Η Φιλοσοφική Άποψη
Ο Πλάτωνας ασχολείται στο «Κρατύλο» με το πρόβλημα της δημιουργίας της γλώσσας. Βασικά εξετάζει εάν αυτή είναι ένα φυσικό ή ένα υποκειμενικό κατασκεύασμα. Την πρώτη άποψη υποστηρίζει ο Κρατύλος και τη δεύτερη ο Ερμογένης, ενώ ο Σωκράτης, σαν το τρίτο πρόσωπο του διαλόγου, αποδεικνύει ότι η αλήθεια βρίσκεται ανάμεσα στις δυο προηγούμενες θέσεις, δηλαδή ότι υπάρχουν λέξεις και ονόματα που καθορίσθηκαν φυσικά και νομοτελειακά από ειδικούς ονοματουργούς και λέξεις που καθορίσθηκαν υποκειμενικά και έγιναν τελικά αποδεκτές μέσω κοινής συμφωνίας και συνήθειας.
Ο Σωκράτης επισημαίνει επίσης ότι ο ονοματοθέτης, ένα σπάνιο είδος τεχνίτη σε μια κοινωνία, χρησιμοποιώντας σαν εργαλεία του τα γράμματα και τις συλλαβές κατασκευάζει μία λέξη ή ένα όνομα που να αποδίδει με το καλύτερο δυνατό τρόπο της ιδιότητες του πράγματος που αυτά αντιπροσωπεύουν και το οποίο έχει αυτός σαν πρότυπο νοητά μπροστά του..
Αφού παραθέτει ένα πλήθος συνθέτων ή παράγωγων ονομάτων και λέξεων, των οποίων αναζητά την ετυμολογία, ο Σωκράτης διαπιστώνει στη συνέχεια ότι μπορούμε να φτάσουμε στα πρωταρχικά ονόματα, τα οποία δεν μπορούν να αναχθούν σε άλλα. Για να εξηγήσουμε το τρόπο δόμησης αυτών των ονομάτων πρέπει να ακολουθήσουμε έναν άλλο δρόμο. Το βασικό στοιχείο εδώ είναι η όσο το δυνατόν πληρέστερη απομίμηση ή αναπαράσταση ενός πράγματος με κατάλληλα γράμματα και συλλαβές που να αποδίδουν τις βασικές του ιδιότητες.
Για την επιλογή των κατάλληλων φωνηέντων ή συμφώνων ακολουθούνται ορισμένοι κανόνες και ο Σωκράτης παραθέτει ορισμένα παραδείγματα:
Το γράμμα ρ χρησιμοποιείται συνήθως για να εκφράζει τη κίνηση, όπως για παράδειγμα στις λέξεις ρέω, ροή, ορμή, τρόμος, θραύω, κρούω, τραχύς κ.λ.π. Αυτό συμβαίνει γιατί ο ονοματουργός παρατήρησε ότι κατά την εκφώνηση αυτού του γράμματος η γλώσσα «σταματάει ελάχιστα και κινείται υπερβολικά». Από την άλλη μεριά μεταχειρίστηκε το ι για κάθε τι που είναι ελαφρό και μπορεί να διαπερνά τα άλλα πράγματα όπως π.χ. στις λέξεις ιέναι και ίεσθαι (ρίπτομαι). Τα φυσητικά τώρα γράμματα φ, ψ, σ και ζ απομιμούνται το φύσημα, όπως στις λέξεις ψυχρό, ζεστό και σεισμός.
Το δ τώρα και το τ, επειδή προφέρονται με συμπίεση της γλώσσας, ο ονοματοθέτης τα χρησιμοποίησε για να απομιμηθεί τη στάση και το δεσμό. Επειδή επίσης η γλώσσα γλυστράει υπερβολικά κατά τη προφορά του λ, το χρησιμοποίησε κατά παρομοίωση στις λέξεις λείος, ολισθαίνω (γλυστρώ), λιπαρός και κολλώδης και σε όλα τα ανάλογα πράγματα. Κι επειδή το γ συγκρατεί αυτό το γλύστρημα της γλώσσας, το χρησιμοποίησε για να μιμηθεί το γλίσχρον, το γλυκύ και το γλοιώδες. Παρατηρώντας ακόμα την εσωτερική ιδιότητα της προφοράς του ν, το χρησιμοποίησε στο ένδον και στο εντός, για να απομιμηθεί με γράμματα αυτή την εσωτερικότητα. Ανάλογα έθεσε το α στη λέξη μέγας και το η στο μήκος, γιατί αυτά τα γράμματα είναι μακρά. Τέλος χρησιμοποίησε το ο για να δηλώσει τη στρογγυλότητα, όπως στη λέξη γογγύλον (ολοστρόγγυλο).
Από την αρχαιότητα ο άνθρωπος πίστευε στη μαγική δύναμη ορισμένων λέξεων, στην ικανότητά τους, αν προφερθούν σωστά, με έναν ορισμένο τρόπο, να παράγουν ορισμένα απτά, αντικειμενικά αποτελέσματα, για καλό ή κακό. «Υπάρχουν λέξεις», λέει η Μπλαβάτσκυ, «που έχουν μια καταστροφική ιδιότητα στις συλλαβές τους, σαν αντικειμενικά πράγματα, διότι κάθε ήχος εγείρει έναν αντίστοιχο ήχο στον αόρατο κόσμο του πνεύματος και ο αντίκτυπος παράγει ένα καλό ή ένα κακό αποτέλεσμα.
Ο Φιλόστρατος αναφέρει ότι την εποχή του οι Βραχμάνοι μπορούσαν να κάνουν τις πιο εκπληκτικές θεραπείες με την απλή χρήση ορισμένων μαγικών λέξεων. Αναφέρονται επίσης αρχαίοι Πέρσες ιερείς που μπορούσαν να θεραπεύσουν στη στιγμή ένα θανατηφόρο δάγκωμα φιδιού με τη βοήθεια ενός κατάλληλου λεκτικού τύπου. Υπάρχουν λέξεις που μπορούν να βασκάνουν, να αρρωστήσουν ή να γητεύσουν και άλλες που μπορούν να «λύσουν τα μάγια» και να θεραπεύσουν. Υπάρχουν ειδικές λέξεις δύναμης στις οποίες υπακούουν ακόμα και τα στοιχεία της φύσης: λέξεις που μπορούν να ξεσηκώσουν μια θύελλα ή καταιγίδα και λέξεις που μπορούν να τα καταγαληνεύσουν. Υπάρχουν ακόμα λέξεις που καλούν τα αόρατα πνεύματα σε εκδήλωση και λέξεις που τα δεσμεύουν και τα ωθούν σε συγκεκριμένες αντικειμενικές πράξεις προς όφελος του επικλητή τους, ή λέξεις που τα εξορκίζουν και τα εκβάλλουν από τους δαιμονισμένους.
