Εορτάζοντες την 6ην του μηνός Φεβρουαρίου

Ο ΟΣΙΟΣ ΒΟΥΚΟΛΟΣ Επίσκοπος Σμύρνης
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ ο εν Εμέση
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΦΑΥΣΤΑ, ΕΥΪΛΑΣΙΟΣ και ΜΑΞΙΜΟΣ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΦΑΥΣΤΟΣ, ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ και ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ και ΠΕΡΓΕΤΗΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΦΩΤΙΟΣ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
Ο ΟΣΙΟΣ ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΣ και ΙΩΑΝΝΗΣ ο μαθητής του
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο εν Λυκώ
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ
[Η ΑΓΙΑ ΔΩΡΟΘΕΑ ή εν Καισαρεία ή Παρθενομάρτυς]
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΜΑΝΔΟΣ (Βέλγος)
Αναλυτικά
Ο ΟΣΙΟΣ ΒΟΥΚΟΛΟΣ Επίσκοπος Σμύρνης
Ό όσιος Βουκόλος τιμάται σαν ο πρώτος επίσκοπος της Σμύρνης, πού εκλέχθηκε και εγκαταστάθηκε από τον Άγιο Ιωάννη το Θεολόγο, όταν αυτός πήγε στην Έφεσο και είχε την επιστασία των Εκκλησιών της Μικράς Ασίας. Στη διακονία του αυτή, ο ζηλωτής αυτός Ιεράρχης, υπηρέτησε με όλη την ευσυνειδησία, τη θερμότητα και την αυταπάρνηση των ηρωικών και μαρτυρικών εκείνων χρόνων. Υπήρξε πραγματικός πατέρας προς τους χριστιανούς του και στη διδασκαλία και στην υπεράσπιση τους, όταν κινδύνευαν από τους εχθρούς του Ευαγγελίου. Προς δε τα ειδωλολατρικά πλήθη, συμπεριφερόταν με θαυμάσια σύνεση και αγάπη, προσέχοντας μεν να μη τα ερεθίζει, αλλά και προσπαθώντας με όλη του την τέχνη, να ελκύει πολλούς απ’ αυτούς στη χριστιανική πίστη. ΟΙ προς τιμήν του εκκλησιαστικοί ύμνοι τονίζουν την ειλικρινή πίστη του, την ανυπόκριτη αγάπη του, την καθαρότητα του νου του και το ύψος της ταπείνωσης του. Θεωρούν μάλιστα ότι ο άγιος Βουκόλος υπέδειξε διάδοχο του τον ιερό Πολύκαρπο.
Απολυτίκιο. ‘Ηχος δ’. ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Ως διαλάμπων αρετών ταϊς άκτϊσι, του εν τω στηθεί του Δεσπότου πεσόντος, εκ πόθου προσεπέλασας τω θείω φωτί’ όθεν ως θεόπνευστος, Ιεράρχης έμπρέψας, ϊθυνας την ποίμνην σου, προς νομάς αληθείας. και νυν δυσώπει πάντοτε Χριστόν, Πάτερ Βουκόλε, υπέρ των τιμώντων σε.
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ ο εν Εμέση
Μαρτύρησε στα τέλη του τρίτου αιώνα μετά Χριστόν στην ‘Έμεσα (ή ‘Έμισα), πόλη της Κοίλης Συρίας, πού φέρει σήμερα το όνομα Χάρις. ο Ιουλιανός αυτός, γιατρός στην τέχνη, αν και ασθενής, έμαθε ότι είχαν συλληφθεί και καταδικασθεί να σπαραχθούν από τα θηρία ο επίσκοπος Έμέσης Σιλουανός, ο διάκονος Λουκάς και ο αναγνώστης Μώκιος. Σηκώθηκε λοιπόν, και έτρεξε να συμμεριστεί την τύχη τους. Μόλις έφτασε στον συγκεκριμένο τόπο, όρμησε και τους φίλησε. ΟΙ στρατιώτες τον τράβηξαν και τον κτύπησαν άγρια. Ή συνέχεια είναι ευνόητη. Καταδικάστηκε και αυτός σε θάνατο, και έτσι έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΦΑΥΣΤΑ, ΕΥΪΛΑΣΙΟΣ και ΜΑΞΙΜΟΣ
