Τουρκία, ο σκύλος που γαβγίζει, αλλά δαγκώνει μόνο ό,τι του προσφέρει το… «αφεντικό» του. Αυτό τουλάχιστον θυμίζουν οι κινήσεις της Άγκυρας απέναντι στην Δαμασκό, αφού ο τούρκος πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν φαίνεται πως έχει «επιλέξει» την μέθοδο του «γαβγίσματος» μέσω δηλώσεων επί δηλώσεων, παρά της σύγκρουσης με την μικρότερη (σε έκταση) αλλά ικανότατη και οπλισμένη σαν αστακό Συρία, η οποία ακολουθεί το «παιχνίδι» των Τούρκων, απαντώντας με ίσα «μέτρα» σε κάθε πρόκληση που της γίνεται από τον λαλίστατο, οξύθυμο, πλην όμως τρομοκρατημένο Ταγίπ Ερντογάν.
Η κυβέρνηση του Ταγίπ Ερντογάν και το καθεστώς του Μπασάρ Άσαντ εμφανίζονται να έχουν υιοθετήσει μια τακτική αντιποίνων επί αντιποίνων, με την Άγκυρα να ανταποδίδει την κίνηση της Δαμασκού να απαγορεύσει τις πτήσεις τουρκικών επιβατικών αεροσκαφών πάνω από τον συριακό εναέριο χώρο. Σημειώνεται ότι το περασμένο Σάββατο, το καθεστώς Άσαντ ανακοίνωσε ότι απαγορεύει τη διέλευση τουρκικών επιβατικών αεροπλάνων από τον εναέριο χώρο της χώρας του, ανταποδίδοντας με τον τρόπο αυτό την κίνηση των Τούρκων να υποχρεώσουν σε προσγείωση στην Άγκυρα αεροσκάφους των συριακών αερογραμμών που είχε απογειωθεί από τη Μόσχα με προορισμό τη Δαμασκό.Η Τουρκία θέλει, αλλά δεν μπορεί
Η κρίση της Τουρκίας με την Συρία απέδειξε πως η Τουρκία όχι μόνο πνέει τα λοίσθια πολιτικά και στρατιωτικά, αλλά και πως η πολυδιαφημιζόμενη ισχύ της αποτελούσε ανέκαθεν «φρούδα ελπίδα» των τούρκων (όπως και η μεγάλη Τουρκία των νέο-οθωμανών) που τσακίστηκε στα βράχια της ματαιοδοξίας, αλλά και του γεωπολιτικού σκηνικού που μεταβαλλόμενο συνεχώς έθεσε εκτός σχεδίων τους νέο-οθωμανικούς μεγαλοϊδεατισμούς. Εξάλλου, οι πρόσφατες δηλώσεις του έμπειρου Αμερικανού πολιτικού αναλυτή καθηγητή Χένρι Μπάρκεϊ, στις οποίες αναφερόταν απολύτως υποτιμητικά προς την Άγκυρα λέγοντας πως ο τουρκικός στρατός δεν είναι ικανός για να πολεμήσει με τη Συρία, αποτελούν ένα πολύ σοβαρό τεκμήριο για την πραγματική και αρνητική δυνατότητα της Τουρκίας να εμπλακεί σε έναν πόλεμο με την Δαμασκό. «Η Τουρκία και να θέλει δεν μπορεί να εισβάλλει από μόνη της στη Συρία. Μπορεί να έχει τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό του ΝΑΤΟ αλλά είναι άπειρος στρατός. Επίσης η αντιαεροπορική άμυνα της Συρίας είναι “έξυπνη”», ανέφερε ο καθηγητής, κάνοντας την τουρκική πλευρά να «παγώσει».