Η σκέψη από μόνη της δεν αρκεί, ούτε και η αφηρημένη θέληση, για την επίτευξη του επιθυμητού. Αυτή πρέπει να προφερθεί με λόγο για να «σαρκωθεί», να καρποφορήσει, να τελεσφορήσει. Τελικά η ίδια η δημιουργία του κόσμου στις αρχαίες θεογονίες ήταν το αποτέλεσμα της εκφοράς ορισμένων μαγικών λεκτικών τύπων από τους δημιουργικούς θεούς ή «Λόγους». Για παράδειγμα στην Αιγυπτιακή μυθολογία ένας αυτοϋπάρχων θεός πρόφερε κάποια άγνωστη εποχή και για κάποιο άγνωστο λόγο το όνομά του σα μια λέξη δύναμης και ήλθε αμέσως σε ύπαρξη με τη μορφή του δημιουργικού θεού Κεπερά, ο οποίος με τη σειρά του με τη προφορά άλλων λέξεων δύναμης παρήγαγε όλη τη τάξη της δημιουργίας.
Ο θεός Θωθ, ο «αυτογέννητος» και «αυτοδημιούργητος» ήταν ο κατεξοχήν «Κύριος των θείων λέξεων», ο γνώστης του θείου λόγου, ο «ισχυρός στο λόγο» και «η γλώσσα και η καρδιά του θεού Ρα». Σε κάθε μύθο στον οποίο παίζει ένα σημαντικό ρόλο, αυτός λέει τις λέξεις με τις οποίες πραγματοποιούνται οι επιθυμίες του Ρα. Αυτός είπε τις λέξεις που δημιούργησαν τον ουρανό και τη γη και είπε στην Ίσιδα τις λέξεις που την βοήθησαν να αναζωογονήσει το σώμα του νεκρού Όσιρι και της έδωσε επίσης τους λεκτικούς τύπους που επανέφεραν στη ζωή το γιο της Ώρο, όταν τον είχε δαγκώσει θανατηφόρα ένας σκορπιός.
Το μεγαλύτερο μέρος της Αιγυπτιακής μαγείας βασίζεται στη μυστική γνώση κατάλληλων λεκτικών τύπων και ονομάτων δύναμης διά των οποίων ο κάτοχός τους μπορεί να πραγματοποιήσει ό,τι επιθυμεί και να είναι ένας βασιλιάς και κυρίαρχος τόσο σε αυτόν όσο και στον άλλο κόσμο. Ο Θωθ μπορούσε να διδάξει έναν άνθρωπο όχι μόνο τις λέξεις δύναμης, αλλά και το τρόπο με τον οποίο να τις προφέρει, κάτι που επιθυμούσαν ιδιαίτερα οι Αιγύπτιοι, γιατί μόνο μέσω αυτών των λέξεων δύναμης και της κατάλληλης προφοράς τους μπορούσαν να βρουν το δρόμο τους μέσα από το κάτω κόσμο.
Με τους λεκτικούς τύπους του Θωθ, του οποίου «οι λέξεις ήταν νόμος» μπορούσε ο νεκρός να ανοίξει τους μυστικούς πυλώνες, να έχει την απαραίτητη τροφή, ποτό και ενδυμασία και να αποκρούσει τους κακούς δαίμονες και τα κακά πνεύματα. Με αυτές ακόμα τις λέξεις μπορούσε να γνωρίζει τα μυστικά και κρυφά ονόματα των τεράτων του κάτω κόσμου και να τα προφέρει με τέτοιο τρόπο ώστε αυτά να γίνουν μετά φίλοι του και τον βοηθήσουν στο ταξίδι του μέχρι να εισέλθει τελικά στα πεδία της ειρήνης του Όσιρι ή στη βάρκα των Εκατομμυρίων ετών.
Η Ίσιδα επίσης από τη μεριά της ήταν μια μεγάλη μάγισσα των λέξεων δύναμης που αυτή ήξερε κατεξοχήν πώς να τις προφέρει. Αυτή, σύμφωνα με το μύθο, ήταν κάποτε μια απλή γυναίκα της γης, η οποία όμως «αποστράφηκε τα εκατομμύρια των ανθρώπων και διάλεξε τα εκατομμύρια των θεών, αλλά εξετίμησε περισσότερο τα εκατομμύρια των πνευμάτων». Ήθελε όμως να γίνει Κυρία της Γης και μετά ισχυρή θεά μέσω της γνώσης του Ονόματος του θεού Ρα.
Γι΄αυτό ανάγκασε με τη μαγεία της τον παντοδύναμο θεό να της αποκαλύψει το πιο μυστικό, άφατο και απόκρυφο όνομά του, αυτό που κανένας θεός, ούτε ακόμα και αυτά τα ίδια τα παιδιά του δεν γνώριζε. Από εδώ προέρχεται η παράδοση για το Άφατο, Άρρητο Όνομα της Θεότητας μέσω του οποίου μπορούσε κάποτε ο Μύστης να παράγει εκπληκτικά αποτελέσματα. Για τη γνώση αυτού του Άρρητου ονόματος έχει κατηγορηθεί από μερικούς ο Ιησούς, ότι δηλαδή μέσω αυτού επιτέλεσε τα θαύματά του, αλλά το οποίο υποτίθεται δεν του εδόθη μέσα από μια υψηλή μύηση, αλλά εκλάπη απ’ αυτόν από το άδυτο των μυστηρίων.
Αυτό είναι επίσης το «απωλεσθέν Όνομα της Θεότητας» για το οποίο μιλούν οι Τέκτονες και το οποίο έχουν θέσει σα βασικό τους σκοπό να επανεύρουν. Αυτό είναι το ιερό και φοβερό Τετραγράμματον που επικαλείτο με τρεμάμενα χείλη και καταβασμένα τα μάτια μέσα στο Άγιο των Αγίων ο αρχαίος Ραβίνος, αυτή είναι η ιερή Τετρακτύνα των Πυθαγορείων ή ακόμη τα επτά ιερά φωνήεντα με το μυστικό τρόπο συνεκφώνισής τους, παραφράσεις και βαρβαρισμοί των οποίων έχουν φθάσει μέχρι τις ημέρες μας. Αλλοίμονο όμως στους καταχραστές και βέβηλους του ιερού, Άρρητου Ονόματος της Θεότητας.
Η δύναμη του λόγου είναι δεδομένη, το ίδιο των γραμμάτων και του ρυθμού. Ο σωστός συνδυασμός και των τριών δημιουργεί ένα Όνομα Δύναμης, η κατάλληλη εκφορά του οποίου μπορεί να επιφέρει συγκεκριμένα υλικά αποτελέσματα. Αυτή είναι η Μαντρίκα Σάκτι των Ινδουιστών, η δύναμη των μάντρα, στη κορυφή της οποίας βρίσκεται η δύναμη του Άφατου Ονόματος. Οι Λέξεις Δύναμης δεν ήσαν παρά οι λεκτικές, δυναμικές αντιπροσωπεύσει των ιδεών, του Μυστικού Λόγου ή Vach των Ινδουιστών, με βάση τον αριθμό και το ρυθμό, τους αριθμούς και τις συλλαβές του ιερού μέτρου. Ο μετρικός λόγος παράγεται από τον αριθμό των συλλαβών από τις οποίες αποτελείται η λέξη, ενώ στο Πυθαγόρειο Σύστημα όλα τα πράγματα αντιστοιχούν (και εμπεριέχουν) μια ορισμένη αριθμητική αναλογία. Οι ιερές, μαγικές λέξεις δεν είναι παρά εκφραστικά σύμβολα των πραγμάτων του αόρατου κόσμου, αρκετά ανάλογες με τις Πλατωνικές ιδέες.
