Ενας Ελληνικός εκδοτικός οίκος στην Τουρκία ,ξεκίνησε εκδόσεις βιβλίων στην Ελληνική γλωσσα!
Παλικαρίσια προσπάθεια του Δοσίθεου Αναγνωστόπουλου, που την περιγράφει ο ίδιος στην “Χουριέτ”.
Ενας εκδοτικός οίκος που ιδρύθηκε από Ελληνες της Ανατολίας ξεκίνησε να εκδίδει βιβλία στην Ελληνική Γλώσσα στην Τουρκία , ξανά μετά από μια διακοπή 50 ετών. Το βιβλιό “Ertelemeler ve Yokuşlar” (Καθυστερήσεις και Κλίσεις), συγγράφηκε από έναν παππά και τον εκπρόσωπο της Ορθόδοξης Εκκλησίας στο Φανάρι , είναι μία από τις πρώτες εκδόσεις του εκδοτικού Οίκου Ιστος .
Ο Αναγνωστόπουλος ανέφερε στην Hürriyet Daily News ότι ήταν υπερήφανος που το βιβλίο μεταφράστηκε στα Ελληνικά μετά από 50 χρόνια παύσης .
Γεννημένος στην Κωνσταντινούπολη , ανέφερε ότι έπρεπε να φύγει από την πόλη που αγαπούσε πάρα πολύ και να μεταναστεύσει στην Γερμανία το 1968.
“Δεν ήθελα να εγκαταλείψω την Κωνσταντινούπολη σαν μειονότητα. Σιχαίνομαι την λέξη ’’μειονότητα’’. Δεν ήθελα να αναθρέψω τα παιδιά μου με την αίσθηση της μειονότητας η οποία εμπεριέχει την ανάγκη από ανοχή. Πενήντα χρόνια πριν, ο Ελληνικός πληθυσμός στην Κωνσταντινούπολη ήταν πάνω από 100.000 ανέφερε ο Αναγνωστόπουλος.
“Κατόπιν , η πολιτιστική ζωή της κοινότητας λογοκρίθηκε . Ήταν πολύ δύσκολο γι αυτούς να εκδώσουν βιβλία, περιοδικά , και να γράψουν άρθρα. Για τους γνωστούς λόγους , οι πλειοψηφία των Ελλήνων έπρεπε να εγκαταλείψουν την Κων/πολη και κατ επέκταση οι πολιτιστικές τους δραστηριότητες τερματίστηκαν
Ο Αναγνωστόπουλος ανέφερε ότι οι νέοι εκδότες του Οίκου Ιστός απέδειξαν ότι τα ήθη και τα έθιμα των Ελλήνων στην Κων/πολη ζουν ακόμα . ’’ Νιώθω υπερηφάνεια αντί για λύπη. Δεν είναι το παρελθόν αλλά το μέλλον που καθιστά την ελπίδα της ζωή βιώσιμη”
‘Γράφοντας με θέμα από την Κωνσταντινούπολη’
Ερωτώμενος αν θεωρεί ότι έχει εκπληρώσει μια ιστορική υποχρέωση με αυτή την έκδοση ο Αναγνωστόπουλος ανέφερε ότι, “Ο χρόνος θα το κρίνει αυτό. Νιώθω μόνο χαρά προς το παρόν.” Ανέφερε επίσης ότι τογ βιβλιό “Ertelemeler ve Yokuşlar” ήταν ένα από τα 4 μυθιστορήματα που έγραψε με θέμα που αφορά την Κωνσταντινούπολη .’’Αγαπώ πολύ το γράψιμο , είναι ένα είδος θεραπείας. ”
Μιλώντας για τα χρόνια που έζησε στην Γερμανία ο Αναγνωστόπουλος , ανέφερε ότι έπιασε τον εαυτό του να περπατάει στους δρόμους της Κων/πολης καθώς έγραφε τα μυθιστορήματά του. Είπε ότι κατά τη διάρκεια της συγγραφής του μυθιστορήματος ένιωθε την Κωνσταντινούπολη και λυπόταν.
“Η λύπη είναι φυσικό συναίσθημα υπο αυτές τις συνθήκες. Αλλά πέραν της λύπης , αναγείρονται ερωτήματα όπως γιατί και πως έγιναν όλα αυτά. Κανείς , και ειδικότερα οι πολιτικοί , έχουν το δΙκαίωμα να παίζουν με τις τύχες των ανθρώπων. Εάν η πολιτική απομακρύνεται από την ηθική, μπορεί να καταλήξει σε καταστροφή ,” ανέφερε ο Αναγνωστόπουλος.
Στην συνέχεια ανέφερε ότι άρχισε να σκέφτεται την Κων/πολη όλο και πιο συχνά από την εποχή που πήρε σύνταξη και μετά , καταλήγοντας στην απόφαση να επιστρέψει στην πόλη .
“Σκεφτόμουν αν μπορούσα να συμβάλλω στην κοινότητά μου και στην πόλη στην οποία γεννήθηκα και γεννήθηκα και μεγάλωσα .Δεν έκοψα ποτέ τους δεσμούς μου με την Πόλη. Ο Αναγνωστόπουλος ευλογήθηκε ως παππάς παράλληλα με τις υποχρεώσεις στου στο Πατριαρχείο του Φαναρίου . “Αυτά τα καθήκοντα έκαναν την διαφορά στην ζωή μου.” Όταν ρωτήθηκε τι σημαίνει η Κωνσταντινούπολη γι αυτόν σήμερα όταν την συγκρίνει με το παρελθόν Αναγνωστόπουλος απάντησε ότι παρά το γεγονός ότι η Πόλη έχει μοναδική ομορφιά δεν είναι το ίδιο σήμερα όπως την δεκαετία του 1960 . Μόνο μερικοί από τους φίλους μου παραμένουν . Οι υποχρεώσεις μου στην εκκλησία κάνει τα πάντα υποφερτά.
