Διαβάζοντας τις σημερινές ειδήσεις στάθηκα λίγο σε μια είδηση από τον Βόλο. Νεαρός ζήτησε από οδηγο ταξι να του ψωνίσει σουβλάκια, μια σοκολάτα και ένα κουτί προφυλακτικά γιατί είχε περάσει η ώρα και δεν μπορούσε ο ίδιος να βγει έξω λόγω της νυχτερινής απαγόρευσης της κυκλοφορίας. (Δείτε εδώ την είδηση)
Ο ταξιτζής ευτυχώς τον εξυπηρέτησε με προθυμία αλλά η ιστορία αυτή μου θυμησε ιστορίες φαντάρων στην ελληνική επαρχία που παραγγέλνουν σουβλάκια και ζητάνε από τον ντελιβερα να τους πάρει και ένα πακέτο τσιγάρα καθώς εκείνοι δεν μπορούν να βγουν έξω.
Έτσι κατάντησε και εμάς η ζωή μας; Μια θητεία με άγνωστη ημερομηνία λήξης;
Και εντάξει, ο νεαρός από το Βόλο είχε χρήματα και μπορούσε να πληρώσει το ταξι. Κάποιος άλλος όμως που έχει μετρημένα τα λεφτά του για να περάσει όσες περισσότερες μέρες μπορεί τι μπορεί να κάνει τα βράδια;
Μπορεί να επιλέξει να ψωνίσει μόνο τα σουβλάκια που σιγουρα έχουν ντελίβερι, αλλά τα δυο άλλα αγαθά θα πρέπει να τα στερηθεί και κατά συνέπεια να στερηθεί και την απόλαυση που θα του πρόσφεραν στις δύσκολες ώρες της καραντίνας.
Πως έχουν εγκλωβιστεί οι ζωές μας έτσι; Τι λάθη έγιναν; Φταίει μόνο η πανδημία ή και οι άνθρωποι;