Ας το τονίσουμε μια και για πάντα ότι οι αρχαίοι θεοί δεν ήσαν «είδωλα», όπως έχουν κατηγορηθεί επανειλημμένα από τους Χριστιανούς, αλλά απλοί ανθρωπομορφισμοί, αντιπροσωπεύσεις πραγματικών αόρατων δυνάμεων της φύσεως (ή νοουμένων). Ο «θεός» στη πραγματικότητα δεν ήταν για το μυημένο παρά μία μορφή, ένα μέσο, ένας φορέας που αυτός δομεί συνειδητά μέσω του οποίου μπορεί να εκδηλωθεί τελικά μια συγκεκριμένη απόκρυφη δύναμη στα υλικά πεδία και να επιφέρει συγκεκριμένα επίσης αντικειμενικά αποτελέσματα. Η επίκληση του ονόματός του δεν ήταν παρά η επίκληση της απόκρυφης αυτής δύναμης που αυτός αντιπροσωπεύει.
Συνοψίζοντας δηλώνουμε ότι η Δύναμη ενός Ονόματος βρίσκεται στην απόκρυφη ιδέα που αυτό αντιπροσωπεύει, η οποία εκφράζεται μορφικά με έναν ορισμένο τύπο γραμμάτων και συλλαβών που εμπεριέχουν μια ορισμένη αριθμητική αξία και μέτρο. Ο σωστός στη συνέχεια (ρυθμικός) τρόπος επίκλησης αυτού του ονόματος εκδηλώνει υλικά την απόκρυφη δύναμη που αυτό αντιπροσωπεύει.
Για τη δόμηση λοιπόν ενός ονόματος δύναμης θα πρέπει να είμαστε γνώστες ενός ιερού αλφαβήτου (εδώ του Ελληνικού) με τις αντίστοιχες αριθιμητικές αξίες των γραμμάτων του, αλλά και των ιδεών που καθένα από αυτά αντιπροσωπεύει, καθώς επίσης γνώστες των ιερών μέτρων για τη δόμηση των αντίστοιχων συλλαβών αυτού του Ονόματος. Η τελική αριθμητική αξία αυτού του Ονόματος προκύπτει από τη λεγόμενη αριθμοσοφική πρόσθεση, την πρόσθεση δηλαδή της αριθμητικής αξίας όλων των γραμμάτων που το αποτελούν και της αναγωγής έτσι του Ονόματος σε ένα τελικό αριθμό. Ονόματα ή λέξεις με ίδιες συνολικές αριθμητικές αξίες θεωρούνται ισοδύναμες. Ακόμα μπορούν να προστεθούν «θεοσοφικά» όλα τα ψηφία του τελικού αριθμού για να αναχθούν σε έναν από τους πρωταρχικούς αριθμούς 1-10. Κάθε αριθμός έχει ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό περιεχόμενο και ταυτίζεται έτσι με μια ιδέα ή δύναμη, όπως και τα γράμματα από μόνα τους.
Στη μερική εκ των πραγμάτων παρουσίαση του θέματός μας εδώ δε θα μιλήσουμε για την ιερή μετρική και το ρυθμό ή τρόπο δόνησης των ιερών ονομάτων ή λέξεων δύναμης, παρά μόνο για το αριθμητικό τους περιεχόμενο και αντιστοιχία, δίνοντας τις αριθμητικές αξίες των γραμμάτων και τις ιδέες που αντιπροσωπεύουν οι αριθμοί 1-12. Στο τέλος θα αναλύσουμε ετυμολογικά και αριθμολογικά τα ονόματα των 12 Ολυμπίων Θεών. Δε θα πρέπει πάντως να ξεχνάμε και τη διαχρονική δύναμη που έχουν αυτά τα ονόματα από τα πολλά χρόνια χρησιμοποίησής τους από ένα πλήθος πιστών και μυημένων μέσω της δημιουργούμενης μαγνητικής αλυσίδας κατά την οποιαδήποτε νέα εκφώνισή τους.
Παρακάτω δίνεται η αριθμητική αξία των γραμμάτων του Ελληνικού Αλφαβήτου:
Α=1 Β=2 Γ=3 Δ=4 Ε=5 Ζ=7 Η=8 Θ=9 Ι=10 Κ=20 Λ=30 Μ=40 Ν=50 Ξ=60 Ο=70 Π=80 Ρ=100 Σ=200 Τ=300 Υ=400 Φ=500 Χ=600 Ψ=700 Ω=800
Στα παραπάνω δεν αναγράφουμε το «επίσημον» που αντιστοιχεί στο 6, το κόππα που αντιστοιχεί στο 90 και το σαμπί που αντιστοιχεί στο 900
Με βάση τη προηγούμενη αντιστοιχία γραμμάτων και αριθμών μπρούμε να προσδιορίσουμε την αριθμητική αξία μιας οποιασδήποτε Ελληνικής λέξης, όπως π.χ. στη λέξη αγνός = 1+3+50+70+200 = 324, αριθμός που αναγόμενος αριθμοσοφικά δίνει τον αριθμό 3+2+4 = 9. Μια άλλη λέξη που θα αναγόταν τελικά αριθμοσοφικά πάλι στον αριθμό 9 υποτίθεται ότι έχει κάποια σχέση ή αναλογία με τη λέξη «αγνός». Αυτό είναι το αριθμοσοφικό σύστημα.
ΑΡΙΘΜΟΛΟΓΙΑ
Αριθμώ τα πάντα επεοικέναι. (Πλούταρχος)
Καθ’αρμονίαν συνεστάναι τα πάντα (Διογένης Λαέρτιος)
Παρακάτω συνοπτικότατα δίνουμε τις βασικές ιδέες με τις οποίες συνδέονται οι 12 πρώτοι αριθμοί.