Η ρωσική αρκούδα δείχνει τα δόντια της
Ακόμη και οι απολύτως νευρικές κινήσεις της Άγκυρας απέναντι στην Ρωσία, προδίδουν μία καταφανή προσπάθεια επανάκαμψης της «μεγάλης Τουρκίας», αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι προφανές πως είναι κάτι περισσότερο από κόλαφος, αφού η ρώσικη αρκούδα όχι μόνο «τσίμπησε» και ασχολήθηκε με την Άγκυρα που τόλμησε να την ενοχλήσει, αλλά έχει αρχίσει να δείχνει και άγριες διαθέσεις για την προκλητικότητα της «παμπόνηρης αλεπούς», κάνοντάς την να χοροπηδά αμήχανα και έντρομη να προσπαθεί να υπολογίσει πως θα κατορθώσει να ξεφύγει από την παγίδα που τόσο εύκολα έπεσε. Σε μία πρώτη απάντηση προς την Άγκυρα η, μέχρι στιγμής, η Ρωσία έχει εξοπλίσει τέσσερα Συντάγματα Αεράμυνας με συστήματα S-400: δύο στην ευρύτερη περιοχή της πρωτεύουσας Μόσχας, ένα στο θύλακα του Καλίνινγκραντ και ένα στην Άπω Ανατολή. Και αυτή είναι μία εξέλιξη που προκαλεί κάτι πολύ περισσότερο από ανησυχία στους τούρκους στρατιωτικούς και ιδιαίτερα στον Ταγίπ Ερντογάν.
Έτσι, η διέξοδος της Άγκυρας κάτω από τις παρούσες απολύτως αντίξοες πολιτικά, διπλωματικά και στρατιωτικά συνθήκες, δείχνει να είναι το Κουρδικό ή η… Ελλάδα, όπου εάν στραφεί ευελπιστεί πως θα κατορθώσει να αποκομίσει έστω και κάποιο μικρό κέρδος, για να επανακάμψει στο club των ισχυρών.
Κοιτάζοντας προς τους Κούρδους
Βέβαια, όσον αφορά το Κουρδικό, τα προβλήματα είναι πολύ περισσότερα και πολύ μεγαλύτερα για τον κ. Ερντογάν, αφού οι Κούρδοι δεν έχουν απλά ισχυροποιηθεί μέσα στην Τουρκία (μην ξεχνάμε πως μία πόλη καταλήφθηκε και συνεχίζει να παραμένει υπό την κατοχή των Κουρδικών δυνάμεων), αλλά προτάσσουν ήδη το ανεξάρτητο Κουρδιστάν και εργαζόμενοι αυτή τη στιγμή προς την κατεύθυνση δημιουργίας «ισχυρών φίλων» μετατρέπονται από εν δυνάμει απειλή προς την Τουρκία, σε status που πολύ δύσκολα θα μπορέσει να αντιμετωπίσει η τουρκική πολεμική στρατιωτική μηχανή, αφού ο κουρδικός στρατός οργανώνεται και από τακτικές αντάρτικες ομάδες μετατρέπεται ταχύτατα σε οργανωμένο, πειθαρχικό και πολύ καλά οπλισμένο και εκπαιδευμένο στρατιωτικό σώμα…
Η περίπτωση της Ελλάδας
Έτσι, η διαφαινόμενη λύση για επανάκαμψη της τουρκικής αίγλης, της ισχύος και του κράτους που αποτελεί (σύμφωνα με παλαιότερες δηλώσεις του Μπάρακ Ομπάμα) μία παγκόσμια ισχυρή δύναμη, φαίνεται πως είναι η αδύναμη πολιτικά Ελλάδα. Μάλιστα, οι συνθήκες που διαμορφώνονται εντός της Ελλάδας, με μία τάση αποδυνάμωσης της ισχύος του Ελληνικού Στρατού, προκειμένου να υπάρξει εξοικονόμηση χρημάτων, είναι απολύτως συμβατές με πιθανούς σχεδιασμούς ενός παρατεταμένου θερμού επεισοδίου ή ίσως και για την κατάληψη –από την πλευρά της Τουρκίας- κάποιων Ελληνικών νησίδων και βραχονησίδων. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικές οι περικοπές που έχει επιβάλει η τρόικα στην άμυνα και οι οποίες απειλούν να ακυρώσουν την αιχμή του δόρατος του ελληνικού αποτρεπτικού δόγματος που είναι η πολεμική αεροπορία, ενώ προκύπτει άμεσος κίνδυνος για την ασφάλεια της χώρας…
Όλως παραδόξως, μία τέτοια εξέλιξη θα ήταν αρκετά «θετική» και για την υπάρχουσα Ελληνική κυβέρνηση, η οποία προσπαθεί να διαφύγει από τον σκόπελο της δημοσίευσης των νέων μέτρων και των τελικών αποφάσεων και συμφωνιών στις οποίες κατέληξε με τους εκπροσώπους της τρόικας.
