Η Ελλάδα ως ηθική δύναμη στην περιοχή ενάντια στην κατοχή, τον εποικισμό, τη γενοκτονία.

Του ΠΑΥΛΟΥ ΤΟΥΜΑΝΙΔΗ*
ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΣΥΡΙΑΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΒΟΥΛΗ ΗΠΑ-ΙΣΡΑΗΛ-ΤΟΥΡΚΙΑΣ
Ο πόλεμος ως ανάσα στην αναπαραγωγή του καπιταλισμού αποτελεί μια έσχατη αλλά αναγκαία διέξοδο. Ειδικά όταν το σύστημα διέρχεται θανάσιμη κρίση. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός θα χρησιμοποιήσει τη στρατιωτική βία και το κουρέλιασμα του διεθνούς δικαίου ως σφραγίδα και ταυτότητα της εμβέλειάς του. Το δίκαιο του ισχυρότερου θα λειτουργήσει ωμά για την ενοποίηση του δυτικού κόσμου στην ‘‘προς Ανατολάς επέκτασή του”. Το ανοικτό στοίχημα των ΗΠΑ – Ισραήλ για πολεμικό κτύπημα στο Ιράν, η διατήρηση του Ιράκ υπό τον έλεγχο μιας μεταμοντέρνας κατοχής, ο εξορισμός της Ρωσίας από την ανατολική Μεσόγειο και η ποινικοποίηση κάθε συμμαχίας μαζί της από κράτη της περιοχής,η διαφαινόμενη περικύκλωση της Κίνας, κλιμακώνουν τη διακοπείσα λόγω της στρατιωτικής ήττας του Ισραήλ στο Λίβανο το 2006, εκτύλιξη του σχεδίου της Μεγάλης Μέσης Ανατολής.
Διόλου τυχαία αυτή η κλιμάκωση συναπαντάται με τη θεσμική εκτράχυνση του νεοφιλελεύθερου χαρακτήρα της ΕΕ, που επιταχύνει την εκκαθάριση ”άχρηστων΄’ χωρών και λαών. Κάθε υποψία δικαιοπρακτικής λειτουργίας της ΕΕ καταλύεται. Πληροφορούμαστε λοιπόν (20/11/12) ότι μετά την Ευρωπαϊκή Ένωση (!) και η Βρετανία αποφάσισε να αναγνωρίσει επισήμως το Συριακό Εθνικό Συνασπισμό ως μόνο νόμιμο εκπρόσωπο του συριακού λαού! Αποτελεί πρωτοφανές γεγονός στα ιστορικά-διπλωματικά χρονικά να παρακάμπτεται η νόμιμη κυβέρνηση μιας χώρας υπέρ μιας ξενοκίνητης αυτοπροσδιοριζόμενης “αντιπολίτευσης“. Συνιστά αυτή η εξέλιξη μείζον θεσμικό πραξικόπημα. Η ΕΕ, για να έχει μερτικό της λείας στην περιοχή με νεοαποικιακό – γκανγκστερικό τρόπο, ισοπεδώνει κάθε έννοια διεθνούς δικαίου. Η Ελλάδα, αλήθεια, με ποιον τρόπο επωφελείται απ’ αυτήν την εξέλιξη; Ποιος αποφάσισε γι’ αυτό; Με ποια κριτήρια; Προφανώς, η τροϊκανή κηδεμονία θεωρεί ως αυτονόητη την ελληνική συμφωνία σε ιμπεριαλιστικές αποφάσεις, ακόμα και σε βάρος των εθνικών συμφερόντων θεωρώντας τη χώρα αιχμάλωτη, κυριολεκτικά “αποικία χρέους“.
Πλανάται ένας χυδαίος ευρωποκεντρισμός, υποδαυλιζόμενος ήδη από τον πόλεμο στο Ιράκ μέσω κυρίως της σοσιαλδημοκρατίας, στηριγμένος στην προσδοκία της περαιτέρω εκμετάλλευσης του Τρίτου κόσμου για τη τροφοδότηση της καταναλωτικής δυνατότητας στη Δύση. Η παράταση της κρίσης θα παροξύνει το φαινόμενο: πόλεμος των πολιτισμών με έπαθλο τους ενεργειακούς πόρους, βίαιη εκδυτικοποίηση και εξανδραποδισμός των απείθαρχων. Ρατσιστικό Ισραήλ και Κεμαλική Τουρκία σαν πρακτορεία του ιμπεριαλισμού χρησιμοποιούν τη ναζιστική πρακτική του ζωτικού χώρου απροκάλυπτα, σε αντιστρόφως ανάλογη πορεία με την παρεμβατική δυνατότητα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Ο περιορισμός της τελευταίας σ΄ ένα συνδικαλιστικού τύπου θεματολόγιο θα πιστοποιεί τη χρησιμότητά της ως πλουραλιστικό άλλοθι του συστήματος. Η υποβάθμιση έως και εγκατάλειψη της προτεραιότητας της εθνικής ανεξαρτησίας των λαών θα την καταστήσει ουραγό των σχεδίων της” παγκόσμιας διακυβέρνησης”.