Η ΜΟΝΑΔΑ
Σύμφωνα με τον Πλωτίνο και όλους τους Νεοπλατωνικούς φιλοσόφους υπάρχει μια σαφής διάκριση ανάμεσα στο Ένα και στη Μονάδα, με την οποία αρχίζει η αρίθμηση κι επομένως η ετερότητα και ο διαφορισμός. Όπως αναφέρει ο Δαμάσκιος: “εκείνο το Έν, ο προ της μονάδος Πυθαγόρας ετίθετο…, της αρρήτου αρχής εστί σύμβολον”. Ο Πρόκλος με τη σειρά του αναφέρει στα σχόλιά του πάνω στην “Πολιτεία” του Πλάτωνα ότι “πριν από τους αριθμούς (3, 4, 5 κ.λ.π.) προηγούνται οι αρχές των πάντων, η Μονάδα και η Δυάδα. Από αυτές η Μονάδα ταυτίζεται με την ιδέα του Πέρατος (του τέλους, τέλειου) και η Δυάδα με την ιδέα του απεριόριστου, του άπειρου, του ατελούς. Πριν όμως από τη Μονάδα και τη Δυάδα υπάρχει το Ένα, που είναι η αιτία και του πέρατος και του απείρου”.
Η Μονάδα χαρακτηριζόταν από τους Πυθαγόρειους σαν Νους, Αρσενοθήλυς, Θεός, Χάος, σύγχυση, σύμμειξη, σκότος, Τρόμος, Αμιγής, Λήθη, Άτλας, Απόλλωνας, Πρωτέας, Δίας και Μνημοσύνη.
Η ΔΥΑΔΑ συνδέεται με την απειρία, την ύλη, το διαχωρισμό και διαφορισμό. Οι Πυθαγόρειοι της απέδιδαν τα εξής ονόματα:
Διάστημα ανάμεσα στο πλήθος και τη Μονάδα, Τόλμη, Δόξα (γνώμη), Κίνηση, Γένεση, Μεταβολή, Διαίρεση, Μήκος, Αύξηση, Σύνθεση, Κοινωνία (συμμετοχή), Ύλη, Αιτία της Ανομοιότητας, Άνιση, Ελλιπή, Αφθονία, Άμορφη, Απεριόριστη, Αόριστη, Αρμονία, Έρωτα, Υπομονή, Δύναμη, Φάνητα, Ίσιδα, Φύση, Ρέα, Δήμητρα, Άρτεμη, Αφροδίτη, Μυχία, Άγνοια, Αγένεια, Υεύδος, Διαφορά, Αδιακρισία, Διαμάχη, Έριδα, Μοίρα και Θάνατο.
Η ΤΡΙΑΔΑ
“Δύω δε μόνω καλώς συνίστασθαι τρίτου χωρίς ου δυνατόν”, δηλαδή είναι αδύνατον να συνδεθούν καλά δυο πράγματα χωρίς την ύπαρξη ενός τρίτου όρου – Πλάτωνας
Η Τριάδα συμβολίζει την ισορροπία των αντιθέτων, τον έρωτα και τη δημιουργική ενέργεια. και χαρακτηρίζεται από τους αρχαίους σαν Ατειρής (Αδάμαστη), Φρόνηση, Φιλία, Ειρήνη, Αρμονία, Ομόνοια, Γάμος, και Ευσέβεια
Η Μονάδα περιέχει μέσα της την αναλογία κάθε αριθμού σε μια αδιαμόρφωτη και αδιάκριτη ακόμα κατάσταση, σε μια δυνητική ή σπερματική μορφή. Η Δυάδα αποτελεί μια κάποια πρόοδο προς τον αριθμό, αλλά η τριάδα είναι αυτή που προκαλεί την ενεργητική εκδήλωση κι επέκταση των δυνάμεων της Μονάδας. Με αυτήν λοιπόν αρχίζουν πρακτικά οι αριθμοί. Στη Μονάδα αντιστοιχεί το ταυτό, στη Δυάδα το καθένα από τα δύο και στην Τριάδα το καθένα και το όλον.
Η ΤΕΤΡΑΔΑ συμβολίζει τη δημιουργική αρχή και αιτία των πάντων ή εκείνη τη φάση της δημιουργίας κατά την οποία εκδηλώθηκε η Ύλη και σχηματίσθηκαν από αυτή τα στερεά σώματα
Είναι γνωστή η πολύ μεγάλη σημασία που έδιναν οι Πυθαγόρειοι στην τετράδα των πρώτων αριθμών, την οποία ονόμαζαν και “Τετρακτύν”. Επειδή το άθροισμα των τεσσάρων πρώτων αριθμών δίνει τη δεκάδα (1+2+3+4=10) και επειδή αυτή η δεκάδα, αν αναχθεί θεοσοφικά (1+0=1), δίνει την αρχική μονάδα, συμβολίζοντας με αυτόν τον τρόπο την επιστροφή όλης της εκδήλωσης στην αρχική πηγή των πάντων, εθεωρείτο ότι η Τετράδα αντιπροσώπευε όλη την εξέλιξη μέχρι το φυσικό πεδίο και την επιστροφή μετά όλης της ύπαρξης στην πρωταρχική Μονάδα. Διότι όπως λέει ο Ιεροκλής «πριν καταλήξουμε στην τέλεια και πλήρη δεκάδα, ανακαλύπτουμε όλη την αρετή και όλη την τελειότητα του δέκα μέσα στην τετράδα”.
Η Τετράδα ονομαζόταν από τους Πυθαγόρειους: Κόσμος (Σύμπαν), Μέγιστο Θαύμα, Θεός κατ’ άλλο τρόπο, Πηγή της Φύσης και Κλειδοκράτοράς της, Ηρακλή, Αίολος, Ερμής, Ήφαιστος, Βάκχος, Τετλάδα (γιατί τολμά να υπομένει) και Δικαιοσύνη. Ας σημειωθεί τέλος ότι σε όλους σχεδόν τους λαούς της αρχαιότητας το όνομα της θεότητας αποτελείτο από 4 γράμματα.
Η ΠΕΝΤΑΔΑ αντιπροσωπεύει το γάμο, τη μεσότητα, τη συμφιλίωση, τη δικαιοσύνη, τη ζωή και την πεμπτουσία. Οι Πυθαγόρειοι την ονόμαζαν Αφιλονικία (έλλειψη διαμάχης), Δικαιοσύνη, Υγεία, Κρίση, Τροποποίηση, Φως, Πρόνοια, Δίκη, Αφροδίτη, Γαμηλία, Ανδρογυνία, Ημίθεο, Δίδυμη (γιατί διχάζει τη διαφορετικά αδίχαστη Δεκάδα), Άμβροτη (Αθάνατη) και Παλλάδα.
Σύμφωνα με τον Ανατόλιο το γράμμα Ε, που παριστάνει όπως ξέρουμε τον αριθμό 5 προήλθε από τη διχοτόμηση του γράμματος Θ, που παριστάνει τον αριθμό 9, γιατί το 5 είναι ο ενδιάμεσος ακριβώς αριθμός ανάμεσα στο 1 και το 9 και το σημείο επομένως ισορροπίας τους (Δικαιοσύνη). Επειδή σύμφωνα με τους αρχαίους φυσικούς τρία πράγματα μπορούν να δώσουν ζωή μετά την ενσωμάτωση, το φυτικό, το ψυχικό και το λογικό και εφόσον το λογικό αντιστοιχεί στην Επτάδα και το ψυχικό στην Εξάδα, μένει για το φυτικό η Πεντάδα, η οποία αποτελεί και το ελάχιστο όριο της ζωικής φύσης. Διότι “η ρίζα των πάντων είναι η Μονάδα, η κίνηση προς κάτι η Δυάδα, προς ένα δεύτερο η Τριάδα, προς ένα τρίτο και τελειότερο η Τετράδα και προς την πρόσθεση και αύξηση με κάθε τρόπο η Πεντάδα σύμφωνα με τη φυτική έξη της ψυχής”.
