Γράφει η Ναυσικᾶ Παπαϊωάννου
Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία, ὅτι μπροστά στόν κίνδυνο οἱ ἐναπομείναντες Ἕλληνες αἰσθανόμαστε τήν ἀνάγκη νά κινητοποιηθοῦμε. Καί ὅπως φαίνεται, εἴμαστε ἀκόμη ἀρκετοί, γιά νά δώσουμε ἕνα δυναμικό παρόν.
Ὅμως, ὅπως ἐπεσήμανε καί ὁ ἐθνικός μας μουσουργός Μ. Θεοδωράκης, ἡ ἐπίθεση κατά τῆς Ἑλλάδος, αὐτήν τήν φορά ἔχει μιά ἰδιαιτερότητα. Ὁ ἐχθρός προέρχεται ἀπό μέσα καί ὄχι ἀπό ἔξω. Καί θεωρεῖ ὅτι αὐτός ὁ ἐχθρός εἶναι ἕνας καρκῖνος, πού ἀναπτύσσεται μέσα στό σῶμα τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας καί ὅτι ἡ κατάστασις σώζεται, ἐάν τά ὑγειῆ κύτταρα περάσουν στήν ἀντεπίθεση.
Δυστυχῶς, δέν φαίνεται νά εἶναι τόσο ἁπλᾶ τά πράγματα. Ἴσως ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, δέν θελήσαμε ποτέ νά δοῦμε ὅτι ὁ καρκῖνος βρίσκεται μέσα στόν καθέναν μας ξεχωριστά. Ἄλλος λίγο ἄλλος πολύ πάσχουμε ὅλοι, ἐπειδή ἀκριβῶς δεχόμαστε νά εἴμαστε καλοί – κακοί, ὅπως λέει καί δέν φροντίσαμε ποτέ νά τελειωθοῦμε. Καί φυσικά, μέ τό νά παραμένουμε αἰωνίως μέ τά ἐλαττώματά μας (ἀεί παῖδες), σκάψαμε τόν λάκκον μας καί φθάσαμε ἐδῶ πού φθάσαμε.
Ὅταν λοιπόν μιλᾶμε γιά ἀντεπίθεση, πρέπει νά σκεφθοῦμε καλά, ποῦ θά τήν στρέψουμε, γιά νά εἶναι ἀποτελεσματική.
Τό νά ἀντεπιτεθοῦμε στήν συνωμοσία καί στούς συνωμότες, πού ἐπί αἰῶνες στήνουν προσεκτικά τά σχέδιά τους πατώντας πάνω στίς ἀδυναμίες καί τά ἐλαττώματά μας, εἶναι οὐτοπία. Θά τρέχουμε καί πάντα μπροστά μας θά εἶναι, ἀφοῦ ὅλη τους ἡ ἐπιτυχία στηρίζεται, στό ὅτι μᾶς χειρίζονται μέσῳ αὐτῶν ἀκριβῶς τῶν ἀδυναμιῶν καί ἐλαττωμάτων μας.
Ἡ μόνη σωτηρία εἶναι, κοντά στά ἄλλα, νά ἐπικεντρωθοῦμε στήν ἀφομοίωση τῶν ἐλαττωμάτων μας. Γιατί χωρίς αὐτήν τήν ἐσωτερική μας βελτίωση, δέν μποροῦμε νά ἐμποδίσουμε νά γίνουν πράξη τά σχέδιά τους. Μόνον ἐάν ἐξαλείψουμε τά εὐάλωτα σημεῖα μας, μποροῦμε νά τούς ἀναχαιτίσουμε. Μέ ἄλλα λόγια, μόνον ἐκεῖνος πού μπορεῖ νά ἐξαγνιστεῖ καί νά γίνει πνευματικά τέλειος εἶναι νικητής καί οὐδείς μπορεῖ νά ἐξαλείψει τήν ταυτότητά του.
Αὐτό ἦταν καί τό χρέος τοῦ κάθε Ἕλληνα καί ἐξακολουθεῖ νά εἶναι. Αυτή εἶναι καί ἡ πραγματική του ταυτότητα, ἐάν θέλει νά παραμείνει στήν ἱστορία καί ὄχι ἁπλῶς νά εἶναι καλός – κακός, πρᾶγμα τό ὁποῖον δείχνει στασιμότητα. Γιατί τό χαρακτηριστικό τοῦ Ἑλληνα εἶναι τό ὅτι ἐξελίσσεται ἀενάως δημιουργώντας διαρκῶς τήν συνέχεια τοῦ πολιτισμοῦ.
Ἐάν λοιπόν θέλουμε μία πραγματική ἀφύπνηση πού νά ἐκπροσωπεῖ τόν αἰώνα μας, ἄς κυττάξουμε νά ἀναζητήσουμε στόν τόπον μας τούς συνειδητά πνευματικούς ἀνθρώπους, πού σημάδεψαν τήν ἐποχή μας καί μποροῦν νά μᾶς καθοδηγήσουν – καί πού τό συγγραφικό τους ἔργο θάφτηκε ἐπιμελῶς, ὅπως π.χ. τῆς συγγρραφέως Σοφίας Ἄτζακα – καί ἄς κυρήξουμε γενική ἀντεπίθεση στόν ἐγωκεντρισμό μας.
Μόνον ἔτσι, ἀποκτώντας σοφία καί διάκριση, θά μπορέσουμε μέ τήν διδαχή μας καί τό παράδειγμά μας, νά διασώσουμε καί στήν νεολαία μας τήν ἐθνική μνήμη καί νά τήν βοηθήσουμε νά ἀναπτύξει ἰσχυρές ἀντιστάσεις στήν διαβρωτική ἐπίδραση μιᾶς ξεπουλημένης παιδείας.