Ή αγία Φούστα ήταν από ευγενή και πλούσια οικογένεια της Κυζίκου. Σέ ηλικία 13 χρονών, έμεινε ορφανή από γονείς. Άλλ’ οι κακοί συγγενείς και φίλοι δεν κατόρθωσαν να επηρεάσουν την τρυφερή καρδιά της. Ή χριστιανική ανατροφή, βαθύτατα χαραγμένη στην ψυχή της, την έκανε να αποτροπιάζεται τα πλάνα και απατηλά λόγια. Το έτος 299 μ.Χ. ή νεαρή Φούστα, προσκλήθηκε να αρνηθεί τον Χριστό. Παρουσιάστηκε λοιπόν μπροστά στον συγκλητικό Εύϊλάσιο, γέροντα 80 χρονών, και άφοβη μπροστά στις απειλές του, ομολόγησε με θάρρος ότι είναι και θα παραμείνει χριστιανή. Ακολούθησαν άγρια βασανιστήρια, πού ή Φούστα τα υπέμεινε με θαυμαστή καρτερία. Κατόπιν την έριξαν στη φωτιά, από την οποία ή Αγία βγήκε άθικτη. Όλα αυτά έκαμψαν το ειδωλολατρικό φρόνημα του γέροντα Εύϊλάσιου και ω! του θαύματος έγινε χριστιανός. Ή είδηση αυτή, εξόργισε τον έπαρχο Μάξιμο. Προσκάλεσε λοιπόν τον Εύϊλάσιο και του έκανε παρατήρηση με τα πιο υβριστικά λόγια. ο Εύίλάσιος ατάραχος, διηγήθηκε τα γεγονότα με τη Φούστα. Άλλ’ ο Μάξιμος, τυφλωμένος από θυμό, διέταξε και βασάνισαν άγρια τον γέροντα Εύϊλάσιο καθώς και τη Φαύστα. Και οι δύο, όμως, βγήκαν νικηφόρα από το καμίνι αυτών των φρικτών βασανιστηρίων. Και ο Θεός έκανε και πάλι το θαύμα του. ο έπαρχος ομολόγησε και αυτός τον Χριστό, ζητώντας με συντριβή συγχώρεση από τη νεαρή Φούστα. Ή είδηση δεν άργησε να φτάσει στον αυτοκράτορα Διοκλητιανό, πού με διαταγή του θανατώθηκαν και οι τρεις Άγιοι.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΦΑΥΣΤΟΣ, ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ και ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ
Ήταν αδελφικοί φίλοι, νέοι στην ηλικία και μαρτύρησαν δια ξίφους.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΚΑΙ ΠΕΡΓΕΤΗΣ
Βλέπε σχετικά τήν_8η Φεβρουαρίου.
Ο ΑΓΙΟΣ ΦΩΤΙΟΣ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
‘Από τις μεγαλύτερες και λαμπρότερες μορφές της εκκλησιαστικής και της παγκόσμιας Ιστορίας είναι ο Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Φώτιος. Στολίζει τον 9ο αιώνα, σαν ο έξοχώτερος των πρωταγωνιστών του. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 820 (κατ’ άλλους το 810), από πλούσια και ευγενική οικογένεια. Αναδεικνύεται γρήγορα στα γράμματα και τις επιστήμες. Ήταν μεγαλοφυία, πολύ πλατύ και θετικό μυαλό, και ή κρίση, ή μνήμη και ή πολυμάθεια του προκαλούσαν καταπληκτική εντύπωση. ο Φώτιος διαπρέπει στον πολιτικό στίβο, αλλά ή ανωμαλία, πού δημιουργείται εκείνο τον καιρό Ι στον πατριαρχικό θρόνο με την απομάκρυνση του Ιγνατίου, γρήγορα τον φέρνει – σαν τον καταλληλότερο άνθρωπο – στο εκκλησιαστικό πεδίο. Μέσα σε έξι μέρες παίρνει όλους τους βαθμούς της Ίερωσύνης και γίνεται Πατριάρχης την ήμερα των Χριστουγέννων του 857 από τους επισκόπους: Συρακουσών Γρηγορίου του Άσβεστα, Γορτύνης Βασιλείου και Απαμείας Εύλαμπίου, διότι ή κατάσταση έπρεπε να ομαλοποιηθεί. Από τότε, έδωσε πολλούς αγώνες εντός και εκτός των τειχών της Εκκλησίας, ιδιαίτερα κατά των παπικών. “Εμεινε στον Πατριαρχικό θρόνο για 10 χρόνια, έπαύθη το 867 από τον Βασίλειο τον Μακεδόνα και εξορίστηκε στη Μονή Σκέπης στα θρακικά παράλια του Βοσπόρου. ο Ιγνάτιος, πού τον διαδέχτηκε, με σύνοδο πού έγινε στον ναό της Αγ. Σοφίας (869), καθήρεσε και αναθεμάτισε όλους τους οπαδούς του Μ. Φωτίου. Άλλα μετά τον θάνατο του Ιγνατίου, επανήλθε για δεύτερη φορά στον θρόνο ο Μ. Φώτιος (878). Όμως, ο αυτοκράτωρ Λέων ο σοφός, πού υπήρξε και μαθητής του, κατάφερε να τον εκδιώξει από το θρόνο (886). Έτσι, ο Φώτιος θα τελειώσει την πολυτάραχη ζωή του στις 6 Φεβρουαρίου 891 (κατ’ άλλους το 898), σε ένα μοναστήρι πού το ονόμαζαν των Αρμενίων. (Ή εορτή του καθιερώθηκε επίσημα μόλις το 1912).
Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Της σοφίας έκφάντωρ λαμπρός γενόμενος, Ορθοδοξίας έδείχθης θεοπαγής προμαχών, των Πατέρων καλλονή Φώτιε μέγιστε· ου γαρ αιρέσεων δεινών, στηλιτεύεις την όφρύν, Έώας το θείον σέλας, της Εκκλησίας λαμπρότης, ην διατηρεί Πάτερ άσειστον.
Ο ΟΣΙΟΣ ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΣ και ΙΩΑΝΝΗΣ ο μαθητής του
Έζησαν τον 4ο αιώνα μ.Χ. Μεγάλης εγκράτειας και άσκησης και οι δυο τους, ήταν συγχρόνως στολισμένοι με αξιόλογη γνώση των θρησκευτικών ζητημάτων. Για την οδηγία και τον φωτισμό των πιστών, διατύπωσαν μαζί πολλές ερωτήσεις, πού τις λύσεις τους έγραψε μεν ο ένας, αλλά και ένα μέρος ο άλλος. Το βιβλίο αυτό τυπώθηκε στη Βενετία το 1816. Τον όσιο Ιωάννη, πού επέζησε του διδασκάλου του, διέκρινε προφητικό χάρισμα, καθώς και θεραπευτικό. ο Μέγας Θεοδόσιος, πού άκουσε γι’ αυτόν, τον είχε σε πολύ σεβασμό και τιμή. Και οι δύο απεβίωσαν ειρηνικά.
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο εν Λυκώ
Ό όσιος Ιωάννης ήταν στις αρετές περιβόητος και τόσο θαυμάσιος, ώστε αν και αγωνιζόταν μέσα σε μεγάλους Όσιους, τους ξεπέρασε με την αγγελική πολιτεία του. Αυτός κατοικούσε στα μέρη της Θηβαΐδας κοντά στην πόλη Λυκώ. Ή Λυκώ ήταν πόλη της Θηβάίδας, περιοχή της Άνω Αιγύπτου, πού είχε πρωτεύουσα την Θήβα. ο Ιωάννης γνώρισε τις περισσότερες παγίδες του σατανά, αλλά με τη μεγάλη του αρετή, άσκηση και με τη χάρη του Θεού τις ξεπέρασε. ο Ιωάννης είχε αξιωθεί από τον Θεό και το χάρισμα να θεραπεύει θαυματουργικά ασθένειες. Απεβίωσε ειρηνικά.
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ
Γι’ αυτόν μας αναφέρει ο Θεοδώρητος Κύρου, πού τον γνώρισε προσωπικά. Καταγόταν από την πόλη Κύρου και στην αρχή ασκήθηκε μέσα σ’ ένα στενότατο κελί. Έπειτα ανέβηκε σ’ ένα βουνό, κοντά στην πόλη Κύρου, όπου βάδισε τον ασκητικό δρόμο με αυστηρότητα. Στο όνομα της άκτημοσύνης δεν έκτισε ποτέ καλύβη. Προσευχόταν στο ύπαιθρο, όρθιος και με σιδερένια βάρη επάνω του. Ή δε νηστεία του ήταν αυστηρότατη. Έτσι καλά αφού αγωνίστηκε, παρέδωσε ειρηνικά την ψυχή του στον Θεό.
Ο ΟΣΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ
Βλέπε σχετικά Α.Χ.Ε.Χ.
[Η ΑΠΑ ΔΩΡΟΟΕΑ ή εν Καισαρεία ή Παρθενομάρτυς]
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΜΑΝΔΟΣ (Βέλγος)
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο “Ή εν Όρθοδοξία Ηνωμένη Ευρώπη”, του Γ.Ε. Πιπεράκη, Έκδ. “Έπτάλοφος”, Αθήναι 1997.