Η ΕΞΑΔΑ αντιπροσωπεύει τη ψυχή, την Άρτεμη, το κάλλος, την ισορροπία, τον έρωτα και τη φιλία. Αν ο αριθμός 5 αντιστοιχεί στο ολοκληρωμένο σώμα, ο αριθμός 6 αντιστοιχεί στη φάση της δημιουργίας κατά την οποία εμφανίζονται τα έμψυχα όντα. Η εξάδα ονομάζεται από τους Πυθαγορείους: Αρρενοθήλυς, Γάμος, Φιλίωση (συμφιλίωση), Ειρήνη, Κόσμος (άλλωστε και ο αριθμός που αντιστοιχεί στη λέξη ΚΟΣΜΟΣ είναι ο 600, δηλαδή ο 6), Αμφιτρίτη επειδή περιέχει από κάθε μεριά της μια τριάδα, Θάλεια και Πανάκεια.
Οι πρώτοι 5 αριθμοί παριστάνουν την προοδευτική μεταμόρφωση ή κάθοδο του Απόλυτου μέχρι τον κόσμο της ύλης και της μορφής. Η πρώτη άγνωστη Αιτία (Μηδέν ή Μονάδα) γίνεται διαδοχικά η αιτία της δυαδικής διαφόρισης (Δυάδα), της οργάνωσης (Τριάδα), της μορφής (Τετράδα) και της Ζωής (Πεντάδα). Με την Εξάδα τώρα αρχίζει ένα νέο, ανοδικό τόξο επιστροφής στη Μονάδα με τη συμπλήρωση των υπόλοιπων αριθμών μέχρι τη Δεκάδα, που δεν είναι παρά μια ειδική σύλληψη της Μονάδας.
Η ΕΠΤΑΔΑ αντιπροσωπεύει τη νόηση, τη τελεσφορία και χαρακτηρίζεται από τους Πυθαγορείους σαν: Αμήτωρ (χωρίς μητέρα) και Παρθένος (διότι προέρχεται μόνον από τη Μονάδα), Τελεσφόρος, Τύχη και Σεπτάδα (γιατί είναι σεβαστή). Αντιπροσωπεύεται από την Αθηνά. Ο Πρόκλος λέει ότι εικόνες της Αθηνάς είναι το 3 και το 7, το 3 γιατί αυτή είναι νοερά και στραμμένη προς τον εαυτό της και τη Μονάδα και το 7 γιατί η Αθηνά προήλθε από τον μοναδικό Πατέρα, ή όπως σημειώνει ο Ιάμβλιχος από την κεφαλή των αριθμών, δηλαδή το 1
Σύμφωνα με τον Ιάμβλιχος, ο Δημιουργός έλαβε σαν όργανο, θεμελιώδη αρχή και σαν ισχύ της δημιουργίας την Επτάδα.
Αριθμοσοφικά: 1+2+3+4+5+6+7 = 28 και 8+2=10 ή 1+0=1.
Η ΟΓΔΟΑΔΑ είναι ο πρώτος και ο μoναδικός κύβος μέσα στη δεκάδα. Λόγω της σημασίας της στη μουσική αρμονία (ογδόη, οκτάβα) ονομάζετο Παναρμόνια. Ονομαζόταν επίσης Μητέρα, Ρέα και Κυβέλη, γιατί είναι ο κύβος του 2, το οποίο αντιπροσωπεύει κατ’ εξοχήν τη θηλυκότητα και τη γονιμότητα. Σύμφωνα με το Φιλόλαο ο έρωτας και η φιλία, ή η σκέψη και η φαντασία συναντώνται στα όντα που έχουν σχέση με τον αριθμό 8. Με άλλα λόγια, αφού τα όντα ανέπτυξαν νόηση στην έβδομη φάση της δημιουργίας, στην όγδοη φάση εκδηλώνουν συμπαθητικά συναισθήματα και αναπτύσσουν μεταξύ τους σχέσεις όπως η αγάπη και η φιλία. Ο αριθμός 8 ήταν αφιερωμένος στον Διόνυσο που είχε γεννηθεί τον 8ο μήνα.
Η ΕΝΝΕΑΔΑ αντιπροσωπεύει ένα νέο κύκλο εκδηλώσεων. Ετυμολογικά συνδέεται με τη μονάδα (ενάδα) που κατέχει το άλλο άκρο της δεκάδας. Ο εννέα είναι ο μεγαλύτερος αριθμός μέσα στην δεκάδα και το τέλος της πρώτης σειράς των αριθμών που από κεί και πέρα επαναλαμβάνεται, («Ανυπέρβλητον Πέρας»). Την ονόμαζαν Ωκεανό (γιατί περιβάλει τους άλλους αριθμούς της δεκάδας) και Ορίζοντα (γιατί τους περιορίζει). Θεωρείται σαν τρεις φορές τέλεια, γιατί περιέχει δυο κύβους, το 1 και το 8 και είναι η ίδια ένα τέλειο τετράγωνο. Την ονόμαζαν επίσης Προμηθέα, Ομόνοια, Τερματισμό, Άθροισμα, Ανεικία (αδιαφιλονίκητη), Ειλικρίνεια, Ομοίωση, Ήφαιστο, Ήρα, Εκάεργο (επειδή εμποδίζει, αποκλείει την περαιτέρω πρόοδο των αριθμών), Κόρη, Υπερίωνα, Τερψιχόρη και Τελεσφόρο. Θεωρείται το έμβλημα της ύλης που, αν και διαφοροποιείται, δεν καταστρέφεται ποτέ. Έτσι ο αριθμός 9 όταν πολλαπλασιάζεται με οποιονδήποτε αριθμό αναπαραγάγει τον εαυτό του μέσα στο άθροισμα των ψηφίων του παραγόμενου αριθμού.
Η ΔΕΚΑΔΑ, που αποτελεί το άθροισμα της Τετρακτύος, συμβολίζει ένα νέο κύκλο δημιουργίας. Ο Ιάμβλιχος λέει ότι η βασική ιδιότητά της είναι η ικανότητα να ανακυκλώνει η ίδια τον εαυτό της. Γι αυτό και χρησιμοποιήθηκε σα μέτρο και σα γνώμονας. Οι Πυθαγόρειοι την ονόμαζαν Κόσμο, Ουρανό (Δεκάδα = Δεχάδα από το ρήμα δέχομαι), Πάνα, Ειμαρμένη, Θεό, Φάνη, Ήλιο, Αιώνα, Κράτος, Παντέλεια, Πίστη, Ανάγκη και Κλειδούχο.
