συμβεί, από ό,τι εμείς θα επιτρέψουμε να μας συμβεί, όπως άλλωστε πάντα συνέβαινε!
Μπορώ να διαψευστώ στα περί Εθνικής Αμνησίας; Ασφαλώς! Άλλωστε το εύχομαι! Το ευχόμουν από τότε που ήμουν νεαρός ψηφοφόρος, πριν μισό κοντά αιώνα! Πάντα έλεγα : δεν μπορεί, κάποια στιγμή, θα πάψει να μας κυβερνά η Διαπλοκή, η Διαφθορά, η Ανικανότητα, και ξέχωρα ή και παράλληλα προς αυτά, δεν μπορεί, έλεγα, κάποια στιγμή θα πάψουν να μας κυβερνάνε δύο, τρείς, τέσσερις οικογένειες (όχι μονάχα πολιτικές μα και μεγάλων οικονομικών συμφερόντων)! Ακόμα και στη φεουδαρχία, οι φεουδάρχες ήταν περισσότεροι! Δεν μπορεί, κάποια στιγμή, θα πάψουμε να αναπαράγουμε ό,τι ως Χώρα, Λαός και Έθνος μας κάνει να ντρεπόμαστε, όπως π.χ., με τις επιλογές μας να είμαστε εμείς οι ίδιοι που παράγουμε και αναπαράγουμε συνεχώς τη Διαχρονική Μετριοκρατία στην κορυφή της πυραμίδας της πολιτικής ιεραρχίας του τόπου, τη Διαχρονική Μεγαλοδιαπλοκή, που έχουν καταστεί Άτυπα Θεσμικά χαρακτηριστικά του Εθνικού μας Γίγνεσθαι. Κάποια στιγμή, θα αντιληφθούμε τι είδους, από ποιους και γιατί παίζεται εκείνη η προπαγάνδα που συμβάλλει τόσο αποτελεσματικά και τόσες δεκαετίες στην κυριαρχία του Παλαιοκομματισμού
Κι όμως, μισός κοντά αιώνας προσμονής, ακόμα παραμένω θεατής στο ίδιο μονότονο και απαράλλακτο έργο! Με τους ίδιους ντελιβεράδες ψευδαισθήσεων, να φτάνουν στην εξώπορτα του σπιτιού μου, κάθε φορά που έχουμε εκλογές, και να μου πετάνε τα διάφορά έντυπά τους, που δεν μου λένε απολύτως τίποτα, όχι γιατί πρέπει να τους επιλέξω, μα γιατί πρέπει αυτοί κι όχι κι εγώ, να μετέχω στις μεγάλες αποφάσεις της Πατρίδας μου για όλα τα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν το Λαό, το Έθνος, την Κοινωνία. Ποιοι είναι αυτοί που ξέρουν και γιατί κάτι που ξέρουν ή κατανοούν αυτοί, είναι των αδυνάτων αδύνατο να το μάθει και κατανοήσει και ο ίδιος ο Λαός ώστε αυτός δια της ψήφου του να αποφαίνεται επί των ad hocμεγάλων εθνικών ζητημάτων ή μάλλον, επί των μεγάλων ζητημάτων της Χώρας.
Παρ’ όλα αυτά, εξακολουθώ και να το εύχομαι και να το ελπίζω και να το προπαγανδίζω. Τι πράγμα; Πως περισσότερο και από τι ψηφίζουμε έχει μεγάλη σημασία η Εθνική Μνήμη. Τι μας συνέβη ιστορικά (αν όχι πολύ πίσω, τουλάχιστον στη διάρκεια του ιστορικού χρόνου που βιώνουμε) και τι μας συμβαίνει σήμερα. Γιατί μας συνέβη; Πώς μας συνέβη; Ποιοι μας επέβαλαν ως πραγματικότητα ό,τι ως Λαός, Χώρα και Έθνος βιώσαμε και βιώνουμε. Και κυρίως : Όλα τούτα τα «Τι», «Γιατί», «Πώς» και «Ποιοι», να οδηγούν σε ένα Συμπέρασμα. Συμπέρασμα ΔΙΚΟ ΜΑΣ και όχι του κάθε ενός τυχάρπαστου και ενεργούμενου που κατέχει ή έχει άνετη πρόσβαση στο Μικρόφωνο της Συστημικής Προπαγάνδας, των συστημικών (αλλά και όχι μόνο) ΜΜΕ που διαμορφώνουν ή επιχειρούν να διαμορφώσουν ό,τι αποκαλείται «Κοινή Γνώμη».
Βεβαίως, υπάρχει και το καβαφικό ερώτημα : μπορούμε να κάνουμε χωρίς «βαρβάρους»; Δεν ήταν, δεν είναι άραγε τούτοι οι άνθρωποι «μια κάποια λύση»; Η μελαγχολική απάντηση εν προκειμένω είναι : «ασφαλώς»! Άλλωστε, (μένουμε λίγο ακόμα στον Καβάφη), σε τούτη την Αποικία, όπως και σ’ εκείνη την μεγάλη ελληνική αποικία του 200 π.Χ. την οποία περιγράφει ο Μεγάλος Αλεξανδρινός, «ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός / Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία…»…
«Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός»…
«Να μη βιαζόμεθα»…
Κι όμως! Υπάρχουν στη ζωή ενός Λαού, ενός Έθνους, ενός Κράτους επίσης, Ιστορικές Στιγμές, όπου το «ίσως» και το «νωρίς» μπορεί να αποτελούν τις πλέον μεγάλες Εθνικές Απειλές, όταν αυτές δεν βρίσκονται απλώς ante portas, αλλά, έχουν εισέλθει εντός των πυλών, και το χειρότερο, έχουν αναλάβει και τα ηνία του ουσιαστικού ελέγχου της Χώρας.
Από το 2010 και μετά, πρέπει να καταλάβουμε τούτο : Το Εθνικό μας Διακύβευμα, υπερβαίνει κατά πολύ το ζήτημα των «απλών» πολιτικών διαχείρισης «τρεχόντων θεμάτων». Είναι Ζήτημα, πλέον, Εθνικής Επιβίωσης σε όλα τα επίπεδα : κρατικό, κοινωνικό, οικονομικό, εθνικής και κοινωνικής συνοχής…