Δεδομένης της οικονομικής κρίσης και της κατάρρευσης των εισοδημάτων προτείνω:
1. Νέα Σεισαχθεια: δηλαδή την αυτόματη μείωση των τοκοχρεολυτικών δόσεων για 3 χρόνια κατά 35% (γιά κάθε δόση), χωρίς ανατοκισμό, και την επέκταση της διάρκειας κάθε δανείου γιά 5 χρόνια, με απλή γραπτή αίτηση κάθε ενδιαφερομένου προς την Τράπεζά του!
Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να αποφευχθεί η καλλιέργεια και ενθάρρυνση μιάς νοοτροπίας του τύπου “δεν βαριέσαι, τα δάνεια δεν είναι γιά να πληρώνονται…. Ας δανειστώ και θα μου τα ρυθμίσουν κάποτε… Δος´ημίν σήμερον και άφεσ´ημίν”. Κάτι τέτοιο θα κατέστρεφε την οικονομική “πίστη” και τη δυνατότητα δανεισμού γιά πάρα πολλά χρόνια… Ποιός θα σκοτιζόταν να αποταμιεύει όταν θα γνώριζε πως τα δανεικά= αγύριστα!
Απλά, είναι τέτοια η οικονομική κατάσταση σήμερα που επιβάλλει μιά συνολικότερη λύση τέτοιων προβλημάτων!
2. Το κόστος του χρέους που θα αναληφθεί γιά την επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών θα το επωμισθεί ο Έλληνας φορολογούμενος, αλλά την κατοχή και διαχείριση των μετοχών θα την έχει το ΤΧΣ.
Κατ’ αρχήν, οι μετρήσεις του πόσο αρνητική είναι η ‘καθαρή θέση’ κάθε τράπεζας είναι υποεκτιμημένες! Οι πραγματικές ανάγκες τους για νέα κεφάλαια, είναι πολύ μεγαλύτερες!
Γιατί δεν εκδίδονται μόνο κοινές μετοχές οι οποίες να δωθούν δωρεάν στους φορολογικά ενήμερους Έλληνες πολίτες, χωρίς την έκδοση πολύπλοκων και δυσνόητων και εν πολλοίς ανούσιων cocos; Η παρουσία των contingent convertibles δυσκολεύει και την σωστή αποτίμηση των κοινών μετοχών, και ακόμα περισσότερο όταν γίνει αντιληπτό πως τα κεφάλαια που θα δωθούν, δεν θα επαρκέσουν!!
Για 16 μήνες οι κοινές αυτές μετοχές ας μην έχουν δικαίωμα ψήφου για την διευκόλυνση της διαχείρισης των τραπεζών από το ΤΧΣ/ESM/EFSF.
Έχει το σημερινό ΤΧΣ το βάρος και το κύρος που θα μας επέτρεπε να πιστεύουμε ότι μόνο του μπορεί να διαχειριστεί μιά τέτοια κρίσιμη κατάσταση;
Η δε Βουλή των Ελλήνων δεν φαίνεται να ασχολείται καθόλου με το θέμα αυτό! Πάνω από 30 δισεκατομμύρια θα δωθούν στις τράπεζες και τους τραπεζίτες, χωρίς η Βουλή να έχει μελετήσει το ζήτημα και να ορίσει κάποια ουσιαστική ακροαματική διαδικασία -όχι απλά “φορέων” (δεδομένου ότι κάθε ‘φορέας’ κοιτάει μόνο ‘την πάρτη του’ και όχι το κοινό καλό), αλλά και εμπειρογνωμόνων που θα μπορούσαν να σκεφθούν και να προτείνουν γιά το γενικώτερο καλό!
Αντί οι βουλευτές να διαμαρτύρονται γιατί η εκάστοτε Κυβέρνηση δεν τους ρωτάει, αλλά τους επιβάλλει ‘με το πιστόλι στον κρόταφο’ να ψηφίζουν νομοσχέδια, ας πάρουν οι ίδιοι νομοθετικές πρωτοβουλίες, προφανώς και φυσικά μέσα στα πλαίσια της διεθνούς πραγματικότητας και της ανάγκης γιά συμμάζεμμα των δημόσιων οικονομικών και γιά πολύ περισσότερη ανταγωνιστικότητα!