Ο Πρόκλος σημειώνει τα εξής στην “Πολιτεία” του Πλάτωνα: “Ας πούμε λοιπόν ότι η Μονάδα ταιριάζει στους θεούς, γιατί περιέχει ενιαία τις αιτίες όλων των πραγμάτων και η Δεκάδα, επειδή είναι μια μονάδα δεύτερης τάξης, στους Δαίμονες (Δαήμονες=Γνώστες και όχι με τη Χριστιανική έννοια), ενώ η Εκατοντάδα, μια και είναι τρίτης τάξης, στις ανθρώπινες ψυχές. Διότι αν η δεκάδα υψωθεί στο τετράγωνο καταλήγει στην εκατοντάδα, όπως και το γένος των Δαιμόνων, συνελισσόμενο στον εαυτό του και παραμένοντας στον εαυτό του, γεννά με τη βοήθεια της Αιτίας των πάντων τις ανθρώπινες ψυχές”.
Στον “Τίμαιο” ο Πρόκλος πάλι λέει: “Η Τετράδα περιελάμβανε μέσα της τα πάντα, όπως και η Δεκάδα, αλλά η μία τα περιελάμβανε ενωμένα (συνθετικά), ενώ η άλλη διαιρεμένα. Αν και η Δεκάδα περιέχει όλα όσα και η τετράδα, εντούτοις επειδή τα περιέχει διαιρεμένα, είναι ατελέστερη της τετράδας. Γιατί κάθε τι που είναι πλησιέστερα στη μονάδα είναι και τελειότερο και όσο μικραίνει το μέγεθος τόσο μεγαλώνει η δύναμη (ή ποιότητα)”.
Η ΕΝΔΕΚΑΔΑ είναι το σύμβολο της εσωτερικής διαμάχης και της δυσαρμονίας. Παριστάνει τον πειρασμό, τον Εωσφόρο. Προστιθέμενη θεοσοφικά (1+1=2) μας δίνει την ιδέα της αντίθεσης, ή ανταγωνισμού που εκδηλώνεται ανάμεσα στην πρωταρχική Μονάδα του Ενοποιημένου Κόσμου και μιας άλλης ατομικοποιημένης μονάδας, που ενεργεί σα μια ανεξάρτητη μονάδα.
Η ΔΩΔΕΚΑΔΑ είναι σύμβολο του ζωδιακού κύκλου και του δωδεκάθεου. Παριστάνει τα Τέσσερα Στοιχεία της φύσης σε μια τριπλή σημασία τους. Όπως αναφέρει ο Πρόκλος στα σχόλιά του πάνω στην “Πολιτεία” του Πλάτωνα, “από αυτούς τους δυο αριθμούς (τον 3 και το 4, που το γινόμενό τους δίνει 12), ο 3 οδηγεί προς τη τελείωση (τελεσιουργός) κι επαναφέρει στις αρχές, ενώ ο 4 είναι γόνιμος, προσφέρει μια βάση εκδήλωσης και είναι συγχρόνως εναρμόνιος. Επειδή λοιπόν η Δωδεκάδα προήλθε από τους δυο αυτούς αριθμούς, αφ’ ενός αντιπροσωπεύει την επιστροφή της ψυχής προς τα πάντα, τόσο προς τη νοερή, όσο και προς την ατομικοποιημένη ζωή και αφ’ ετέρου δρα για τη σταθερή και αμετάβλητη διατήρηση του σώματος και για την αρμονική σύσταση τόσο της ψυχής που αυτή χρησιμοποιεί, όσο και του σώματος που είναι το όργανό της”.
Αναφέρει πάλι στον “Τίμαιο” τα εξής για τους δώδεκα Ολύμπιους θεούς: “Επειδή το σχήμα της ψυχής είναι όπως ένα Χ και η μορφή της είναι δυαδική (γιατί η τομή των δυο ημικυκλίων του Χ γίνεται σε δυο μέρη, αλλά και γιατί το ίδιο το Χ αποτελείται από την τομή δυο αντίρροπων ημικυκλίων) κι επειδή η Δυάδα πολλαπλασιαζόμενη με την Εξάδα, που είναι ο πρώτος θεμελιώδης αριθμός του Χ (600) δίνει τη Δωδεκάδα, μπορούμε να συμπεράνουμε την ύπαρξη των 12 αυτών αρχικών πρώτων ψυχών (τους 12 Ολύμπιους θεούς)”.
Η Ετυμολογική και Αριθμητική Αξία των Ονομάτων των Ολυμπίων Θεών.
Σύμφωνα με το Γερμανό φιλόλογο και γλωσσολόγο Georg Curtius (1820-1885), η λέξη Όλυμπος προέρχεται από τη ρίζα – λαμπ – και ερμηνεύεται σαν ο ολολαμπής, ολόλαμπρος ή ολόλευκος (θεωρεί το υ αιολικό). Οι Ολύμπιοι θεοί είναι έτσι οι Λαμπεροί, Λάμποντες Θεοί.
Ζευς ή Δίας
Την ετοιμολογική ρίζα της ύπατης αυτής αρχής και διάνοιας του κόσμου, με παραλλαγές ίσως του πρώτου γράμματος, μπορούμε να τη βρούμε σε όλους βασικά τους ύψιστους θεούς της αρχαιότητας. Μερικοί ετυμολογούν το όνομά του σε σχέση με τη ζωή και το ερμηνεύουν έτσι σαν ο «Ζωοδότης». Άλλοι το συνδέουν με το ρήμα «Ζεύγνυμι» και την αποκατάσταση από αυτόν, μετά την επανάστασή του εναντίον του πατέρα του, της ουράνιας Τάξης και Αρμονίας.
Το Όνομά του θεωρείται ένα από τα κατεξοχήν Ονόματα Δύναμης και η σωστή προφορά του με κραδασμό, έμνευση και συναίσθημα, μπορεί να επιφέρει συγκεκριμένα θαυμαστά αποτελέσματα.
Η αριθμητική αξία του Ονόματός του είναι 612 ή με αριθμοσοφική αναγωγή ο αριθμός 9. Ο Θ. Μανάς έχει παρατηρήσει ότι 612=2Χ306 όπου 306 είναι η αριθμητική αξία της λέξης Γαλαξίας και υποστηρίζει με αυτό ότι ο Δίας είναι διπλάσιος του Γαλαξία κ.ο.κ. Στις άλλες πτώσεις το Όνομά του δίνει τις εξής αριθμητικές αξίες: Διός =284, Διί =24, Δία =15 και Ζευ=412. Το 284 είναι επίσης η αριθμητική αξία των λέξεων Θεός, Άγιος, Αγαθός κ.λ.π.
