Τα ωραιότερα παιχνίδια που παίζαμε μικρά παιδιά στις αλάνες και πλέον χάθηκαν στον χρόνο

Στο σχολείο είχαμε… την φαντασία μας και τους συμμαθητές μας, κι αυτά φτάναν’ και περισσεύαν’ για να γεμίσουν όλα τα διαλείμματα όλης της χρονιάς με γέλια, σασπένς και τσακωμούς. Ιδού μερικά από τα πιο αγαπημένα παιχνίδια των παιδικών μας χρόνων.
Κρυφτό
Ένας «τα βγάζει», ένας «τα φυλάει» (ποια; Ποτέ δεν μάθαμε) και ένας σούπερ γενναίος τρέχει στο αρχικό «φυλάκιο» να φωνάξει «φτου ξελευτερία για όλους». Αγαπημένη λεπτομέρεια, πως εκείνος/η που τα φυλούσε, όταν μας έβρισκε φώναζε «να ένας [Γιάννης]» ακόμα και αν δεν υπήρχαν πολλοί Γιάννηδες στο παιχνίδι.
Σκοτεινό δωμάτιο
Αγαπημένη παραλλαγή του Κρυφτού για πάρτι, προϋπέθετε ότι εκείνος που τα φυλούσε δεν έπρεπε μόνο να ψάξει στα σκοτεινά για να ανακαλύψει τις κρυψώνες των υπολοίπων, αλλά και να ψηλαφήσει εκείνον που θα έπιανε, για να αποφανθεί ποιος ήταν. Όσοι φορούσαμε γυαλιά ή είχαμε φουντωτά μαλλιά χάναμε πάντα, όπως και στην Τυφλόμυγα.
Τσιγαροποτά
Επειδή τα ‘90s δεν ήταν politically correct δεκαετία, και κανείς δεν είχε φροντίσει να μας πει πως τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια έχουν κλείσει τα καλύτερα τα σπίτια, το αγαπημένο μας παιχνίδι ήταν μια cool παραλλαγή του κυνηγητού, στην οποία μπορούσες να αποφύγεις να σε πιάσουν, απλώς φωνάζοντας μια μάρκα ποτού ή τσιγάρου –κατά προτίμηση, αυτή που έπιναν/ κάπνιζαν οι γονείς σου.
Πυθία
Το δημοφιλέστερο μάλλον παιχνίδι σε κάθε 90s πάρτι που σεβόταν τον εαυτό του (κάποιοι το έλεγαν και Μάντη Κάλχα) απαιτούσε δύο δωμάτια –ή ιδανικά μια συρόμενη πόρτα ανάμεσα στις δύο ομάδες– και μια Πυθία που διάλεγε στην τύχη δύο άτομα και έλεγε τι πρέπει να κάνουν. Εννοείται πως η δημοφιλέστερη «εντολή» ήταν «να φιληθούν».
Μακριά Γαϊδούρα
Το πιο kinky πράγμα που μπορούσες να φανταστείς ή να κάνεις στα 9 σου. Ήταν πρακτικά αδύνατο να διασχίσεις τόσες πλάτες, αλλά αυτό ποτέ δεν σταμάτησε κανέναν από το να προσπαθήσει –κυρίως γιατί ήταν «πονηρό» και «αστείο».
Σπασμένο/ χαλασμένο τηλέφωνο
Προάγγελος του ταλέντου μας στην επικοινωνία ως ενήλικες, το σπασμένο τηλέφωνο περιελάμβανε μια σειρά ανθρώπων που λένε το ίδιο πράγμα ο ένας στο αυτί του άλλου. Η παραποιημένη αρχική φράση που λέει δυνατά ο τελευταίος εγγυάται –για κάποιο μυστήριο λόγο– τρελά γέλια.
Κλέφτες κι αστυνόμοι
«Παίζαν’ οι μικρότεροι κλέφτες κι αστυνόμους» τραγουδά η Χαρούλα Αλεξίου στην Οδό Αριστοτέλους θυμίζοντάς μας το παιχνίδι-μπλοκμπάστερ, στο οποίο οι αστυνόμοι κυνηγούν την αντίπαλη ομάδα, τους κλέφτες, και όταν τους πιάνουν τους κλείνουν σε μια περιοχή, που θεωρείται φυλακή. Οι κλέφτες που δεν έχουν αιχμαλωτιστεί προσπαθούν να «αγγίξουν» την φυλακή για να ελευθερώσουν τους «συναδέλφους» τους, ενώ οι αστυνομικοί συνεχίζουν να περιφρουρούν και να κυνηγούν.
Τα μήλα
Η μπάλα έσκαγε με δύναμη σε χέρια/ πόδια/ θώρακα, ενώ εσύ προσπαθούσες να κάνεις ταυτόχρονα δύο πράγματα: Να την πιάσεις και να την αποφύγεις. Το multitasking στα καλύτερά του. Στο δε τέλος του παιχνιδιού, ο ήρωας που δεν είχε βγει από το παιχνίδι έπρεπε να αποφύγει το χτύπημα δέκα φορές για να σώσει την ομάδα του από την ντροπή της ήττας.