Στην ακραία εκδοχή του αυτό το φαινόμενο εκφράζεται με την στρατηγική σύγκλιση των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ βάσει του προγράμματος ΕΕ-ΔΝΤ που χρησιμεύει σαν πολιτικός πειθαναγκασμός παγίωσης της εξάρτησης και γεωπολιτικής ακύρωσης του ρόλου της χώρας. Καθόλου τυχαία άλλωστε ένας σκληρός νεοσυντηρητικός-νεοφιλελεύθερος πυρήνας, μια δεκαετία και πλέον πρωτοστατεί στην υποτελή προσαρμογή της εξωτερικής μας πολιτικής από τις συμφωνίες Μαδρίτης-Ελσίνκι μέχρι το σχέδιο Ανάν και την Τουρκική ένταξη στην ΕΕ. Μαχόταν υπέρ του Ευρωσυντάγματος και των μνημονίων, για την συμπληρωματική -παθητική θέση της χώρας στην κατανομή ισχύος της περιοχής. Κάθε παραδοσιακό αντίβαρο της πολιτικής μας έναντι της μονομερούς αναφοράς μας στη Δύση εξαφανίστηκε: Οι σχέσεις με τη Ρωσία, την Κίνα ,τον Αραβικό κόσμο, το Ιράν, ακόμα και την Αρμενία! Κοινός διαχρονικός παρανομαστής αυτού του αμερικανόδουλου μπλοκ με αρχηγό το Γιωργάκη είναι η ευρωατλαντική ολοκλήρωση, η αποδυνάμωση της εθνικής κυριαρχίας και συνακόλουθα της δημοκρατικής νομιμοποίησης, ο πολυκερματισμός των κρατικών οντοτήτων μέσω των στρατηγικών μειονοτήτων και των ”ανθρωπίνων δικαιωμάτων”. Εξ ου και η πλεονάζουσα ”ευαισθησία” περί των γάμων των ομοφυλοφίλων, των φυλακισμένων, των ανακυκλώσεων των σκουπιδιών, της ολικής νομιμοποίησης απασών των μεταναστών, της αναγνώρισης εθνοτικού χαρακτήρα σε θρησκευτικές και γλωσσικές μειονότητες. Και φυσικά πάντα η δαιμονοποίηση σε σημείο ανάγκης καταστροφής του ελληνικού κράτους. Πρόκειται για την με γεωπολιτικούς όρους υλοποίηση του Θατσερικού δόγματος: ”Δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο άτομα”. Άτομα που διακινούνται ανέστια, χωρίς ταυτότητα, χωρίς δικαιώματα, χωρίς θεσμική αναφορά σε έθνος-κράτος, χωρίς ελευθερία συλλογικής αυτοδιάθεσης. Αυτός ακριβώς ο αντιδραστικός κύκλος μιας νεοαποικιοκρατικής επιχείρησης επιδιώκεται να σηματοδοτηθεί σήμερα στη Συρία. Με επαπειλούμενη την ξένη ιμπεριαλιστική επέμβαση για την κατάλυση της νόμιμης κυβέρνησης, σε ακολουθία μιας σειράς επιθέσεων σε μαζικά δημοκρατικά κινήματα του Αραβικού κόσμου. Πρότυπο τους είναι μια εξέλιξη ανάλογη της Λιβυκής για την καταστροφή των οικονομικών και κοινωνικών δομών που διασφάλιζαν σημαντικά το επίπεδο της λαϊκής διαβίωσης. Μέσω αυτής επιδιώκουν να σβήσουν τη συλλογική μνήμη των κοσμικών αριστερών αραβικών κινημάτων που αποτέλεσαν μείζονα απειλή για το σιωνιστικό κράτος-τρομοκράτη.