Η άνασσα Ήρα θεωρείται ετυμολογικά ότι παράγεται με αναγραμματισμό της λέξεως αήρ (κατ’ άλλους από τη λέξη ερατή ή Έρα = γη). Είναι η Θεά του στοιχείου της γης, χωρίς να είναι όμως η ίδια η γη σα σώμα (που είναι η Ρέα-Γαία), ή σα δύναμη (που είναι η Δήμητρα). Είναι επίσης η θεά του αέρα, της ατμόσφαιρας και γενικά ένα διάμεσο ανάμεσα στον ουράνιο κόσμο και στα γήινα πράγματα. Μυστικιστικά αντιπροσωπεύει τη ψυχή και την εκδήλωση της ζωής πάνω στη γη.
Η αριθμητική της αξία είναι 109 ή αριθμοσοφικά 10 ή ακόμα 1.
Μαζί με το Δία δίνουν το συνολικό αριθμό 721 ή αριθμοσοφικά 10 ή 1
Ο Σεισίχθων Ποσειδώνας παράγεται από το πότος ή πόντος ή ποταμός και είναι συνεπώς ο θεός του υγρού στοιχείου, της θάλασσας, των λιμνών, των ποταμών και των πηγών ή κατά άλλους από το πόσις και δούναι ή ακόμα από το είδη ποιών. Αντιπροσωπεύει τη δύναμη του υγρού στοιχείου, τη ρευστότητα, την αέναη κίνηση του εκδηλωμένου κόσμου καθώς επίσης το κόσμο των ανθρωπίνων συναισθημάτων.
Η αριθμητική αξία του ονόματός του είναι 1219 και αριθμοσοφικά 13 ή 4
Η Γλαυκώπις Αθήνη, είναι η θεά της Σοφίας, της υγείας, αλλά και της κεραμικής και των άλλων οικιακών τεχνών. Ακόμα είναι μία πολεμική θεά, με γνώμονα όμως το δίκιο και τη φρόνηση (πολεμική και φιλόσοφος λέει ο Πλάτων) και συγγχρόνως φιλειρηνική (ειρηνοφόρος). Ετυμολογείται από τη ρίζα αίθ-, από την οποία παράγεται και η λέξη αιθήρ ή από το ρήμα αθρείν (βλέπειν) ή ακόμα από το στερητικό α και θήνη (δηλαδή η αθήλαστη). Νεώτεροι όμως γλωσσολόγοι θεωρούν ότι το όνομά της έχει Πελασγική προέλευση και ότι σήμαινε τη θεά της Κεραμικής.
Όπως παρατηρεί ο Βλάσσης Ρασσιάς η επίκλησή της «εξασφαίζει αδιαπέραστη άμυνα κατά των ψυχικών επιθέσεων και την επιστροφή τους εις το πολλαπλάσιο πίσω στη πηγή τους».
Η αριθμητική της αξία είναι σαν Αθήνη 76 και σαν Αθηνά 69. Η «Γλαυκώπις Αθήνη» έχει αριθμητική αξία 1620 ενώ οι λέξεις Θεά Αθηνά = 84 =7Χ12
Η Κύπρια Αφροδίτη, που γεννήθηκε από τον αφρό των κυμάτων, όπως μαρτυρεί και το όνομά της (η αναδυομένη από τον αφρό) είναι η θεά του έρωτα, της γονιμότητας, της βλάστησης και της άνθησης καθώς και της ομορφιάς. Διακρίνονται φιλοσοφικά δυο όψεις της: Η αρχαιότερη Ουράνια Αφροδίτη, η θεά του νόμιμου έρωτα και του συζυγικού δεσμού και η Πάνδημη Αφροδίτη, η θεά των ελευθέρων και των αγοραίων ερώτων και η προστάτιδα των πορνών. Παρουσιάζει επίσης και μια χθόνια πλευρά σαν προστάτιδα των ψυχών των νεκρών.
Η αριθμητική της αξία είναι 993 και αριθμοσοφικά 22 ή 4
Ο Απόλλων είναι ο μεγάλος διαφωτιστής θεός της θεραπευτής, της Μαντικής, της δημιουργικής έμπνευσης και της μουσικής. Είναι επίσης προστάτης της νεότητας, της υγείας και θεός αλεξίκακος ή ακόμα πολεμικός. Το όνομά του ετυμολογείται από το στερητικό Α και το πολλών δηλαδή ο όχι για τους πολλούς. Μια άλλη ενδιαφέρουσα ετυμολογία δίνει ο Πλάτων στον «Κρατύλο».
Η αριθμητική του αξία είναι 1061. Ο Θ. Μανιάς παρατηρεί ότι αν προσθέσουμε όλες της πτώσεις της λέξεως ανήρ βρίσκουμε πάλι 1061. Αλλά και Ιάσων =1061, μήπως γιατί ήταν πολύ ωραίος σαν τον Απόλλωνα;
Η θεά Άρτεμις ετυμολογείται από το επίθετο αρτεμής (= άρτιος, σώος και αβλαβής), ίσως από το αήρ + τέμνω. Είναι η θεά της άγριας φύσης, της παρθενίας και του κυνηγιού. Όπως αναφέρει ο Βλάσης Ρασσιάς «σε αυτήν ανήκουν σα «Χθονία και Παμβασίλεια» θεά όλα τα ψυχικά κέντρα του πλανήτη Γη και αντιπροσωπεύει το πνεύμα του θεραπευτικού «σαμανισμού» της μητριστικής εποχής με έμφαση στις ψυχικές θεραπείες». Είναι η κατεξοχήν προστάτιδα των γυναικών.
Η αριθμητική της αξία είναι 656 ή θεοσοφικά 17 ή 8. Ο Θ. Μανιάς παρατηρεί ότι ο λόγος Απόλλων προς Άρτεμις =1061:656 δίνει το Χρυσό Αριθμό Φ, με τον Απόλλωνα ν’ αντιστοιχεί στο μεγαλύτερο τμήμα της Χρυσής τομής.
Ο αγγελιαφόρος των θεών θεός Ερμής ετυμολογείται από το ρήμα είρω (αναγγέλλω), απ’ όπου ερέας και κατά πλεονασμό του γράμματος μ Ερμέας και με συναίρεση Ερμής ή κατά άλλους από το έρυμα (λόγο). Είναι ο θεός της νόησης και της επικοινωνίας, αλλά και αλεξίκακος και αποτροπιαίος θεός. Του αποδίδονταν τα «ερμαία» (παντός λογής τυχαία ευρήματα), από την οποία ιδέα εξελίχθηκε και σαν «αγοραίος» και «κερδώος» θεός και προστάτης του εμπορίου. Αντιπροσωπεύει μυστικιστικά το Θείο Δημιουργικό Λόγο.