Ένα «τυχαίο γεγονός», το οποίο θα αφορά εθνικά κυριαρχικά θέματα, ένα ελεγχόμενο θερμό επεισόδιο, με την -έστω και πιθανή- απώλεια κάποιας νησίδας ή κάποιων βραχονησίδων, είναι δυνατόν να δημιουργήσει τα κατάλληλα ανακλαστικά στην Ελληνική κοινωνία, η οποία θα συσπειρωθεί εναντίον του επιτιθέμενου στην χώρα και θα ξεχάσει (για ένα διάστημα τουλάχιστον 6 μηνών, που θεωρείται πολύ κρίσιμο για την κυβέρνηση Σαμαρά) τα υπάρχοντα ζητήματα, αφού η χώρα θα τεθεί σε κατάσταση ύψιστης επιφυλακής με την ανοχή των πολιτών. Φυσικά, με την λήξη του θερμού επεισοδίου, θα ακολουθήσει έναρξη συνομιλιών, αλλά και πιθανών στρατιωτικών κινήσεων τακτικής, που θα διατηρούν εστιασμένο το ενδιαφέρον των πολιτών προς την συγκεκριμένη κατεύθυνση.
Μία τέτοια εξέλιξη σαφέστατα είναι ιδιαίτερα θετική για την Άγκυρα, όμως για την Ελλάδα ίσως σημάνει την αρχή μίας πάρα πολύ δύσκολης περιόδου στο εσωτερικό της χώρας και να επιταχύνει ιδιαίτερα αρνητικές εξελίξεις στην εσωτερική οικονομία και ιδιαίτερα στον τομέα των εισαγωγών πρώτων υλών και τροφίμων. Αυτό, όμως, θεωρείται παράπλευρη απώλεια για την κυβέρνηση Σαμαρά, η οποία μέχρι στιγμής έχει κατορθώσει να αποδείξει πως είναι εστιασμένη σε θέματα οικονομίας και όχι εθνικής κυριαρχίας και ασφάλειας.
Κοιτάζοντας προς την Κύπρο…
Μία τρίτη περίπτωση, την οποία φαίνεται πως ελέγχει η Τουρκία (λόγω της αυξημένης δραστηριότητας του τουρκικού στρατού, αλλά και προσφάτως του τουρκικού πολεμικού ναυτικού), είναι η Κύπρος, η οποία αποτελεί μήλον της έριδος για πολλούς, λόγω των κοιτασμάτων φυσικού αερίου, αλλά και λόγω της γεωπολιτικής της θέσης, μέσω της οποίας το μαρτυρικό νησί αναδεικνύεται ως ύψιστου στρατηγικού ενδιαφέροντος για όποιον επιθυμεί να ελέγχει την ανατολική Μεσόγειο και τα ενεργειακά της κοιτάσματα, αλλά και για όποιον θέλει να έχει πολύ κοντινό έλεγχο και άμεση πρόσβαση στην Μέση Ανατολή.
Η πρόσφατη “απομόνωση” της Κύπρου, με την μετακίνηση ενός σημαντικού αριθμού πλοίων του τουρκικού πολεμικού ναυτικού, νότια – ανατολικά και βόρεια της νήσου, είναι ένα γεγονός το οποίο αξίζει προσοχής, αν και έχει χαρακτηρισθεί ως ελάσσονος ενδιαφέροντος για την Κύπρο, αφού -επισήμως τουλάχιστον- αυτές οι κινήσεις έχουν γίνει για να τοποθετηθεί η Τουρκία σε στρατηγικά σημεία έναντι της Συρίας.
Σε αναμονή των εξελίξεων, η επόμενη κίνηση φαίνεται να ανήκει στην Άγκυρα, η οποία βλέπει την Τουρκία να διαλύεται και νιώθει επιτακτική την ανάγκη μίας κίνησης ολικής επαναφοράς… Και η διέξοδος που αναζητείται, είναι άγνωστο τι αποτελέσματα θα αποφέρει στην Τουρκία, εκτός και εάν “κάποιος” της εξασφαλίσει την επιτυχία, έστω και μικρή…