Μια διασπασμένη Συρία αποτελεί μείζον δώρο, τόσο για την περιφερειακή ηγεμονία του Ισραήλ, όσο και για τον πατερναλιστικό ρόλο της Τουρκίας στους μουσουλμανικούς πληθυσμούς. Ξετυλίγεται μπροστά μας μια συνομωσία με όπλο το ψέμα μιας απροκάλυπτης προπαγάνδας που παρουσιάζει κοινούς εγκληματίες-μισθοφόρους ως λαό που ”εξεγείρεται”. Αυτοί δεν έχουν καμιά εθνική αξιοπιστία στον συριακό λαό. Το βασικό προπαγανδιστικό τους κέντρο βρίσκεται στο Λονδίνο. Η επιχειρησιακή τους προπαρασκευή οργανώνεται στην Τουρκία. Η χρηματοδότησή τους προέρχεται από τις αμερικανόδουλες δικτατορίες του Κόλπου (όπου, ειρήσθω εν παρόδω κατεστάλησαν άγρια οι λαϊκές εξεγέρσεις). Δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν ως ασπίδα των ενεργειών τους Σύρους πολίτες με ρατσιστικά κριτήρια ανάλογα του καθεστώτος που προτίθενται να οικοδομήσουν. Θυσιάζουν έτσι κατά προτίμηση κοσμικούς- μέλη του Μπάαθ, αλεβίτες, χριστιανούς.
Βρισκόμαστε λοιπόν στο δρόμο για την Τεχεράνη μέσω Δαμασκού, όπως τον έχουν προαναγγείλει οι πιο ακραίοι σιωνιστικοί κύκλοι των ΗΠΑ-Ισραήλ ήδη από το 2001. Σ΄αυτή την ιστορική στιγμή οφείλει η υπαρκτή Αριστερά να κατανοήσει ότι ενωτικά πρέπει να δράσει με μια πλατειά αντιπολεμική κινητοποίηση. Μακριά από λογικές ιδεωδών αντικαπιταλιστικών ”καθαρών” στάσεων. Στο όχι μακρινό παρελθόν τέτοιες προσεγγίσεις οδήγησαν είτε σε ουδετεροποίηση, είτε σε συμπληρωματικότητα προς το ιμπεριαλιστικό σχέδιο. Γι’ αυτό η Αριστερά απέτυχε να κεφαλαιοποιήσει το περήφανο ”όχι” του κυπριακού ελληνισμού στο σχέδιο Ανάν αναδεικνύοντας την σύνολη Ελλάδα ως ηθική δύναμη στην περιοχή ενάντια στην κατοχή, τον εποικισμό, τη γενοκτονία. Αυτού του τύπου η δυναμική θα τσαλάκωνε εν τη γενέσει τους τα μνημόνια και τους φορείς τους. Αντίθετα σήμερα, δυστυχώς, η συνεκμετάλλευση-διχοτόμηση του Αιγαίου θεωρείται στοιχείο θεραπείας των συνεπειών της κρίσης. Γιατί ο εμπνευστής τους Γιωργάκης τα επέβαλλε πρωτίστως για να ενταφιάσει το μεταπολιτευτικό ριζοσπαστισμό ως μνήμη αυτοσεβασμού και δυνάμει αντίστασης. Ως παρακαταθήκη, άλλωστε, συνέχειας της πολιτικής του, συνέστησε στην τότε διάδοχη κυβέρνηση Παπαδήμου την εμβάθυνση της συνεργασίας με Τουρκία-Ισραήλ σε επίπεδο κοινών συνεδριάσεων των υπουργικών συμβουλίων.
Καμιά μάχη δεν μπορεί να κερδηθεί στο διεθνές και εγχώριο πλαίσιο αν δεν προσανατολίζεται στην ήττα του ιμπεριαλιστικού σχεδίου κυριαρχίας στο χώρο της εγγύς και μέσης Ανατολής. Στο επίπεδο του έθνους-κράτους βρίσκεται το προνομιακό πεδίο όπου η Δημοκρατία Εθνών και Λαών μπορεί και πρέπει να αποτελεί βάση Ειρήνης, Ισοτιμίας και Συνανάπτυξης
*Ο Παύλος Τουμανίδης είναι μέλος της Κ.Ε του ΔΗΚΚΙ-Σοσιαλιστική Αριστερά και μέλος της Γραμματείας Εξωτερικών και Άμυνας του ΣΥΡΙΖΑ.
Πηγή: «Το blog του Βύρωνα»