Η αριθμητική του αξία είναι 353 ή θεοσοφικά 11 ή 2, που δεν ταιριάζει όμως σε αυτόν
Το ασυναίρετο Ερμέας έχει αριθμητική αξία 351 και με θεοσοφική αναγωγή 9
Ο θεός του πολέμου Άρης παράγει το όνομά του από το ρήμα αιρώ (κυριεύω, κατακτώ), ή από τη λέξη αρά (βλάβη, πλήγμα). Είναι ο θεός της άγριας σύγκρουσης και βιαιότητας (ανδροφόνος, αιμοχαρής). Εκπροσωπεί το αχαλίνωτο πάθος και την άμετρη επιθετικότητα και αγριότητα, μαζί και τολμηρότητα. Η ασυγκράτητη φύση του μπορεί να μετριασθεί μόνο με την ερωτική ενέργεια ή αγάπη της Αφροδίτης και τότε από τη σύζευξη των δυο αυτών αντιθέτων παράγεται η Αρμονία. Η μόνη που μπορεί να τον κατανικήσει στο πεδίο της σύγκρουσης είναι η Αθηνά, η θεά της Σύνεσης και της Σοφίας.
Η αριθμητική του αξία είναι 309 ή θεοσοφικά 12 ή 3
Ο Θεός Ήφαιστος ετυμολογείται κατά μερικούς από το αφή και εστία ή από το άπτω ή αϊστάω (αφιστάω, α-Fι-στάω, αφανίζω) ή το «φάω» και «ίστωρ» (ο μεγάλος δάσκαλος στη γνώση του φωτός) ή από το Φαίστος=λάμπων με την πρόσληψη του η.
Είναι ο θεός του στοιχείου του πυρός, η φλόγα της Δημιουργίας και ο τεχνουργός των θεών.
Η αριθμητική του αξία 1289 ή θεοσοφικά 20 ή 2
Η παρθένος θεά Εστία ετυμολογείται από το ρήμα εστάναι (του ίστημι) ή από το «εύω» (ανάβω) ή ακόμα από το εσσία (ουσία). Είναι προστάτιδα των ανθρώπινων σπιτικών, αλλά και της πόλης, της οικογένειας και της Ασυλίας. Το ιερό πυρ της έπρεπε να διατηρείται άσβεστο στον οίκο ή στο Πρυτανείο για να τα προστατεύει συνεχώς από κάθε κακό.
Η αριθμητική αξία της είναι 516 ή 12 ή 3
Η θεά Δήμητρα ετυμολογείται από το Δα-Μάτερ ή η Μητέρα Γη. Δεν είναι όμως το σώμα της Γης, που συμβολίζεται με τη θεά Ρέα, αλλά η η ψυχή ή δύναμη της γης. Είναι επίσης η θεά της βλάστησης, της γονιμότητας και αναπαραγωγής και με τη κόρη της Περσεφόνη συμβολίζει τη κυκλική εκδήλωση της ύπαρξης μέσα από τη ζωή, θάνατο και επαναγέννηση.
Η αριθμητική αξία της είναι 468 (Δημήτηρ) ή 461 (Δήμητρα).
Ο θεός Διόνυσος ετυμολογείται σαν ο γιός ή ο νους του Δία. Εξωτερικά αντιπροσωπεύει το ενστικτώδες τμήμα του ανθρώπους που ξεπερνά τους συνηθισμένους κοινωνικούς περιορισμούς και εσωτερικά το θείο εκείνο σπινθήρα μέσα του που καθαγιάζει την υπόλοιπη τιτανική, ζωώδη φύση και το οποίο μπορεί να τον άγει μέσω της μυστηριακής οδού προς τη θέωση. Έχει πολλούς συμβολισμούς και αντιστοιχίες με το Χριστό. Είναι ένας θνήσκων αλλά και ανασταινόμενος θεός που αντιπροσωπεύει τη πνευματική πορεία από το ανθρώπινο προς το θείο, αλλά και από τη Μονάδα προς το Πολλαπλό. Είναι ο Απελευθερωτής θεός, ο Έλληνας Θεάνθρωπος. Είναι τελικά ο Θεός που ενθρονίζεται από το Δία σαν ο μέγιστος βασιλιά όλων των κοσμικών θεών σηματοδοτώντας μια νέα περίοδο για το κόσμο.
Η αριθμητική του αξία είναι 1734 και θεοσοφικά 15 ή 6
Παρεπέμουμε σε άλλες ενδιαφέρουσες ετυμολογικές ερμηνείες των θεϊκών αυτών ονομάτων στον «Κρατύλο» του Πλάτωνα. Ας σημειώσουμε ακόμα ότι υπάρχουν και άλλα εσωτερικά, απόκρυφα ονόματα των Ολυμπίων Θεών, γνωστά μόνο στους μυημένους. Αυτά είναι κατεξοχήν Ονόματα Δύναμης. Τα προηγούμενα αν και τα θεωρήσαμε a-priori «ορθά» και «αντικειμενικά», είναι στη πραγματικότητα «εξωτερικά» και οι αριθμητικές αξίες τους και οι θεοσοφικές τους αναγωγές δε δίνουν πάντα ότι θα αναμέναμε από αυτά.
Βιβλιογραφία Πηγών και Πληρέστερης Μελέτης
«Εις Πολιτείαν” και “Εις Τίμαιον”, του Πρόκλου
Εννεάδες, του Πλωτίνου, Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος
Περί Αριθμητικής, Νικόμαχου Γερασηνού
Τα Θεολογούμενα της Αριθμητικής, του Ιάμβλιχου, Εκδόσεις Σφιγγός
Περί Πρώτων Αρχών, Δαμάσκιου, Εκδόσεις Σφιγγός
Μυστική Θεολογία V (Περί Θείων Ονομάτων), του Διονύσιου Αρεοπαγίτη
Θεογνωσία, του Π.Γκράβιγγερ, Εκδόσεις Σφιγγός
Ο Πυθαγόρας και η Μυστική Διδασκαλία του Πυθαγορισμού, του Π.Γκράβιγγερ. Εκδόσεις Σφιγγός
Αριθμοσοφία, του Γουίλιαμ Γουέστκοτ, Πύρινος Κόσμος
Ο Αριθμός και η Αρίθμησις ανά τους Αιώνας, Κωνστ. Λουκάς, 1935
Περί των Πατρών Θεών, Βλάση Ρασσιάς, Ανοιχτή Πύλη
Ζευς, Βλάση Ρασσιά, Ανοιχτή Πύλη
Τα Άγνωστα Μεγαλουργήματα των Αρχαίων Ελλήνων, Θ. Μανιά, Πύρινος Κόσμος
Κρατύλος, του Πλάτωνα, Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος
Φίληβος, του Πλάτωνα, Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος
Παρμενίδης, του Πλάτωνα, Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος
Η Δονητική των Γραμμάτων, Ε.Ο.Α.Μ, Δίον
Η Γένεση κατά τους Αρχαίους Έλληνες, Α. Γονιδέλλης, Πύρινος Κόσμος
ποκεκαλυμμένη Ίσιδα, Ε.Π. Μπλαβάτσκυ, Εκδόσεις ΙάμβλιχοςΗ Μυστική Διδασκαλία, Ε.Π. Μπλαβάτσκυ, Εκδόσεις Ιάμβλιχος
Εγκυκλοπαίδεια Ηλίου.
The Gods of the Egyptians, by E.A. Wallis Budge, Dover Publications, 1969Δημήτριος Ευαγγελόπουλος